คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3 Attack
-Yearn-
“เป็นแฟนกับผมนะ^^”
....อ...ไอ้เด็ก...ไอ้เด็กบ้า!!!!! ฉันยังไม่รู้จักแกเลยนะ!! เออ รู้ว่ามันชื่อ กล้า อยู่ม.6 แค่นั้นแหละ ก็มันพึ่งบอกผมนี่
แต่จู่ๆก็มาบอกกันแบบนี้ แถมเป็นตอนที่ผมเพิ่งเลิกกับแฟนเมื่อสิบนาทีที่แล้วนี่เอง มึงจะมาตรงจังหวะไปมั้ย???
เด็กหน้าด้านที่ชื่อ กล้า มองมาที่ผมตาเป็นประกายเหมือนรอฟังคำตอบ..แต่..จะบ้าหรอ!! พึ่งจะรู้จักกันเอง!
“เห้ย! เราพึ่งจะรู้จักกันเองนะ!”
“แต่ผมแอบมองพี่นานแล้วนะ..” กล้าพูดพร้อมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น อ๊ากกกก ไอ้ฝนบ้านี้ก็ตกไม่หยุดเลยเว้ย!!!
“ม..หมายความไง” ผมเองก็เอาแต่เรียนนะ มันมารู้จักผมได้ไง..
“ก็...ผมเดินกลับบ้าน..แล้วมันผ่านมหาลัยพวกพี่พอดี ผมก็เจอพี่เดินออกจากมหาลัยทุกวัน..มันก็เหมือนผมเห็นพี่ในสายตาทุกครั้งตอนจะกลับบ้านจนเริ่มติดตา พี่ไปไหนผมก็อยากรู้ อยากตามหา พอพี่เลิกช้าผมก็แอบยืนรอ...ผมเลยชอบพี่ในที่สุด..”
มันพูดจบก็เกาหัวเก่อๆอย่างเขินอาย ทำไมกูไม่รู้ตัวเลยวะ...อย่าบอกนะว่า!!! ไอ้เสียงบุคคลที่สามตอนผมเลิกกับเอ็มก็คือไอ้กล้า!!! แปลว่ามันได้ยินว่าผมเลิกกับแฟนก็เลยมาเสียบต่องั้นหรอ!!!
“แปลว่าเสียงตกใจเมื่อตอนนั้นก็เสียงมึงใช่ป่ะ!!”
“ช..ใช่ครับ ขอโทษนะพี่ที่แอบฟัง..” มันก้มหน้าอย่างสลด พอฝนเริ่มน้อยลง มันก็เอาเสื้อฮู้ดที่เอามาบังหัวผมออก
แล้วยัดใส่ในถุงพลาสติก(แหม จะให้ใส่ต่อหรือเก็บใส่กระเป๋าทั้งๆที่มันเปียกหรอ?)
“เห้อ ช่างเถอะ” ผมทำหน้าเฉยๆ ก็นะ ผมเองก็ฟังไอ้กันต์มันว่าไอ้เอ็มทุกวัน พอมันเจอจริงๆก็เหมือนรู้สึกเฉยๆอ่ะ
แต่แค่..ตกใจนิดหน่อยแค่นั้นเอง ก็ไม่รู้นี่นา ว่าเอ็มจะมาทำแบบนี้...
ผมกับกล้าเดินมาเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไร ผมเหลือบหันไปมองหน้ามันหน่อยๆ อ่า มันก็หล่ออยู่เหมือนกันนะ
หัวสีเขียวมันดูเข้ากับดวงตาสีฟ้าแบบนั้นดีอ่ะ จะว่าไป...มันคุ้นๆนะ.....เห้ย!!!
“ก..กล้า! กล้าใช่คนที่มียอดไลค์ ส..สองร้อยล้านกว่าใช่ป่ะ!!” ผมทำหน้าเหวอทันทีเมื่อนึกออก
คุณ!! ไอ้เด็กที่มันยืนข้างๆผมเนี่ย มันได้รับคะแนนความรักจากคนครึ่งประเทศเลยนะ!!! จะไม่ให้ตกใจได้ไงเล่า
ก็ตอนแรกผมก็นึกว่ามันจะเป็นแค่ไอ้เด็กเกรียนๆคนหนึ่ง แต่..นี้มันเน็ตไอดอลมาจีบผม!!
“ฮ่าๆๆ นี้พี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยหรอ” มันยิ้มเขินๆ
“มึงเป็นคู่แข่งเพื่อนกูนี่-_-”
“หมายถึงพี่นีโอหรอครับ?” มันเอียงคอถามผม อ่า นี้มันรู้จักไอ้นีโอด้วยหรอเนี่ย
“รู้จักมันด้วย?”
“รู้จักเพราะพี่นั้นแหละ! ก็ผมไม่ชอบเวลาพี่เดินกับคนคนนั้นอ่ะ ผมก็เลยหาชื่อมันในเฟสบุ๊ก พบว่ามันคือคู่แข่งผม!”
“เอ่อ แต่กูกับนีโอไม่ได้เป็นไรกันนะ-_-”
“เรื่องนั้นผมก็พอรู้..แต่ก็ไม่เห็นจำเป็น ต้องอยู่ใกล้กันขนาดเลยนี่!”
“ก็มันเพื่อนกูอ่า พูดเหมือนมึงไม่เคยอยู่ใกล้สนิทสนมกับเพื่อน?”
“...” เงิบอะดิ ตอบกูไม่ได้เลยอะดิ เห้อ เด็กหนอเด็ก
พอเราเดินมาเรื่อยๆก็ถึงหน้าคอนโดผมพอดี ผมอยู่กับไอ้นีโอครับ คือ พ่อไอ้นีโออ่ะมันเป็นเจ้าของคอนโดแห่งนี้
เพราะงั้นผมสองคนเลยมาอยู่ที่นี้ในห้องวีไอพีได้ฟรีๆ แถมอยู่ใกล้มหาลัยอีกต่างหาก
“นี้คอนโดพี่หรอ?”
“คอนโดเพื่อน แต่เพื่อนให้มาอยู่ได้”
“ดีจังครับ” กล้ายืนมองทิวทรรศน์และสิ่งสวยงามของคอนโดแห่งนี้ เพราะคอนโดแห่งนี้มันแพงมากครับ
ส่วนใหญ่พวกนักท่องเที่ยวจะเข้ามาอยู่กันสักพักแล้วก็ออก ไอ้นีโอกับพ่อมันมีเชื้อสายมาจากอเมริกา เกาหลี ไทย เลยคุยกับลูกค้าได้สบายๆมาก ส่วนผมหรอ? ก็เป็นลูกกระจอกคอยช่วยงานที่คอนโดแห่งนี้ในวันหยุด คือ กูโง่!!!
“งั้น บ๊ายบาย” ผมพูดจบ กำลังจะก้าวขาไปที่ประตูทางเข้า แต่ไอ้กล้าคว้าแขนผมไว้ก่อน ผมหันไปมองมัน
“พรุ่งนี้ผมจะมารับ”
“หา!!!”
“ยังไงมันก็ทางผ่านผมอยู่แล้ว แถมพวกพี่ไปเช้า ผมจะได้ฝึกตื่นเช้าด้วย ตอนเย็นก็เดี๋ยวกลับพร้อมกัน ผมเลิกก่อนพี่อยู่แล้ว”
“เอ่อ..” มันเอาเรื่องที่ผมเรียนเช้ากลับค่ำมาได้ไงวะเนี่ย คือคณะผมอ่ะชอบอยู่เย็นกัน ผมก็เลยต้องอยู่เย็นด้วย
เพราะงั้นเลยไม่เหมือนบางคณะที่ไปเช้ากลับบ่าย หรือไปบ่ายกลับค่ำแบบนี้
“บายครับพี่ยืน ฝันดีน้า^^” ไอ้กล้ายิ้มหวานๆให้ผมทีนึงก่อนจะจากไป..มึงทิ้งความหวานไว้กับกูทำไม กูพึ่งจะเลิกกับอฟนนะโว้ยยยยย!! ไอ้เด็กบ้า!!!
.
.
.
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด!!
ผมตื่นขึ้นมาปิดนาฬิกาอย่างงัวเงีย คือ ผมฝันร้ายมากฮะ ผมฝันว่าผมโดนผู้ชายสองคนแย่งผม เลวร้ายที่สูดดด!!!!
ผมลุกขึ้นมาอาบน้ำแล้วก็เปลี่ยนใส่ชุดนักศึกษา ผมหันไปมองคนข้างที่ยังนอนมุดอยู่ใต้ผ้าห่ม ผมจัดการกระชากผ้าห่มออกจากตัวมันแล้วตะคอกใส่หูมันไอ้ลูกครึ่งไปที
“Wake UP!!!!!!!!!!!!”
“สัส!!!” มันกระเด้งตัวขึ้นมาอย่างตื่นตกใจ แล้วก็ทักทายโดยการด่าผมในยามเช้า
.
.
“เร็วดิวะยืน”
“กูใส่รองเท้าอยู่ มึงใจเย็น”
ผมยัดเท้าทั้งสองข้างใส่ในรองเท้า เคาะส้นสักสองสามทีแล้วก็ลงลิฟท์ไปชั้นล่างคอนโด
ผมกับนีโอสวัสดีพี่ๆพนักงานคอนโด ถามว่าพ่อไอ้นีโออยู่ไหน..อยู่บ้านครับ ก็พาอมันเป็นแค่เจ้าของคอนโด ไม่ต้องทำไร
ผมเดินออกมาพร้อมนีโอ แล้วผมก็ต้องอึ้งกับเด็กมัธยมคนหนึ่งที่สภาพดูงัวเงียเหมือนคนไม่ได้นอน
มันสัปหงกไปหลายรอบ แล้วก็มันก็สะดุ้งเหมือนผมเข้าไปแตะไหล่มันหน่อย
“อรุณสาหวาดคร้าบบ^0^ ห้าว~”
“มึงไม่เห็นต้องตื่นเช้าเพื่อไปพร้อมกับกูเลย”
“ไม่ได้ๆ ตอนนี้ผมต้องสร้างคะแนนไว้ เผื่อพี่คืนดีกับแฟนขึ้นมา ผมไม่ยอมนะ!!!” มันโวยวาย
ผมหันหลังไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่นิ่งแล้วมองผมด้วยสายตาว่า ‘อะไร?’
เมื่อวานผมยังไม่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟังครับ เพราะไอ้นีโอมันไปเที่ยวร้านเกม กลับมาทีก็ตีหนึ่งกว่า..
เราเดินไปมหาลัยกันสามคนฮะวันนี้ ซึ่งตอนเดินผมก็เล่าเรื่องให้ไอ้นีโอฟัง
ส่วนไอ้กล้าก็เดินกับผมเงียบๆ ผมว่ามันหึงผมกับไอ้นีโอแน่ๆ
“อ้อ! มึงนี้เองๆไอ้เด็กMr.Bave!!”
“หล่อป่ะละครับ?:)” ไอ้กล้ายื่นหน้าไปหาไอ้นีโอแบบกวนตีน ไอ้นีโอง้างหมัดขึ้นมาจะซักสักหมัดแต่ผมห้ามไว้ก่อน
“แล้วมึงเลิกกับเอ็มแล้ว??” ผมพยักหน้าไป
“ก็ดีนะ ไอ้กันต์คงดีใจน่าดู” แต่ผมก็ต้องถอนหายใจ..เพราะไอ้เด็กคนข้างๆนี้จะรอดพ้นจากไอ้กันต์รึเปล่ายังไม่รู้เลย
“ไอ้กล้า!” ไอ้นีโอเรียกไอ้กล้าที่กำลังมองผมอยู่ มันหลุดออกจากภวังค์แล้วก็หันไปหานีโอ
“มึงต้องมาเจอกับพวกกูนะ ถ้ามึงคิดจะจีบไอ้ยืน” ไอ้กล้าทำหน้ามึนงง พอผมเล่าให้ฟังเรื่องเพื่อนในกลุ่ม
กล้าก็พยักหน้าเข้าใจแล้วก็นัดแนะสถานที่พบเจอก่อนที่พวกผมจะเดินเข้ามหาลัย
.
.
ตอนเที่ยงวันนี้ ผมกับเพื่อนๆมาที่หลังทางออกมหาลัยซึ่งมีกำแพงกั้นโรงเรียนมัธยมอยู่...
เด็กผมสีเขียวสุดหล่อคนเดิมปีนข้ามกำแพงมาฝั่งนี้แล้วก็กระโดดลงมาอย่างโคตรเท่ มันปัดฝุ่นบนตัวนิดหน่อยแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองพวกผม โดยมีไอ้เคสเปิดประเด็นขึ้นมาคนแรก...
“....เห้ย! แม่งหล่อจริงๆด้วยวะ ไม่ได้แต่งรูปเลยสักนิด” ไอ้เคสพูดแล้วก็เอารูปกล้าในหน้าจอมือถือมาเปิดเทียบกับหน้าจริงๆ
...ใช่เวลาป่ะมึง!! ผมยังไม่ทันที่จะด่า ไอ้นีโอก็รีบเข้าไปล็อกคอไอ้เคสไว้แล้วลากมานั่งข้างๆผม มันยิ้มแห้งๆให้ผม
ผมนี้โคตรเอือมระอาเพื่อนแต่ละคน เห้อออ~
“มึงชอบเพื่อนกู?” ไอ้กันต์มองไปที่กล้าตั้งแต่เส้นผมถึงส้นตีน เอ่อ..มึงจะห่วงกูอะไรมากมายวะครับ มึงกลัวกูมีแฟนเป็นเอเลี่ยนหรอ!!!! ไอ้กล้าพยักหน้าหงึกๆอย่างทำตัวไม่ถูก กล้าเป็นคนที่ขี้กวนตีนแต่พอมาเจอคนที่ชอบทำหน้าเครียดอย่างไอ้กันต์ก็คงไม่กล้าทำอะไร...
“ทั้งๆที่มันพึ่งเลิกกับแฟนเนี้ยนะ?” ไอ้กันต์เลิกคิ้วถาม เอ่อ ผมลืมเล่าไปเลยครับ พอผมเล่าเรื่องที่ผมเลิกกับเอ็มให้มันฟัง
มันก็ฉุนจะบุกไปต่อยถึงคลาสเรียนมันเลย แต่วันนี้เอ็มมันไม่มาเรียนก็เลยรอดตัวไป
“เอ่อ..ที่จริงผมชอบพี่ยืนก่อนหน้านั้น..”
“นานเท่าไร”
“ก็ปีกว่าแล้ว..มหาลัยพวกพี่อยู่แถวโรงเรียนมัธยมผมไง..ก็เลย..”
“อ่าๆ เข้าใจ ก็ปีกว่าจริงๆนั้นแหละ เพราะอีกสักพักพวกกูก็ปีสองแล้ว สอนมึงก็..ปีหนึ่งใช่ป่ะ”
“ครับ! ผมจะเข้าที่นี้ด้วย!!” ไอ้กล้าทำตาเป็นประกายวิบวับแล้วมองมาที่ผมอีกรอบอย่างมีความหวัง
นี้มึงจะตามจีบกูถึงที่นี้เลยสินะ-__- ยืนเริ่มกลัว...กลัวหวั่นไหวไปกับมัน..อ๊ากกก!!
“หรอ แต่ที่นี้ก็ไม่ได้สอบเข้าง่ายๆนะ” ไอ้นีโอที่นั่งคุกเข่าพิงกับกำแพงมองไปทางไอ้กล้า นั้นสินะ..มหาลัยนี้เข้ายากพอตัว
พวกผมเข้าได้เพราะทุนบวกกับผลสอบที่ดีหน่อย แต่เด็กที่ดูเกรียนๆอย่างไอ้กล้า...
“ผมสอบได้ที่หนึ่งของห้องเลยนะพี่^^” ไอ้กล้าพูดแล้วก็ยกยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ...หา!!! ผมกับเพื่อนหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ อีเด็กสภาพเกรียนไปวันๆแบบนี้อ่านะ! ข้อสอบโรงเรียนมันของเด็กอนุบาลรึเปล่า!!!
“เอ่อ ห้องมึงคงมีแค่สองคนสินะ มึงถึงได้ที่หนึ่ง แหะๆ” ไอ้เคสหัวเราะแห้งๆออกมา
“มีหกสิบสองคนครับ:)”..เมื่อกี้กูอึ้งแล้ว มาเจอตัวเลขนี่อึ้งกว่า!!! มึงได้ที่หนึ่งจากหกสิบสองคน!!!!!!!!
“เหอะๆ ไอ้ได้ที่เท่าไรมันไม่สำคัญหรอก เกรดละ?” ไอ้นีโอถามต่อ
“3.98 ฮะ” ....อึ้งอีกดิ!!!!!! ผมยังได้แค่ 3.40 เองนะในเทอมสองของม.หกอ่ะ!!!
แต่ตอนนี้มีคนกำลังเดือดครับ....ไอ้นีโอ..มันกำหมัดแน่นและมองคาดโทษไปยังเจ้าเด็กหัวเขียวที่ยังคงยืนทำหน้าตาเฉย
เอ่อ จะว่าไปแล้วเกรดไอ้นีโอมัน..4.0 นี่นา ห่างจากมันแค่สองเอง! เป็นคู่แข่งกันในทุกๆเรื่องจริงๆสองคนนี้
และแน่นอนไอ้นีโอไม่ค่อยชอบการที่มีคนมาเด่นกว่า ผมถึงบอกไงนิสัยมันเหมือนผู้ใหญ่55
“เอ่อ คุณมึงยิ่งพูดเรื่องนี้เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นเด็กเนิร์ดหรอก ห่วงทำมะอีแค่ตัวเลขที่บอกในกระดาษ!! เข้าเรื่องๆๆๆ”
ไอ้เคสที่นั่งเงียบอยู่ตั้งนานตะโกนโวยขึ้นมา...มันได้คะแนนน้อยที่สุดในบรรดาเราทั้งสามครับ
ไอ้กันต์หันไปมองที่ไอ้กล้าอีกรอบ กล้ากลับมายืนตัวตรงๆอย่างสุภาพเหมือนเดิม ดูท่ามึงจะกลัวไอ้กันต์มาก-_-
“แล้ว..ถ้าเกิดไอ้ยืนมันไม่ชอบมึงเข้าสักวันละ” ไอ้กันต์ฟาดคำถามข้อนี้ใส่หน้าไอ้กล้าเต็มๆ เป็นคำถามที่กดดันมากครับ
คือ ผมเป็นพวกที่ขี้รำคาญพวกที่ชอบมาตื้อบ่อยๆด้วย เรื่องนิสัยเพื่อนมันก็รู้ก็เลยพากันถามแฟนผมทุกคนว่าถ้าเกิดผมเกลียดเข้าจะทำยังไง ซึ่งหลายคนก็ตอบไปว่า ‘เฉยๆ’ ‘รอจนกว่าจะหายโกรธ’ อะไรประมาณนี้ แล้วก็ผิดกันระนาวครับ
ที่จริงพวกที่ตอบแบบนี้ผมชอบนะ แต่ไอ้กันต์ดันให้ผิดเฉยเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันครับ เห้อ!
“ว่าไง ถ้ายืนมันรำคาญมึงขึ้นมาสักวัน?”
“......ผม..”
“.....”
“ผมก็จะตื้อพี่เขาต่อครับ!” ผมเบิกตากว้าง เพื่อนผมทั้งสามก็ตกใจเหมือนกัน
เพื่อนผมทุกคนรู้ว่าผมเกลียดการให้คนมาตื้อแต่เจ้าเด็กบ้ากลับตอบมาแบบนี้! ผิดแน่ๆๆๆ ลาก่อน ไอ้กล้า~
“มึงไม่รู้หรอว่ายืนมันเกลียดการตามตื้อ? มันเป็นคนขี้รำคาญ?”
“เอ่อ..ก็พอรู้มาบ้างครับ..แต่ผมก็ยังจะตื้อพี่เขาอยู่ดีถ้าเขาโกรธผม..”
“ทำไม?”
“ก็..ผมคิดว่าการที่ผมไปพบเขาบ่อยๆ ไม่ว่าเขาจะสนหรือเห็นผมมีตัวตนหรือไม่ แต่เขาก็ต้องคิดถึงผมแน่ๆเวลาผมหายไป:)”
ไอ้เด็กหลงตัวเองงงง!!! กูจะไม่หลงคิดถึงมึงแน่!!!! เพราะงั้นมึงไปจากชีวิตกูเลยยยย ไอ้กันต์บอกไปเลย!ว่าผิด!
กันต์มันเอาแต่ยืนกอดอกนิ่งๆแล้วมันก็มองมายังเพื่อนสองตัวที่นั่งข้างผม มันสามคนยิ้มออกมาโดยที่ผมเหวออยู่
มันสื่ออะไรของมันวะนั่น บอกกูบ้างงง!!!
“โอเค..” ไอ้กันต์พูดแค่นั้นแล้วก็หยิบกระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย ผมสามคนที่นั่งอยู่เงียบๆก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าพร้อมกับมัน
ไอ้กันต์บ่นว่ามันหิวแล้ว มันชวนไปโรงอาหาร และก่อนเราทั้งสี่จะไป ไอ้กันต์ก็ตะโกนบอกไอ้เด็กหัวเขียวที่ยืนเหวออยู่นิ่งๆ
“กล้า!”
“ค..ครับ!”
“เย็นนี้กูฝากเพื่อนกูด้วย! เอาไปส่งถึงหน้าห้องเลยนะ!”
ไอ้กันต์พูดจบก็เดินไปโรงอาหารพร้อมกับไอ้เพื่อนสองคนที่หัวเราะใหญ่เลย...กูเหวอครับ..ผมยืนอยู่นิ่งๆอย่างก้าวไปไหนไม่ออก..ผมค่อยๆหันหลังไปมองเด็กมัธยมที่ยืนยิ้มให้ผม
มันโบกมือบ๊ายบายแล้วก็ปีนกลับฝั่งไปเหมือนเดิม...คือ..กู..ต้องกลับบ้านกับไอ้กล้า!!!!!!!
.
.
.
“ฮัลโหลครับพี่ ผมกล้าเอง...555 ว่างครับว่าง...พี่จะเลี้ยงหรอ!..โอเคครับ เอ่อ! เดี๋ยวผมพาแฟนไปให้ดูด้วย..บายยยครับ:)”
.
.
.
“ฮัลโหล mr.yearn พูดฮะ..ว่างคร้าบบ..โอเคพี่..เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วไปหา...หวัดดีคร้าบบบ”
-Ikkiw-
ย้อนความหน่อยนะครับ ตอนนี้ผมกำลังถูกคร่อมโดยไอ้ผู้ชายโรคจิตที่หวังจะข่มขืนผม แต่มีผู้ชายคนหนึ่งที่ดูท่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกพี่ของไอ้โรคจิตนี่ ทำให้ผมรอดตัวไป..เรื่องบ้าอะไรฟร่ะ!!!!!
ไอ้เจ้าบ้าที่คร่อมผมอยู่ รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วก็ก้มหัวให้ผู้ชายที่เข้ามาในเหตุการณ์นี้พอดี
ผู้ชายผมสีทองเดินมาตรงหน้าผม...แล้วก็เอามือมาเชยคางผมขึ้น! ตอนแรกกูก็นึกว่าจะเอามือยื่นออกมากูจับ!
ผมจ้องตาผู้ชายตรงหน้าอย่างเหวอๆ ขนาดลูกน้องยังหื่นขนาดนี้ แล้วถ้าหัวหน้าหื่นกว่าละ!?
แถมหน้าคนตรงหน้านี่จะใกล้ไปหนายยย จะเอาให้หัวโขกกันเลยหรอคร้าบบบ!
แต่..หน้าพี่เขาหล่อคมมากเลยนะเนี้ย ดวงตาสีแดงเพลิงของคนตรงหน้ากำลังจ้องสำรวจใบหน้าของผม...
“ผู้ชาย?”
“เอ่อ..ครับ-_-” ผมละเกลียดจังไอ้พวกที่ถามผมแบบนี้
“น่ารักดีนะ:)” หา...น่ารัก? ยังๆไม่ทันที่ผมจะประมวลคำพูดเขาได้ อยู่ๆไอ้พี่คนตรงหน้าก็ยิ้มแล้วก็ดึงให้ผมลุกขึ้นยืน ผมปัดฝุ่นออกจากตัวหน่อย แล้วก็ติดกระดุมให้ดูเข้าที่เข้าทางหน่อย ไอ้บ้าเมื่อกี้แม่งทำเสื้อผ้าผมเลอะแล้วก็ขาด
“กูชื่อ ออย ครับ:)” พี่คนตรงหน้าพูด..คือพี่จะสุภาพหรือพี่จะหยาบเลือกพูดหน่อยก็ดีนะครับ..
“เอ่อ..ผมชื่อ อิ๊กคิว” พี่ออยทำหน้าตกใจหน่อยๆและก็เปลี่ยนมาทำหน้าปกตอตามเดิม พี่เขาจูงมือผมไปที่ที่หนึ่ง...
เห้ยยย!!! เดี๋ยว!! จะพากูไปไหนเนี้ยยยย!!! กูจะกลับบ้านนน!!
“พ..พี่ออยยย จะพาผมไปไหนเนี้ย!” ผมตัดสินใจเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ จะให้เรียกคุณออยอะไรแบบนี้ก็กระดากปาก-__-
“ชอบอ่ะ เรียก ‘พี่ออย’ บ่อยๆนะ^^” ยังจะมีหน้ามายิ้มให้อีก!!
“พี่จะพาผมไปไหน!!”
“ก็..ที่สำนักงานพี่”
“หา! แล้วจะพาผมไปทำไมอ่ะ!”
“เออน่า!”
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องส่วนตัวของหัวหน้าแก็งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ของประเทศไทย อ่า ก็ห้องพี่ออยนี่แหละครับ
เขาสั่งให้ผมเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อเชิ้ตของพี่เขากับกางเกงนักเรียนของผมตัวเดิม ที่นี้ดูเจ๋งมากๆเลยครับ
มีของสวยงามหรือสิ่งอำนวยความสะดวกเต็มไปหมด ดูแล้วเท่ชะมัด ชักเริ่มไม่อยากกลับบ้านซะแล้ว...
พี่ออยพาผมเดินเล่นในสำนักงานของพี่เขา จนสุดท้ายก็พามาที่ห้องทำงานพี่เขา
พี่ออยนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ส่วนผมยืนครับ..ผมมีมารยาทนะเว้ย!! จะให้ลงไปนั่งโซฟาข้างๆก็เสียมารยาท!
ถึงจะอยากทรุดลงไปนั่งเบาะนิ่มๆนั้นก็เถอะ
“เอ่อ คิว”
“ครับ?”
“บ้านคิวอยู่ไหนอ่ะ”
“อ้อ อยู่อีกฝั่งของถนนนี้เลยครับ”
“แล้วมาทำไมแถวนี้?”
“คือ..ผมเหม่อเลยหลงเดินทางผิดอ่าครับ”
“ถูกแล้วละ:)”
“ค..ครับ?”
“ไม่งั้นเราก็ไม่ได้เจอกันสิ” แต่เจอในเหตุการณ์แบบนั้นมันก็ยังไงอยู่ป่าววะ-_-
“ผมก็เลยต้องมาเจอกับลูกน้องพี่เนี้ยนะ?” ผมยืนนิ่งและเบะปากหน่อย คือ ผมยังโกรธอยู่นะฮะ ใครเขาจะลืมได้ง่ายๆวะ!!
“เรื่องนั้นพี่ขอโทษนะ วันหลังจะสอนให้ดีกว่านี่” พูดเหมือนลูกน้องพี่แม่งเป็นหมูเป็นหมาอ่ะ!
“เอ่อ คนหรือสัตว์เลี้ยงครับนั้น-_-”
“สัตว์^^” ตอบได้หน้าตาเฉยมาก
ผมกับพี่ออยคุยกันสักพักจนเริ่มสนิทกัน แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่ผมควรจะกลับบ้านซะที
พี่ออยอาสาจะไปส่งผม แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไรเพราะว่าผมสังเกตเห็นกระดาษงานหลายแผ่นกองอยู่บนโต๊ะพี่เขา
พี่ออยคงมีงานที่ต้องทำหลายอย่าง ผมว่าผมกลับเองดีกว่า
.
.
.
เช้าวันนี้ครับก็เหมือนปกติ ผมนอนเล่นคอมอยู่บ้านไปเรื่อย ปิดเทอมจะบอกว่าเบื่อก็เบื่ออ่านะ แต่ก็ยังดีกว่าเปิดเทอม
ติ้งต๋อง~
เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ ผมมองลงไปทางหน้าต่างข้างๆเตียง
ก็ต้องอึ้งครับ! มีรถแลมโบกินี่สีดำอยู่หน้าบ้าน!!! ผมรีบลงบันไดไปเปิดประตูให้กับคนที่มา ดูท่าจะรวยแหะ..
ผมยืนเกาะริมรั้วบ้านมองคนที่กำลังจะเดินออกมาจากรถคันหรู ผู้ชายผมสีทองที่ใส่เป็นชุดสบายๆแต่ก็ยังดูมีราคาเดินออกมาจากรถ พี่ออยถอดแว่นสีดำออกและหันมายิ้มให้ผม บุกถึงบ้านเลย!!!!
“พ..พี่รู้ได้ไงว่าผมอยู่นี้..”
“จีพีเอสไง:)”
“หา!!”
“พี่แอบติดจีพีเอสเล็กๆไว้ในเสื้อพี่ที่เราใส่เมื่อวานอ่ะ” ล้ำมาก!!!!
“เวอร์อ่ะ!!0{}0”
“แหม พี่ไม่ยอมปล่อยคิวให้หลุดมือหรอก อุตส่าห์ได้เจอกันแล้ว:)” พี่ออยพูดแล้วก็เดินมาจับแก้มของผมทั้งสองข้าง
“บังเอิญต่างหากเล่า..” นี่ผมชักจะเริ่มหวั่นไหวกับไอ้พี่บ้านี่แล้วนะ!!!! แม่งชอบมองมาทางผมแบบจะกินผมได้ทั้งตัวอ่ะ
“ในโลกนี้ไม่มีคำว่าบังเอิญ..มีแต่คำว่าพรหมลิขิต..” พี่ออยยิ้มแล้วก็ถือวิสาสะจูงมือผมเดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งก็เป็นบ้านผมอีกนั้นแหละ มารยาทเคยเรียนมั้งมั้ยวะเนี้ยยย! ว่าแต่...พรหมลิขิตหรอ..มันมีจริงๆหรอวะ?
พี่ออยเดินเข้ามาในบ้านแล้วมองไปรอบๆเหมือนกำลังสำรวจบ้านใหม่อยู่ บ้านกูครับ-_-
พี่ออยมองไปที่กรอบรูปครอบครัวผมแล้วก็หยิบขึ้นมาดูอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ หน้าผมตอนนั้นเห้มาก!
ก็มันเป็นรูปตอนผมอายุประมาณ 13 อ่ะ ก็ม.1 กำลังเป็นวัยเกรียนเลยฮะ หน้าก็ไม่ค่อยจะโอเคตั้งแต่เด็กจนโตอยู่แล้วด้วย
ตัวผมคงมีดีแค่หน้าหวานจนแม่งดึงดูดเพศเดียวกันให้เข้ามานี่แหละ ส่วนเพศตรงข้ามหรอ..ก็เข้ามานะ..เข้ามาให้ปวดหัวนะสิ! ยัยผู้หญิงที่ชอบเข้ามาหานะ ชอบเอาแต่จิ้นคนอื่นไปทั่ว! ตอนนี้นะครับ เอาผมไปได้กับพี่ชายโซเชียลผมที่ชื่อ พี่เอก เรียบร้อยแล้ว!!! ผมละอยากร้องไห้ ฮืออออ
“นี่ คิวอยู่กับพ่อแม่หรอ?”
“ใช่ครับ แต่ตอนนี้พวกเขาไปต่างประเทศ”
“งั้นก็เหงาดิ:)”
“ไม่ค่อยเท่าไรอ่าครับ555”
“มาอยู่เป็นเพื่อนเอาป่าวว”
“5555”
“พูดจริงนะ:)”
“เห้ย!!!”
“เดี๋ยวขนของมาอยู่พรุ่งนี้” พี่ออยพูดจบก็เดินหนีผมไปเฉย อะไรของเขาวะ!!!!
อือรือรอง อือรือรอง อือรือรองแด~ (เสียงริงโทนโทรศัพท์ เพลงเกาหลีจ้ะ//ใครแอนตี้เกาหลี อย่าด่านะTT)
ผมหยิบมือถือจากในกระเป๋าขึ้นมาดู อ่า มีคนโทรมาแหะ....
“ครับพี่...ก็อยู่บ้านครับ..อยู่กับรุ่นพี่คนหนึ่ง...ว่างครับ...อ่าๆเดี๋ยวผมไป บายยย”
ผมวางสายโทรศัพท์แล้วก็เดินหาพี่ออยทั่วบ้าน..พี่คนนี้ขี้สำรวจเรื่องบ้านคนเขาจัง!
ผมเจอพี่ออยอยู่ในสวนหลังบ้านครับ พี่ออยกำลังเดินเล่นอยู่แถวนั้น..
“พี่ออยฮะ” พี่ออยหันมามองผม
“ว่า”
“ผมมีธุระที่ต้องไปง่ะ”
“ที่ไหนอ่ะ”
“ร้านxxxx”
“อ้อ...อยากไปด้วยอ่ะ^^”
“เอ่อ..พวกเพื่อนผมอยู่นะฮะ”
“พี่ไม่รำคาญหรอกน่า~”
“งั้นไปเลยครับ” ผมพูดจบไม่รอช้าครับ ผมเป็นฝ่ายดึงแขนพี่ออยออกจากบ้านนี้อย่างรวดเร็ว
แล้วเดินไปยังแลมโบกินี่สีดำสวย..อ๊ากกก กูจะได้นั่งแล้ว!!!!!
-Best-
ผมไม่ได้คุยกับเอกหลายวันเลยเพราะเรื่องหนี้นั้น...ผมอยากจะด่าที่มันยุ่งกับเรื่องของผม แต่ก็อยากขอบคุณ...
อ๊ากก ไม่รู้จะชวนคุยยังไงเนี่ยสิ เพราะเจ้าตัวกลับเอาแต่เล่นคอมพิวเตอร์ทั้งวัน
ไอ้เด็กติดเกมเอ้ยยยย!! ผมชอบแอบโวยใส่มันในใจ เพราะผมโวยออกเสียงไม่ได้เพราะ..มันใส่หูฟัง-_-
ตะโกนไปก็คงเหนื่อยเปล่า เอ่อ...ผมควรเอาใจมันดีมั้ย!?
เป็นแผนที่ดีนะ!! แบบเอาน้ำหรือขนมไปให้ตอนเล่นเกม เอกก็น่าจะอารมณ์ดี จะคุยอะไรก็คงง่ายขึ้นแยะ
ผมคิดได้ก็ไปหยิบไอติมถ้วยรสช็อกโกแลตที่ผมซื้อมาไว้บนมือของตัวเอง เอาล่ะ!
ผมค่อยๆเดินย่องๆไปที่หลังของมัน แต่มันชอบใส่หูฟังมันก็เลยไม่ค่อยจะสนใจอะไรอยู่แล้ว
ผมเดินไปข้างๆ เอกหันมองผมแล้วก็หันหลับไป ไอ้สีหน้านิ่งๆแบบนั้นมันหมายความว่าไงฟ่ะ!
ผมทำใจกล้ายื่นไอติมไปตรงหน้ามัน มันนิ่ง...แล้วมันก็หยุดเกมที่เล่นไว้แล้วหันมามองผมจริงๆจังๆ
เยี่ยม!!!!!
“กูให้”
“....”
“....”
“....” เงียบทั้งกูทั้งมันเลยครับ...โอ้ยยย ไอติมที่ผมให้ มันก็ไม่รับไปจากมือผมนะ!
“เอ่อ กูวางไว้นี้ละกัน..” ผมวางไอติมลงตรงโต๊ะข้างๆที่มันนั่งอยู่ แล้วก็กำลังจะหันหลังกลับไป
เอกคว้ามือผมไว้ก่อน...ผมมองไปที่มันด้วยหน้าด้วยหน้าเหวอๆดูน่าเกลียดบวกกับความร้อนที่หน้าด้วยย
อ๊ากกก กะอิแค่ทำเพื่อนงอนแล้วกูแค่มาง้อ ทำไมมันต้องหน้าแดงด้วยวะคร้าบบบบ!!!!
“กู..ขอโทษ” เอกค่อยๆพูดออกมา..แล้วมันก็ยิ้มแบบกวนตีนสไตล์มันเหมือนเดิม
ผมว่ามันก็คงเหมือนผมนั้นแหละ..อยากจะคุยด้วย แต่ก็ไม่รู้จะเข้าหาอีกฝ่ายยังไง...แล้วทำไมต้องเป็นกูที่เป็นคนเข้าหาวะ!!
“เอ่อ กูก็ขอโทษ” ผมพูด มันยิ้มมากขึ้นกว่าเดิมแล้วก็เอามือมาหยีหัวผมจนยุ่งเหยิง อ๊ากก! เจ้าบ้า!
“ไอ้เชี่ยเอก หัวกูยุ่ง!”
“น่ารักดีออก555”
“หยุดเลยนะเมิงง!!”
ผมจับมือไอ้เอกไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ไอ้เอกก็ไม่ลดละความพยายามจะแกล้ง มันเอามืออีกข้างมาจี้เอวผม
จนผมล้มเซลงนอนบนเตียง และแขนที่ผมจับมือไอ้เอกไว้ก็ดึงให้มันล้มลงมาทับตัวผมเหมือนกัน....
ตอนนี้เหมือนอยู่ในฉากอย่างว่าเลยแหะ!!! มีคนมานอนทับผมอยู่! อ๊ากกก! หน้ามึงจะชิดไปมั้ยยยยย!!
แล้วแบบไอ้เอกเป็นคนที่หน้าหล่อมากๆ ถึงจะกวนตีนหน่อยแต่ก็สไตล์มันละนะ
“ไอ้เอกลุกก!!!” ผมเริ่มโวยวาย แต่เอกก็กลับนอนทับแล้วจ้องตาผมนิ่งไม่ขยับ
“เอกกุหนักนะ..” ผมเริ่มทำเสียงค่อยลง เมื่อมองจ้องไปที่ตาคมๆสีแดงของมัน
เหมือนถูกสะกดไว้เลยครับ...มันขยับไปไหนไม่ได้เลย..ผมจ้องตากับมันอยู่แบบนี้ จนไม่รู้สึกเลยว่ามันเลื่อหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นกว่าเดิม...จนปากแตะกัน..ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าจูบรึเปล่า..แต่มันรู้สึกดีมากๆ ถึงแม้มันจะยังมามีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น..มันเป็นแค่แตะกันเฉยๆ แต่ใจของผมก็เต้นซะจนแถบจะระเบิดออกมา
เอกเป็นคนผละออกและลุกขึ้นมานั่งตามเดิม ผมนั่งกอดเข่าตัวเองนิ่งๆแล้วก็ก้มหน้าลงมองเท้า..ก็หน้ามันแดงซะขนาดนี้เดี๋ยวก็โดนเอกมันล้อ...ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่าแดงขนาดไหน..มันร้อนหน้าซะขนาดนี้!
“เบส^^” เอกหันมายิ้มให้ผมตามเดิม
“ว..ว่า” มีแต่เสียงผมที่สั่นอยู่ฝ่ายเดียวสินะ-//-
“เย็นนี้ว่างป่ะ”
“หา..ก..ก็ว่างอ่ะ”
“งั้นไปกินข้าวกับ‘พวก’กูนะ”
ผมรู้สึกโล่งใจที่มีคำว่า ‘พวก’ เพราะนั้นหมายถึงผมกับมันจะไม่ได้ไปกินกันแค่สองคน จะต้องมีคนอื่นแน่ๆ
ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีมากครับในจังหวะนี้ เพราะถ้าผมอยู่กับมันแค่สองคนต้องเกิดสงครามเงียบขึ้นแน่
ผมไม่รอช้าที่จะรู้ว่ามีใครไปบ้าง แต่ก็พยักหน้าไว้ก่อน โอ้ยยย! เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเบสสสส!!!
//เอาละคร้า ทั้งสามคู่มีการไปข้างนอกกันแล้ว จะไปไหน ไปเจอใคร ส่วนใหญ่ก็น่าจะเดาได้แล้วมั้ง555
ก็วันนี้แต่งให้เยอะเป็นพิเศษเพราะว่าเดี๋ยวจะหายไปนาน เพราะจะไปแต่งอีกเรื่องหนึ่งต่อ ฝั่งอีกเรื่องคงรอนานแล้วเหมือนกัน555 แต่ก็หายไปไม่นานมากหรอก ไม่ต้องห่วงนิยายน้า(ไม่คิดถึงไรท์อยู่แล้ว ไรท์รู้5555) 555
ตอนหน้าก็อาจจะยาวหน่อยเพราะมันเป็นรวมของสามคู่เลยอ่ะ เจอกันนะจ้ะ บายยย^3^
ความคิดเห็น