คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Runaway 1 : ไฟ ไซยาไนต์ [100%]
1 : ไฟ ไซยาไนต์
‘ไซยาไนด์เป็นยาอันตราย มีหลายแบบหลายชนิดไม่ว่าจะแบบผง แบบเม็ด ก๊าซหรือแม้กระทั่งเกลือ เกลือไซยาไนด์จะออกฤทธิ์เร็วกว่าไซยาไนด์แบบเม็ดทั่วไป ถ้ากินตอนท่องว่างยาจะออกฤทธิ์ภายใน 5 นาที แต่ถ้ากินตอนท่องอิ่มก็อาจจะเยื้อเวลาไปเป็นชั่วโมง
ส่วนก๊าซไซยาไนด์ถ้าได้ดมเข้าไป สามารถนับถอยหลังเป็นวินาทีได้เลยทีเดียว ถ้าเราอยู่ในห้อง 1 x 1 x 1 เมตร และได้รับก๊าซไซยาไนด์ปริมาณ 300 มล. เราจะตายทันที ส่วนอาการเมื่อได้รับยาชนิดนี้เข้าไปแล้ว อย่างแรกจะเริ่มรู้สึกเมื่อย หายใจลำบาก จมูกและคอแดง อาเจียน และอาการจะเพิ่มไปเรื่อยๆจนถึงขั้นชักดิ้นชักงอและสุดท้ายลมหายใจจะหมดไป
เอาล่ะใครมีคำถามอะไรบ้างไหม ? ’
‘……..’
‘งั้นเลิกเรียนได้ ! ’
‘ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ คุณครู ’
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันต้องจำใจมาเรียนเพราะ ผอ. ไม่ประกาศให้หยุดเรียน ทั้งๆที่มีคนตายเป็นวันต่อวัน…… ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ผอ. เขาคิดอะไรอยู่ เด็กนักเรียนก็ตายไปตั้ง หก คนแล้ว…..
คาบแรกตอนเช้าก็วิชาเคมีเลย T^T วันนี้ครูสอนเรื่อง “ ยาไซยาไนด์ ” ปกติฉันไม่ชอบเรียนวิชานี้หรอก แต่รู้สึกว่ามันน่าสนใจดีก็เลยฟังเอาไว้ แต่ปกติเพื่อนๆในห้องก็ไม่ค่อยฟังครูกันหรอก มีแต่กลุ่มฉันเนี่ยแหละที่ฟัง จะว่าเด็กเรียนก็ได้อยู่นะ ^^
‘แกว่าทำไมครูมาสอนเรื่องยาไซยาไนด์ตอนนี้อ่ะ ? ’ ฉันกำลังกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารและจู่ๆดานีก็ถามขึ้นมา
‘…..ก็……. ก็ออกข้อสอบไง ก็เลยสอน ’ ฉันก้มลงกินข้าวต่อ
‘หรอ ?....อืมๆ ’ และดานีก็กินข้าวต่อเช่นเดียวกัน
‘ลิตเติ้ล !’ คราวนี้เป็นฮยอนอาที่เรียกฉัน
‘นักเรียนที่ถูกฆ่าน่ะ…..’
‘…..’ ฉันเงยหน้าขึ้นไปเพื่อรอฟังประโยคที่ฮยอนอาจะพูด
‘……คือ….’
‘อะไร ! พูดมาสิ รอฟังอยู่ ’
‘…. เด็กพวกนั้นตายเพราะถูกกรอกไซยาไนด์ !! ’
‘ห๊ะ !!! ’ เสียงนั้นเป็นของดานีที่แทบจะสำลักข้าวออกมา
‘ชู่วววว !! แกเนี่ย ชอบโวยวายจริง ’
‘แต่โรงเรียนบอกแค่ว่ามีด….?!? ’ ดานีตกใจมาก
‘มันก็คือเรื่องหลอกเด็กนั้นแหละ ฉันได้ข่าวมา ลิตเติ้ลแกลองไปถามพี่เทาดูสิ ’
‘เอ่อ………อ่าๆ ’
ซวยล่ะ ! ฮยอนอาไปรู้เรื่องจากไหนเนี่ย ??
.
.
.
.
.
.
‘ ปิดโรงเรียนซะ ! ไม่งั้นแกเจอดีแน่ ไอชั่วซีวอน ’
ตัวหนังสือสีแดงสดถูกเขียนลงบนกระดาษสีขาวและมันถูกวางไว้บนโต๊ะในห้องของ ผอ.โรงเรียน แต่ไม่มีใครรู้ว่า..........
ใครเป็นคนวาง ?
และวางมันเมื่อไหร่ ?
‘ไอโรคจิต ! นี่แกคิดจะลองดีกับฉันหรอ ? แกเป็นใครมาสั่งปิดโรงเรียนฉัน !! ไม่มีทางหรอก !! ’
ผอ. กรากด่าต้นเหตุทันทีที่อ่านจดหมายนั่น มีเพียงคุณครูฝ่ายปกครองและเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั้นที่รู้เรื่องในจดหมาย
ทางตำรวจจึงเพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัยให้มากขึ้น ข่าวการตายของเด็กนักเรียนยังคงถูกปิดเป็นความลับ และแม้แต่นักเรียนในโรงเรียนเองก็ยังไม่รู้สาเหตุการตาย
....... ที่แท้จริง …..
‘อ่าว ! ไปไหนมาว่ะ มินโฮ ’
‘อ๋อ ! ไปส่งงานชั้นสี่ ทำไมพวกแกยังไม่กลับล่ะ ? ’
‘ก็รอคุณมึงอยู่นั้นแหละครับ ! ไป ! กลับบ้าน ’ พูดจบ ซูโฮก็กอดคอมินโฮเดินไป
เสือกนักนะมึง !
‘ผมว่าทางที่ดีคุณอย่าไปต่อต้านมันเลยดีกว่าครับ ’ เสียงทุ้มเข้มของชายหนุ่มชื่อเทา หนึ่งในเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบดูแลเรื่องนี้เอ่ยขึ้น
‘แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ? ปิดโรงเรียน !? ทำตามที่มันบอกหรอ ? ’
‘……เอ่อ…..’
‘แล้วต่อไปมันจะทำอะไร อยากได้อะไร ผมก็ต้องเอาไปประเคนมันเลยสิ !!! ’
‘ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ’
‘แล้วมันยังไง !! ’ ผู้เป็นผอ.เริ่มจะใส่อารมณ์กับคำพูดของตน
‘ใจเย็นๆก่อนครับ คุณซีวอน ’ เจ้าหน้าที่อีกนายพูดปรามคุณ ผอ.
‘นั่งลงก่อนเถอะครับ ’ จือเทาพูดขึ้นอีกครั้ง
‘ไม่ใช่ว่าเราจะทำตามที่มันสั่งหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ชีวิตของเด็กนักเรียนสำคัญที่สุด เราจะเอาชีวิตของคนทั้งโรงเรียนมาเดิมพันกับเกมของมันไม่ได้นะครับ !! ’
‘แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ?! ’
‘ประกาศหยุดโรงเรียนไปชั่วคราวก่อน แล้วระหว่างนั้นผมกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจจะเร่งสืบคดีนี้เองครับ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ ’
‘………’
‘แบบนี้มันดีต่อทุกคนนะครับ ’
‘ปิดก็ได้อยู่หรอกนะ ! แต่ยังไงซะก็คงอีกสัก 3 อาทิตย์ ระหว่างนี้ที่โรงเรียนผมมีการเรียนการสอนที่ค่อนข้างเคร่งครัด คงจะปิดกะทันหันไม่ได้ ! ’
‘แต่สามอาทิตย์มันก็….’
‘ผมมีเวลาให้เท่านี้แหละ !! ถ้าไม่พอใจผมจะคุยกับหัวหน้าคุณเอง !!! ’
‘เอ่อ….ก็…..ก็ได้ครับ’ เทาตอบรับด้วยความจำเป็น เพราะเขาไม่รู้จะทำยังไงกับ ผอ. ที่เอาแต่ใจแบบนี้
สามอาทิตย์ก็ยังช้าไป……. มึงต้องปิดเร็วกว่านี้ !!
วันถัดไป….
‘ต้องมาโรงเรียนอีกแล้วววววววววววววว ’ ดานีบ่นทันทีที่วางกระเป๋าลงบนโต๊ะของตัวเอง
‘เอาเหอะน่า ! อีกสามอาทิตย์จะได้หยุดยาว ’ ฉันพูดปลอบ
‘สามอาทิตย์ มันพอที่จะทำให้คนตายไปอีกเป็นสิบเลยนะแก ’
‘นั้นสิ ! อาจารย์ซีวอนคิดอะไรอยู่เนี่ย ?! ’ ฮยอนอาเริ่มพูด
‘ช่างเขาเถอะ ! ’
‘ช่างได้ไง ! ชีวิตเราเลยนะแก !! ’
ฉันเงียบไปพักนึงหลังจากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปนั่งโต๊ะตัวที่อยู่ริมหน้าต่าง ฉันจำไม่ได้หรอกว่ามันเป็นโต๊ะของใคร ? แต่ตอนนี้ไม่มีใครมาฉันก็ขอนั่งก่อนล่ะกัน ^^
.
.
.
.
.
.
‘ เธอ……..เธอๆ…….’
‘…….’
‘เอ่อ…… ลิตเติ้ล….’ ฉันได้ยินเสียงคนเรียกพร้อมสะกิดตัวเบาๆ
‘หาววววววว’ ฉันบิดขี้เกียจครั้งนึง…….
เอ๊ะ ! นี่ฉันหลับไปหรอเนี่ย !!
‘อ๊ะ ขอโทษนะ ^-^ ’ ฉันพูดก่อนที่จะลุกลี้ลุกลนออกจากโต๊ะตัวนั้นและได้รู้ว่าเจ้าของโต๊ะคือ…
‘แอล…..’ ฉันยืนมองหน้าเขา…..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนหรอกนะ
ครั้งแรกที่ใจเต้นรัวขนาดนี้
ครั้งแรกที่อยู่ใกล้เธอขนาดนี้
‘เอ่อ…..ขอโทษนะ ’ ฉันพูดประโยคเดิมซ้ำก่อนที่จะเบี่ยงตัวออกมาเพื่อให้เจ้าของโต๊ะได้นั่ง
‘ฟู่ววว ! ’
ฉันถอนหายใจพร้อมวางมือลงตรงหน้าอก….เพื่อให้ใจที่กำลังเต้นรัวอยู่ชะลอลงบ้าง
บ้าจริง >w<
.
.
.
.
‘นักเรียนจ๊ะ ! จับคู่กันตามที่ครูบอกเลยนะ แล้วตามออกมาที่โรงยิมเลย รีบๆนะ ’
คุณครูบอกก่อนที่จะเดินออกไป ฉันกับเพื่อนๆในห้อง ต่างก็พากันมองไปที่กระดานดำข้างหน้าห้อง ที่คุณครูเพิ่งจะเขียนเลขที่เพื่อจับคู่กัน……
‘เธอเลขที่ 27 ใช่ไหม ?? …..’ ฉันเงยขึ้นไปมองทางต้นเสียง
……..แอล
‘เธอคู่กับฉันอ่ะ ! ’
‘…….. เอ่อ….หรอ?? ’ ฉันอึ้งไปหมดไม่รู้จะพูดอะไร แต่แอลก็พาฉันเดินออกนอกห้องตามครูไปที่โรงยิม
‘นี่ ! ฉันชื่อ แอล นะ มยองซู ...... คิม มยองซู ’ แอลหันมาพูดกับฉันระหว่างที่เราเดินไปด้วยกัน
‘ฉันรู้แล้ว ! ’
‘อ่าว ! หรอ ? ฉันก็นึกว่าเธอจะไม่รู้จักฉันซะอีก ’
‘ก็นาย…..’
‘……’ ฉันเกือบจะพูดประโยคในใจไปแล้วไหมล่ะ ?
‘ฉันทำไม ? ’
แอลทำหน้าสงสัยก่อนที่ฉันจะรีบเดินนำหน้าไป นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับคนที่ชอบนะ !!
‘เดี๋ยวก่อนสิ ! ลิตเติ้ล…. ’ ฉันเดินนำไปจนไม่ได้หันหลังมามองแอลเลย และเราก็ได้คุยกันแค่นั้น……
ใจจริงก็เสียดายนะเนี่ย
ดี ! คุยกันเข้าไป ก่อนที่พวกแกจะเกลียดกันจนมองหน้ากันไม่ติด
…………………………………………………………………………….
‘ลิตเติ้ล’
‘ค่ะ ! พ่อ ’
‘ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย’
เฮ้อออ ! เช้าขึ้นมาก็พูดถึงโรงเรียนเลยเหรอเนี่ย พ่อ !
แต่…….เอ๊ะ ! วันนี้วันเสาร์นี่หว่า !!
‘พ่อ !!!!!!!!!! วันนี้วันเสาร์ !!!! ’ ฉันลุกขึ้นตะโกนบอกพ่อที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ข้างล่าง
‘อ่าว ! หรอ ?! งั้นก็นอนต่อไป ’ พ่อตอบกลับมาด้วยเสียงเรียบเฉย
‘โห ! เรียกขนาดนี้ นอนไม่หลับเล่า !! ’ ฉันบ่นก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
.
.
.
.
.
.
‘No no no…. no Mercy…. Yeah ! we are the B.A.P ’
‘ฮัลโหล ’ ฉันได้ยินเสียงริงโทนสุดโปรดจึงรีบเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อรับโทรศัพท์
‘ไง ! ฮยอนอา ’
‘แก……’
‘แกเป็นอะไรฮยอนอา ?!! ’ ฉันได้ยินเสียงที่ร้องไห้ของฮยอนอา
‘โรงเรียน……โรงเรียนเรา….’
‘…..’
‘ฮึก…แก ’
‘ฮยอนอา…. ค่อยๆพูด ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆก่อน ’
‘……’
‘แกโอเคยัง ?’
‘……อะ…อื้อ ’
‘งั้นแกมีอะไร ? ’
‘คือ…….โรงเรียนเรา……’
‘……’
‘ถูกเผา !!’
‘……..หะ……กะ……แกว่าไงนะ ??!! ’
‘ผอ…… อาจารย์ซีวอนน่ะ……..กะ…..ก็ถูกเผาทั้งเป็นพร้อมกับโรงเรียนเลยด้วย’
‘ห๊ะ !! …. นี่ ! แกพูดบ้าอะไรอยู่ห๊ะ ! ฮยอนอา !!! ’
‘……..ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ’ อยู่ๆฮยอนอาก็วางสายไป
‘……….’
ฉันไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง……. บ้าหน่า…..อะไรกัน !! จู่ๆก็โทร.มาบอกว่า โรงเรียน……ถูกเผา…..แถมอาจารย์ซีวอนยังตายอีก !!
‘เรื่องบ้าอะไรเนี่ย !!!! ’
.
.
.
.
.
‘อ่าว ! ลิตเติ้ลจะไปไหนลูก !!? ’ ฉันเดินลงมาจากห้องและเดินออกนอกบ้านไป
‘ติ๊ง ต่อง !! ติ๊งต่องๆๆๆๆๆ ’ ฉันกดกริ่งบ้านพี่เทารั่วๆ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้าเลย !!
‘มาแล้วๆ อะไรเนี่ย !! รีบชะมัด ’ พี่เทารีบวิ่งมาเปิดประตูบ้าน
‘พี่ !!!! ’
ทันทีที่ประตูบ้านถูกเปิด ฉันก็ผลักพี่เทาเต็มแรงแต่มันก็ไม่ได้ทำให้พี่เทาล้มหรือเซเลยแม้แต่น้อย
‘โอ้ย ! เจ็บนะ ! อะไรของเธอเนี่ย !! ’
‘ไอพี่บ้า !!! พี่บ้าๆๆๆ ’ ฉันทุบอกพี่เทาไม่ยั้ง ทำเอาคนในบ้านพี่เทาถึงกับหันมามอง
‘โอ้ย ! ยัยมือเล็ก เจ็บนะ ! อะไรเนี่ย ? ’
‘พี่ทำงานภาษาอะไรของพี่ห๊ะ !!!! เป็นตำรวจยังไง ทำไมทำให้โรงเรียนฉันถูกเผาแบบนี้ ’
‘……เธอ……รู้เรื่องแล้วหรอ ?! ’
‘ก็ใช่นะสิ ! พี่คิดจะบอกฉันไหม ?!!! ’
‘คิดสิ ! แต่มันไม่ใช่ความผิดพี่ซะหน่อย ’
‘ความผิดพี่นั้นแหละ ! ’
‘อ่าว ! ’
‘ไม่ต้องเลย !! อาจารย์ซีวอนตายไปทั้งคนน่ะ !! ’
‘พี่รู้ๆ’
‘รู้แล้วไงเล่า ?! ทำไมพี่ทำงานกันแบบนี้ !! ถ้าพวกพี่จับไอฆาตกรบ้าๆนั้นได้ โรงเรียนหนูคงไม่ต้องถูกเผาแบบนี้หรอก แล้วอาจารย์ซีวอนก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้ด้วย !!! ’
‘ยัยเด็กน้อยเธอเมาหรือไงห๊ะ พูดไม่รู้เรื่องจริงๆเลย ’
ท่าทางขี้เล่นของพี่เทามันก็ดีอยู่หรอก แต่มาเล่นในเวลาแบบนี้มันใช่อยู่ !?! พี่เทาเอามือมาลูบหัวฉัน ก่อนที่จะลากฉันออกไปนอกบ้าน
‘รอที่นี่นะ ! ’
‘พี่จะไปไหน ? ’
‘ไปเอารถ ! ’
‘…?? ’ และพี่เทาก็เข้าบ้านไปแล้วออกมาพร้อมกับกุญแจรถแล้วขับรถออกมา
‘ขึ้นรถ ! ’
พี่เทาลดกระจกลงมาก่อนที่จะพูดให้ฉันขึ้นรถไป และแน่นอนฉันก็รีบขึ้นรถไปด่วนๆ
‘พี่จะไปไหน ? ’ ฉันถาม
‘ไปโรงเรียนเธอไง !! ’
‘ไปโรงเรียน ? ไป….ไป … ทำไม ?’
‘เอ้า ! ฉันเป็นตำรวจก็ต้องไปดูสิ พี่รับผิดชอบคดีนี้นะ ’
‘……’
‘ส่วนเธอ……พี่อุตส่าห์พาไป อย่าดื้อนะรู้ไหม ?! อย่าไปก่อกวนด้วย เข้าใจ๊ ? ’
‘เข้าใจๆ ’ ฉันตอบสั้นๆ ก่อนที่จะหันไปมองไอน้ำที่เกาะอยู่เต็มกระจกไปหมด
‘…..อาจารย์……..’
นึกถึงชื่อนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว….อาจารย์ซีวอนน่ะ ใจดีมากๆเลย…. ถึงจะดุไปหน่อยแต่…..อาจารย์ก็มักจะมาพูดเล่นหรือสอนอะไรเด็กๆในโรงเรียนเสมอ เป็น ผอ.ที่ใจดีแล้วก็เป็นกันเองสุดๆเลย………..
ไอฆาตกร…….. แกเป็นใครกันแน่ ?! ฉันจะเกลียดแกไปตลอดชีวิตเลยคอยดู !!!! ไอบ้า !!!
‘ไม่เอาน่า….. อย่าร้องสิ ! พี่สัญญานะว่าจะตามสืบตัวฆาตกรให้ได้ ’
พี่เทาเอามือข้างนึงมาลูบหัวฉัน ก่อนที่ฉันจะหันไปยิ้มแล้วปัดมือหนาๆข้างนั่นลง
.
.
.
.
.
.
พอฉันกับพี่เทามาถึง ฉันก็เห็นทั้งตำรวจ รถดับเพลิงล้อมรอบโรงเรียนไปหมด
‘เหลือ แต่ ซาก…’
พี่เทาบอกให้ฉันรออยู่ข้างนอกก่อน ผ่านไปเกือบชั่วโมง เจ้าหน้าที่ทุกคนยังคงดูเร่งรีบเหมือนเดิม รวมถึงพี่เทาที่เดินไปเดินมาด้วยเหมือนกัน
‘อ่าว ! เธอ…..’ ฉันได้ยินเสียงคนเรียกจึงหันหลังกลับมามอง
‘ซูโฮ !! ’ เพื่อนในห้องของฉันนิ
‘เธอมาทำอะไรที่นี่ ในเวลาแบบนี้เนี่ย ’
‘ก็…….’
‘……..’
‘เอ่อ…….มา…..ดู โรงเรียนน่ะสิ’
‘เธอเนี่ย ! พูดไม่เก่งจริงๆด้วย ’
‘……คงงั้นมั้ง ’
‘ว่าแต่เธอมานานหรือยัง ? ’
‘ก็เกือบชั่วโมงแล้วแหละ ’
‘แล้วทางตำรวจว่าไงบ้างอ่ะ ? ’
‘ไม่รู้สิ ยังวุ่นวายไม่เลิกเลย ’
‘ใครเป็นคนทำแบบนี้ว่ะ ?? ’ ซูโฮเริ่มสบถออกมาเล็กน้อยก่อนที่พี่เทาจะออกมาจากเขตห้ามเข้า
‘พี่เทา !! ’ ฉันรีบวิ่งไปหาพี่เทาทันทีและซูโฮก็วิ่งตามมาด้วย
‘ว่าไงบ้างคะ ? ’
‘……เอิ่ม……..ผอ….น่ะ มีรอยมัดที่ข้อมืออยู่ เขาอยู่ในท่านั่งบนเก้าอี้ ก็คงจะเป็น ‘มัน’ นั้นแหละที่มัดเขาเอาไว้ก่อนที่จะเผาทั้งโรงเรียนนี้…….’
‘…….’
‘เรื่องบ้าอะไรเนี่ย ?!! ’ ซูโฮเริ่มสบถออกมาอีกครั้ง
‘เติ้ล เธอกลับบ้านไปก่อนนะ พี่คงต้องอยู่ที่นี่อีกนานเลย ขอโทษนะ’
‘ค่ะ ! ฉันเข้าใจ ’
พูดจบพี่เทาก็เข้าสวมกอดฉันเพื่อเป็นกำลังใจให้ครั้งนึงก่อนที่จะเดินเข้าไปอีก
‘เฮ้อออ ! ’ ฉันถอนหายใจก่อนที่จะหันกลับไปหาซูโฮ
‘นั่น……… แฟนเธอหรอ ? ’
‘……!!!! ห๊ะ !!! นายหมายถึง…..พี่เทาหรอ ?! ’
‘ใช่ ! ฉันเห็นเธออยู่กับเขาบ่อยๆ เห็นตอนขึ้นรถเฟอรารีกลับบ้านด้วยกันด้วยนะ’
‘……เอ่อ…..’
‘เสี่ยเลี้ยงของเธอหรอ ? ’
‘ไม่ใช่เล่า ! ไปไกลแล้วนาย ’
‘งั้น……พี่ชายหรอ ?! ’
‘ก็ไม่เชิง’
‘เห็นไหม !! เสี่ยเลี้ยงก็บอกมาเถอะ ’
‘ตามใจนายจะคิดเลย….. แต่พี่คนนั้นก็คือคนดีคนนึงล่ะกัน ’ ฉันพูดจบก็เดินไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน
.
.
.
.
.
.
‘ยัยหนู ! ’ เข้าบ้านไปก็ได้ยินเสียงคุณพ่อเป็นอันดับแรก ‘มานี่สิลูก’
‘…….’ ฉันเดินเข้าไปนั่งข้างคุณพ่อ
‘พ่อรู้เรื่องโรงเรียนของเราแล้วนะ ….. แล้วก็การเสียชีวิตของคุณซีวอนด้วย…… ’
‘……..ค่ะ ’ ฉันก้มหน้าลงเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
‘หนูไม่เป็นไรใช่ไหมลูก ! ’
‘หนูโอเคค่ะ ^^ ’
‘งั้นรีบไปอาบน้ำจะได้มากินข้าวด้วยกัน นานๆทีพ่อจะได้กลับบ้าน ’ พ่อหอมฉันฟอดใหญ่ก่อนที่ฉันจะขึ้นไปบนห้อง
.
.
.
‘เห็นไหมคุณ ลูกไม่เป็นไรซะหน่อย ’
‘ไม่เป็นไรอะไรกัน !! ลูกฝืนยิ้มขนาดนี้คุณดูไม่ออกหรอ ? ’
‘ก็ใครมันจะไปเก่งแบบคุณกันล่ะ ?! ’
‘โธ่ ! เรื่องแค่นี้ไม่ต้องเป็นสายสืบแบบผมคุณก็น่าจะดูลูกออกนะ ’
‘แล้วคุณจะทำยังไง ? คดีที่โรงเรียนยัยหนู ก็เกี่ยวกับคดีเก่าของคุณไม่ใช่หรอ ? ’
‘นั้นแหละ ปัญหา !...... เพราะหนึ่งในคนที่เกี่ยวข้องตอนนี้กำลังแฝงตัวเป็นคนดีอยู่ไงล่ะ !! ’
‘…….’
‘สิ่งเดียวที่ผมห่วง……
อย่าเอายัยหนูไปเกี่ยวข้องเลยเถอะ’
.......................................................................................................
เย้ !!!!!!
จบบทแรก ขอโทษที่ปล่อยให้รอน๊าาาา ไรต์ต้องอัพสลับกับอีกเรื่องนึง ^^
บทนี้คงไม่มีอะไรมาก ^^
(ก็แหงสิ บทแรกนิ !!!! )
ฝากด้วยนะ เท่าที่ไรต์แต่งนิยายมา ไรต์รู้สึกชอบเรื่องนี้มากเลย ^^
ชอบอะไร ? รอบทต่อไปนะจ๊ะ ^^
เอิ่ม ! คำเดิม....อย่าคิดล่วงหน้ากับนิยายเรื่องนี้ ไม่งั้นคุุณจะ ช็อก
เมื่อไหร่ที่คุณคิดว่าคุณรู้ !!! นั้นคือ คุณกำลังหลงกล !!!!!
จาก....ไรต์เตอร์ผู้หักมุม
ความคิดเห็น