คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ikkiw
-Ikkiw-
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวัน..เอ่อ..วันไรหว้า ช่างเถอะ ปิดเทอมอยู่จะวันอะไรมันก็หยุดเหมือนกัน~
ร่างน้อยๆของผมยังคงไม่ลุกออกจากเตียง ก็มันหนาวนี่นา ปิดแอร์ไว้ในตอนฝนตกแบบนี้ อากาศกำลังดีแบบสุดๆเลย
ผมเอามือควานหาโทรศัพท์ที่ผมมักจะเปิดเล่นก่อนลุกไปแปรงฟันทุกครั้ง...เด็กติดโทรศัพท์นะกูเนี่ยยยย
แต่...ทำไมมือกูยังหาไม่เจออีกวะ..ผมชะโงกหน้าออกจากผ้าห่มแล้วมองไปที่หัวเตียง..ไม่อยู่!!!!
ผมเด้งตัวออกจากเตียง โดยลืมความหนาวที่ผมเพิ่งจะบ่นไปเสียสนิท มือถือกูละ!!!
ผมเปิดกระเป๋าเป้ที่เมื่อวานเอาไปนั่งกินบุฟเฟ่ต์กับพี่เอก แต่ก็ไม่เจออะไรเลย..แสดงว่าผมลื้อของออกจากกระเป๋าหมดแล้ว
ถ้าลื้อออกมาแล้วมือถือผมอยู่ที่ไหนละเนี่ย?? อย่าบอกนะว่าทิ้งไว้ที่ร้านนั้น!!! โอ้ยยย ไอโฟน5 ด้วยนะน้านนนน!
ผมกุมศรีษะอย่างสิ้นหวัง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงก็อกแก๊กที่ประตูหน้าห้อง!!
จ..โจรรึเปล่าวะ!!! ผมว่าผมล็อกบ้านดีแล้วนะ!!
ผมเดินไปหยิบไม้เบสบอลข้างตัวมาถือไว้ป้องกันตัว และแล้วคนที่กำลังแงะประตูก็เดินเข้ามาในห้อง
ผมไม่รีรอมองว่าใครเข้ามา ผมรีบวิ่งเอาไปไม้เบสบอลไปฟาดเข้าอย่างจัง แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกรอบบ!!
เมื่อคนท่ำลังจะมาโดนไม้ฟาดเข้าให้คือ พี่ออย!!!
แต่ผมลดแรงลงไม่ได้วะ...อ๊ากกกกกกกกกก!!!!
ฟรึ่บ
เพล้งง!
น..นั้นเสียงหัวพี่ออยแตกหรอ? ทำไมเสียงเหมือนแก้วเลย
ผมลืมตาขึ้นจากความหวาดกลัวที่ต้องทำร้ายคนหัวเหลือง แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง..
พี่ออยที่ตอนแรกเดินมาน่าจะโดนไม้ฟาดไปแล้ว กลับหลบเบี่ยงมาอยู่อีกที่หนึ่งด้วยความรวดเร็ว
แล้วไม้เบสบอลผมก็ไปโดนแจกันแทน...ส..สุดยอด!
พี่ออยปัดฝุ่นออกจากตัวก่อนจะมองมาที่ผม
“จะฆ่าพี่หรอ??”
“ผ..ผมไม่รู้ว่าเป็นพี่ ขอโทษนะครับ” ผมวางไม้เบสบอลลงที่พื้นและมองหน้าพี่ออยด้วยสายตาหวาดระแวง กลัวจะเผลอทำอะไรลงไปอีก...
“พี่ไม่ตายง่ายๆหรอกน้า อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ” พี่ออยเห็นก็แค่ยิ้มแล้วเอามือมาวางไว้บนหัว
“พี่แม่งเก่งวะ...”
“หรอ?”
“เข้ามาในบ้านคิวได้..หลบอาวุธก็ได้”
“ก็เป็นมาเฟียนี่ แค่นี่พื้นๆมากเลย” พี่ออยพูดแล้วก็เดินลงไปนอนที่เตียงผม
ผมไม่ได้ถือสาอะไร แต่ตอนนี้ผมคงต้องเก็บกวาดเศษแจกันที่แตกสินะ..
.
.
พอเก็บจนหมดแล้วก็ลุกขึ้นจะไปเปิดคอมเล่น แต่ถูกคนที่นอนอยู่บนเตียงดึงแขนกระชากให้ลงไปนอนด้วย
พอร่างผมลงถึงเตียง พี่ออยก็รีบดึงเข้ามากอดไว้....เงิบ!!!
“พ..พี่ออย! อ้ะ!” ยังไม่ทันที่จะตกใจเรื่องถูกกอด จู่ๆคนเอาแต่ใจก็เอาจมูกมาชนกับแก้มของผม
แล้วก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมคิดมากจนหน้าร้อน...
“ว่าแล้วเชียว..กลิ่นคิวจริงๆด้วย”
“อ..อะไรครับ?”
“กลิ่นที่เตียงอ่ะ..มันหอม พี่เลยลองพิสูจน์ไงว่ากลิ่นคิวรึเปล่าJ”
อ๊ากกกกกกก!! มากลิ่นคงกลิ่นคิวอะไรเล่า! โคตรเขินเลยยยย! แล้วอีกอย่างนี่ห้องผม เอ่อ ไอ้กลิ่นนั้นก็ต้องของผมอยู่แล้วดิ..
พี่ออยแม่งหลอกหอมแก้มชัด!!!!
“บ..บ้า!!!”
“นี่...” พี่ออยดึงผมเข้าไปใกล้ตัวมากขึ้นกว่าเดิมแล้วกระซิบเบาๆที่หูให้เสียวสันหลังวาบ
“อยากลองทำมากกว่าจูบ...”
“เห้ยยย! จ..จะบ้าหรอพี่ออย!!!”
“ทำไมอ่ะ?”
“ร..เราไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย” ผมเบ้ปากนิดหน่อยแล้วก็ดึงแขนเสื้อของอีกฝ่ายมาขย้ำเล่น แรดเนอะ-_-
“งั้นก็ทำให้เป็นดิ” พี่ออยยิ้มอย่างมีเล่ห์แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นนอนทับตัวผมแทน..ไม่ใช่คร่อมนะ..ทับ!
“อ่า พี่ออย คิวหนักนะเว้ย!” แถปเรื่อยอ่ะครับ! ตัวพี่ออยแม่งโคตรเบาเลย คือ พี่เขาหุ่นดีไง
“ตัวพี่เบาจะตาย” มีการหลงตัวเองด้วย-_- แต่มันก็เป็นความจริง ที่ผมจะไปแย้งด่าเขาไม่ได้
ยังไม่ทันที่จะตอบโต้อะไร พี่ออยก็เอาจมูกมาหอมแก้มผมไปอีกฟอดใหญ่ อ๊ากกก!
“พ..พี่ออยหยุดเลยนะ!” คำพูดที่ดูเหมือนจะโกรธออกมาจากปากผม แต่ใจของผมแม่งตรงข้ามเลยครับ
โอ้ยยย ไอ้คิวมึงเพิ่งเลิกกับแฟนนะจำได้มั้ย! ทำไมมึงหวั่นไหวกับใครเขาง่ายจัง!!!
คนที่นอนทับผมหยุดการกระทำโรคจิตแล้วก็หัวเราะออกมาแทน ผมเบ้ปากด้วยความงอน
ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย มาหอมแก้มกันง่ายๆแบบนี้ได้ไง แก้มคิวไม่ใช่ดอกไม้ที่สวนสาธารณะนะเว้ย สูดดมอยู่นั้นแหละ!
แต่เหมือนผมลืมอะไรไป
.
.
.
“มือถือ!!!!” ผมนึกถึงเครื่องมือสื่อสารที่ตัวเองกำลังหาอยู่ก่อนที่จะเจอพี่ออย!
ผมตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ตอนแรกพี่ก็ทำหน้างงว่าผมพูดอะไร แต่จู่ๆเขาก็ยิ้มแล้วล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งมันคือ....มือถือผม!!!
“พ..พี่ออยเจอที่ไหนนน!”
“เด็กซุ่มซ่ามคนหนึ่งทิ้งไว้บนรถพี่ สงสัยไม่อยากได้แล้วม้างง~” พี่ออยพูดเสียงล้อเลียนใส่
“เปล่าทิ้งนะพี่ออย...ผมลืมไว้ตั้งหาก” ผมเบ้ปากเป็นรอบที่สองของวัน แล้วเอื้อมมือขึ้นเพื่อที่จะหยิบของจากคนตัวสูงที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นนั่งคร่อมผมแทน ทำให้ผมเอื้อมไปหยิบยาก จะลุกขึ้นก็ไม่ได้เพราะเข่าของผมถูกพี่ออยคร่อมทับไว้อยู่ไง!
“ไม่รักษาของ!”
“คิวก็แค่เผลอทำตกอ่ะ ขอคืนนะฮะพี่ออยยย” ผมที่รู้ว่าทำยังไงก็คงแย่งคนที่อยู่เหนือกว่าไม่ได้แน่ๆ
ก็เลยเปลี่ยนกริยามาเป็นเกาะแขนแทนแล้วทำเสียงออดอ้อน อ้อนวอนขอมือถือคืนอย่างเต็มที่!
และมีหรอ..ที่พี่ออยจะไม่ชะงัก..พี่ออยหน้าเหวอไปเพียงแค่สองสามนาทีแล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ชิ!-__-
“อ้อนไปเหอะพี่ไม่คืนให้หรอก” พี่ออยพูดพลางเอามือถือผมยัดลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองเหมือนเดิม
“นั่นมือถือผมนะ!”
“งั้นพี่ให้ข้อเสนอJ” พี่ออยก้มหน้าลงมาใกล้ผมมากขึ้นแล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์ที่แฝงไปด้วยพลังปีศาจ
“อ..อะไรครับ..”
“ไปอยู่กับพี่”
.
.
.
.
“หา!!” ผมอ้าปากค้างกับข้อเสนอที่ผมโคตรจะเสียเปรียบ ได้มือถือแลกกับการไปอยู่บ้านมาเฟียที่โคตรโรคจิตT^T
พี่ออยพูดแล้วก็ลุกออกตัว ขาของผมชาไปเพราะโดนทับนานไปหน่อย ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
ส่วนพี่ออยก็ไปนั่งฝั่งตรงข้ามของเตียง พี่เขาจ้องมองจนแทบจะกินผมได้อยู่แล้ว
ยังงี้ผมจะไปอยู่กับพี่เขาลงได้ไงวะเนี่ยย! แต่อยากได้มือถือคืนวะ
.
.
“ยอมไปอยู่ด้วยก็ได้ฮะ..” ผมพูดเสียงค่อย แต่คนตัวสูงก็ยังคงได้ยิน
“พูดเหมือนถูกพี่บังคับเลย”
“...” ก็ใช่ไม่ใช่หรอวะ!!!
“555 โอ๋ เด็กดีๆ” พี่ออยหัวเราะกับท่าทางของผมที่จะร้องไห้เพราะถูกบังคับ พี่ออยคลานเข้ามาใกล้หน่อยแล้วเอามือมาลูบหัวเบาๆ มันทำให้รู้สึกดีแปลกๆ...
“ไม่ใช่เด็กแล้วเหอะ-3-”
“เด็กสำหรับพี่คนเดียวละกัน”
.
.
.
Ikkiw Die!!!!
ถ้าเป็นในเกมคงมีประโยคภาษาอังกฤษนี่โผล่ขึ้นมา เพราตอนนี้..ผมกำลังจะตายจริงๆเพราะความร้อนที่หน้า!!!
หน้าผมแดงมากก ไม่ต้องส่องกระจกก็พอเดาออก
.
.
.
และแล้วผมก็ไปเก็บข้าวของเตรียมไปอยู่กับพี่ออย
ผมลากกระเป๋าทั้งหมดสามใบใหญ่ๆลงไปชั้นล่างของบ้านแล้วมองไปที่รถแอลตันมาร์ตินคันสีดำเงา!!!
เห้ย! แลมโบกินี่กูว่าแพงแล้วนะ อีมาร์ตินนี่คือ!!!!
พี่ออยมองผมผ่านหน้าตาแล้วก็ต้องทำท่าทางกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมา ผมต้องทำหน้าเหวอออไปแน่ๆเลย
ผมรีบหุบปากที่อ้าค้างไว้ แล้วลากกระเป๋าใหญ่สามใบออกจากที่นี่
ผมค่อยๆวางกระเป๋าลงที่เบาะหลังรถ แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งนิ่มๆที่เบาะข้างคนขับ
พี่ออยขับรถไปเรื่อยยย แน่นอน ความเงียบไม่เคยเกิดขึ้นเมื่อผมกับพี่ออยอยู่ด้วยกัน(นอกจากตอนเขินนะ-///-)
พี่ออยเริ่มสังเกตผมที่กำลังนั่งตัวตรงเป็นแผ่นกระดาน แสดงให้เห็นว่า..กลัวรถเป็นรอยมาก!
“ไม่ต้องถะนุถนอมขนาดนั้นก็ได้” พี่ออยยิ้มให้ผมรอบที่ล้าน
“โห พี่มันไม่ใช่รถถูกๆเลยนะเว้ยยยยย”
“555 สบายๆไปเลยยย” ผมไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้าเบาๆ
“อย่าแทะรถพี่เล่นแล้วกัน”
“ไม่ใช่หมานะเว้ยยยพี่ออย!!!!” แล้วคนขับก็หัวเราะลั่นอีกรอบ
“ซื้อใหม่ก็ได้ ถ้าคิวทำพัง”
“พี่พูดเหมือนรถคันนี้มันราคาห้าหกบาทเนอะ-*-” แหม ทำพังแล้วก็ซื้อใหม่ ง่ายชิบหาย!
สักพักหนึ่ง ผมมองไปที่สติกเกอร์ที่แปะอยู่ที่กระจกรถ...เป็นสติกเกอร์ตัวนกฟินิกซ์สีดำทมิฬ..
เออ ออกแนวเดียวกับนกมอคกิ้งเจย์ในเรื่องฮังเกอร์เกมเลย แต่แค่นี่เป็นสีดำมืดมิด ออกแนวเป็นพวกนกฟินิกซ์ปีศาจ
น่าจะเป็นสัญลักษณ์องกรณ์มาเฟียของพี่ออย..เพราะถ้าจำไม่ผิด รถแลมโบเองก็มีติดไว้เหมือนกัน
“เอ่อ พี่ออย พวกมาเฟียนี่เขาทำอะไรกันหรอ”
“ก็ตรวจสอบนู่นนี่นั้น เช็คคนที่เป็นหนี้กับทางเราบ้าง แค่นั้นแหละ”
“ไม่เหมือนในการ์ตูนเลยแหะ แบบไล่ตีกับกลุ่มอื่นๆเพื่อชิงแหวนไรเงี้ยย ”
“ไม่ใช่รีบอร์นนะคิว-__-”
“55555 แต่พี่ออยเก่งมากเลยนะ ตอนนั้นหลบไม้เบสบอลทันด้วย”
“ง่ายๆ สะเดาะกลอนประตูบ้านคิวพี่ยังทำมาแล้ว” มิน่าทำไมเข้ามาในบ้านกูได้-_-
ผมเริ่มง่วงเพราะเคื่องปรับอากาศและกลิ่นที่ติดอยู่บนรถ...และผมก็หลับตาลงในที่สุด..
.
.
.
.
“คิว ตื่นๆ” ผมที่กำลังนอนหลับเอาหัวพิงกับกระจกรถถูกปลุกโดยพี่ออย
รถหยุดแล้วนี่นา ผมค่อยๆขยับตัวขึ้นมาอย่างงัวเงียง่วงนอนแบบสุดๆ
ผมขยี้ตาแล้วมองไปรอบๆ...อาคารนี่ใหญ่มากเลย ผมยังคงจำด้านหน้าและข้างในตัวอาคารนี่ได้อย่างดี
ผมเคยมาที่นี่ไง ตอนนั้นมาเปลี่ยนเสื้อที่นี่สินะ...
คุณเคยเป็นมั้ยครับ..เวลาเราง่วงนอน แม่งจะโคตรขี้เกียจตอนตื่นมาเลย...
ผมมองพี่ออยที่กำลังเปิดประตูรอให้ผมเดินลงซะที..
“พี่ออยฮะ..”
“ว่า?”
“อุ้มหน่อย..”
“ห้ะ!”
“คิวขี้เกียจอ่ะ คิวง่วง...”
พี่ออยตะลึงไปชั่วครู่ แล้วก็ตัดสินใจช้อนตัวผมลงจากรถ
ผมถูกอุ้มขึ้นไปบนตัวอาคารสูงแล้วก็เข้าสู่ห่วงนิทราอีกรอบ....
.
.
.
“คุณออย สวัสดีครับ”
“ทำไมนายยังอยู่ตรงนี่อีก ยามคนใหม่ไปไหน?”
“ยังไม่มาเลยครับผม”
“เห้อ เด็กใหม่...ทำงานดีๆ เอาเด็กใหม่มาให้ฉันดูด้วย”
“ครับ!”
//จบไปอีกตอนแล้ววว>< แต่พี่ออยพาพี่คิวมาอยู่ด้วยแล้ว ตอนนี่หน้าที่พี่เอกก็ต้องเปลี่ยนนะสิ
แต่จะเปลี่ยนเป็นอะไร เดี๋ยวรอดูสถานการณ์เอานะจ้ะ อิอิ ตอนหน้าเราจะกลับไปที่คู่รักมักเกรียน(?) กันเหมือนเดิมนะจ้ะ
555 บายยย อย่าลืมเม้นนน! ปล.ตอนหน้าบัดดี้คู่แรกของพี่ออยจะปรากฏตัว คงพอเดาออกใช่มั้ยว่าใครรร?
ความคิดเห็น