คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Best
Best:
สวัสดีครับ ผมชื่อ เบส ครับ เป็นนักศึกษาที่มหาลัยแห่งหนึ่ง เป็นเด็กดี เรียนเก่งจนใครๆในโรงเรียนก็สนิทกับผม
ผมก็ใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไปแหละครับ แต่แค่ว่า....
ผมเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าฮะ..ไม่สิ จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ถูก เพราะก่อนที่พ่อแม่จะทิ้งผมไป เขาได้มอบของสองสิ่ง
สิ่งแรกคือ สร้อยคอสีเงินที่ท่านใส่คอผมมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งผมไม่เคยถอดออก
ส่วนสิ่งของชิ้นที่สอง..มันเป็นใบแจ้งยอดหนี้มากมายที่พ่อแม่ผมได้ทำไว้!
ผมเกิดมาพร้อมหนี้จำนวนมาก! โดยที่ผมยังไม่รู้ภาษาด้วยซ้ำ มารู้อีกทีก็ตอนที่ผมอายุประมาณ 10 ขวบ
แล้วมีผู้ชายมาบุกหาตัวผมที่บ้านเด็กกำพร้า พี่น้องทุกคนและแม่เลี้ยงของผมที่บ้านเด็กกำพร้าต่างเป็นห่วงผม
ผมเองก็ไม่อยากให้พวกเขามารับเคราะห์ด้วย ก็เลยหนีมาใช้ชีวิตเองตอนอายุ 15 แล้วก็หางานพิเศษทำ
เห้ออ ชีวิตผมดูดราม่ามากเลยใช้มั้ยTT ส่วนหนี้ทั้งหมดที่พ่อแม่ผมให้มานะหรอ..ก็...สองร้อย..ห้าสิบล้าน..
ซึ่งผมเองก็พยายามจ่ายให้ทางนั้นไปเดือนละหมื่น แล้วงี้เมื่อไรหนี้มันจะหมดวะ!!ToT
ตอนนี้ผมกำลังจะกลับไปที่คอนโดที่ผมอยู่ครับ เพราะผมพึ่งจะทำงานพิเศษทั้งหมดสามที่เสร็จ..
ซึ่งก็ปาไปสามทุ่มกว่าแล้วครับ..ผมยังไม่ได้ข้าวเลยย หิวโว้ยยยย!!
บางทีอาจจะดีก็ได้ ถ้าผมแวะหาข้าวกินเที่ยวนี้ แหม ผมรู้นะว่าผมเป็นหนี้ชาวบ้านเขาอยู่
แต่ผมก็อยากลองเสพอาหารดีๆมั้งอ่านะ^^ ผมลองเดินเล่นแถวๆนี้เพื่อที่จะหาร้านดีๆให้ผมนั่ง
แต่....
ปั๊ก!
ผมถูกผลักให้ลมลง ก้นกระแทกกับพื้น ผมเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่สวมสูทกับแว่นสีดำ..เดี๋ยวนะ..
ไอ้พวกเจ้าหนี้!!!!!! วันดีคืนดีแท้ๆทำไมเมิงมาวันเนนนนนนนนนน่!!!!!
ผู้คนแถวนี้เริ่มมองมาและเขาก็ค่อยๆหนีไปเพราะเริ่มกลัวว่าแถวนี้จะโชกเลือด ฮือออTT
“ว..ว่าไงครับ^^” ผมค่อยยิ้มสู้เสือออกมา แต่พวกมันก็ยังคงยืนเก๊กหล่อต่อไป
“แกมาทำอะไรแถวนี้” เจ้าคนตรงหน้ากระชากคอเสื้อผมให้ลุกขึ้นตอบคำถาม
“ผ..ผมพึ่งทำงานพิเศษเสร็จ ล..เลยว่าจะกลับบ้าน..”
“งั้นแปลว่าแกก็ต้องมีเงิน?”
“ย..ยังหรอกครับ คือ เงินเดือนผมจะได้ตอนสิ้นเดือน ล..แล้วก็ปกติผมจะคืนเงินให้คุณทุกสิ้นเดือนอยู่แล้ว..”
ผมพูดจบ มันก็ปล่อยมือออกจากคอเสื้อผม ทำให้ผมร่วงลงไปที่พื้น ก้นกระแทกรอบสองTT
มันเดินจากไป..เห้อ รอดไปเรา คือ ที่จริงตอนนี้ผมได้เงินโบนัสมานิดหน่อย ก็ประมาณสองสามร้อยเองครับ
แต่ถ้าผมตอบมันไปมันก็เอาเงินอันน้อยนิดของผมไปนะเซ่ แล้วผมจะเอาอะไรแดกละครับ!
ผู้คนที่ตอนแรกพากันหวาดกลัว ตอนนี้เริ่มเดินกันขวักไขว่เหมือนปกติ โดยไม่มีใครสนใจผมที่นั่งอยู่ที่พื้นเลย
เห้อ ทำไมคนเราถึงไม่มีน้ำใจกันบ้างเลยนะ-_- ผมกำลังจะยันตัวลุกขึ้น แต่ว่ามีมือหยาบยื่นมาตรงหน้า..
ผมเงยหน้ามองเจ้าของมือ เขาเป็นผู้ชายผมสีน้ำตาลเหมือนช็อกโกแลต ใส่เสื้อมีฮู้ดสีแดงพร้อมกระต่ายสีขาวที่เกาะอยู่ที่ไหล่ของเขา..แต่ประเด็นคือหน้าตา..หน้าเขาหล่อมากๆฮะ ถ้าผมเป็นผู้หญิงตอนนี้คงกรี๊ดเหมือนเจอศิลปินเกาหลีไปแล้ว...อือ เขาน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผมนะ จะอยู่มหาลัยเดียวกันรึเปล่านะ..
“จะจ้องหน้าผมอีกหน้ามั้ย^^” คนตรงหน้าพูดแล้วก็ยิ้มให้ ผมสะดุ้งนิดหน่อยแล้วก็เอามือไปจับมือเขาที่ยื่นมาตรงหน้า เขาดึงผมลุกขึ้นด้วยแรงเบาๆอย่าอ่อนโยน
ผมลุกขึ้นเอามือปัดฝุ่นออกจากตัวนิดหน่อยแล้วก็ยิ้มให้คนตรงหน้า
“ขอบคุณนะ^^”
“คนพวกนั้นมันใครหรอ”
“....”
“เอ่อ ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร..ชื่อไร?” เขาถามชื่อผม
“เบส..นายละ”
“เอก..ต้องไปแล้วละ บาย” เขาโบกมือบ๊ายบายผมและก็เดินหันหลังกลับไป
อ่า ยังไม่ได้ถามเลยว่าเรียนที่เดียวกันรึเปล่า..ช่างเถอะ รับกลับบ้านดีกว่าเรา..
....................................................................................................................
ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสงบของมหาลัย ผมเสียบหูฟังไว้ที่หู ส่วนมือก็นั่งจิ้มโทรศัพท์ไอโฟน..
คือ ตอนแรกผมใช้มือถือรุ่นคุณป้านะฮะ แต่พี่ชายจากสถานที่เด็กกำพร้าเขามาเยี่ยมผมแล้วก็ซื้อให้
คือ ตอนนั้นโคตรดีใจเลยฮะ พี่ชายคนนั้นพอโตขึ้นเขารวยมากฮะ เขาถึงขนาดจะยอมจ่ายหนี้ให้ผมหมดเลย
แต่ผมไม่อยากให้เขาลำบากอ่ะ พี่เขายิ่งเป็นคนฟุ่มเฟือยอยู่ เดี๋ยวก็ยาจกขึ้นมาหรอก-_- ผมใช้หนี้เองดีกว่า
แต่ไอโฟนอ่ะ เบสขอรับมาละกัน^^
หมับ!
มือขาวสากของใครบางคนจับเข้าที่ไหล่ของผมจากด้านข้าง ผมเอียงคอมองไปทางซ้ายหาเจ้าของมือ
..คนเมื่อวานนินา!!! เอก!! ผมหันไปทำหน้าเหวอใส่เขาจนเอกหัวเราะออกมา ผมคงทำหน้าแปลกๆออกไปแน่
เขาถึงได้หัวเราะมีความสุขขนาดนั้น แต่! เขาอยู่มหาลัยนี้หรอ!? ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าเลยนะ
“เอกเรียนอยู่ที่นี้หรอ” เอกพยักหน้าเป็นคำตอบ
“เรียนคณะอะไรอ่ะ ทำไมเราไม่เคยเห็น...”
“วิศวะ” อ้อ ถ้างั้นก็คงไม่แปลกอ่ะ..เพราะผมอยู่แพทย์ศาสตร์ ซึ่งตึกเรียนอยู่ห่างไกลวิศวะเอามากๆ
ถามว่าทำไมผมถึงเรียนแพทย์..ก็มันได้เงินเยอะอ่าครับ แหะๆ แล้วก็ได้ช่วยคนอื่นๆด้วย
“เบส มึงพูด..เอ่อ กับกูแบบเพื่อนก็ได้” เอกเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกและเขาบอกให้ผมใช้คำ..เอ่อ หยาบในการคุยกับเขาก็ได้ แปลว่ามึงเป็นเพื่อนกูแล้วสินะ
“อ่า..ได้”
หลายอาทิตย์ต่อมา ผมกับเอกสนิทกันมากขึ้นจากตอนแรกที่ผมอยู่ห้องเดี่ยวที่คอนโดนอกมหาลัย
เอกก็เลยเข้ามาอยู่กับผมด้วยจะได้แชร์ค่าห้องกัน จะได้ประหยัด..หรือฟุ่มเฟือยขึ้นวะ?
ผมได้มารู้อีกอย่างว่า เอกมันเป็นคนดังในยูทูป เป็นนักแคสเกมในนามชื่อว่า Heart rocker
ผมก็เคยได้ยินเรื่องคนคนนี้มาบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะมาเป็นเพื่อนผมไปแล้วตอนนี้
จนวันหนึ่ง...
วันนี้เป็นวันที่ 31 เดือนxx แล้ว ผมต้องจ่ายหนี้ให้เจ้าพวกนั้นนิ...
ปกติทุกวันผมกับเอกจะกลับด้วยกัน แต่วันนี้ผมบอกว่าผมติดธุระ ผมเลยแยกออกมา..
คือ ผมมาธนาคารเพื่อจะโอนเงินให้เจ้านั้นไงครับ..เรื่องที่ผมเกิดมาพร้อมหนี้เนี่ย เอกยังไม่รู้หรอก..
ก่อนที่ผมจะโอนให้ ผมกดเบอร์เจ้าหมอนั้นก่อนที่จะโอนเพราะผมลืมชื่อบัญชีมัน..
(ว่าไง) มันพูดเสียงนิ่งๆ
“เอ่อ..คือ ผมกำลังจะโอนเงินให้นะครับ แต่ผมล..” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เจ้านั้นก็พูดแทรกขึ้นมา
(โอนอะไร?) เอ้า! คือ ทวงหนี้กูทุกวันๆยังมีหน้ามาถามอีกหรอออ!!!
“ก็หนี้ผมไงครับ..”
(เพื่อนแกจ่ายให้พวกฉันแล้ว) หา!!!...ผมมั่นใจนะว่าไม่มีใครในมหาลัยรู้เรื่องนี้! เพราะผมไม่เคยบอกใคร!
“หา! ต..แต่ว่า..”
“ลองไปถามเพื่อนแกที่ชื่อ เอก ดูละกัน” เอก...เอก..เอก!!!!!!!
.
.
.
ปังงง!!!!
ผมเปิดประตูอย่างแรก ทำให้คนที่นั่งสวมเฮดโฟนกำลังไลฟ์สตรีมเกมอยู่สะดุ้ง
เอกพูดขอเวลานอกกับแฟนคลับแล้วก็ถอดเฮดโฟนออก หันหน้ามาทางผม
“มึง..มึงรู้เรื่องกูหรอ!?” ผมถามไปด้วยหน้าเหวอๆ ดูน่าเกลียดอีกแล้ว
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ก็เรื่องที่กูเป็นหนี้พวกนั้นไง!!”
“...อือ”
“ทำไมมึงรู้แล้วไม่บอกกู..แถมยังใช้หนี้ให้จนหมด..”
“กูไม่อยากเห็นมึงลำบากไงเบส..มึงเป็น..เพื่อนกูนะ” ผมสะดุ้งกับคำว่า เพื่อน นิดหน่อย
แต่ก็เข้าโหมดปกติเรื่องหนี้ต่อ
“มันเรื่องของกูนะเว้ย มึงไม่เห็นต้องมายุ่งเลย”
“ก็กูไม่อยากเห็นมึงลำบากไง! จบป่ะ” มันพูดจบแล้วก็เอาเฮดโฟนมาใส่ที่หูต่อแล้วก็ยิ้มออกมา
พอได้เล่นได้คุยกับคนในโซเชียลต่อ เอ่อ...ถ้าผมสังเกตนะ..เอกมันหน้าแดงขึ้นมานิดหน่อยแหะ..
อย่าว่าแต่มันเลย..ตอนนนี้กูก็คงหน้าแดงอยู่เหมือนกัน..ก็มันเล่นเป็นห่วงผมซะขนาดนี้อ่ะ..-//-
//มาอีกตอนแล้วจ้า สำหรับหนุ่มคนที่สองผู้มีปัญหาเรื่องหนี้
แล้วก็โดนเอกแท็คที่ธนาคารเต็มๆเลยยยยย คนชื่อเอกจ่ายให้แล้วววว555555
แต่พี่เอกเขามีเงินขนาดนั้นเลยหรอ? เชื่อว่าต้องมีคนคิดแบบนี้
เพราะงั้นตอนประมาณตอนที่สี่จะมีบอกแน่ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง อิอิ บายจ้า ต่อไปกล้ายืนนะ^^
ความคิดเห็น