[HopeGa BTS] Chicken love รักไก่ๆของโฮปก้า ft. KookMin

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

Hoseok Part


''บุททาโอรือเน ไฟเย่ออออ!~'' โฮซอกร้องเพลงขณะขับรถอยู่


ปึ้ง ปึ้ง!


''??'' โฮซอกรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคนทุบหลังรถ หูฝาดล่ะมั้ง

''เวน ไอ เวค อัพ อิน มาย รูม รู๊มมม~''


ปึ้ง ปึ้ง!


       โฮซอกชุดรถชะงัก ที่ที่จอดอยู่ถึงจะไม่ค่อยมีรถผ่านเพราะเป็นซอยแต่ก็ไม่ถึงกับเปลี่ยวมากและก็ยังมีแสงไฟตามทางคอยส่องอยู่ เสียงเมื่อกี๊ทำให้โฮซอกเริ่มกลัว เพราะเขาเป็นคนที่กลัวผีมากถึงมากที่สุด


ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!! เสียงทุบรัวๆและดังขึ้น


''หึ๊ย! รถที่เพิ่งซื้อมามีประวัติแน่เลยว่ะ ฮือออ~ อย่ามาหลอกหลอนผมเลยนะครับ ผมแค่ซื้อรถคุณมาเปิดธุรกิจเฉยๆ~ ToT''

''ช่วยด้วย...''

''ฮือออ~''

''ช่วยผมด้วย''

''เดี๋ยวนะ นั่นผีหรือคน?'' โฮซอกถามตัวเอง


       โฮซอกตัดสินใจเดินลงจากรถมาอย่างกล้าๆกลัว เขายืนทำใจอยู่นานว่าจะเปิดประตูดีมั้ย เอาวะ!


แกร๊ก ครืดดดด~


       เมื่อเปิดตูรถออกก็เผยให้เห็นชายหนุ่มที่อายุน่าจะเด็กกว่าเขานั่งกอดกระเป๋าตัวเองอยู่ ตาที่ดูบวมแดงเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก


''นะ นายเป็นใครอ่ะ? แล้วมาอยู่ในนี้ได้ไง?'' โฮซอกถาม


       ชายหนุ่มที่ชื่อว่าจีมินเดินลงมาจากรถพลางมองไปรอบๆ


''ที่นี่ที่ไหน?''

''แดกู...'' โฮซอกบอกด้วยใบหน้าเอ๋อๆเพราะยังคงมึนงงกับเรื่องราว

''ขอบคุณนะครับ'' จีมินโค้งตัวให้แล้วเดินหนี

''เดี๋ยวสิ!'' จีมินยังคงเดินตามทางของเขาไปเรื่อยๆ


       โฮซอกเองก็ไม่อยากยุ่งกับคนที่ไม่รู้จักหรอก เป็นโจรรึป่าวก็ไม่รู้ โฮซอกเลยขึ้นรถและขับออกไป จากที่เมื่อกี๊ก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านหลังเล็กๆของโฮซอกมากนัก เขาใช้เวลาขับรถเพียงแค่ห้านาทีก็ถึงแล้ว โฮซอกเดินลงจากรถพร้อมกับบิดขี้เกียจเมื่อถึงที่หมาย เวลานี้ก็เริ่มเช้าแล้ว เขาเหนื่อยกับการขับรถมากจึงรีบเดินเข้าบ้านเพื่อไปนอนพักผ่อน ส่วนของไว้จัดพรุ่งนี้ละกัน


Jimin Part


       จีมินโค้งตัวขอบคุณโฮซอกที่ทำให้เขาหนีพ้นจากจองกุกถึงแม้จะเป็นเรื่องบังเอิญก็เถอะ แต่ก็ไม่นึกว่าจะหนีมาไกลถึงแดกู... จีมินเดินกอดกระเป๋ามาตามทางเรื่อยๆ หวังจะหาที่พักก่อนเพราะในกระเป๋ามีเงินปึกใหญ่ที่ไปแอบขโมยจองกุกมาอยู่ จีมินจะใช้ชีวิตต่อจากนี้เพื่อเริ่มต้นใหม่ หาที่อยู่ หางาน หาสิ่งที่เขาชอบทำ จีมินเป็นคนที่ชอบเต้นมาก เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ เขาจะต้องมีชีวิตที่ดีต่อจากนี้

       จีมินรู้สึกได้ว่ามีคนขับรถมอเตอร์ไซค์ตามเพราะปกติแล้วรถมันเร็วกว่าเดินเท้าอยู่แล้ว ก็น่าจะเลยไปสิ จะตามหลังทำไม เมื่อจีมินหันหลังมองก็เห็นชายคนนึงเดินลงรถมาพร้อมเดินมาหาจีมิน เขากอดกระเป๋าแน่นและรีบเร่งฝีเท้า ชายคนนั้นก็เร่งตาม งั้นวิ่งเลยละกัน!


หมับ!


''เอากระเป๋ามานี่!'' ชายคนนึงฉุดจีมินพร้อมกระชากกระเป๋า

''ปล่อยนะ นี่มันของผม!!'' จีมินต่อต้านและไม่ยอมปล่อยกระเป๋าง่ายๆ

''ต้องให้ใช้กำลังใช่มั้ย!!''


ผลั่วะ! ผลัก! ตุบ! ตุบ!


''อ๊ะ!''


       จีมินโดนชายคนนั้นรุมซ้อมโดยที่ชายอีกคนที่ขับรถก็ลงมาสมทบด้วย ก่อนจะจากไปพร้อมกระเป๋าชายคนนึงได้เตะเข้าที่ท้องจีมินอย่างแรงทีนึง


''อ๊ะ!'' จีมินขดตัวด้วยความเจ็บ


       เมื่อพวกมันเล่นงานจีมินจนสะใจแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายของจีมินแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถและขับรถหนีไป จีมินยังคงนอนอวดครวญอยู่ที่พื้นด้วยความเจ็บปวดและสมเพชชีวิตตัวเอง หมดกัน สิ่งสำคัญในการเริ่มต้นใหม่ของเขาทั้งเงินและทุกอย่างในกระเป่าโดนขโมยไปหมดแล้ว หรือจีมินต้องกลายเป็นคนเรร่อนเหมือนเมื่อก่อน
.

.

.
Hoseok Part


''ฮ้าวววว~''


       โฮซอกได้ตื่นขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน วันนี้ล่ะ เขาจะต้องจัดบ้านของเขาให้เรียบร้อย เกือบเย็นกว่าจะเขาจะจัดของเสร็จ เมื่อจัดของเสร็จโฮซอกเลยจะไปหาทำเลก่อนเปิดร้าน

       โฮซอกขับรถมาเรื่อยๆและคอยหาที่ที่เหมาะกับการค้าขาย จนมาเจอที่โล่งที่นึง โฮซอกเดินลงจากรถและสรวจรอบๆ ซึ่งเป็นที่ที่ผู้คนพลุกพล่านโดยเฉพาะเด็กนักเรียน แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นสิ่งก่อสร้างที่ตึกตรงหน้า ซึ่งเหมือนกำลังซ่อมแซมป้ายมั้งแต่ดูท่าอันตรายน่าดูเพราะดูจากป้ายขนาดกลางที่ดูยึดติดไม่ค่อยดีนัก ถ้ามีคนเดินผ่านมาแล้วมันร่วงใส่นี่แย่เลยนะ


''เห้ยย! คุณระวัง!''


       ความคิดยิ่งกว่าหมอดูแล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ ชายคนนึงกำลังเดินเข้าตึก และแผ่นป้ายที่ดูจะร่วงแหล่ไม่ร่วงแหล่ก็ได้ตกลงมา


ฟรึ่บ!


      โฮซอกรีบวิ่งไปผลักชายคนนั้นออกไปเลยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ


''โอ๊ย!'' ชายร่างเล็กผิวขาวกระเด็นตามแรงผลักของโฮซอก

''เป็นอะไรมั้ยครับ เจ็บตรงไหนรึป่าว?'' โฮซอกถามพลางช่วยพยุงร่างชายคนนั้นขึ้น

''ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ''

''ฮ๊าา~ ผมแค่คิดว่าจะต้องเป็นแบบนี้ แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆนะเนี่ย'' โฮซอกพูดพร้อมมองป้ายที่ร่วงลงมา

''ทำไมทำงานชุ่ยแบบนี้วะ เลิกจ้างซะดีมั้ย'' ชายร่างเล็กผิวขาวบ่นกับตัวเอง

''ขอบคุณคุณอีกครั้งนะครับ คุณ...''

''ผมโฮซอกครับ ^_^''

''ผมยุนกิ ^_^ ถ้าไม่รังเกียจผมขอเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนได้มั้ยครับ?''

''จริงหรอครับ! ผมหิวพอดี แหะๆ'' เอิ่มมมม ไม่มีความเกรงใจเลยหรอ -_-

''ฮ่าๆ คุณนี่ตลกนะ'' ยุนกิขำออกมากับความตื่นเต้นของโฮซอก


ณ ร้านอาหารแห่งนึง

''โห~ คุณนี่รวยใช่เล่นเลยนะ พามาร้านอาหารหรูซะด้วย'' โฮซอกมองไปรอบๆร้าน

''ไม่เท่าไหร่หรอกครับ''


ระหว่างที่รออาหาร


''เราสองคนนี่ดูท่าน่าจะรุ่นเดียวกันนะ เพิ่งเรียนจบมาป่ะเนี่ย?'' ยุนกิถาม

''อ่า ครับ''

''งั้นก็รุ่นเดียวกันแหละ คงไม่ต้องพูดคุณกับผม''

''ครับ''

''ฮ่าๆๆ ครับก็ไม่ต้อง คุยเป็นกันเองนี่แหละ''

''ฮ่าๆๆ''


       ดูเหมือนโฮซอกกับยุนกิจะสนิทกันเร็ว พูดกันถูกคอเชียว
.

.
''ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะ ^_^''

''ฉันก็ขอบใจนายเหมือนกันสำหรับเรื่องวันนี้น่ะ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีก''

''ได้เจอแน่นอน ^_^''


       โฮซอกพูดแบบนี้เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่ๆเพราะเขาเห็นยุนจะเดินเข้าตึกตรงข้าม ใช่ ยุนกิต้องทำงานที่นั่นแน่ๆ แล้วตรงนี้โฮซอกตั้งใจจะเปิดร้านพอดี ยังไงก็ต้องเจอกันแน่นอนยุนกิ


''เผลอแปปเดียวเริ่มมืดแล้วหรอเนี่ย'' โฮซอกพึมพำ


       โฮซอกขับรถแวะปั๊มน้ำมันเพื่อเข้าห้องน้ำ เมื่อเสร็จธุระแล้วจึงเดินออกมา แล้วสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นคนๆนึง นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆห้องน้ำ สภาพการแต่งตัวเหมือนคนที่เขาเพิ่งเจอ คนนั้นไง ที่แอบเข้ามาในรถของเขา แต่สภาพจีมินตอนนี้ดูสะบักสะบอมมาก

''นายคนนั้นหนิ!'' โฮซอกเดินเข้าไปหา


       จีมินค่อยๆเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นบาดแผลรอยฟกช้ำตามใบหน้า


''นายโอเคมั้ยเนี่ย?''  โฮซอกถามด้วยความเป็นห่วง

''.....'' จีมินไม่ตอบพลางก้มหน้าลงเหมือนเดิม


จอกกกก~~


''นายหิวหรอ?'' โฮซอกได้ยินเสียงท้องจีมินร้องเลยถามขึ้น

''.....''


       ก็แหงล่ะ คนยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เงินก็ไม่มี ที่ไปก็ไม่มี


''ไปกินข้าวกัน'' โฮซอกยื่นมือมาตรงหน้าจีมิน


       จีมินเงยหน้าขึ้นมองโฮซอกก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วลุกขึ้น
.

.
''เห้ย! เบาๆก็ได้ ไม่มีใครแย่งกินหรอก ฮ่าๆๆ'' โฮซอกขำกับสภาพจีมินที่กินข้าวมูมมามเหมือนเด็ก


       จีมินเงยหน้ามองโฮซอกด้วยสีหน้าไร้เดียงสาแล้วก้มหน้ากินต่อ
.

.
''แล้วนี่นายอยู่ที่ไหน เดี๋ยวไปส่ง''

''ไม่มี...'' จีมินส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

''งั้นฉันพาไปส่งตำรวจ ให้ตำรวจช่วยนายละกัน'' โฮซอกเดินนำหน้า


หมับ! จีมินจับข้อมือโฮซอกเชิงรั้งไว้


''ผมขอไปอยู่ด้วยได้มั้ย? ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ...'' สีหน้าและแววตาของจีมินดูเศร้าหมอง

''หาาา~!''



Talk with writer


โอ๊ยยยย ยัยเจี๊ยบของไรท์ ทำไมชีวิตรันทดทรหดขนาดเน๊ ToT  มาๆมาอยู่ในอ้อมกอดไรท์นี่มา มาอยู่กับไรท์ก็ได้ ไรท์จะดูแลเอง งุงิๆ หยุดมโนค่ะ5555 ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง~~

ถ้าเขียนตกหล่นยังไงก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย ไรท์ชอบเขียนตกๆหล่นๆ

Twitter : @Madame_Kim98
                #รักไก่โฮปก้า