คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : I'm sorry but I love you (yun+changmin+han) 5
30 นาทีต่อมาฮันคยองและชางมินก็มาถึงบ้านของจุนซู พ่อหนุ่มโลมาน้อยเห็นชางมินเข้าก็ดีใจใหญ่วิ่งมากอดชางมินจนล้มลงไปทั้งคู่
“ฮ่า ๆ ใจเย็น ๆ ก็ได้จุนซู อ่ะรีบลุกขึ้นมาเร็วนายนั่งทับชางมินอย่างนั้นเดี๋ยวชางมินของพี่ก็แบนกันพอดี” ฮันคยองยื่นมือให้จุนซูเพื่อช่วยฉุดจุนซูขึ้นมา
“แหม ๆ ชางมินของชั้นเลยเหรอ ชิ … อิจฉาจัง นี่ ๆ ชางมินไปเที่ยวสนุกไหมเล่าให้ฟังมั่งสิว่าไปที่ไหนมาบ้าง” จุนซูจิกฮันคยองไปนิด ๆ แล้วก็หันไปชวนชางมินคุยต่อ
“ชางมินอยู่คุยกับจุนซูไปก่อนแล้วกันนะ พี่รู้ว่าเราสองคนคงอยากจะอยู่คุยกันสองคนาน ๆ ใช่ไหมล่ะ”
“พี่ฮันนี่รู้ใจจังเลยน้า …” จุนซูแซวฮันคยองไปอีกดอก
“ชางมิน ถ้าอยากกลับเมื่อไหร่ค่อยโทรมาหาพี่นะเดี๋ยวพี่มารับเอง”
“ฮะ พี่ฮัน” ชางมินรับคำฮันคยองอย่าว่าง่าย
“จุนซู พี่ฝากนายดูแลชางมินด้วยนะ” ฮันคยองฝากฝังจุนซูก่อนที่จะออกไป
ฮันคยองปลีกตัวออกมาเพราะต้องการให้ชางมินอยู่คุยกับจุนซูตามสบาย และ อีกจุดประสงค์หนึ่งที่เค้าแยกออกมาก็คือ ฮันคยองต้องการซื้อของไปเซอร์ไพรซ์ชางมิน เมื่อออกจากบ้านของจุนซูแล้วฮันคยองก็ตรงไปที่ร้านขายหนังสือทันที
ฮันคยองซื้อ แฮร์รี่ พอตเตอร์ เล่ม 1 – 7 มาให้ชางมินมีทั้งฉบับภาษาเกาหลีและฉบับภาษาอังกฤษ เพราะฮันคยองรู้มาว่าชางมินชอบอ่านแฮร์รี่มากแต่ยังไม่มีหนังสือเป็นของตัวเองเลย และเลือกซื้อหนังสือเรียนอื่น ๆ อีกหลายเล่ม หลังจากเลือกซื้อหนังสือแล้วเค้าก็ไปที่ร้านขายซีดี ร่างสูงซื้อซีรี่ส์ไปหลายเรื่องและที่ขาดไม่ได้ต้องมีหนังแฮร์รี่พอตเตอร์และไททานิกด้วย เพราะชางมินชอบเอามาก ๆ
ตัดไปทางด้านจุนซูบ้าง
“นี่ ๆ ชางมินเล่าให้พี่ฟังเร็วว่าไปเที่ยวไหนมาบ้างแล้วสนุกมากไหม”
“ช้า ๆ ก็ได้ฮะพี่จุนซูผมตอบคำถามไม่ทันแล้ว อ่ะ ก่อนอื่นพี่รับของฝากนี่ไปก่อนนะครับผมกับพี่ฮันตั้งใจเลือกมาให้พี่เลยนะครับ” ชางมินชูถุงของฝากให้จุนซูดู
“ขอบใจนะชางมินที่นายยังอุตส่าห์คิดถึงพี่ เอ้า รีบเล่าให้ฟังเร็ว ๆ สิอยากฟังจะแย่แล้ว”
“พี่ฮันพาไปหาคุณพ่อคุณแม่ของพี่ฮันที่บ้านใหญ่ที่จีนครับ พี่จุนซูรู้ไหมคุณพ่อคุณแม่ของพี่ฮันท่านใจดีมาก ๆ เลยนะฮะ หลังจากไปพบพวกท่านแล้วพี่ฮันก็พาผมไปตระเวนกินอาหารตั้งหลายอย่าง”
“เหรอ ๆ แล้วเป็นไงบ้างที่จีนสวยมั้ย อาหารอร่อยหรือเปล่า” จุนซูถามอย่างกระตือรือร้น
“สวยครับ อาหารก็อร่อย”
“แล้วไงต่อ มีของฝากจากญี่ปุ่นด้วยนี่ นายไปญี่ปุ่นมาด้วยเหรอ”
“ฮะ ผมขอให้พี่ฮันพาไป ผมอยากไปกินราเม็งสูตรต้นตำรับของที่นั่น”
“ที่อยากไปกินน่ะเพราะว่าดูจากทีวีใช่ไหมล่ะ” จุนซูพูดอย่างรู้ทัน
“ก็แหม ในทีวีเค้ากินกันน่าอร่อยดีนี่ครับ”
“แล้วอร่อยจริงหรือเปล่าล่ะ”
“อร่อยมาก ๆ เลยครับนอกจากราเม็งพี่ฮันก็พาไปกินปูที่ฮอกไกโด ไปเที่ยวโตเกียวดีสนีส์แลนด์ แล้วก็ไปแช่น้ำพุร้อนด้วยฮะ”
“โอ้โห … น่าอิจฉาจังเลยแฮะ อยากไปเที่ยวบ้างจัง” จุนซูทำหน้าเพ้อฝัน คาเร็คเตอร์แมน ๆ ของเค้าเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นหดหายไปหมด
“พี่จุนซูรู้หรือเปล่าฮะ … ว่าโรงแรมที่ผมไปพักน่ะนะสวยม๊ากมากเลยล่ะ อยู่ในหุบเขารายล้อมไปด้วยต้นไม่เขียวขจีเต็มไปหมดเลยครับ แถมตอนแช่น้ำพุร้อนนะฮะรู้สึกดีสุด ๆ ไปเลยฮะพี่จุนซู ผมนะอยากให้พี่จุนซูอยู่ที่นั่นด้วยเลยล่ะ” ชางมินพูดต่อให้จุนซูอิจฉาตาร้อนผ่าวเล่น ๆ
“ชิ … อิจฉา ๆๆๆ ชางมินเอาไว้คราวหน้าเราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันมั่งดีไหม”
“ก็ได้ครับ แต่ว่าพี่ต้องเลี้ยงผมนะ”
“โอเค เจ้างกเอ๊ย”
“นี่ ๆ พี่จุนซูลืมบอกไปที่ญี่ปุ่นมีร้านขายโมเดลเต็มไปหมดเลย ถ้าพี่เห็นพี่ต้องชอบมากแน่ ๆ เลย” จุนซูตาเป็นประกายแวววาวทันทีที่ได้ยินเรื่องโมเดล
“ชางมิน เราไปญี่ปุ่นกันเลยดีกว่า ป่ะ … ไปกันตอนนี้เลย” จุนซูฉุดชางมินให้ลุกขึ้น
“อ๊ะ … ไม่ได้นะพี่จุนซู อีกสองวันก็เปิดเทอมวันแรกแล้ว ผมไม่อยากขาดเรียนวันแรกหรอกนะฮะ”
“โธ่ ก็พี่อยากได้โมเดลนี่นา น่านะ ไปกันเหอะ”
“ไม่เอาแล้วฮะ ผมนั่งเครื่องบินจนเมื่อยไปหมดแล้วนะฮะ เอาไว้ไปกันวันหลังดีกว่านะฮะ พี่ฮันเค้าจะได้ไปด้วยไงครับ”
“ทำไมต้องให้พี่ฮันไปด้วยล่ะ” จุนซูตั้งท่าจะจับผิดมินมิน
“ผมรู้สึกปลอดภัยเวลาที่มีพี่ฮันอยู่ข้าง ๆ ผมครับ” ชางมินตอบจุนซูตรง ๆ ด้วยความใสซื่อแบบเด็ก ๆ
“แหม ๆๆๆ อย่างนี้แสดงว่าชางมินของพี่หลงรักพี่ฮันเข้าแล้วแน่ ๆ เลยใช่มะ”
“ปะ … ป่ะ … เปล่าสักหน่อย ผมยังไม่รู้เลยว่ารู้สึกกับพี่ฮันยังไง” ชางมินเขินหน้าแดง
“นายไม่รู้เหรอว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกับพี่ฮันเค้าน่ะงั้นเอาอย่างนี้นะ พี่จะถามอะไรบางอย่างกับนายแล้วนายก็ตอบพี่มาตามตรง เข้าใจไหม”
“ครับ”
“เวลาที่อยู่ใกล้ชิดกันใครที่ทำให้นายใจสั่น ใจเต้นแรง”
“ใจเต้นแรงเหรอ อืม … พี่ฮันครับ ตอนที่อยู่กับคุณยุนโฮผมไม่เคยใจเต้นแรงเลย”
“เวลาที่อยู่คนเดียวหรือว่าเวลาที่นายนอนไม่หลับนายคิดถึงใคร”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตอบว่าเป็นคุณยุนโฮ แต่ตอนนี้คนที่ผมคิดถึงคือพี่ฮันครับ”
“เวลาอยู่ในอันตรายอยากให้ใครปกป้อง”
“ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่นาว่าเวลาที่พี่ฮันอยู่ใกล้ ๆ แล้วผมรู้สึกปลอดภัยน่ะ”
“ข้อสุดท้ายแล้วนะ คนที่นายอยู่กับเค้าแล้วมีความสุข คน ๆ นั้นคือใคร”
“พี่ฮันครับ … ตอนที่ผมอยู่กับคุณยุนโฮผมมีความสุขมากในตอนแรก ๆ แต่ระยะหลัง ๆ มาผมไม่เคยมีความสุขเลย”
“ฟังนะ ถ้าคำตอบทั้งหมดเป็นชื่อใครแสดงว่านายรักคน ๆ นั้นเข้าแล้วล่ะ” จุนซูมองชางมินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“บ้า …. พี่ก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่พูดกับพี่จุนซูแล้วด้วยโทรให้พี่ฮันมารับดีกว่า” ชางมินเขินหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก
“หึ ๆ อายล่ะซี้” จุนซูแซวชางมินจนชางมินแทบอยากแทรกพื้นหนี
“พี่ฮันครับ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนเหรอครับ”
(“พี่ใกล้ถึงบ้านจุนซูแล้วล่ะ ชางมินจะกลับแล้วเหรอ รอพี่แป็บเดียวนะ”)
“ครับพี่ฮัน”
5 นาทีต่อมาฮันคยองก็มาถึงเป็นที่เรียบร้อย
“ชางมิน พี่มารับแล้วครับ ทำไมวันนี้รีบกลับล่ะ”
“ก็พี่จุนซูน่ะสิครับ พอผมพูดถึงเรื่องร้านขายโมเดลที่พี่พาไปพี่จุนซูเค้าก็จะลากผมไปญี่ปุ่นกะเค้าตอนนี้เลยอ่ะครับ”
“ฮ่ะ ๆ แล้วทำไมชางมินไม่เอาโมเดลที่ซื้อมาให้จุนซูเค้าเลยล่ะ”
“ก็ผมอยากแกล้งยั่วน้ำลายพี่จุนซูก่อนนี่ครับ ไม่นึกว่าพี่เค้าจะบ้าจี้ตามขนาดนี้”
“ฮ้า … ชางมินนายแสบมาก กล้าแกล้งชั้นเหรอ” จุนซูจี้เอวชางมินจนชางมินขำจนเหนื่อย
“พี่ครับ เดี๋ยวผมเอามาให้พี่วันเปิดเทอมก็แล้วกันนะฮะ ตอนนี้ขอไปก่อนผมหิวข้าวจนไส้จะขาดแล้ว”
“ก็ได้ อย่าลืมเอามาก็แล้วกัน พี่ฮันฝากดูแลเจ้านี่ด้วยนะฮะ”
ฮันคยองพาชางมินมากินอาหารอิตาเลี่ยน ทั้งคู่ทานอาหารกันอย่างมีความสุข และขณะที่กำลังจะสั่งของหวานมาทาน สายตาของฮันคยองและชางมินก็เหลือบไปเห็นคู่รักคู่หนึ่งเดินตระกองกอดกันเข้ามาในร้าน เมื่อทั้งคู่เดินมาใกล้ขึ้นก็เห็นชัด ๆ ว่าเป็นยุนโฮเดินเข้ามากับหญิงสาวคนหนึ่ง
“พี่ฮันครับ เรากลับกันเถอะครับ ผมยังไม่อยากเจอเค้าตอนนี้”
“ได้สิ เราไปกันเถอะ” ฮันคยองเข้าใจดีจึงทำตามความต้องการของร่างบาง
แต่ไม่รู้ว่าชางมินไปทำกรรมอะไรไว้กับใครนักหนา ระหว่างทางที่ชางมินจะเดินออกไปจากร้านนั้นยุนโฮก็เห็นชางมินเข้าพอดี ยุนโฮรีบเดินมาหาชางมินทันทีแต่ก็ช้าไปเพราะชางมินเห็นว่ายุนโฮเดินมาก่อนเค้าจึงรีบวิ่งหนีไป
“โธ่เว้ย … ตามไม่ทันจนได้ หึ … คิดหนีชั้นเหรอชางมิน คอยดูนะชั้นต้องคุยกับนายให้รู้เรื่องให้ได้” ยุนโฮสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“ไม่เป็นอะไรนะชางมิน วิ่งมาขนาดนี้จุกหรือเปล่าเนี่ย“ ฮันคยองถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าร่างบางจะจุกท้องเพราะเพิ่งทานข้าวกันอิ่ม ๆ แต่ต้องมาวิ่งซะขนาดนี้
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ฮันล่ะครับจุกหรือเปล่า”
“ไม่หรอก พี่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าพี่มีอะไรจะให้ชางมินด้วยล่ะ พี่รับรองเลยนะว่าเราต้องชอบแน่ ๆ เลย” ฮันคยองพูดอย่างมั่นใจ
“ครับ” ชางมินยิ้มให้ฮันคยองแล้วทำตามอย่างว่าง่าย
*********************************************************************************************************
ความคิดเห็น