คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Im sorry but I love you (yun+changmin+han)
ถ้าพูดถึงแก๊งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ณ เวลานี้ที่ประเทศเกาหลี เป็นที่รู้กันว่าต้องเป็นพรรคของตระกูลชองของชองยุนโฮ
ชอง ยุนโฮ เป็นหัวหน้าของพรรคชองทายาทรุ่นที่ 5 ของตระกูล มีนิสัยเคร่งขรึมดุดัน ตัดสินใจเด็ดขาด โหด อัมหิต เลือดเย็น ไม่มีเหตุผล และไม่เคยปราณีใคร เรียกได้ว่าเป็นคนที่อันตรายที่สุดเพราะไม่มีใครสามารถคาดเดาอารมณ์ของคน ๆ นี้ได้เลย
ชิม ชางมิน หนุ่มน้อยหน้าหวานผู้มีหัวใจใสบริสุทธิ์ เด็กกำพร้าที่ยุนโฮเมตตาเก็บมาชุบเลี้ยงไว้ การที่ยุนโฮให้ความเมตตาเค้านั้นทำให้ชางมินหลงรักยุนโฮมากขึ้นทุกวัน แต่ชางมินก็ต้องทนเจ็บปวดอยู่อย่างนี้เรื่อยไป เพราะในหัวใจของยุนโฮไม่มีชางมินอยู่เลย ชางมินเคยสารภาพความในใจกับยุนโฮแล้ว แต่ก็ถูกปฏิเสธหลังจากนั้นยุนโฮก็เย็นชากับชางมินและทำร้ายจิตใจชางมินด้วยการพาคนอื่นมานอนด้วยและบังคับให้ชางมินทนดูเค้ากับคนที่เค้าพามาด้วยร่วมรักกัน
ในตอนนี้หัวใจของชางมินยิ่งถูกทำร้ายหนักขึ้น เมื่อยุนโฮจะพาแจจุงเข้ามาอยู่ในบ้าน และดูเหมือนว่ายุนโฮจะจริงจังแจจุงคนนี้มากเป็นพิเศษมีความเป็นไปได้สูงว่าตอนนี้ยุนโฮรักแจจุงเข้าแล้วและคงจะมีข่าวดีกันในไม่ช้านี้
“มินมิน เลิกเรียนแล้วนายจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า” จุนซูผู้ที่ชางมินเรียกได้อย่างสนิทใจว่าเป็นพี่ชายถามชางมิน
“ถามอย่างนี้แสดงว่าพี่จะให้ผมไปเป็นเพื่อนล่ะสิ” ชางมินตอบอย่างรู้ทัน
“แหม นายนี่ฉลาดจริงรู้ทันพี่ทุกเรื่องเลย แล้วว่าไงล่ะจะกลับบ้านเลยเปล่า”
“ไม่รู้เหมือนกันฮะ พี่บอกมาก่อนสิว่าพี่จะไปไหนเผื่อว่าที่นั่นน่าไปผมอาจจะไปเป็นเพื่อนพี่ก็ได้”
“ไปห้างล็อตเต้น่ะ นายจะไปเพื่อนเพื่อนพี่ได้หรือเปล่า”
“อื้อ ไปก็ได้ตอนนี้ผมก็เบื่อ ๆ อยู่ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีเหมือนกัน” ชางมินตกลงไปเป็นเพื่อนจุนซู
จุนซูเดินมาเปิดประตูรถสปอร์ตของเค้าให้ชางมินเข้าไปนั่งด้านฝั่งข้างคนขับ ถ้ามองในมุมมองของคนนอกอาจคิดว่าสองคนนี้คบกันอยู่แต่ความจริงแล้วจุนซูรักชางมินเหมือนน้องชายแท้ ๆ ชางมินก็รักจุนซูเหมือนพี่ชายแท้ ๆ เหมือนกันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จุนซูจะดูแลเอาใจใส่ชางมินเป็นพิเศษ
เมื่อไปถึงห้างที่จุนซูต้องการไปแล้วทั้งคู่ก็พากันเดินดูของกันอย่างเพลิดเพลิน พอเดินกันได้สักพักใหญ่ ๆ แล้วจุนซูก็เกิดหิวขึ้นมาจึงพาชางมินไปทานอาหารในร้านสุดหรูภายในห้างนั้น แต่ดูเหมือนว่าโชคชะตาช่างกลั่นแกล้งชางมินซะเหลือเกิน ในหลังจากที่จุนซูกับชางมินเข้าร้านมาได้ไม่นาน ยุนโฮและแจจุงก็มาที่ร้านนี้เหมือนกัน ยุนโฮนั่งถัดจากโต๊ะของเค้าเพียง 3 โต๊ะเท่านั้นเอง
“มินมิน พี่ว่าเราย้ายร้านกันดีกว่านะ” จุนซูรู้ว่าชางมินต้องเจ็บถ้าเห็นยุนโฮแบบนี้
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่จุนซู พี่อยากกินอาหารร้านนี้ไม่ใช่เหรอ ผมไม่เป็นอะไรหรอกฮะ”
“พี่มากินวันหลังก็ได้ ไม่ได้กินที่ร้านนี้มันก็ไม่ตายหรอก ถ้าพี่อยากกินแล้วไม่สนใจความรู้สึกของนาย ปล่อยให้นายต้องทนเจ็บพี่ยังจะเป็นพี่ชายนายได้อีกเหรอมินมิน ป่ะ เราไปกินที่ร้านอื่นกันดีกว่า” จุนซูพยายามพูดให้ชางมินเปลี่ยนร้าน
“ผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ ครับพี่ไม่ต้องเปลี่ยนร้านหรอก”
เมื่อแจจุงเห็นชางมินก็เดินเข้ามาทักชางมินทันที
“อ้าว ชางมินมาทานอาหารที่ร้านนี้เหมือนกันเลย เรานั่งกินด้วยกันดีไหม”
“ผมว่าอย่าดีกว่านะครับ นายท่านคงอยากทานกับพี่แจแค่สองคน”
“ว้า น่าเสียดายจัง งั้นคราวหน้าเรามาทานอาหารด้วยกันนะ”
เมื่อแจจุงเดินมาทักชางมินแล้วก็เดินกลับไปหายุนโฮที่โต๊ะ
“ไปไหมาเหรอแจ” ยุนโฮถามแจจุง
“อ๋อ เห็นชางมินน่ะก็เลยไปทักสักหน่อย นี่ยุนรู้หรือเปล่าชางมินมากับหนุ่มด้วยล่ะหน้าตาดีเชียว ยุนว่าเป็นแฟนของชางมินหรือเปล่า” ยุนโฮมองไปที่โต๊ะของชางมินด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ตอนนี้ชางมินคุยกับจุนซูอยู่เลยไม่เห็นว่ายุนโฮมองมา
“ไม่รู้สิ ช่างเถอะเราอย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่นเลย”
ทางด้านจุนซูเมื่อเห็นว่ายุนโฮมองมาเป็นระยะก็นึกอยากแกล้งขึ้นมา จุนซูแกล้งโอบเอวชางมินและแกล้งเอาใจชางมินให้ยุนโฮเห็น
“นี่มินมิน กินนี่สิอร่อยมากเลยนะ”
“ขอบคุณครับพี่จุนซู”
“แหม ไม่ให้รางวัลพี่หน่อยเหรอพี่อุตส่าห์พามากินของอร่อย ๆ”
“เอ๋ … พี่จะเอารางวัลอะไรล่ะครับ”
“ขอหอมแก้มทีนึงได้มะล่ะ”
“หา … ไม่ดีมั้งครับนี่มันในร้านอาหารนะครับ”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ชายหอมแก้มน้องชายไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”
“กะ … ก็ได้ครับ” ชางมินอายหน้าแดง
“ฟอด … ชื่นใจจริง ๆ นายนี่น่ารักจังเลยน้า” จุนซูขยี้ผมชางมินเล่น ทำเอายุนโฮที่มองมาเกือบหลุดออกอาการฉุนแต่ก็เก็บอารมณ์เอาไว้ได้ไม่ได้แสดงอะไรออกมา
“เก็บเงินด้วยครับ” จุนซูเรียกบริกรมาเก็บเงิน
“อิ่มจัง มินมินวันหลังมากินอาหารที่นี่กันอีกนะ”
“ครับ พี่จะไปไหนต่อครับ”
“อืม … ไปร้านเครื่องประดับดีกว่าพี่อยากได้ต่างหูใหม่น่ะ ไปช่วยพี่เลือกหน่อยนะ”
“ครับ พี่จุนซู” เมื่อเดินถึงโต๊ะของยุนโฮชางมินก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วเดินผ่านไป
คืนนั้นเมื่อยุนโฮกลับมาถึงบ้านแล้วก็ตรงไปหาชางมินที่ห้องทันที ยุนโฮมีอาการฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาคนใช้ในบ้านไม่กล้ายุ่งด้วยเลย
“ชางมินกลับมาหรือยัง” ยุนโฮถามแม่บ้าน
“คุณชางมินกลับมาแล้วค่ะคุณยุนโฮ ตอนนี้อยู่ที่ห้องนอนค่ะ”
“อือ ไปได้แล้ว”
ปัง ๆ ๆ ยุนโฮทุบประตูห้องชางมินเมื่อเห็นว่าห้องล็อค
“เปิดประตูให้ชั้น ชางมิน” ยุนโฮตวาดเสียงดัง
“ครับ รอสักครู่นะครับ” ชางมินอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำรีบมาเปิดประตูให้ยุนโฮ
“นายจะล็อคห้องทำไม” ยุนโฮตวาดชางมินอีกครั้ง
“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร” ยุนโฮตะคอกเสียงดัง
“พี่จุนซูครับ เป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยเราเรียนอยู่ห้องเดียวกันครับ”
“แล้วทำไมต้องให้มันมาหอมแก้มด้วย อยากเป็นเมียมันมากนักหรือไงถึงได้ทำตัวร่านไปให้ท่ามันแบบนี้ ถ้านายอยากไปอยู่กับมันก็ไปได้เลยชั้นไม่ห้าม”
“ไม่นะครับ ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่กับนายท่านที่นี่ ผมรักนายท่านนะครับ” ชางมินอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้า
“นายนี่บ้าหรือเปล่า ชั้นบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าชั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายแบบนั้น นายไม่ใช่แบบที่ชั้นชอบ อย่างนายน่ะนะอยากมากก็เป็นได้แค่นางบำเรอของชั้นเท่านั้นแหละ จำใส่กะโหลกของนายเอาไว้ด้วย”
หลังจากที่ยุนโฮระบายอารมณ์โกรธใส่ชางมินแล้วก็เดินออกไปจากห้องนอนของชางมินอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชางมินนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงนอนของเค้า
เมื่อชางมินนึกถึงตอนที่ยุนโฮช่วยเค้าเอาไว้แล้วก็พาลทำให้น้ำตาไหล ยุนโฮในตอนนั้นใจดีกับชางมินมาก อาจเป็นเพราะชางมินเป็นคนพิเศษเป็นคนที่ดูแล้วน่าสงสารน่าปกป้อง บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา และมีความเป็นเด็กอยู่มาก จึงทำใหุ้นโฮเอ็นดูชางมินมากจนถึงกับนำมาชุบเลี้ยงไว้ให้อยู่ในบ้านของเค้า
คำพูดที่ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นอยู่กับเราไม่นานนั้นเป็นเรื่องจริงที่สุดสำหรับชางมิน เมื่อชางมินรู้ใจตัวเองแล้วว่ารักยุนโฮชางมินก็พยายามรวบรวมความกล้าเพื่อไปบอกความในใจกับยุนโฮ แต่หลังจากที่ยุนโฮได้รู้ความรู้สึกของชางมินแล้ว เค้ากลับทำตัวหมางเมินกับชางมิน เย็นชา ไม่อบอุ่นเหมือนแต่ก่อน
การกระทำของยุนโฮสร้างความสับสนให้ชางมินมาก บางครั้งยุนโฮก็ทำเหมือนรักชางมินเหมือนในกรณีของจุนซูนี้ ยุนโฮจะไม่ชอบใจที่มีผู้ชายคนอื่นมาติดพันชางมิน ยุนโฮจะตอกย้ำชางมินเสมอว่าไม่ได้รักชางมิน แต่การกระทำช่างต่างจากคำพูดเหลือเกิน ยุนโฮเหมือนจะคอยหึงหวงชางมินไม่ยอมให้คนอื่นมาแตะต้อง แต่ตัวของยุนโฮเองก็ไม่แตะต้องชางมินเหมือนกัน ซึ่งการกระทำแบบนี้ของยุนโฮทำให้ชางมินสับสน
ตัดไปทางด้านยุนโฮ เมื่อระบายอารมณ์กับร่างบางแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องตัวเอง ในใจก็หงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองชอบทำร้ายจิตใจของร่างบางซะเหลือเกิน เหตุผลที่ยุนโฮรักชางมินไม่ได้ยุนโฮให้เหตุผลมาว่าเพราะชางมินบริสุทธิ์เกินไป
“ยูชอน แผนแก้แค้นยุนโฮของชั้นใกล้สำเร็จแล้วนะ อดทนรอชั้นอีกนิดชั้นสัญญาว่าจะไม่ให้นายต้องรอนาน แค่นี้ก่อนนะแล้วจะโทรไปหาใหม่ ยูชอนชั้นรักนายนะ” ชางมินมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแล้วได้ยินบทสนทนานี้พอดี เค้าจึงเข้าไปถามความจริงจากแจจุง
“พี่แจครับ พี่จะทำอะไรคุณยุนโฮ พี่จะแก้แค้นอะไรเค้า”
“อ๊ะ … ชางมิน แก้แค้นอะไร ไม่มีหรอกพี่จะไปทำแบบนั้นได้ยังไง”
“เมื่อกี้ผมได้ยินหมดแล้ว ที่พี่คุยโทรศัพท์เมื่อกี้”
“นายได้ยินงั้นเหรอ ก็ได้พี่จะบอกให้นายรู้ไว้ พี่จะแก้แค้นแทนน้องสาวของพี่”
“อย่านะครับ ผมขอร้องคุณยุนโฮรักพี่แจมากนะครับ อย่าทำอะไรให้คุณยุนโฮเสียใจเลยผมขอร้อง” ชางมินขอร้องทั้งน้ำตา
“ชางมิน พี่เห็นเราเป็นเหมือนน้องชายของพี่ พี่ไม่มีเจตนาจะทำร้ายนายคนที่พี่จะแก้แค้นคือยุนโฮ นายยังไม่รู้ว่ายุนโฮมันเลวแค่ไหน นายอย่าหลงผิดไปรักคนเลว ๆ แบบนั้นเลยเชื่อพี่นะ”
“พี่แจ ผมรักเค้าไปแล้วผมเลิกรักเค้าไม่ได้จริง ๆ ผมขอร้องอย่าทำให้เค้าเสียใจ”
“ไม่ได้หรอก ถ้าเป็นเรื่องอื่นพี่ยอมให้เราได้แต่เรื่องนี้ให้พี่ตายพี่ก็ไม่ยอม นายจะไปเตือนยุนโฮพี่ก็ไม่ว่านะ มันก็ดีเหมือนกันพี่สะอิดสะเอียนยุนโฮเต็มทนแล้ว พี่ไม่เห็นทนเห็นหน้ายุนโฮอีก”
“พี่จะทำอะไร”
“ก็ทำเหมือนกับที่มันทำกับน้องสาวของพี่ไงล่ะ”
ชางมินไม่สบายใจมากรู้สึกเป็นห่วงยุนโฮมากกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่ายุนโฮจะเสียใจ ในที่สุดชางมินก็ตัดสินใจบอกความจริงกับยุนโฮ แต่เมื่อยุนโฮรู้ก็โกรธชางมิน หาว่าชางมินใส่ความแจจุง
“คุณนายท่านครับ ผมมีเรื่องจะบอกนายท่านครับ”
“มีเรื่องอะไร”
“นายท่าน อย่ารักคุณแจจุงนะครับ เค้าไม่ได้รักนายท่านเค้ากำลังหลอกนายท่านอยู่ เชื่อผมนะครับผมพูดความจริงทุกอย่าง”
“ชางมิน นายพูดเหลวไหลอะไร อย่ามาพูดถึงแจจุงแบบนั้นนะ นายอิจฉาแจจุงเค้าใช่ไหมที่ชั้นรักแจจุง นายถึงได้มาใส่ความแจจุงอย่างนี้”
“ไม่ใช่นะครับนายท่าน คุณแจจุงต้องการแก้แค้นนายท่าน เชื่อผมสิครับผมไม่เคยโกหกนายท่านเลยนะครับ”
“ไม่ ชั้นไม่เชื่อ ชางมินชั้นบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าชั้นไม่ได้รักนาย ต่อให้นายพยายามแค่ไหนก็ไม่มีทาง ในเมื่อพูดกันไม่รู้เรื่องแบบนี้นายก็อยู่ร่วมกับชั้นไม่ได้แล้วล่ะ”
“ไม่นะครับนายท่าน ผมรักนายท่านผมไม่เคยคิดร้ายกับนายท่านเลยนะครับ”
“กลับไปห้องของนายเดี๋ยวนี้”
“นายท่าน ผม …”
“ออกไป ชั้นพูดไม่รู้เรื่องเหรอ อย่าให้ชั้นเบื่อนายมากไปกว่านี้นะ”
“ครับ” ชางมินรีบเดินกลับไปที่ห้องของเค้าทันที
“ฮัน นายว่างอยู่รึเปล่า ถ้าว่างมาหาชั้นที่บ้านหน่อยสิชั้นมีอะไรจะให้นาย”
(“ว่างอยู่พอดี นายจะให้อะไรชั้นวะ”)
“เออน่า เดี๋ยวมาก็รู้เองน่ะแหละรีบ ๆ มานะเว่ย”
To be con ...
*********************************************************************************************************
ความคิดเห็น