ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ตึกๆๆ
เสียงฝีเท้าท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงไฟริมทางสาดส่องมาเพียงเล็กน้อย ปรากฏร่างหญิงสาวผมยาวสลวยที่เดินมาหยุดอยู่ตรงบ้านหลังหนึ่งที่ดูมีฐานะพอสมควร
“อุแว๊ ๆ”
“แม่ขอโทษนะลูก ฮรึก~”
หญิงสาววางเด็กทารกที่ห่อผ้าไว้เพื่อป้องกันจากความหนาวก่อนจะปาดน้ำตาและวิ่งจากไป
.
.
“ฮืออออ~” หญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้ในห้องเช่า เขารู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น
“แม่งับ หิว หิวนม” เด็กชายวัยสองขวบเดินมาหาแม่เพราะหิวนม
“แปปนะลูก” หญิงสาวปาดน้ำตาและเดินไปชงนมให้เด็กน้อย
“ป่ะป๊ากับน้อง ไปไหน?” เด็กชายถามด้วยใบหน้าใสซื่อ
“พ่อแกน่ะ ลืมไปซะ ส่วนน้องแก...ไปอยู่กับพ่อน่ะ” หญิงสาวพูดกระอึกกระอัก
เด็กชายทำหน้าตางุนงงเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่ของเขาพูด ผู้ชายพันธุ์นั้นควรลืมมันไปซะ ไอ้คนที่ไม่รับผิดชอบอะไรเลย หนีไปและทิ้งหนี้สินไว้ให้ คนเลวแบบนั้นน่ะ ขออย่าได้เจออีกเลย!
.
.
รถเก๋งสีดำหยุดจอดตรงหน้าบ้านตัวเองก่อนจะพบกับเด็กทารกที่ถูกทิ้งไว้พร้อมจดหมายฉบับนึง ชายสูงวัยเดินลงจากรถมาอุ้มเด็กทารกด้วยความเอ็นดูก่อนจะเปิดจดหมายฉบับนั้นอ่านและภายในซองจดหมายได้มีสร้อยเส้นนึงถูกใส่เอาไว้ด้วย
- เด็กน้อยคนนี้ฉันตั้งชื่อให้ว่า จีมิน ฉันขอโทษที่ทำแบบนี้ ฉันเป็นแม่ที่เลวมากๆฉันรู้ตัวดี แต่เพราะด้วยฐานะตอนนี้ฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงดูเขาได้ เพราะฉะนั้นขอความกรุณาด้วยนะคะ -
.
.
.
.
10 ปีผ่านไป ณ บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง
“แม่เสียไปได้ไม่กี่วัน ก็พานังเมียน้อยมาอยู่บ้านเราเลยหรอ?!”
เพี๊ยะ!! เด็กหนุ่มวัยสิบขวบหันไปตามแรงตบของชายสูงวัย
“ไอ้แทฮยอง แกเป็นเด็กพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้นได้ไงห๊ะ!”
“คุณคะ อย่าทำร้ายลูก”
“พ่อตบผม...พ่อไม่เคยเป็นแบบนี้ ฮรึก~ และฉันก็ไม่ใช่ลูกเธอนังเมียน้อย!”
เด็กชายแทฮยองวิ่งออกจากบ้านด้วยความโกรธและแค้น ครอบครัวที่เคยอบอุ่น พอแม่สุดที่รักเสียไปได้ไม่ได้นาน พ่อที่เขาเคารพนับถือก็ดันพาเมียน้อยกับลูกมาอยู่ที่บ้านและไหนจะโดนตบด้วยฝีมือของพ่อตัวเองอีก หึ น่าสมเพชใช่มั้ยล่ะ
อุ๊บ!!
ระหว่างที่เดินเตร็ดเตร่อยู่คนเดียวตามทางเปลี่ยวแทฮยองก็ถูกใครไม่รู้ใช้ผ้ามาปิดปากและอุ้มขึ้นรถตู้ไป แม้จะดิ้นสุดแรงแต่ก็สู้แรงผู้ใหญ่ไม่ได้หรอก
“อื้อ!”
“โอ๊ย ดิ้นอยู่ได้น่ารำคาญชะมัด เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งก่อนออกชายแดนซะหรอก”
“ใจเย็นดิ เดี๋ยวแม่งก็ไม่ได้เงินหรอก อุสส่าจับได้มาคนนึงและ” คนที่ขับรถบอกกับเพื่อน
“ไม่ต้องกลัวนะไอ้หนู ที่นู่นน่ะมีเพื่อนเยอะเลย ฮ่าๆๆ”
ไอ้พวกนี้เป็นแก๊งลักพาเด็กที่จะพาเด็กออกชายแดนเพื่อไปทำงานผิดกฏหมาย พวกมันขับรถออกมาจนห่างไกลจากตัวเมืองที่แทฮยองหนีมา
“มึงกูปวดขี้ว่ะ จะแตกแล้วหยุดรถก่อน” ชายคนที่คุมตัวแทฮยองไว้พูดขึ้นด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว
“ปวดเชี่ยไรตอนนี้วะ ไปเร็วๆเลย” เพื่อนร่วมแก๊งหยุดรถข้างทางทันที ดีที่แถวนั้นเป็นเปลี่ยวและเป็นป่าเล็กๆซึ่งเหมาะกับการขี้เป็นอย่างมาก
แทฮยองใช้จังหวะที่ไอ้นั่นออกไปและรอให้อีกคนเผลอก่อนจะค่อยๆเขยิบไปใกล้ๆประตูและเปิดออก แทฮยองวิ่งหนีสุดชีวิต
“เห้ย!! มันหนีไปแล้ว!!”
ชายร่างสูงตะโกนบอกเพื่อนที่ยังขี้ไม่เสร็จแต่กว่าจะรอให้มันทำธุระเสร็จไอ้เด็กแสบนั่นก็หายไปพอดี ชายร่างสูงวิ่งตามไปพร้อมชักปืนออกมา แทฮยองยังหลบอยู่แถวนั้นก่อนที่จะ
“อุ๊บ!!”
“ชู่ววว อย่าดังเดี๋ยวมันก็ได้ยินหรอก” เด็กหนุ่มที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันปิดปากแทฮยองไว้
แทฮยองและเด็กคนนั้นหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้รกๆ
“หายไปไหนแล้ววะ วิ่งเร็วชิบหาย” ชายร่างสูงสบถ
“มึงปล่อยให้มันหนีไปได้ไงวะ!?” เพื่อนร่วมแก๊งอีกคนวิ่งมาสมทบ
“มึงอ่ะจะปวดขี้ทำไมตอนนี้ ไม่งั้นมันก็ไม่หนีไปได้หรอก”
“โถ่เว่ย น่าจะจับมันมัดมือมัดขาเอาไว้”
“แยกกันตามหาแล้วกัน มึงไปทางนู้นเดี๋ยวกูจะไปอีกทาง”
เมื่อเห็นว่าทางสะดวกแทฮยองเลยจะเดินออกไปแต่เด็กหนุ่มอีกคนจับมือรั้งไว้
“อย่าไปทางนั้นดีกว่า ตามฉันมา” เสียงใสของจีมินกล่าวก่อนจะจับมือแทฮยองให้เดินตามไป
แทฮยองเดินตามอย่างว่าง่ายจนมาถึงบ้านเก่าหลังนึง
“ถึงแล้ว นี่บ้านฉันเอง^_^”
“ห๊ะ นี่บ้านนายงั้นหรอ?” แทฮยองมองบ้านด้วยสายตาที่แบบ นี่บ้านคนหรอ
“ใช่ นายพักก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับบ้านเดี๋ยวฉันไปส่ง ^_^” เด็กชายคนนั้นยิ้มตลอดเลยแฮะ
“ฉะ ฉันไม่มีบ้านหรอก”
“เอ๋? ไม่จริงน่า นายแต่งตัวดูดีขนาดนั้น จะไม่มีบ้านได้ไง”
“ฉันไม่อยากกลับบ้าน! ที่บ้านหลังนั้น...ฉันไม่อยากอยู่หรอก...ฮรึก~”
“ฉันเข้าใจนาย เพราะฉันเองก็...”
“??”
“ฉันน่ะ ถูกทิ้งตั้งแต่เล็กๆที่บ้านเศรษฐีคนนึง โดยที่แม่ฉันตั้งชื่อและให้สร้อยเส้นนี้เป็นของต่างหน้า จีมินโชว์สร้อยเงินที่มีจี้เป็นรูปวงรีสลักลายหงส์ไว้ จนอายุได้แปดขวบพ่อเลี้ยงของฉันไปทำงานที่ต่างประเทศส่วนแม่เลี้ยงกับลูกชายเขา พวกเขาเกลียดฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาเลยพาฉันมาปล่อยในที่ที่ฉันไม่รู้จักโดยบอกฉันว่าจะพามาเที่ยว ฮ่าๆๆ โดนทิ้งซ้ำซ้อน ไม่มีใครมีชีวิตน่าเศร้าไปกว่าฉันแล้วล่ะ”
“แล้วไงต่อ?” แทฮยองขมวดคิ้วตั้งใจฟัง
“ฉันถึงมาอยู่ที่นี่จนทุกวันนี้ไง ดีนะที่แถวนี้มีคนใจดีเยอะ ฉันเลยได้บ้านเก่าหลังนี้มาอยู่และเสื้อผ้าที่เขาบริจาคให้ ตอนนี้ฉันรับจ้างขายลอตเตอร์รี่ให้กับร้านขายของชำร้านนึง เจ๊แกใจดีมากๆ ว่าแต่นายล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”
“ฉันหนีออกจากบ้านมา”
“หนีทำไมอ่ะ แล้วบ้านนายอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ที่โซล”
“หูยย อยู่ไกลจัง มาโผลนี่ได้ไงเนี่ย?”
“พ่อฉันพาเมียน้อยและลูกมันมาอยู่ที่บ้านทั้งๆที่แม่ฉันเพิ่งเสียได้ไม่นาน ไหนจะตบฉันต่อหน้าพวกมันอีก ฉันเลยวิ่งหนีออกจากบ้านมาจนมาเจอแก๊งลักเด็กและหนีมันจนมาเจอกับนาย แต่ฉันไม่อยากกลับบ้านแล้วจริงๆ ไม่อยากกลับไปเจอพวกมัน...”
“ฉันเข้าใจนายนะ” เด็กหนุ่มตบไหล่แทฮยองเบาๆ
“ฉันชื่อจีมิน นายชื่ออะไรอ่ะ?”
“แทฮยอง”
“งั้นนายก็อยู่กับฉันก่อนก็ได้ ถ้านายไม่รังเกียจอะไร ^_^”
“.....”
“นับต่อจากนี้เราเพื่อนกันแล้วนะ ^_^” จีมินชูนิ้วก้อย
“อื้ม ^_^” แทฮยองก็เกี่ยวนิ้วก้อยกลับเช่นกัน
นับต่อจากนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ มีอะไรเราจะปกป้องกันและกันและจะไม่ทอดทิ้งกัน
Talk with writer
ฟิคเรื่องที่ห้าของไรท์ก็คลอดมาแล้ว ไรท์คิดพลอตเรื่องนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้วแต่เพิ่งได้มาแต่ง555 ใครที่เพิ่งรู้จักไรท์ก็ฝากฟิคเรื่องอื่นๆของไรท์ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น