[Reborn] Lonely 1886

ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำ

ตอนที่ 4

- ความทรงจำ -

ฮารุร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ?

.

.

.

ผ่านมาตั้ง 5 ปีแล้วหรือเนี่ย...

.

.

.

เดือนพฤษภาคม 5 ปีก่อน

ตอนนั้นเป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของเธอ สึนะออกปากว่าจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ ทุกรายละเอียดเหตุการณ์ในวันนั้นยังติดแน่นอยู่ในความทรงจำของเธอ แม้แต่ท้องฟ้าของเช้าวันนั้นฮารุก็ยังจำได้แม่น ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเมฆประดับเลยแม้แต่ก้อนเดียว

สาวน้อยเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกรวบเป็นหางม้าอย่างประณีต เข้ากับบุคลิกอันร่าเริงของเธอ ใบหน้าขาวเนียนถูกแต่งแต้มด้วยแก้มชมพูระเรื่อ ปากบางที่เพียงแต้มลิปสติกนิดหน่อยก็ดูสดชื่น ความเยาว์วัยที่งดงามด้วยตัวของมันเองโดยไม่จำเป็นต้องถูกแต่งเติมแม้แต่น้อย นิ้วเรียวไล่ไปตามเสื้อผ้าที่ถูกแขวนไว้อย่างเป็นระเบียบในตู้

‘ฮารุว่า คุณสึนะต้องชอบสไตล์หวานๆแน่เลย’

เธอไล่ดูเสื้อผ้าของเธอทีละตัวอย่างตั้งใจ เสื้อผ้าส่วนมากในตู้ของเธอนั้นไม่ใช่แนวหวานๆเท่าไหร่ ส่วนใหญ่แล้วเป็นแนวเรียบๆ ใส่สบาย ไม่ก็สีสันสดใสไปเลยมากกว่า จริงๆฮารุมีชุดเดรสอยู่เยอะ แต่เคยใส่ไปหมดแล้วเนี่ยสิ วันพิเศษทั้งทีเธอจะใส่ชุดซ้ำกับวันอื่นก็กระไรอยู่

ยิ่งเป็นโอกาสพิเศษที่สึนะเป็นเจ้าภาพจัดงานวันเกิดให้เธออีกด้วย

‘หรือจะไปยืมชุดของเคียวโกะจังดีนะ’

ความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวเธอตอนนี้ เคียวโกะชอบแต่งตัวแนวหวานๆ กิริยามารยาทเรียบร้อยกว่าเธอหลายเท่าตัวนัก หญิงสาวเจ้าของผมสีคาราเมลที่เรียกได้ว่าราวกับนางฟ้าเดินดินคนนั้น สำหรับฮารุแล้วเธอไม่เคยอิจฉาเคียวโกะเลย ถึงจะรู้ว่าชายหนุ่มที่เธอชอบนั้น ชอบผู้หญิงแบบเคียวโกะมากกว่า

‘กู้ดไอเดีย! ชุดในตู้ฮารุก็เคยใส่ให้คุณสึนะเห็นหมดแล้ว ต้องเซอร์ไพรส์คุณสึนะด้วยลุคหวานๆแบบเจ้าหญิงเนี่ยแหละ’

คิดได้ดังนั้นร่างบางไม่รอช้า หยิบเสื้อผ้าง่ายๆในตู้มาสวมใส่ ก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านเพื่อไปยังบ้านเพื่อนรักของเธอ

‘สีชมพูหรือสีเหลืองดีน้า…’

เธอกำลังชั่งใจว่าแบบไหนจะเข้ากับเธอมากกว่ากัน ขณะที่ขาเรียวบางก้าวไปเรื่อยๆตามทางเดิน หญิงสาวตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเธอ เท้าสองข้างกระโดดโลดเต้นไปตามจังหวะของเพลงรักที่เธอฮัมอยู่ในใจ ก่อนจะถูกเรียกหลุดจากภวังค์โดยเสียงใครบางคน

“ยัยบ้า เดินไม่ดูทางเดี๋ยวก็ตกท่อเอาหรอก!”

สรรพนามแบบนี้ แทบจะไม่ต้องเดาด้วยซ้ำว่าผู้พูดเป็นใคร ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงิน นัยน์ตาสีเขียวมรกต ตะโกนเตือนเธอจากข้างหลัง

เธอหยุดชะงักทันที ก่อนจะก้มลงมองไปที่ปลายเท้า ห่างจากปลายเท้าเธอไปไม่กี่เซนติเมตร มีท่อน้ำที่ถูกเปิดทิ้งไว้ จริงๆรอบท่อน้ำที่กำลังซ่อมแซมมีป้ายเตือนตัวใหญ่มาก พร้อมกับกรวยตั้งล้อมรอบเพื่อไม่ให้ผู้คนที่สัญจรไปมาเกิดอุบัติเหตุ แต่เป็นเธอเองที่ไม่ทันสังเกตุว่าเธอเดินผ่านเขตกรวยกั้นเข้ามาแล้ว

“ฮาฮิ! แดนเจอรัสจริงๆเลยค่า ทำไมถึงเปิดท่อไว้แบบนี้ ถ้าสาวน้อยบอบบางแบบฮารุตกลงไปใครจะรับผิดชอบคะเนี่ย!!!”

ฮารุบ่นออกมาเป็นชุด ในใจเธอรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกปลุกจากภวังค์อันแสนหวาน แก้มสีชมพูระเรื่อของเธอสองข้างป่องออก แสดงถึงความไม่พอใจเหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด

“นอกจากจะบื้อแล้ว ยังทำตัวไม่รู้จักโตอีก”

ผู้พิทักษ์วายุของวองโกเล่ หรืออีกชื่อเล่นหนึ่งที่ฮารุตั้งให้เขาคือ ‘ศัตรูหัวใจ’ บ่นเธอด้วยเสียงรำคาญอย่างสุดซึ้ง

เหตุผลที่ฮารุตั้งชื่อเล่นให้โกคุเดระว่า ‘ศัตรูหัวใจ’ นั่นเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่เธอมีโอกาสอยู่กับสึนะสองต่อสอง เขาจะต้องเป็นคนที่คอยเข้ามาขัดจังหวะตลอด แถมคอยเขี่ยเธอออกไปให้ไกลจากสึนะอีกด้วย พฤติกรรมแบบนี้มันมารผจญหัวใจชัดๆ

“คุณโกคุเดระหมายถึงใครคะ!?”

เธอหันขวับทันที ขู่ฟ่อราวกับแมวน้อยที่โดนแกล้งดึงหางไม่มีผิด เพียงแต่ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย

“จะหมายถึงใครอีกล่ะ แถวนี้จะมีใครทำตัวไม่รู้จักโตอีกบ้างห้ะ?”

ฮารุคิดในใจว่าถ้าบังคับให้ชายตรงหน้าพูดจาดีๆกับเธอสักครั้ง เขาน่าจะยอมระเบิดตัวเองทิ้งแทนมากกว่า

“ฮารุไม่มีเวลาเถียงกับคนสมองน้อยหรอกนะคะ วันนี้ฮารุมีเรื่องสำคัญกว่าอีกเยอะมากเป็นกองเลยค่ะ…”

เธอเน้นคำว่า ‘สมองน้อย’ เป็นพิเศษ แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอให้ชายหนุ่มเลือดขึ้นหน้าด้วยโมโหแล้ว

“หล่อนว่าใครสมองน้อยห้ะ!”

เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหของเขาแล้ว เธอรู้สึกสะใจเป็นอย่างมาก ดูท่ายกนี้จะเป็นเธอที่ได้รับชัยชนะไปอย่างสวยงาม คนตรงหน้าเธอกัดฟันกรอด

“ฮารุไปก่อนดีกว่าค่ะ แถวนี้อากาศร้อนจนฮารุเหงื่อแตกหมดแล้ว~”

สาวน้อยที่เพิ่งได้รับชัยชนะหันมาพูดเยาะเย้ย มือแกล้งทำท่าปาดเหงื่อ ก่อนจะกระพริบตาข้างหนึ่งให้ชายหนุ่มผมสีเงิน แล้ววิ่งหนีไปด้วยความรวดเร็ว ปล่อยให้ผู้มีพระคุณที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอจากการตกท่อน้ำหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห

------------------------------------------

‘ในที่สุดก็ถึงสักที’

ร่างเล็กเอื้อมไปกดกริ่งบริเวณหน้าบ้านของ ‘ซาซางาวะ เคียวโกะ’ เพื่อนรักของเธอ ไม่นานเกินรอ เจ้าของบ้านก็ออกมาต้อนรับผู้เป็นแขก

“อ้าว ฮารุจัง มาแต่เช้าเลยมีอะไรหรอจ๊ะ”

เสียงใสอ่อนโยนถามเธอด้วยความงุนงง       

“ฮารุว่าจะมาขอยืมชุดของเคียวโกะจังหน่อยค่ะ พอดีว่าชุดที่บ้านของฮารุไม่มีตัวไหนถูกใจเลย” 

นัยน์ตาสีคาราเมลของสาวน้อยมองเพื่อนรักของตัวเอง ใบหน้าแสดงความสงสัยออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน

“ได้เลยสิจ๊ะฮารุจัง เข้ามาในบ้านก่อนสิ”

เสียงใสเอ่ยเชิญชวน ก่อนที่มือเล็กจะเปิดประตูบ้านต้อนรับแขกเข้ามา ร่างเล็กทั้งสองค่อยๆเดินขึ้นไปที่ชั้นบนของตัวบ้าน ก่อนจะเข้าไปในห้องของเคียวโกะ

ภายในห้องของเคียวโกะนั้น ถูกตกแต่งด้วยโทนสีหวาน เฟอร์นิเจอร์ต่างๆล้วนเป็นสีขาว ให้ความรู้สึกราวกับอยู่ในปราสาทแห่งเทพนิยาย

“ว้าววว ฮารุเพิ่งเคยมาห้องของเคียวโกะจัง ห้องของเคียวโกะจังน่ารักมากเลยค่ะ”

ฮารุพูดชื่นชมด้วยแววตาเป็นประกาย สายตากวาดไปรอบห้อง พิจารณาถึงรายละเอียดต่างๆ ทั้งเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง ทุกอย่างถูกเลือกสรรมาอย่างดี ดูลงตัวและกลมกลืนไปด้วยกัน

“ขอบใจนะจ๊ะฮารุจัง”

เสียงหวานของเคียวโกะเอ่ยขึ้น ก่อนร่างเล็กจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดไม่ใหญ่มาก เธอค่อยๆเปิดตู้เสื้อผ้าออก ภายในตู้อัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าโทนสีหวาน เข้ากับบรรยากาศของในห้องนี้เป็นอย่างดี

“ฮารุจังมีในใจไหม ว่าอยากได้ชุดแบบไหน”

เธอถามพร้อมกับกวาดตามองเสื้อผ้าในตู้ มือเล็กไล่พิจารณาเสื้อผ้าทีละตัว

“อืม… ฮารุอยากได้ชุดที่ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าหญิงที่กำลังจะโดนเจ้าชายสารภาพรักน่ะค่ะ”

สาวน้อยอธิบายภายในหัวของตัวเองให้เพื่อนรักตรงหน้าฟัง เคียวโกะพยายามตีโจทย์ที่เธอมอบให้ ใบหน้าเล็กครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะหยิบชุดเดรสสีขาวออกมา

ชุดเดรสแขนสั้นสีขาว ประดับด้วยลายดอกไม้เล็กๆสีส้มสลับเขียวอ่อน ขอบกระโปรงสั้นของมันถูกจับจีบหลวมๆ แขนเสื้อที่จับจีบพอง ชุดที่ราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย

“ว้าว! ชุดนี้น่ารักมากเลยล่ะเคียวโกะจัง”

ฮารุพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แววตาสีน้ำตาลของเธอเป็นประกาย

“ฉันว่าชุดนี้น่าจะเหมาะกับฮารุจังนะ”

เคียวโกะยิ้มให้ฮารุอย่างร่าเริง ก่อนจะยื่นชุดให้กับเธอ ก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้า

“ว่าแต่… งานวันเกิดของฮารุจังเริ่ม 4 โมงใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่แล้วค่า เคียวโกะจังไปเตรียมตัวที่บ้านฮารุไหมคะ จะได้ช่วยกันแต่งตัว ทำผม แล้วก็แต่งหน้าด้วย”

เธอเอ่ยชวนเพื่อนรักด้วยท่าทางร่าเริง เพื่อนรักของเธอได้ยินดังนั้นในใจพลันนึกสนุกตามเจ้าของวันเกิดตรงหน้า จึงตอบตกลงอย่างง่ายดาย

“น่าสนุกจัง ฉันอยากทำผมให้ฮารุจังมากเลยล่ะ”

“ฮารุเองก็อยากแต่งหน้า ทำผมให้เคียวโกะจังเหมือนกันค่า”

สองสาวน้อยที่ตอนนี้ตกอยู่ในจินตนาการอันสนุกสนาน ทั้งสองพูดคุยกนบอย่างร่าเริง ต่างคนต่างออกความคิดว่าจะแต่งตัว แต่งหน้าออกมาแบบไหนดี บรรยากาศที่มีเพียงสาวน้อยวัยนี้เท่านั้นที่เข้าใจ

------------------------------------------

ช่วงบ่ายวันเดียวกัน ที่ห้องนอนของฮารุ

สาวน้อยทั้งสองคนกำลังเล่นสนุกอยู่กับการแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม ต่างคนต่างหยิบแปรงแต่งหน้า หวี ที่ม้วนผมออกมาช่วยกันจัดองค์ทรงเครื่องให้อีกฝ่าย ฮารุที่อยู่ในชุดเดรสสีขาวกำลังช่วยเคียวโกะแต่งหน้าอยู่

“เคียวโกะจังอยากได้ลิปสีชมพูอ่อน หรือติดแดงนิดๆดีคะ”

“ถ้าติดแดงหน่อย ฮารุจังคิดว่ายังไง”

แววตาสีน้ำตาลของเธอมองลิปสติกทั้งสองแท่งในมือ สีชมพูอ่อนๆก็เข้ากับเคียวโกะจังดี ถ้าอีกอันที่ติดสีแดงนิดๆ น่าจะช่วยเปลี่ยนลุคให้ดูน่าค้นหาขึ้นไหมนะ

“ไม่งั้นลองทาสีแดงดูก่อนไหมคะ ถ้าไม่ชอบค่อยเปลี่ยนเป็นสีชมพู”

เคียวโกะในชุดเดรสแขนกุดสีชมพู คิดตามหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย แล้วยื่นปากเล็กให้เพื่อนเธอช่วยแต่งแต้ม ลิปสติกสีแดงถูกกดลงบนริมฝีปากเบาๆ พอให้ติดสีระเรื่อ ก่อนที่นิ้วเล็กจะช่วยเกลี่ยออกให้ส่วนที่เหลือของเรียวปากเป็นสีแดงจางๆ เรียวปากที่เดิมดูบางกลับดูอวบอิ่มขึ้น

“โอ้ยยย น่ารักมากเลยค่ะ ให้ลุคแบบสาวหวานซ่อนเปรี้ยว แดนเจอรัสสุดๆเลย”

ฮารุชมสาวน้อยตรงหน้าเธอด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มกว้างแทบปริ เธอกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“เพิ่งเคยได้เห็นเคียวโกะจังดูเซ็กซี่ก็วันนี้แหละค่า”

เธอยังคงชมต่อไปไม่หยุด ทำเอาหญิงสาวที่เธอเอ่ยชมเริ่มรู้สึกประหม่า

“ฮารุจังก็ชมเกินไป ฉันว่ามันอาจจะดูไม่เหมาะกับฉันไหมจ๊ะ”

เคียวโกะพูดเขินๆ นิ้วมือเกี่ยวปอยผมม้วนเบาๆเป็นเชิงประหม่า

“ฮารุว่าเคียวโกะจังลองเปลี่ยนชุดด้วยไหมคะ จะต้องสวยมากแน่ๆ”

ไม่ทันรอฟังคำตอบจากเพื่อนของเธอ ฮารุพุ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าของเธอเองด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะไล่กวาดหาชุดตัวเก่งของเธอ แค่คิดภาพตามเธอก็อดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้เห็นเคียวโกะเปลี่ยนลุคจากสาวอ่อนหวานมาเป็นสาวหวานซ่อนเปรี้ยว

ชุดเดรสแขนยาวสีเหลืองอ่อนถูกหยิบออกมาจากตู้ คอเสื้อกว้างที่จะช่วยขับผิวบริเวณต้นคอของผู้สวมใส่ให้น่ามอง แขนยาวพองที่ให้ความรู้สึกปลอดโปร่ง กระโปรงที่สั้นเหนือเข่าเล็กน้อยชวนให้น่าค้นหา ฮารุยื่นชุดให้เพื่อนรักทันที

“ลองเปลี่ยนเป็นชุดนี้สิคะ”

เธอยิ้มให้อย่างร่าเริง เคียวโกะเองก็รับมาอย่างประหม่า ก่อนจะลองเปลี่ยนมาสวมใส่ชุดนี้แทน

สาวน้อยผมสีคาราเมลในชุดเดรสสีเหลืองคอกว้าง ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างบรรจง ริมฝีปากที่ระเรื่อสีแดงจางๆ ราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

ฮารุพิจารณาภาพตรงหน้า เธอคิดว่ายังขาดอะไรไปอยู่ที่ทำให้ลุคนี้ยังไม่สมบูรณ์

ใช่แล้ว… สร้อยไงล่ะ

คิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปค้นในตู้ลิ้นชักของเธอ ก่อนจะหยิบสร้อยโลหะเส้นเล็ก จี้ของมันเป็นทรงกลมเล็กๆ ไม่มีลวดลายแกะสลักอะไร ก่อนจะยื่นให้เพื่อนเธอลองสวมใส่

สร้อยคอสีทองเหลือบชมพู ขับให้ต้นคอและผิวพรรณของหญิงสาวเปล่งปลั่ง ผมสีคาราเมลที่สยายลงมาปกปิดทางข้างหน้า ขับให้เธอยิ่งดูเหมือนตุ๊กตามากขึ้นไปอีก

“ฮารุว่าใส่ชุดนี้ไหมคะ สวยสุดๆไปเลย”

เคียวโกะมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ก่อนจะยิ้มออกมา เธอหมุนตัวเล็กๆเพื่อดูภาพสะท้อนมุมอื่นๆ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนรักของเธอ

“น่ารักจริงๆด้วย งั้นฉันขอยืมชุดนี้นะจ๊ะ”

เคียวโกะกับฮารุยิ้มให้กัน สาวน้อยทั้งสองมีความสุขกับการผลัดกันแต่งตัวไปมาอย่างมาก ความสนุกสนานในความพิถีพิถันเลือกเครื่องแต่งตัวนั้น ราวกับกำลังสรรค์สร้างผลงานศิลปะไม่มีผิด

“ตาฮารุจังแล้ว เดี๋ยวฉันแต่งหน้าให้นะจ๊ะ”

“ได้เลยค่า! ฮารุพร้อมแล้ว”

เสียงใสตอบรับอย่างร่าเริง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ให้เพื่อนรักของเธอช่วยแต่งหน้าให้

“เอาเป็นลุคหวานๆไหมจ๊ะ จะได้เข้ากับชุด”

เคียวโกะถามฮารุ พลันพิจารณาใบหน้าของเพื่อนรักไปด้วย ผิวใสเปล่งปลั่งไม่ต่างจากตัวเธอ แก้มแดงระเรื่อธรรมชาติ เส้นผมสีเข้มกว่าเธอขับให้ผิวเนียนดูขาวผ่อง

ฮารุพยักหน้า ก่อนจะหลับตาให้เพื่อนรักของเธอแต่งแต้มสีสันบางๆลงบนเปลือกตา สีชมพูส้มอ่อนๆที่ถูกทาบางๆ ขับให้ดวงตาที่กลมโตดูหวานมากขึ้น คิ้วเรียวที่ถูกแต้มเล็กน้อยพอเป็นธรรมชาติ พวงแก้มที่ถูกทาบางๆด้วยสีเดียวกับเปลือกตา ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเจือสีส้มอิฐนิดๆ

สาวน้อยผมสีน้ำตาลในชุดเดรสสีขาว ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอมส้มเล็กน้อย หน้าตาที่น่ารักขี้เล่นนั้น พลันแฝงด้วยความหวานชวนให้หลงใหล ราวกับดอกไม้ในช่วงฤดูร้อน ลุคที่สามารถสะกดให้ชายหนุ่มในชั้นเรียนใจเต้นได้ไม่ยาก

“ว้าว เคียวโกะจังแต่งหน้าเก่งมากเลยค่า”

เธอเอ่ยชมฝีมือการแต่งหน้าของเพื่อนรักด้วยความตื่นเต้น แววตาเป็นประกายระยิบระยับ

เคียวโกะเองก็พิจารณาสาวน้อยตรงหน้าเช่นเดียวกันว่าน่าจะยังเพิ่มลูกเล่นอะไรได้อีก พลันคิดออกว่า ถ้าสาวน้อยผมสีน้ำตาลใส่ต่างหูเล็กๆน่าจะดูน่ารักขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“ฮารุจังมีต่างหูไหมจ๊ะ ฉันว่าถ้าลองใส่ต่างหูที่มีจี้ห้อยเล็กๆ น่าจะน่ารักนะ”

เจ้าของชื่อได้ยินได้นั้น เธอครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบต่างหูคริสตัสเล็กๆออกมาสวม เธอพิจารณาภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกบานเล็ก ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความสดใส

“จริงด้วยค่าเคียวโกะจัง ใส่ต่างหูแล้วเข้ากับชุดมากๆเลย”

สาวน้อยทั้งสอง คนหนึ่งให้ความรู้สึกสดใสแอบแฝงด้วยความหวาน ราวกับทุ่งดอกไม้ที่หยอกล้อกับแสงอาทิตย์ในฤดูร้อน ส่วนอีกคนให้ความรู้สึกอ่อนหวานปนเย้ายวน ราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่ถูกปั้นแต่งอย่างประณีต

มีสาวน้อยคนไหนไม่ชอบบ้างล่ะ การได้เล่นแต่งตัว แต่งหน้ากับเพื่อนรักของตัวเอง

------------------------------------------

------------------------------------------

3 ก.ย. 2564

ขออัพ 20% ก่อนนะทุกคน ไรท์จะได้รู้สึกว่าต้องรีบกลับมาแต่งต่อ 5555 (//โดนถีบ) ลองกลับมาพิมพ์ในคอมดู เผื่อจะบรรยายได้ลื่นไหลขึ้น ก่อนหน้านี้ไรท์ใช้วิธีพิมในโทรศัพท์แล้วค่อยเสริมคำเอาอีกทีในคอม รู้สึกแบบนั้นทำให้ประโยคมันสั้น แล้วก็บรรยายได้ไม่ละเอียดเท่าไหร่ แต่พิมในคอมนี่ก็กินเวลาใช้ได้ ช้ากว่าพิมในโทรศัพท์เยอะมาก

10 ก.ย. 2564

สองสาวน่ารักมากเลยอ่ะ ไรท์เขียนไปเขินไป แงงงง คิดถึงการได้ไปเล่นแต่งตัวกับเพื่อน 5555 เรื่องราวในอดีตของตั้งใจว่าจะเขียนอีกสักตอนค่ะ แล้วเราก็จะกลับเข้าสู่ปัจจุบัน ท่านฮิของเราจะได้กลับมาแล้ว >///< ทุกคนที่อ่านน่าจะพอสัมผัสได้ว่าเรื่องมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ขอตอบเลยว่า ‘มีแน่นอนค่ะ’ เขียนปูมาขนาดนี้แล้ว 5555

เชิญชวน Writer และ Reader ค่าาาา ตอนนี้มี Open Chat ใน Line “สมาคมคนรักน้องฮารุ All86” ที่ไรท์น้ำ ‘หนามกุหลาบดำ’ ไรท์มิลล์ ‘DutchMillzii’ แล้วก็ไรท์แพรว ‘PRAEW’ เองตั้งขึ้นมาเชิญชวนแม่ยกทั้งหลาย มาเม้ามอย แบ่งปันฟิค โปรโมทนิยาย อัพเดทข่าวคราว ให้กำลังใจกันค่า

สามารถกดจอยได้ตาม QR หรือ Link ข้างล่างนี้เลยนะคะ ใน Open Chat สามารถตั้งชื่อเป็นนามแฝงได้ค่า เพราะฉะนั้นสบายใจได้เลย ไม่ต้องเขินกัน อิอิ แล้วก็ขอความกรุณาไม่ทวงฟิคในแชทนะคะ 555

“สมาคมคนรักน้องฮารุ All86”

จิ้ม Link

แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 13 ก.ย. 2564