[2PM] TaecXJay : til the END

ลำดับตอนที่ #1 : intro

 พรึ่บ! ฟู่วววว ~~~
"ด้วยพลังเทพแห่งอัคนี ข้าขอใช้พลังแห่งโลกันต์มอดไหม้วิญญาณเจ้าปีศาจตนนี้!!" เกิดแสงขึ้นรอบตัวชายหนุ่มผู้กล่าวเรียกใช้อาคมและเจ้าปีศาจร้ายพร้อมทั้งแปรเปลี่ยนจากแสงสีขาวกลายเป็นเปลวเพลิงที่แสนน่ากลัวและหุกเหิม
"อร๊าคคคคคคคค!!!" เสียงร้องทรมานของเจ้าปีศาจหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวที่ถูกคนอย่าง'แทคยอน' ผู้ใช้อาคมที่มีพลังแห่งโลกันต์ที่แข็งแกร่งที่สุดในตอนนี้ ร่ายคาถาเพื่อกำจัดเจ้าปีศาจร้ายที่คอยรบกวนมนุษย์ 
ใช่แล้ว.. ไม่มีใครสามารถสู้เขาได้อีกแล้ว แม้คนที่มีพลังแห่งเทพปฐพี วารีและ วายุ ที่เป็นพี่น้องนอกสายเลือด พวกเขาเกิดจากต่างพ่อแม่ ต่างถิ่น กันก็จริง แต่พวกเขาถูกเลือกจากเทพทั้งสี่เหมือนกัน ทำให้พวกเขารักกันยิ่งกว่าพี่น้องกันจริง ๆ เสียอีก
พี่ใหญ่ จุนซู ผู้ใช้อาคมที่มีพลังปฐพี
แทคยอน ผู้ใช้อาคมที่มีพลังโลกันต์
นิชคุณ ผู้ใช้อาคมที่มีพลังวารี
และ น้องคนสุดท้อง ชานซอง ผู้ใช้อาคมที่มีพลังวายุ





"ท่านจะทำอย่างไรต่อไปดีขอรับ นายท่าน" ข้ารับใช้ของท่านเทพโลกันต์กล่่าวถามนายตัวเอง
"จากการต่อสู้กับ'มัน'คราวที่แล้วทำให้ร่างกายของข้าอ่อนแอลงยิ่งนัก ชีวิตการเป็นเทพของข้าใกล้หมดลงแล้ว ร่างกายของข้ากำลังหมดแรง วิญญาณของข้ากำลังบุบสลายเป็นเศษผงที่ละเล็กละน้อย ข้าคิดว่าข้าควรหาทายาทของข้า ผู้ที่จะมาเป็นเทพโลกันต์คนต่อไป"
"แล้วท่านคิดว่าคนไหนถึงจะเหมาะสมขอรับ"
"ข้าคิดไว้แล้วหล่ะ เขาเป็นคนที่เหมาะสมมากเลยทีเดียว" ท่านเทพโลกันต์พูดถึงเด็กหนุ่มคนนึงที่พบเจอเมื่อไม่นานมานี่ เขาเป็นลูกหลานของผู้ใช้อาคม แต่รุ่นพ่อแม่กลับเขาไม่ได้สืบทอดการใช้อาคมมา เพราะ พ่อของเขา ผู้มีอาคม ไม่อยากใช้ชีวิตอย่างผู้ใช้อาคม แต่เขากลับอยากใช้อาคมเพราะเขาอยากจะสืบทอดสายเลือดนี้ต่อไป
"น่าตกใจนะขอรับ ที่ท่านเลือกทายาทเป็นผู้ใช้อาคม" ข้ารับใช้กล่าวขึ้น
"หึ! ข้าสนใจเด็กคนนี้ เขามีพลังที่แข็งแกร่งและน่ากลัวมาก"
"แล้วถ้าเด็กคนนั้นเอาพลังไปใช้ในทางไม่ดีหล่ะขอรับ"
"ข้าเชื่อใจเขา ข้าเชื่อว่าเขาเป็นคนดี"

"แฮ่กๆ ๆ" เด็กหนุ่มคนนึงกำลังวิ่งหนีสิ่งหนึ่งที่มืดมิด เยือกเย็น และว่องไว ที่กำลังคืบคลานเข้ามาจวนจะถึงตัวเขาอยู่แล้ว
"ไม่ !!! ออกไปนะ !!!"

อรั่ก !!!!! อร๊ากกกกกกกกกก !!!!
เสียงกรีดร้องโหยห้วนได้ดังขึ้นกลางป่าที่เงียบสงัด

"เห้ย!!! รู้รึป่าว เมื่อเช้าหน่ะ เขาพบศพของเด็กห้อง 5 หน่ะ อยู่ในป่าลึกเลย สภาพศพนะ หยึ๋ยยย น่ากลัวมาก ตัวนี่แห้งซีดเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ปากอ้าค้าง แถมยังไม่เลือดไหลออกมาเต็มไปหมดเลยส่งกลิ่นคาวคลุ้งทั่วป่าเลย" เด็กชายคนนึงกำลังสนทนากับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ซึ่งแทคยอนนั่งอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย
"อ๊ายยน่ากลัวจัง เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ" เด็กสาวร้องด้วยความกลัว
"ปีศาจ !! ปีศาจแน่ ๆๆ " เด็กชายคนนึงโพล่งขึ้นมา
"บ้าน่า จะมีปีศาจได้ไง"
"ฉันพูดจริง ๆ นะ " 
"เอาเหอะ ๆๆ เข้าเรียนดีกว่า ๆๆ เดี๋ยวครูก็ด่าหรอก" แทคยอนตัดบทและเดินนำเพื่อน ๆ ให้เข้าห้องเรียนกัน

สงสัยเย็นนี้ต้องไปดูเสียแล้ว,,


แทคยอนได้เดินเข้าไปในป่าเรื่อย ๆ จนถึงจุดที่เจ้าหน้าที่ตำรวจกั้นพื้นที่เกิดเหตุด้วยเทปสีเหลือง แทคยอนก้มรอดเข้าไปดูด้านในได้อย่างสบายเพราะตอนนี้ไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่แล้วเพราะตอนนี้เย็นมาก ๆ แล้วก็มืดมาก ๆ แต่แทคยอนหากลัวไม่ เขารู้ว่าถึงตัวเองจะไม่ได้เก่งอะไรมากมาย ร่ายอาคมได้แค่การป้องกันตัวเอง ไม่สามารถสลายวิญญาณได้ แต่ตอนนี้เขากำลังพยายามศึกษาจากตำราที่คุณปู่ของเค้าทิ้งไว้ให้

"ปีศาจจริง ๆ ด้วย" แทคยอนพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่ดูจากสถานที่เกิดเหตุก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของปีศาจแน่นอน เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถลงมือฆาตกรรมได้โหดร้ายและรุนแรงเท่านี้ แถมยังได้กลิ่นของปีศาจอีกต่างหาก

"สวัสดี แทคยอน" และในที่แทคยอนกำลังรอดเทปสีเหลืองเพื่อที่จะกลับบ้านก็มีเสียง ๆ นึงดังขึ้นข้างหลังเขา
"เฮือก!!" แทคยอนสะดุ้งพร้อมมีแสงสีขาวปนเหลืองเกิดขึ้นรอบกายเขา นั่นแปลว่า เขาได้ร่ายอาคม'เกราะกำบัง'เรียบร้อยแล้ว 
"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ข้าน่ะ ไม่ทำร้ายเจ้าหรอกนะ" ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มอันดูอบอุ่นไม่เหมือนเสียงและบรรยากาศรอบข้างที่ช่างดูเยือกเย็นเหลือเกิน
"คุณเป็นใครหน่ะ !!! ต้องการอะไร" แทคยอนฝืนความกลัวถามออกไป
"ข้าหน่ะ ต้องการเจ้า .. ไปเป็นทายาทของข้า.."
"ห๊ะ!!! คุณพูดอะไรผมไม่เห็นเข้าในเลย " แทคยอนถามออกไปด้วยความงุนงง
"อย่างที่ข้าบอกไปแล้ว ข้าต้องการเจ้าไปเป็นทาบาทของข้า 'เทพโลกันต์' "
"ทำไมต้องเป็นผม??!"
"เพราะข้าคิดว่าเหมะสมหน่ะสิ่"
"ผมไม่สนหรอก!!" แทคยอนปฏิเสธไปเพราะคิดว่าชายคนนั้นต้องเป็นปีศาจมาหลอกทำสัญญาผูกชีวิตแน่นอน
"เจ้าหน่ะ อยากสลายปีศาจได้ไม่ใช่หรือไง ข้าสอนให้เจ้าได้นะ เจ้าอยากปกป้อง พ่อ แม่ และ เพื่อน ๆ ของเจ้าไม่ใช่หรือไงด้วยพลังแค่นั้นของเจ้าทำไม่ได้หรอกนะ "
ฮึก ! เค้ารู้ได้ยังไง
"แล้วผมต้องแลกกับอะไร วิญญาณ ? เลือด ? "
"หึ ๆ ไม่ใช่สิ่งนั้นหรอก ข้าต้องการให้เจ้าสัญญากับข้าเท่านั้น ว่าจะไม่เอาพลัวนี้ไปใช้ในความชั่ว"
"มันจะง่ายขนาดนั้นเลยรึไง" แทคยอนพูดออกไปด้วยความไม่เชื่อ
"มันก็ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก" 
หึ ! ว่าแล้ว เปิดเผยตัวแล้วสิ่นะ เจ้าปีศาจ
ว่าแล้วชายคนนั้นก็ยกมือขึ้นมาชี้ไปแทคยอนพร้อมหลับตา ในทันนั้นก็มีเปลวไฟรุกโหมแทคยอนไปทั่วทั้งร่าง
"อร๊าคคคคคคค!!!" แทคยอนคำรามด้วยความทรมานจากความร้อนของไฟที่กำลังแผดเผาผิวหนังของตัวเองและไม่นานนักแทคยอนก็ทนความทรมานไม่ไหวจนแน่นิ่งไป
พอชายคนนั้นเอามือลง ไฟที่เคยเผาร่างของแทคยอนก็ดับลง แต่ที่ผิวหนังของแทคยอนกลับไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่นิด ชายคนนั้นเดินเข้าไปหาแทคยอน มือหยาบจับที่แขนของแทคยอนที่นอนแน่นิ่งอยู่พื้นหญ้าพร้อมเขียนอาคมลงบนแขนของเขาด้วยเลือดของตัวเองและทันทีที่เขียนเสร็จเลือดก็ซึมลงไปในผิวหนังของแทคยอนทันที
"ทรมานหน่อยนะ ขอโทษที่ข้าเห็นแก่ตัว กระทำลงไปโดยไม่ฟังคำเจ้า แต่เจ้าหน่ะเหมาะสมที่สุดแล้วจริง ๆ" ชายคนนั้นพูดเสร็จก็พยุงร่างของแทคยอนขึ้นมาพร้อมเดินออกจากป่านี้ไป

หน้าบ้่านแทคยอน 
กริ๋ง!!!
"ค่ะ ใครค่ะ" เสียงผู้หญิงตอบออกมาพร้อมเปิดประตูออกมา


___________________,,

ตัดฉับบบ!!!! แสดงความคิดเห็นกันหน่อยน้าาา
จะได้รู้ว่าต้องแก้ไรบ้าง
พิมพ์ผิดบอกด้วยนะ!!~