โรงเรียนปริศนากับภาพมายานิรันดร์

บทนำ

            “ขณะนี้พื้นที่หลายแห่งกำลังเกิดเหตุอุทกภัยจากน้ำแข็งที่ขั้วโลกใต้กำลังละลายอย่างต่อเนื่องด้วยอุณหภูมิโลกที่สูงขึ้น และระดับน้ำกำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ ขอให้ท่านผู้ฟังรีบเก็บของขึ้นที่สูงให้เรียบร้อยและโปรดระวังสัตว์มีพิษที่มากับน้ำด้วยค่ะ”

                ปัง!! ฟู่

เสียงระเบิดโทรทัศน์ ที่มาพร้อมกับควันสีดำที่พวยพุ่งออกมา แสดงว่ามันได้สิ้นอายุขัยไปเรียบร้อย แต่ฉันไม่มีเวลาจะสนใจมันหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็อย่างที่ยัยคนประกาศข่าวพูด น้ำท่วมไงล่ะ!!!! และมันกำลังจะมิดชั้นแรกแล้วด้วยย

            ฉันกำลังวิ่งวุ่นกับการเก็บของที่จำเป็นใส่เรือ อะไรที่ไม่จำเป็นก็ทิ้งมันไป ลาก่อนน โน้ตบุ๊คของฉัน หวังว่าน้ำคงไม่ท่วมถึงแกหรอกนะ แกก็จำเป็นนะ แต่มาม่าสำคัญกว่าเท่านั้นเอง

                มาม่า 2 ลัง น้ำดื่ม 2 แพ็ค ปลากระป๋อง 1 โหล ทิชชู่ 6 ม้วน สบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน
            “น่าจะครบแล้วนะ ดีนะที่เตรียมของล่วงหน้า เดี๋ยวสิ อะไรขาดไป กุญแจไงล่ะ กุญแจๆๆๆๆ อยู่ไหนนะเจอแล้ว อยู่ไหนกระเป๋ากางเกงนี่เอง โล่งอกนึกว่าจะหายไปแล้วซะอีก”

                ฉันพายเรือไปเรื่อยๆ ขณะที่ระดับน้ำค่อยๆสูงขึ้นทีละนิด ฉันมองเห็นผู้คนกำลังเอาของหนีออกจากบ้าน บ้างก็ขึ้นเรือของรัฐ บ้างก็พายเรือของตัวเองเหมือนฉัน แต่ที่ทุกคนมีเหมือนกันคือ แววตาที่สิ้นหวัง คาดไม่ถึง ทั้งที่เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นแท้ๆ

            ทางโทรทัศน์ก็ประกาศว่าน้ำท่วมเพราะน้ำแข็งละลาย ทั้งที่อากาศไม่ไดร้อนขึ้นสักนิด แถมท่วมด้วยความเร็วระดับนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะ ฉันไม่เข้าใจอะไรเลย

            ปึก!!

เรือของฉันโคลงเพราะชนกับอะไรสักอย่าง ฉันจึงชะโงกไปดู

                “จระเข้!!”

น้องจระเข้น้อยขนาด 3-4 เมตร มองหน้าฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร พร้อมกับอ้าปากโชว์ฟันขาววิ้งๆ ที่พร้อมจะเขมือบฉันทุกเวลา แล้วฉันจะอยู่ทำไม พายสิคะ

                “แฮก แฮก เฮ้อ” ฉันหอบและถอนหายใจออกมา อย่างหมดสภาพ เกือบตายซะแล้ว

ฉันนั่งพักปล่อยให้เรือลอยไปเรื่อยๆ พลางสำรวจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

            ตึก!!

 เสียงเรือฉันอะไรบางอย่างอีกแล้ว ไม่เอาจระเข้แล้วนะ ฉันหันหลังไปมองก็ต้องตกใจ

ปราสาทขนาดใหญ่มากลอยอยู่บนน้ำ แต่ที่ตกใจไม่ใช่ปราสาทหรอกนะแต่เป็นงูเผือกขนาดน้องอนาคอนด้าที่เลื้อยอยู่ตรงรั้วต่างหาก!! มันกำลังมาทางนี้แล้ว ทำไงดี

ฉันจึงชี้ไม้พายใส่ให้มันกลัวและหนีไป แต่เปล่าเลย มันกลับมองหน้าฉันด้วยสายตาประมาณว่า

            ‘ทำอะไรของเธอ ปัญญาอ่อน’

พร้อมกับเลื้อยมารัดไม้พาย และดึงไม้พายไป ฉันจึงปล่อยไม้พายไป ทีเนี้ยฉันจะพายยังไงเนี่ย

                “ไองูบ้า!”

งูเผือกค่อยๆเลื้อยลงมาบนพื้น และบิดตัวไปมา ก่อนจะกลายร่างเป็น ชายวัย 20 ต้นๆ

ผมสีขาวสไลด์ปรกหน้าเล็กน้อย หน้าตาหล่อ ปนเจ้าเล่ห์ อยู่ในชุดสูทเต็มยศ ยิ้มให้ฉันพร้อมกับกล่าวว่า

                “การกระทำแบบนี้ดูไม่ค่อยเหมาะสมนะครับ ก่อนอื่นผมต้องกล่าวชมคุณที่มาถึงที่นี่ได้และยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนของเราครับ คุณพีเวน่า เอวาดอล์ฟ ”



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ลองแต่งนิยายเป็นครั้งแรกเลยค่ะะะะะะ เป็นยังไงบ้างคะ นุกมั้ย หรือว่าไม่ได้เรื่องเลย

ได้โปรดช่วยคอมเม้นด้วยค่ะะ