OH YES!!! จะยังไงผมก็รักเธอ

ตอนที่ 15 : OH YES : ตอนที่ 12 เข้าใจผิด?♥

ตอนที่ 12 เข้าใจผิด ( ? )

ระหว่างที่รอซารังมานี่ฉันก็ต้องไปเก็บกระเป๋าของฉันบ้างแล้ว

             ฉันรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องแต่ลืมไปว่า...ประจำเดือนมาTOT เมนส์ไหลเลย-..- ง่า ฉันเลยค่อยๆ คลานขึ้นมาบนห้อง ในที่สุดก็มาถึงจนได้ ฉันรีบพุ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที และเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น เตรียมชุดไปประมานห้าชุดก็น่าจะพออยู่หรอกมั้ง ที่ขาดไม่ได้คือโกเต๊กและยาที่คุณหมอให้มา เป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย ฉันไม่ต้องเปลี่ยนชุดเพราะชุดที่ใส่อยู่มันก็เหมาะอยู่แล้วสำหรับไปทะเล

             ฉันลงมารอซารังพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กๆ น่ารักๆ*0*   ว่าแต่ทำไมซารังมาช้าจริงๆ เลย-*-  ไม่รู้ว่าตอนนี้ฮาเซจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เฮ้อ ชักจะเป็นห่วงจริงๆ แล้วนะ ป่านนี้ไม่ตายไปแล้วเรอะนั่น ซารังก็ช้าได้ใจอ่ะ!! ว่าแล้วก็ต่อสายถึงเจ้าตัวทันที

             ตื้อ ตื้อ ตื้อ

             (ฮัลโหล)

            "ฮัลโหล!! เมื่อไรจะถึงล่ะเร็วๆ หน่อยได้มั้ย"

            (คร้าบๆ นี่ไงถึงแล้ว)

             ตื้อ!!

            สายถูกตัดไปแล้ว...แต่ฉันยังไม่เห็นหัวเจ้าของสายเมื่อกี้นี้เลย-*-

            โอ๊ยเร็วๆ หน่อยได้มั้ย คนมันร้อนใจน่ะ

            ปี๊น!!

            เสียงแตรมาพร้อมรถหรูอย่าง Ferrari Spider จอดเทียบตรงหน้าบ้าน ซารังออกมาจากรถแล้วเดินมาทางฉันที่ยืนถือกระเป๋าอยู่ เขารีบรับกระเป๋าในมือของฉันไปถือให้แล้วเปิดประตูรถพร้อม โห...บริการอย่างดี=_=

           "แหม ขอบใจย่ะ"

           "คิก^^"

           "คุณฮัมนี๊"

           ระหว่างที่ฉันกำลังจะก้าวขาเข้าไปในรถก็มีเสียงแม่บ้านผู้กล้าหาญชาญชัยตะโกนเรียกเสียงแหลม

           "อะไรพี่ข้าว"

           "ฮัมนีจะไปเที่ยวค่ะ"

           "ไปกับคุณสุดหล่อคนนี้น่ะหรอคะ"

           "ใช่ค่ะ ฮัมนีไปก่อนนะ"

           "ไม่ได้นะคะคุณฮัมนี พี่ข้าวไม่ให้ไปและคุณฮาเซก็สั่งไว้ด้วยแล้วว่าห้ามคุณฮัมนีไปไหนจนกว่าคุณฮาเซจะกลับค่ะ!!" ไอ้บ้าฮาเซ กะจะไม่ให้ฉันไปไหนเลยใช่มั้ย ฉันจะไปช่วยแท้ๆ แต่กลับห้ามโน่นห้ามนี่อยู่ได้ ถ้านายตายฉันจะไม่ช่วยเลย ฮึ่ย!!

           ฉันไม่สนใจพี่ข้าวแล้วก้าวขาขึ้นรถทันที พร้อมกลับปิดประตูเองดังปัง เพราะซารังมัวแต่ยืนเอ๋ออยู่นั่นล่ะ เสียงปิดประตูทำให้ซารังได้สติเลยเดินไปเก็บกระเป๋าและมานั่งที่ประจำคนขับ ส่วนพี่ข้าวก็ทุบๆ เคาะๆ กระจกรถฝั่งฉันเพื่อให้ฉันออกมาแต่เสียใจฉันจะไปหาฮาเซ

           "ซารังออกรถ"

           ฉันหันไปสั่งคนขับรถประจำตัวในทริปนี้

           "อื้อๆ"

           แถมยังเชื่อฟังอีกด้วย

           บรื้นนนนนนนนนนน!?





          Haze's

          ช่วงนี้รู้สึกว่ามีพาร์ทผมบ่อยจัง-*- แต่ช่างเถอะ

          ตั้งแต่ที่ผมขับรถออกมาจากบ้านผมก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ มีแต่ยัยโมนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ พูดอยู่คนเดียวผมก็แค่พยักหน้ารับรู้แต่ในหัวของผมมีแต่เรื่องของฮัมนี ที่จริงผมไม่อยากจะมาหรอกนะ ผมอยากจะอยู่ดูแลฮัมนีซะมากกว่า แต่ว่ายัยโมนี่อาจจะทำร้ายฮัมนีอีกก็ได้ถ้าผมไม่มากับเธอ คราวหน้าฮัมนีอาจจะไม่แค่ปวดท้อง แต่อาจจะเข้าไปนอนเล่นในห้องไอซียูเลยก็ได้ เพราะว่ายัยโมนี่เล่นไสยศาสตร์ ผมรู้ตั้งนานแล้วล่ะ และเธอก็รู้ว่าผมรู้ (งงแมะ555) เฮ้อ แล้วตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ

         "นี่ ฮาเซ"

         เธอจะกินข้าวรึยัง

         "ฮาเซ!!"

         เธอกินยาตามเวลาที่ลุงหมอบอกรึเปล่า

         "ฮาเซ นายฟังฉันอยู่รึเปล่า"

         เธอจะปวดท้องอยู่รึเปล่านะ

         "ฮาเซ!!!!"

         "หนวกหูน่า-*-!!!"

         "O_O"

         ผมไม่สนใจคนข้างๆ อีกต่อไป นึกถึงฮัมนีแล้วเป็นห่วง ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วต่อสายหาพี่ข้าวทันที (พี่ข้าวก็เบอร์บ้านนั่นล่ะ)

         ตื้อ ตื้อ ตื้อ

         (สวัสดีค่าาา บ้านตระกูลวงศ์มหาเล็กค่า เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดังบานตะไท ข้าวหอมในเรื่องกลรักลวงใจพูดสายค่ะ ...ไม่ทราบ...)

          "พอแล้วพี่ข้าว-*-"

          (คุณฮาเซ0.0) 

          "อะไรกัน ตกใจอะไร...ว่าแต่ยัยนั่นน่ะเป็นไงบ้าง"

          (ยัยไหนคะคุณ....อ๋อออ) พี่ข้าวบอกเสียงอ่อย

          "มีอะไรรึเปล่า"

          (เอ่อ...คือ....บลาๆๆ)

           พี่ข้าวเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ทำไมเธอไม่อยู่ดีๆ อยู่บ้านน่ะดีที่สุดแล้ว ผมสั่งไว้แล้วนะ

           แต่เธอกลับ....

           ไปเที่ยวเล่นกับผู้ชายคนอื่น ผู้ชายคนที่ชื่อซารังอะไรนั่น ผมเห็นครั้งแรกก็รู้เลยว่ามันคือศัตรู (หัวใจ) ตัวฉกาจเลยล่ะ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคนที่ชื่อซารังอะไรนั่นคิดกับฮัมนีมากกว่าเพื่อนแน่นอนเพราะสายตาที่มันมองฮัมนีเป็นสายตาแบบเดียวกับผม

           ทำไมนะฮัมนีทั้งที่ฉันเป็นห่วงเธอแทบตายแต่เธอกลับ...

           ใจร้ายจัง ฮัมนีเธอใจร้ายมากเลยนะ....
          




           Humne's

           "นี่จะถึงยังเนี่ย"

           "ใกล้แล้วๆ"

           ระหว่างทางที่ผ่านมาฉันเล่าทุกอย่างให้ซารังฟังหมดแล้ว ซารังก็รับรู้แต่ฉันสังเกตเห็นฟิวลิ่งของเขานะ ดูเหมือนจะเศร้าๆ ตามด้วยแหละ ฮ่าๆๆๆ มีเพื่อนดีก็เงี้ยแหละ โฮะๆๆ

          และนี่ก็ได้เวลากินยาของฉันแล้วด้วยนะ

          "แล้วเธอจะไปโรงแรมไหนล่ะ"

          เออใช่ ฮาเซอยู่โรงแรมไหนล่ะเนี่ยTOT

          "นายรู้จักโรงแรมของตระกูลวงศ์มหาเล็กมั้ย"

          "อื้อ ในพัทยามีอยู่สามที่มั้ง"

          "ไปที่ที่ใหญ่ที่สุดนั่นล่ะ"

          ฮาเซน่าจะไปพักโรงแรมของตัวเองนะเพราะมันสะดวกที่สุดแล้วนิ




          ในที่สุดเราก็มาถึง*0* โรงแรมหรูมากๆ ตามชื่อตระกูลเลย (เอิ่ม...-___-) ว่าแต่ฮาเซอยู่ไหนล่ะนั่น

         "เธอแน่ใจนะว่าแฟนเธอมาที่นี่" แฟนงั้นหรอซารังยังไม่รู้สินะว่าปลอมๆ น่ะ ฉันลืมบอกเองล่ะT^T

         "เอิ่ม...แฟนหรอ-____-"

         "อ่า ไม่ใช่สิ ต้องคู่หมั้น"

         ฉันว่ามันหนักกว่าเดิมอีกนะ

         เราเดินมาหยุดต้องเคาน์เตอร์ของพนักงานต้อนรับของโรงแรม

         "เอ่อ คือ ฮาเซมาพักที่นี่รึเปล่าคะ"  ฉันว่าน่าจะถูกที่แล้วนะ

         "ขอโทษนะคะ เราไม่สามารถบอกได้ค่ะ"

         "ทำไมล่ะคะ?!"

         "คือว่าเรื่องของแขกที่เข้าพักต้องเป็นความลับน่ะค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ"

         "แต่ฉันคือฮัมนี ฮันนี่ เฟซส์ นะ ฉันอยากรู้ว่าฮาเซอยู่ไหน" ฮ่าๆๆ ข้อร้องดีๆ ไม่ได้ต้องใช้เส้นเนี่ยแหละ "ถ้าคุณไม่บอก คุณเดือดร้อนแน่" ฉันขู่ๆๆๆ โฮะๆ^O^ รู้ซะบ้างว่าใครเหนือกว่า

         "ค่ะๆ ดิฉันจะจัดการให้เดี๋ยวนี่แหละค่ะ"

         "ขอด่วนๆ เลยนะ"

         อยู่ดีๆ ซารังก็ขว้าแขนฉันแล้วลากออกห่างจากพนักงานคนนั้น

         "อะไรล่ะ"

         "เธอเนี่ยจริงๆ เลยนะ"

         "^___^"





         ฉันเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องที่ใกล้กับฮาเซ ไม่สิ...ติดกันเลยด้วยซ้ำ ส่วนซารังก็อยู่อีกห้องหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกัน ชั้นนี้เป็นชั้นวีไอพีเฉพาะแขกพิเศษเท่านั้นที่จะมาพักได้ ในชั้นนี้จึงมีแค่ห้าห้องแต่ล่ะห้องก็ใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลย ฉันได้อยู่ห้องฝั่งเดี๋ยวกับฮาเซ ซึ่งฝั่งนี้มีแค่สองห้องเท่านั้น อ่อ พนักงานบอกว่าฮาเซพักที่นี่ บอกเลขห้อง บอกชั้นเรียบร้อยพร้อมกับยื่นการ์ดห้องที่ใกล้กับห้องของฮาเซเสร็จสรรพ ทำเกินคำสั่งนะนั่น

         ฉันเก็บของเรียบร้อยและออกจากห้องเพื่อจะไปหาซารัง ตอนนี้ฮาเซไม่อยู่ห้องฉันเลยจะไปตามหาซะหน่อย ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นแล้วพอหาฮาเซเสร็จไปเดินเล่นชายหาดกันดีกว่า ฮิ้วๆ^O^

         และเราก็ลงมาข้างล่างกัน มุ่งตรงไปเป้าหมายคือพนักงานคนเดิม...

         "ตอนนี้ฮาเซอยู่ไหนคะ"

         "ตอนนี้คุณฮาเซอยู่ที่วีไอพีโซนหนึ่งริมหาดคะ"

         "ขอบคุณนะคะ^^"

         เราสองคนเลยตรงไปที่วีไอพีโซนหนึ่งทันที ฮาเซต้องเซอร์ไพรส์แน่ๆ โรงแรมนี้มีหาดส่วนตัวที่ใหญ่มาก จึงทำโซนวีไอพีแบ่งได้สามโซนและฮาเซก็อยู่โซนที่หนึ่ง

         ถึงแล้ว....

         ฉันเห็นแค่ข้างหลังของเขาเท่านั้น หัวเราะคิกคักกันใหญ่เลย ต้องอยู่กับยัยโมนี่แน่ๆ ไม่มีฉันก็มีความสุขดีนี่ ไม่น่าเป็นห่วงเล้ยยย ฮึ่ย!!

         ฉันเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปทางด้านหน้าของโต๊ะที่หันหาทะเล โดยมีซารังตามมาติดๆ
        "ฮาเซ^^ ฉันมาช่วยแล้ว เย่!...O_O"

        ภาพตรงหน้าที่เห็นคือ ฮาเซดึงโมนี่มาจูบต่อหน้าต่อตาฉัน...

        O_O
























(มีต่อค่ะ ไม่เม้น ไม่อัพ!!!!)






 
ฮัลโหล!!
ขอโทษที่ไรท์เตอร์อัพเร็วได้เท่านี้T^T
จะพยายามเนอะคะ
ขอบคุณที่นักอ่านรักไรท์เตอร์ค่าา
เค้าก็รักตัวเองนะ
จุ๊บส์ๆ-3-

รักรีดเดอร์♥

ไม่เม้น ไม่อัพ!!!
ท่องจำให้ขึ้นใจ:)

My.feeling♥
 

        

            

Matesoul my