ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Taehyung Part
เช้าอันแสนสดใสแทฮยองและจีมินกำลังนั่งพื้นกินข้าวเช้ากันอยู่
“วันนี้ลุงชเวชวนไปเล่นไพ่ที่บ้านว่ะ” จีมินพูดขึ้นขณะกำลังตักข้าวเข้าปาก
“ทำแม่ะ? จะให้กูไปดูต้นทางให้อีกอ่ะดิ” แทฮยองหรี่ตามองจีมินที่ทำตาปริบๆใส่
“น่าานะ วันนี้กูอาจจะดวงดีกินได้หลายบาท กูจะแบ่งตังให้มึงด้วยอ่ะ นะๆแทแทน๊าาา” ว่าแล้วจีมินก็กอดแขนร่างสูงแน่นพลางเขย่าไปมาเชิงออดอ้อน
“กูมีทางเลือกด้วยหรอ? ถ้ากูไม่ทำมึงก็ไล่เตะกูแล้วก็ให้กูนอนนอกบ้านอีก”
“หน่านะ แทแทนะ ^_^”
“.....”
.
.
.
เฮ้อออ~ คนอย่างแทฮยองขัดใจจีมินได้หรอ ก็ต้องคอยเป็นทาสจีมินน่ะแหละ… แทฮยองทำท่าเป็นนั่งขอทานอยู่หน้าซอยเพื่อคอยกวาดสายตาดูลาดเลา จนเวลาล่วงเลยผ่านไป
กรรจ์~ แฮร่ๆ~
กลุ่มแก๊งหมาเจ้าถิ่นแก๊งเดิมจากเมื่อวานขู่คำรามพร้อมจดจ้องมาที่แทฮยอง และทันใดนั้นเองแทฮยองก็เหลือบไปเห็นเจ้าหน้าที่กำลังเดินตรวจพื้นที่ แทฮยองมองไปที่กลุ่มหมาที่พร้อมบวกกับเขาได้ทุกเมื่อ
“อย่าเข้ามานะโว้ย” แทฮยองค่อยๆลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่ละสายตาที่จะมองนายตำรวจสองนาย
แฮร่~
“หยุดมองกูด้วยสายตาแบบนั้นเลยนะไอ้พวกหมาสวะ” แทฮยองใช้ขันชี้หน้าด่าหมา -_-
“ผู้กองว่านายคนนั้นมันแปลกๆมั้ยครับ มองเราสายตาเลิ่กลักยังไงไม่รู้”
“มีพิรุธแฮะ” นายตำรวจสองคนซุบซิบกันพลางมองไปที่แทฮยอง
“ชิบหายละ ตำรวจมองทำไมวะ?”
โฮ่งๆๆ!!
“ว๊ากกกก!!” แทฮยองสับขาวิ่งหนีหมาที่ไล่เขาอยู่อย่างสุดชีวิต
“เห้ย! นายคนนั้นน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ตำรวจทั้งสองนายวิ่งตามแทฮยองเข้าซอยไป
“หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!”
“คุณตำรวจไม่เห็นรึไงว่าหมามันไล่กัดผมอยู่ ว๊ากกก! ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะคุณตำร๊วดดดดด!!”
โฮ่งๆๆ!
Jimin Part
“ตำรวจ? เสียงอิแทหนิ” จีมินที่นั่งเก็บตังเข้ากระเป๋าอยู่หยุดชะงักและหันไปตามต้นตอของเสียง
ปั้ง!
“แห่กๆๆ” แทฮยองปิดประตูเสียงดังและหอบเพราะความเหนื่อย
“อะไรมึงเนี่ย?” จีมินขมวดคิ้วถาม
“ตำรวจ แห่กๆ ตำรวจอยู่ข้างนอก” แทฮยองตอบ
“ไอ้เวรแท แล้วมึงเข้ามาที่นี่ทำไม!”
ไม่รอช้า ทุกคนรีบพากันเก็บหลักฐาน จัดเก็บทุกอย่างให้เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ตำรวจสองท่านหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านและจดจ้องไปยังบ้านเลขที่
“นี่มันบ้านที่สายรายงานมาว่ามีการเล่นการพนันกันนี่ครับ”
เก๊าะๆๆ
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เราได้รับสายมาว่าบ้านหลังนี้มีการสุมหัวเล่นการพนัน”
“ม่ะ ไม่มีนี่ครับ” จีมินตะโกนออกไปขณะกำลังซ่อนหลักฐาน
“ถ้าไม่มีก็ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ด้วยครับ”
แอดดด~
จีมินค่อยๆเปิดประตูออกก่อนที่พวกเจ้าหน้าที่จะเข้ามาตรวจดูทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ
“คุณตำรวจทำให้ลุงของผมที่กำลังหลับอยู่ตกใจนะ” จีมินยืนเท้าซะเอวชี้ไปที่ลุงชเวที่แกล้งทำตัวเหมือนเพิ่งตื่นจากการนอนหลับ
“ก็ทางเราได้รับสา..”
“แล้วมันมีมั้ยครับ? ถ้าเกิดลุงผมหัวใจวายตายขึ้นมาทำไง ยิ่งแก่ๆอยู่ด้วย คุณตำรวจรับผิดชอบไหวมั้ย?”
“เอ่อ...” ตำรวจมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“งั้น ถ้าไม่มีอะไรก็ดีครับ พวกผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” ว่าแล้วตำรวจก็พากันออกไปแต่ก่อนจะออกไปก็ไม่วายละสายตามองสำรวจรอบๆ
เมื่อพวกตำรวจออกไป ทุกคนต่างถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผู้คนที่ต่างพากันหลบตามมุมบ้านค่อยๆออกมาจากการซ่อนตัว บางคนก็หลบอยู่ใต้เตียง บางคนก็หลบอยู่ในโอ่งหลังบ้าน
“เพราะมึงเลยอิแท เกือบซวยแล้วมั้ยล่ะ! กูอุสส่ากำลังขาขึ้นแท้ๆ” จีมินฟาดไปที่ไหล่กว้างของคนตรงหน้า
“ก็กูไม่มีทางเลือก หมาแม่งไล่กัดกูอ่ะ” แทฮยองทำหน้ามุ่ยพลางลูบไหล่ตัวเองเบาๆ
“เอาล่ะๆ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันก่อนละกัน คงเล่นต่อไม่หนุกแล้วอ่ะ” ลุงชเวพูดขึ้น
.
.
.
หลังจากเกิดเรื่องแทฮยอง จีมิน ลุงชเว ทั้งสามคนก็มานั่งเซ็งๆอยู่ตรงลานใต้ต้นไม้ ขณะที่ลุงชเวหยิบวิทยุเครื่องเก่ามาเปิดหาอะไรฟังแก้เบื่อก็เลื่อนไปเจอช่องที่กำลังประกาศผลรางวัลลอตเตอร์รี่พอดี
[ต่อไปนะคะ เราจะมาประกาศรางวัลที่หนึ่งกันนะคะ]
“ลุงอย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องนะ ขอฟังก่อน” แทฮยองรีบห้ามลุงชเวก่อนจะคว้าเอาวิทยุเข้ามาใกล้ตน
“มึงเอามาด้วยหรอวะ?” จีมินเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นแทฮยองควักใบลอตเตอร์รี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง
“เออดิ”
จีมินมองแทฮยองที่กำลังตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ ใบหน้าเรียวๆ จมูกโด่งเป็นสัน มันทำให้จีมินหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเริ่มต้นรู้สึกตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็….
“เหี้ยยยย!!”
เสียงอุทานของแทฮยองทำให้จีมินหลุดออกจากภวังค์ทันที
“อะไรของมึง?!” จีมินถาม
“ม มึง ช่วยดูให้กูอีกรอบดิ๊” แทฮยองมือสั่นยื่นใบลอตเตอร์รี่ให้จีมิน
จีมินหยิบใบลอตเตอร์รี่จากมือแทฮยองและตั้งใจฟังผลประกาศที่กำลังจะประกาศซ้ำ
“เหี้ยยยย!” คราวนี้เป็นจีมินมั่งที่อุทาน
“อะไรของพวกมึงอีก?” ลุงชเวถาม
“ระ รางวัล ที่ ที่หนึ่ง!” จีมินพูดเสียงสั่น
“สรุป กูถูกใช่มั้ย?” แทฮยองมองไปที่จีมินก่อนที่ทั้งคู่จะสบตากัน
“อื้อ” จีมินพยักหน้าตอบ
“เชรดดด เป็นไปได้ไงวะ เงินรางวัลตั้ง...”
“สองร้อยล้าน!! วู้ววววว!!” ทั้งสามพูดพร้อมกันก่อนจะกระโดดโลดเต้นกันไปมาพักนึง
“มึงจะไปรับเงินตอนไหน ไปตอนนี้เลยมะ เดี๋ยวกูไปด้ว..”
“กูไปคนเดียวดีกว่า มึงอยู่นี่แหละ” จีมิพูดยังไม่ทันจบแทฮยองก็พูดแซงขึ้น
“อ่ะ อืม”
ว่าแล้วแทฮยองก็รีบวิ่งออกไปในพริบตา ปล่อยให้จีมินกลับลุงชเวยืนอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ที่ลานใต้ต้นไม้
.
.
.
“ลุงๆฮะ” จีมินเดินมาที่วงเหล้าเจ้าเดิม
“ดึกๆดื่นๆป่านนี้มาทำไมวะเอ็ง” ลุงคนหนึ่งทักจีมิน
“ข้าก็นึกว่าไปฉลองกับไอ้แทมันซะอีก ได้ข่าวว่าถูกรางวัลที่หนึ่ง เอิ๊ก~” ลุงอีกคนที่มีอาการเมาๆพูดขึ้น
“มืดป่านนี้แล้วไอ้แทยังไม่กลับบ้านเลย ลุงๆรู้บ้างมั้ยว่ามันอยู่ไหน?”
“ไม่รู้ว่ะ ข้าก็แยกกับมันพร้อมเองอ่ะจีมิน” ลุงชเวบอกกับจีมิน
“แต่แปลก มันหายไปนานแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับอีก” ลุงชเวพูด
“ก็มันรวยแล้วนี้ มันอาจจะหนีเอ็งไปมีชีวิตที่ดีขึ้นก็ได้” ลุงคนเมาพูดกับจีมิน
โป๊กกก! ลุงชเวใช้จานสแตนเลสฟาดไปที่หัวลุงคนนั้น
“โอ๊ยยย!”
“เมาไปแล้วก็หุบปาก ถ้าคิดว่าพูดอะไรดีๆไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด มึงเห็นมั้ยจีมินมันหงอยไปแล้วเนี่ย จีมินอย่าไปฟังมันเลย ไอ้นี่มันเมา” ลุงชเวบอกกับจีมิน
“แต่ไอ้แทมันไม่เคยหายไปไหนนานขนาดนี้เลยนะลุง ผมเป็นห่วงมันอ่ะ” จีมินพูด
“เอาน่า เดี๋ยวมันก็กลับมา”
“หรือมันจะหนีไปจริงๆ...” จีมินพูดเสียงเบา
“เอ็งก็ไปฟังเพื่อนลุงมากไป มันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็ได้”
แทฮยอง นายอยู่ไหนนะ ฉันเป็นห่วงนายจัง นายคงไม่ได้ทิ้งฉันไปจริงๆใช่มั้ย.....
Talk with writer
ตอนนี้ไรท์สอบเสร็จแล้วววว เลยมีเวลามาอัพฟิคสักที อ่านแล้วเป็นยังไงมั่งคะ คอมเม้นให้กำลังใจหรือมีอะไรแนะนำก็แนะนำมาได้นะคะ ไรท์ยินดีรับฟังค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น