OH YES!!! จะยังไงผมก็รักเธอ

ตอนที่ 13 : OH YES!! : ตอนที่ 10 ห่วง?!♥

ตอนที่  10  ห่วง?!

                    พูดถึงอดีตแล้วก็เครียดอย่าไปนึกถึงมันเลย ยังไงผมก็ไม่มีความรู้สึกอะไรกับโมนี่แล้ว ผมเดินขึ้นมาข้างบนห้องกะว่าจะเอาหนังสือไปอ่านข้างสระว่ายน้ำกับฮัมนีสักหน่อย แล้วนี่มันก็จะเที่ยงแล้วนะยัยนั่นจะนอนไปถึงไหนกัน เมื่อคืนยังนอนไม่พออีกรึไง -*-

                    ผมน่ะไม่อ่านนิยายรักหวานแหววหรอกนะ ถ้าเป็นนิยายผมจะอ่านแนวสืบสวนสอบสวนหรือสยองขวัญมากกว่าเพราะมันตื่นเต้นดี แต่พวกผู้หญิงชอบแต่นิยายรักน้ำเน่า ผมอ่านแล้วจะอ้วกโดยเฉพาะฮัมนีเธอมีนิยายรักเป็นตั้งๆ เลย อ้อ...ทำไมผมถึงรู้...ก็ไม่น่าจะแปลกนะเพราะผู้หญิงคนที่ผมเฝ้ามองมาโดยตลอดก็คือฮัมนีเนี่ยล่ะ ผมไม่กล้าเข้าไปหาเธอเพราะเธอคือคนที่ป็อปมากๆ อย่างลับๆ ในหมู่ผู้ชายและอีกอย่างผมกลัว...ผมกลัวเป็นเหมือนโมนี่...ผมกลัวไปหมด ผมเลยตัดสินใจเก็บเธอไว้ในดวงใจแล้วผมก็เป็นเพลย์บอยอย่างเต็มตัว ไม่คิดจะคบใครจริงจังอีกเลยแต่ผมก็เฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ มาโดยตลอด...จนพ่อของผม...ไม่อยากให้ผมเละเทะอย่างนี้...

                     ‘แกจะเอาใครก็เลือกมาสักคนสิ ไม่ใช่เอาหมดแบบนี้!!!!’

           ‘ไม่ว่าใครผมก็ไม่เอาทั้งนั้น!!!’

           นี่ขนาดผมไม่บอกนะ-_____- พ่อยังสืบจนรู้จนได้ และใช่ตอนนั้นฮัมนีตกอับอยู่พอดีผมเลยช่วยเหลือเธอเต็มที่

                  พูดถึงอดีตแล้วก็เครียด(นั่นไงประโยคเดิม-_____- แล้วแกจะพูดทำไมมิทราบยะ) ไม่พูดคนอ่านก็ไม่รู้เรื่องน่ะสิ ยัยโง่!! (- -******) แต่ช่างเถอะ ผมเลยมีนิยายรักหวานแหววเต็มห้องแต่ตัวเองไม่อ่านเลยแม้แต่นิดเดียว พล่ามมายาวมากๆ ไปห้องฮัมนีดีกว่า

                     ก๊อกๆ

                     “ฮัมนี!!!”

                     ก๊อกๆ

                      “เฮ้!! ยัยบ้านี่มันจะบ่ายแล้วนะ อย่างน้อยเธอน่าจะตื่นมากินข้าวซะบ้าง”

                      ก๊อกๆๆ

                      “ฮัมนี!!! งั้นฉันเข้าไปล่ะนะ”

                      ผมถือวิสาสะเข้าห้องโดยที่เจ้าของไม่ปริปากแม้แต่คำเดียว อย่างแรกที่เข้ามาก็ต้องเป็นกลิ่น....กลิ่นฮัมนี...อ้า หะ...หอม (นายโรคจิต- -*) ไม่ๆ ผมต้องไปปลุกยัยฮัมนี ผมเดินไปที่เตียงที่เธอนอนอยู่ และสิ่งที่ผมเห็น...

                      “ฮัมนี!!!! ฮัมนี เธอเป็นอะไรเนี่ย!!!!!”

                      ผมเห็น...เธอ...นอนตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่กหน้าซีดเผือกกัดฟันเหมือนทรมานมากและนอนขดตัวกุมท้อง O_O เธอ....

                        “ฮัมนี!!!!!!”

                         เธอเป็นอะไรของเธอกัน

                        “พี่ข้าว!!!!!! พี่ข้าว!!!!!!!!!!!!”

                        “ขา คุณฮาเซ เรียกซะเสียงดังเชียว มีอะไรก็....”

                        “โทรตามลุงหมอเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”

                         “หะ...หา ใครเป็นไรคะ.....คุณฮัมนี!!!!!!” พี่ข้าวเรียกเสียงดังหลังจากที่เห็นสภาพฮัมนีแล้ว

                        “เร็วสิ !!!!!!!!!”

                        “ค่ะๆ” พี่ข้าววิ่งหายไปด้วยความไวแสง

                         ผมเข้าไปประครองตัวฮัมนีขึ้นมานอนบนตักผมเธอตัวร้อนนอนสั่นจนผมใจไม่ดีเลย

                         “ฮาเซ....”

                          O_O เหมือนเธอจะรู้สึกตัวแล้วนะ...

                          “ฮัมนี...เธอ....”

                         “ฮาเซ....ฮึกๆ.....กรี๊ดดดดดด!!!! ปวดท้องTOT” เธอร้องโอดครวญ ผมจึงกุมมือเธอไว้

                          “ไม่เป็นไร...ต้องไม่เป็นอะไรนะ...เธอจะต้องหาย”

                          ตึก...ตึก...ตัก

                          หัวใจผมเต้นรัวและแรงมาก ตอนนี้ผมยอมรับเลยว่าผม...กลัว...กลัวมากๆ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร...กลัวว่าเธอจะจากผมไป

                          “ฮึกๆ ฮาเซ...ฉันขอร้องนาย...ชะ...ช่วย...ออกไปก่อนนะ”

                          “ไม่...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเธอจะหาย”

                          “นะ ฮาเซ...ออกไป...ก่อน โอ๊ยยยยTOT”

                          ฮัมนีเริ่มขยับตัวแล้วผลักผมลงจากเตียง เธอผลักจนสุดแรง แรงตัวเองก็แทบจะไม่มีอยู่แล้วยังจะขยับตัวอีก  แต่ผมก็ไม่สะทกสะท้านเลย ผมไม่อยากให้เธอขยับตัวอีกแล้ว ผมเลยดึงตัวเธอเข้ามากอด กอดให้แน่นที่สุดเพื่อหวังว่าจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของเธอได้บ้าง พอผมกอดฮัมนีจึงเลิกผลักแล้วกอดตอบแทน เธอกำเสื้อผมไว้แน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด

                         “แล้วนายจะเสียใจT_T”

                         “ฉันไม่เสียใจหรอกนะ” ผมพูดพร้อมเอามือลูกผมเธอเบาๆ เป็นการปลอบ “ฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันทนไม่ได้ ฉันทนดูเธอเจ็บปวดแบบนี้...ไม่ได้”

                          “ฮืออออ”

                          “ยังปวดอยู่ไหม”

                          “อือ”

                          “ทนอีกหน่อยนะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”

                         “ห้ะ O_O”

                          “คิก^^ ไม่ต้องห่วง ท่านเป็นหมอประจำตระกูลฉันเธอว่างใจได้ แล้วเธอต้องหายแน่”

                          “คุณฮาเซค้า คุณหมอมาแล้วค่ะ”

                          เสียงพี่ข้าวดังมาแต่ไกล แต่ไม่ปรากฏตัวสักที

                          “เร็วสิพี่ข้าว!!!!!!!!!!!”

          ผมตะโกนเสียงดังลั่นจนคนในอ้อมกอดสะดุ้ง ผมไม่ได้ตั้งใจนะ(  . .)

                          “ใจเย็นๆ ไอ้ลูกหมา”

                          “ลุงหมอ!!!!”

                          “เฮ้ย อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไม-*-”

                          “ลุงครับ...ช่วย...”

                          “เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้วๆ ไหนขอดูหน่อยสิ” ลุงหมอพูดพร้อมดึงผ้าห่มออก O_O แล้วสิ่งที่เห็น..

                          “กรี๊ดดดดดดดดด!!! เลือดT[]T พี่ข้าวไม่วอนเลือด” วอนของพี่ข้าวคงเป็นคำว่า want ล่ะมั้ง-_____-

                          “แต่พี่ข้าวจะวอนนองเลือด-_________-“

                         “ไปไปไป ออกไปกันได้แล้วฉันจะตรวจคนไข้”

                         ผมเดินออกมาโดยมีลุงหมอเดินตามมาเพื่อจะปิดประตู

                        “ลุง...”

                        “เออน่า ฉันจะทำให้สุดที่รักแกหายเอง เชื่อเถอะ”

                        “ใครคือสุดที่รักกัน-3-“

                        “หึ มัวคุยอยู่นี่เดี๋ยวที่รักแกจะแย่นะไอ้ลูกหมา”

                         ลุงหมอหายเข้าไปในห้องของฮัมนีเรียบร้อยแล้ว... ตอนนี้ผมระทึกอย่างกับอยู่หน้าห้องไอซียูแหนะ ฮัมนี...เธออย่าเป็นอะไรเลยนะ

                          เวลาผ่านไปราวๆ 5 นาที...

                          “ทำไมลุงหมอยังไม่ออกมาอีกนะ-*-“

                          “แหม คุณฮาเซคะ คุณหมอพึ่งจะเข้าไปเองนะคะ น่ารักจริงๆ เลยคุณฮาเซของพี่ข้าว*0*”

                         เวลาผ่านไปอีก 5 นาที...

                         “โอ๊ย!!! ไม่ออกมาสักที-*-“

                         “คุณฮาเซน่ารักอีกแล้ว*[]*”

                         เวลาผ่านไปอีก 5 นาที

                         “โอ๊ย!! รอไม่ไหวแล้วนะ!!!”

                         เพล้ง!!

                         แจกันใบละห้าแสนของคุณพ่อผมแตกละเอียด ด้วยฝีมือผมเนี่ยล่ะ-*- มันน่าโมโหจริงๆ เข้าไปเป็นชาติแล้วยังไม่ออกมาอีก

                        “คุณฮาเซน่ารักจ้ง*0* แต่ทำของแตกแบบนี้ก็ไม่ไหวนะคะ เพราะพี่ข้าวเนี่ยแหละที่เป็นคนเก็บ-_-“

                        อีกห้านาที -*-

                        “ไม่ไหวแล้วเว้ย-*-!!!!”

                        “คุณฮาเซน่ารัก แต่โวยวายทุกห้านาทีก็น่ารำคาญเหมือนกัน-_________-“

                        ผมตรงเข้าไปที่ประตูห้องกำลังจะบิดลูกบิดประตู แต่ประตูกลับเปิดออกซะก่อน แล้วคนที่โผล่ออกมาก็คือ

                      “ลุงหมอ!!!!”

                      “แกตะโกนอีกละ-________-“

                      “ฮัมนีเป็นยังไงบ้างครับ ฮัมนีเป็นอะไรกันแน่”

                      “ฉันอยากให้แกไปตรวจสอบสักหน่อยว่าเมื่อเช้าหนูฮัมนีไปกินอะไรมา”

                      เมื่อเช้าหรอ เมื่อ...ยัยโม้นั่นมาบ้านนี่ O_O อย่าบอกนะฮัมนีจะกินของที่ยัยนั่นให้น่ะ เมื่อเช้าผมไม่ได้กินข้าวต้มนั่นหรอกนะ ผมกินของที่เชฟประจำบ้านทำให้

                      “พี่ข้าวเมื่อเช้านี้ฮัมนีกินอะไรเป็นข้าวเช้า”

                      “พี่ข้าวบ่ฮู้วววววTOT...เดี๋ยวพี่ไปถามป้าสมให้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ ลาล่ะ” พี่ข้าววิ่งหางจุกตูดหายไปข้างล่าง

                      “ทำไม เกี่ยวอะไรกับอาหาร”

                      “ลุงจะอธิบายให้แกฟัง คือว่าหนูฮัมนีเขาปวดท้องน้อย อาการของคนเป็นประจำเดือน”

                      O_O ฮะแค่ประจำเดือนหรอ แล้วที่ผมคิดไปต่างๆ นานา ว่าเธอจะเป็นโรคโน่นนี่นั่น งั้นก็....T_T แค่นี้ก็โล่งใจแล้ว

                        “แต่...มันยังโล่งใจไม่ได้หรอกนะ”

                        มะ...หมายความว่าไง O_O           

















(จะต่อก็ต่อเมื่อมีคอมเม้นค่ะ)





 
ฮัลโหล 
ตอนนี้อัพช้าไปเยอะเลย ฮ่าๆ แต่ไงก็อัพนะฮร้า
เว็บเพจไฉไลกว่าเดิมด้วย
ตอนต่อไป...ยุ่งแน่ๆ
ติกตามกันด้วยนะค่าาา:D
*หมายเหตุ ยาในเรื่องนี้ไรท์เตอร์คิดขึ้นมาเอง บางทีอาจมีจริงหรือไม่มี
ใกล้เปิดเทอมแล้วTOT โฮกกกก การบ้านยังไม่ได้แตะไม่ได้ต้อง
ไม่ได้ชายตามองเลยด้วยซ้ำ
หลังๆ นี้ไรท์เตอร์อาจจะมาอัพช้าหน่อยนะเคอะ (เพราะขี้เกียจ-__- *โดนถีบ*)
ยังไงเฟสกับทวิตก็แอดมาคุยกันได้นะคะ
ไรท์เตอร์ไม่กัดแต่งับ (อ่าว)

รักรีดเดอร์นะ:D
จุ๊บบบบบส์

คอมเม้นต์กันสักนิสสสสส...จะตายรึไง-*- *โดนตบ*
เค้าล้อเล่นTOT คอมเมนต์อาจจะอัพนิยายเร็วขึ้นนะจ๊ะ
นักอ่านเงา- -+++++ ไปตายซะ *โดนลอบฆ่า* (แล้วใครจะอ่านนิยายยะ ส่วนใหญ่ก็มีแต่นักอ่านเงา)
ข้อร้องอ้อนวอน กราบเท้า ไรท์เตอร์ขอแค่คนละ1คอมเม้นได้ม้า (ไม่ได้ย่ะ)
T^T

My.feeling♥
 

Matesoul my