คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Get Addicted
Chapter 7
We all get addicted to something that takes away the pain.
(เราทั้งหลายล้วนเสพติดบางสิ่ง ที่ทำให้ความเจ็บปวดหายไป)
เคียวโกะนั่งอ่านหนังสือนิยายเล่มนั้นต่อจนกระทั่งพ่อบ้านมาตาม เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมืดลงกว่าเดิมแล้ว นาฬิกาตีบอกเวลาห้าโมงตรง ร่างเล็กลุกขึ้นเดินไปเก็บหนังสือในมือเข้าที่เดิม ก่อนจะเดินตามพ่อบ้านออกไปจากห้องสมุดเพื่อไปยังห้องอาหาร
ในปราสาทเงียบสนิท ไม่มีเสียงของใครสักคนเลยแม้แต่น้อย เธอคิดในใจว่าสมาชิกคนอื่นไปไหนกันหมดนะ
/“ติดธุระน่ะครับ”/
คำพูดของอันโตนิโอที่บอกกับเธอในช่วงเช้า เธอเริ่มสงสัยว่าธุระอะไรกันนะ ไม่ใช่ว่าเมื่อวานทุกคนโดนรุ่นที่เก้าเรียกตัวไปเรียบร้อยแล้วหรอกหรือ ไหนจะภารกิจที่พวกเขาได้รับมอบหมายให้คุ้มกันความปลอดภัยของเธออีก ถ้าทุกคนหายไปหมดจะคุ้มกันเธอได้อย่างไร
สาวน้อยเริ่มจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดในปราสาทแห่งนี้แล้ว
เคียวโกะเริ่มสังเกตการตกแต่งทั้งหมดในปราสาทแห่งนี้อีกครั้ง การตกแต่งที่หรูหราราวกับคฤหาสน์ริมทะเล มันหรูหราเกินไปสำหรับหน่วยลอบสังหารไหมนะ ถึงเธอจะเปิดใจกว้างว่าคนเราสามารถมีรสนิยมที่ต่างจากภาพลักษณ์ได้ แต่มันก็ขัดแย้งเกินไปรึเปล่านะ
ร่างเล็กเดินตามชายสูงอายุจนมาถึงห้องอาหารอีกครั้ง
ในห้องอาหารที่ว่างเปล่า ไม่มีวี่แววของสมาชิกวาเรียแม้แต่คนเดียว สาวน้อยเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆ
‘ทุกคนหายไปไหนกันหมดนะ…’
เธอคิดจะถามพ่อบ้านก่อนจะนึกได้ว่า ตอนที่เธอเสนอให้เขาเรียกเธอด้วยชื่อที่เป็นกันเองเขากลับปฏิเสธ ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่ได้เป็นพวกเดียวกับเธอแบบที่คิดไว้ในตอนแรก ถ้าเธอถามไปตรงๆเขาคงไม่ตอบความจริงเป็นแน่
สาวน้อยพยายามคิดคำพูดที่ไม่ดูเจาะจงเกินไป แต่น่าจะทำให้เธอได้เบาะแสอะไรบ้าง
“แหม... ทุกคนไปไหนกันหมดคะเนี่ย ให้ฉันกินข้าวคนเดียวแบบนี้เหงาแย่เลย”
เธอยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกตเกินไป พยายามใช้น้ำเสียงสบายๆให้เป็นธรรมชาติที่สุด
พ่อบ้านประจำปราสาทเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เดาไม่ออก ก่อนจะตอบออกมาอย่างสุภาพ
“ทุกคนกินเสร็จแล้วครับ”
สาวน้อยรู้ได้ทันทีว่าพ่อบ้านโกหกเธอ ถึงจะไม่รู้ว่าเขาโกหกทำไม เธอหันไปยิ้มเล็กๆให้เขา พยายามเก็บสีหน้าไม่ให้แสดงออกมาว่าเธอรู้ว่าเขาไม่ได้บอกความจริงกับเธอ ก่อนจะเล่นตามน้ำไป
“น่าเสียดายจัง มีคนคุยด้วยตอนกินข้าวก็สนุกดีเหมือนกันนะคะ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายเล็กๆ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้เบื้องหน้า
สรุปแล้ว เธอก็ต้องเอาตัวรอดเองในปราสาทแห่งนี้สินะ...
อาหารถูกจัดแจงอย่างดีเบื้องหน้าเธอ อาหารที่ราวกับว่าเตรียมไว้เพียงแค่ที่เดียวเท่านั้น เคียวโกะรู้สึกแปลกแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา มือเล็กหยิบส้อมและมีดขึ้นมาก่อนจะเริ่มทานอาหารเย็นตรงหน้า
หลังทานอาหารเย็นเสร็จเธอก็บอกกับพ่อบ้านว่าเธอจะพักผ่อนแล้ว สาวน้อยที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของตัวเองมองบานประตูเบื้องหน้า ความสงสัยในใจทำให้เธอเริ่มอยู่ไม่สุขเท่าไร เมื่อวานที่เธออยู่ไม่สุขเป็นเพราะคนพวกนั้นปั่นหัวเธออย่างสนุกสนาน แต่วันนี้ที่เธออยู่ไม่สุขเพราะอยู่ๆคนพวกนั้นก็หายตัวไป แม้แต่บอสใหญ่ของปราสาทแห่งนี้ก็ไม่อยู่ พอคิดถึงบอสใหญ่ดวงตาก็เหลือบไปทางประตูที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนอนเธอ
‘หรือว่าเขาจะอยู่แต่ในห้องทั้งวันนะ?’
ถึงในใจจะสงสัยแต่การเคาะประตูห้องนอนของเจ้าบ้าน เป็นการกระทำที่เสียมารยาทเกินไป ไม่มีใครบังอาจทำกันหรอกนะ ยิ่งเจ้าบ้านคนนั้นเป็นชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายอีกด้วย ถ้าเขาอารมณ์เสียจากการถูกรบกวนเธอคงไม่ได้ตายดีแน่
สาวน้อยพลันคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ในใจเดาว่ามีความเป็นไปได้ที่คืนนี้เขาอาจจะอยู่ที่ริมระเบียงเหมือนเดิม ถ้าเป็นบรรยากาศในตอนนั้นเธอน่าจะรับมือได้ง่ายกว่า จะได้ลองแอบถามถึงสมาชิกคนอื่นในปราสาทด้วย
ในหัวพยายามคิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ ไม่แน่ว่าสมาชิกวาเรียคนอื่นอาจจะเป็นพวกนอนช่วงกลางวัน แล้วใช้ชีวิตช่วงกลางคืนแทน แต่ถ้าแบบนั้นเมื่อคืนที่เธออยู่บริเวณระเบียงบรรยากาศก็เงียบมาก เงียบเกินกว่าจะบอกได้ว่ามีคนอื่นๆอยู่ด้วย
คิดได้ดังนั้นสาวน้อยจึงเปิดประตูห้องนอนตัวเองเข้าไป ก่อนจะหยิบนาฬิกาปลุกเล็กๆข้างเตียงขึ้นมา ตั้งให้ปลุกประมาณสามทุ่ม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน เก็บแรงไว้ทำตามแผนการในคืนนี้
ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าสถานการณ์ในปราสาทนี้เป็นอย่างไร
ใครที่อยู่ข้างเธอกันแน่...
------------------------------------------
กริ๊งงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ถูกตั้งไว้ปลุกสาวน้อยให้ตื่นขึ้น ร่างเล็กลุกไปอาบน้ำก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดนอนกระโปรงยาว ภายใต้ชุดนั้นเธอใส่ซับในไว้อีกชั้นเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกาย เตรียมพร้อมสำหรับแผนการสำรวจปราสาท ชุดนอนที่ให้ความอบอุ่นได้ดีแม้จะต้องปะทะกับลมหนาวที่ระเบียง ถึงแบบนั้นชุดก็ไม่ได้ดูโจ่งแจ้งเกินไปราวกับว่าตั้งใจจะไปหาเจ้าของปราสาท เขาคงคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่เธอนอนไม่หลับแล้วไปเดินเล่นมากกว่า
สาวน้อยเปิดประตูห้องนอนออกไป ทางเดินที่เงียบสงัด ขาเรียวก้าวไปตามทางเดินก่อนจะหยุดอยู่บริเวณโถงบันไดชั้นเดียวกัน
เธอเริ่มวิเคราะห์แผนผังในปราสาทแห่งนี้ ห้องอาหารอยู่ชั้น 1 ฝั่งเดียวกับห้องพักเธอ แสดงว่าเธอยังไม่รู้ว่าชั้น 2 ฝั่งนี้เป็นห้องอะไร ส่วนฟากของห้องสมุดนั้น นอกจากห้องสมุดที่ติดฝั่งทะเลแล้ว เธอก็ไม่รู้อีกเลยว่าห้องที่เหลือเป็นห้องอะไร
ถึงวันแรกที่เธอมาถึงจะเดินผ่านห้องมากมาย แต่การมาเยือนสถานที่ใหม่ครั้งแรกไม่มีใครจำทิศทางได้ทั้งหมดหรอกนะ
เคียวโกะคิดว่าตัวเธอน่าจะยังไม่พร้อมรับรู้อะไรใหม่ๆมากเกินไป จึงเลือกจะไปสำรวจห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสมุดแทน ห้องที่ถ้าคำนวณจากทิศทางจะอยู่ตรงข้ามกับทะเล ฝั่งเดียวกับห้องนอนของเธอ เมื่อคืนเธอไม่ทันสำรวจเพราะมัวแต่สนใจห้องสมุดอยู่ คิดดังนั้นร่างเล็กจึงเดินไปบริเวณหน้าห้องสมุดทันที
สาวน้อยเพิ่งรู้ว่าทำไมก่อนหน้านี้เธอไม่เอะใจเลยแม้แต่น้อย
ตรงข้ามกับห้องสมุดเป็นแนวกำแพงยาว ไม่มีประตูอยู่เลยสักบานเดียว ความสงสัยถาโถมในใจทันที เพราะถ้าคำนวณจากรูปทรงของปราสาทที่สมมาตรแล้ว ตำแหน่งตรงข้ามห้องสมุดควรจะมีห้องที่ขนาดพอๆกับห้องนอนของเธอกับเบียงกี้รวมกัน
ดวงตาสีอำพันสวยพยายามมองหาว่ามีทางเข้าที่เธอไม่ทันสังเกตเห็นรึเปล่า เพราะที่นี่เป็นถึงปราสาทของหน่วยลอบสังหาร จะมีทางเข้าลับก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เธอพยายามหาอะไรก็ตามที่ดูผิดสังเกต ก่อนจะยอมถอดใจในที่สุด เพราะนอกจากแนวกำแพงยาวแล้ว กับอีกฝั่งที่เป็นห้องสมุด โถงทางเดินนี้ก็ไม่มีอะไรนอกจากหน้าต่างบานใหญ่สุดทางเดิน แบบเดียวกับฝั่งของห้องนอนเธอ
สาวน้อยเดินเข้าไปในห้องสมุดที่มืดมิดอีกครั้ง เธอเหลือบมองนาฬิกาภายในห้องนั้น
เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว...
ความกล้าที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน คงมาจากความสงสัยที่มากกว่าความกลัวเป็นเท่าตัว สาวน้อยเปิดประตูออกไปที่ระเบียงติดทะเลเพื่อมองหาเจ้าของปราสาท ชายที่น่าจะให้คำตอบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ในใจเธอได้บ้าง
เคียวโกะมองไปทางขวา ภาพเดียวกับคืนเมื่อวานไม่มีผิด ชายหนุ่มผมสีดำรัตติกาลนั่งหันหลังให้เธอ บนโต๊ะมีขวดแก้วรูปทรงต่างจากเมื่อวานเล็กน้อย ในนั้นมีของเหลวสีอำพันอยู่เกือบเต็มขวด ดูแล้วเขาคงจะเพิ่งเริ่มดื่มไปได้ไม่นานเท่าไร
เสียงแข็งกร้าวพูดขึ้นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว สาวน้อยเย็นวาบไปทั่วทั้งหลังอีกครั้ง
“ติดใจรึไง...”
เขาพูดกับเธอโดยไม่หันมามองด้วยซ้ำ น้ำเสียงที่ราวกับคำเชิญชวนของปีศาจ
ดูเหมือนว่าสาวน้อยแสนดี จะตกลงสู่เงื้อมมือของปีศาจเสียแล้ว
------------------------------------------
------------------------------------------
3 ต.ค. 2564
ถ้าปีศาจนั้นเป็นป๋าซันซัส ไรท์ก็กระโดดลงไปหาเลยค่ะ 555 ช่วงนี้อินฟิคนี้มากเลยค่ะ นอกใจทุกเรื่องเพื่อมาแต่งเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย อัพให้ 2 ตอนเลยค่ะ
ความคิดเห็น