คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เรื่องราวที่ไม่รู้
ตอนที่ 12
- เรื่องราวที่ไม่รู้ -
ทั้งสองคนเดินไปถึงอีกห้องหนึ่ง ห้องที่มีตู้กระจกขนาดมหึมา ภายในมีปลาทะเลมากมายว่ายไปมา ฉลามวาฬตัวใหญ่ตัวหนึ่งที่สะดุดตาผู้เข้าชมทุกคน นี่คงจะเป็นจุดขายของห้องนี้แหละนะโกคุเดระนึกในใจ
ฮารุเดินลงไปตามบันไดทางเดินเพื่อดูปลาในตู้กระจกอย่างใกล้ชิด แววตาสีน้ำตาลที่ดูตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า โกคุเดระลอบมองสีหน้าของฮารุ สักพักหน้าเล็กของเธอก็หมองลง นั่นทำให้เขาตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
เขาถามออกไปตรงๆ
ฮารุไม่ได้หันมามองเขา ในแววตาของเธอสะท้อนภาพของฉลามวาฬที่ว่ายไปมาภายในตู้กระจกนั้น
“แค่คิดว่า ฉลามวาฬมันอยู่ตัวเดียว น่าจะเหงามากเลยน่ะค่ะ”
คำตอบที่ทำเอาโกคุเดระเหนื่อยใจ ทำไมเธอถึงเป็นคนอ่อนไหวไปกับทุกเรื่องเลยนะ เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ เขาถอนหายใจยาวๆทีหนึ่ง พยายามนึกคำปลอบที่ดูไม่เกินจริง
“เอาน่า อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องหากินเองตามธรรมชาตินะ”
คำปลอบที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันจะทำให้ฮารุรู้สึกดีขึ้นไหม
“จริงด้วยค่ะ…”
เหมือนเธอตอบเขาไปงั้นๆ ทั้งที่ในใจยังคิดเรื่องเดิมอยู่ โกคุเดระมองสาวน้อยตรงหน้า ในหัวพยายามคิดวิธีกู้สถานการณ์ในตอนนี้
เมื่อกี้ยังร่าเริงอยู่เลยแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้นะ...
“ฉลามวาฬมันใกล้สูญพันธุ์แล้ว ถ้าปล่อยตามธรรมชาติก็ไม่รู้มันจะรอดไหม แบบนั้นไม่แย่กว่าหรอ?”
คนที่ในสมองมีแต่ตรรกะแบบเขา ก็คิดว่ามันก็สมเหตุสมผลดีแล้วไหมนะ
ฮารุหันมามองเขานิ่งๆ ก่อนจะยิ้มออกมา รอยยิ้มที่เขาไม่มั่นใจเท่าไรว่าเธอฝืนยิ้มรึเปล่า เพราะมันดูเหมือนรอยยิ้มยามปกติเหลือเกิน
“นั่นสิคะ ถ้ามันตายไปน่าเศร้ากว่าตั้งเยอะเนอะ...”
เธอตอบตามน้ำไปกับคำพูดของเขา นั่นทำให้เขาทำตัวไม่ถูก
ยัยนี่เคยเออออตามเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ
เหมือนฮารุสัมผัสได้ว่าชายตรงหน้าดูกระอักกระอ่วนใจ เธอจึงเป็นคนกู้สถานการณ์ในตอนนี้แทน
“ยังไม่ได้ไปดูห้องแมงกะพรุนเลย รีบไปก่อนที่พิพิธภัณฑ์จะปิดเถอะค่ะ”
คำพูดของฮารุทำให้โกคุเดระได้สติ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้ก็ประมาณหนึ่งทุ่มแล้ว พิพิธภัณฑ์ใกล้จะปิดอย่างที่เธอบอกจริงๆด้วย
ไม่ทันรอคำตอบของชายหนุ่ม ฮารุก็เดินนำไปทันที
------------------------------------------
ภายในห้องที่ถูกปิดไฟมืดเกือบสนิท ตู้กระจกขนาดใหญ่ที่มีแมงกะพรุนอยู่มากมาย แสงไฟที่ส่องขึ้นมาจากเบื้องล่างของตู้ทำให้แมงกะพรุนทั้งหลายดูเหมือนกำลังส่องแสงในความมืด
‘สวยเหมือนกันแฮะ...’
หลังจากเดินชมมาทั่วทั้งหมด ที่นี่เป็นที่แรกที่โกคุเดระนึกชมจากใจจริง บรรยากาศที่เรียกได้ว่าถูกจัดแต่งอย่างดี ฮารุเดินไปใกล้ๆตู้กระจก ก่อนจะจ้องมองดูแมงกะพรุนที่ว่ายอยู่ภายในตู้
สัตว์ทะเลสีขาวที่เคลื่อนที่ช้าๆทำให้บรรยากาศภายในห้องสงบขึ้นไปอีก
“สวยจังเลยนะคะ”
ฮารุพูดออกมา บรรยากาศในห้องนี้สวยอย่างที่เธอว่าจริงๆแหละ เขาไม่มีอะไรจะเถียง
“อื้อ”
เสียงของโกคุเดระตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินไปนั่งบนม้านั่งที่ถูกจัดไว้สำหรับผู้เข้าชมให้ดื่มด่ำกับบรรยากาศภายในห้องนั้น
แววตาสีเขียวของเขามองไปที่ตู้กระจกตรงหน้า ภาพและบรรยากาศที่ทำให้สมองของเขาสงบลงอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างเล็กยืนอยู่เบื้องหน้าเขา เธอหันหลังให้ ดูจากที่เธอยืนนิ่งมองสัตว์น้ำในตู้กระจกนั้น เขาคิดว่าเธอเองก็คงจะรู้สึกสงบใจไม่ต่างจากเขาแหละนะ
ไม่นานนักร่างเล็กก็หันกลับมา เธอเดินมานั่งบนม้านั่งข้างๆเขา ก่อนจะชวนเขาคุย
“ห้องนี้สวยจริงๆเลยนะคะ”
เธอยังคงชมบรรยากาศในห้องนี้เหมือนเดิม แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ไม่รำคาญที่เธอพูดเรื่องเดิมซ้ำหรอกนะ เพราะภาพตรงหน้าสวยอย่างที่เธอว่าจริงๆ
“มีแมงกะพรุนบางชนิดเป็นอมตะ เธอรู้ไหม”
โกคุเดระชวนเธอคุย เขาคงไม่รู้ว่าประโยคที่เขาพูดนั้นน่าสนใจขนาดไหน ฮารุหันมามองผู้พูดด้วยความสนใจทันที แววตาสีเขียวของเขายังมองไปที่เบื้องหน้าไม่ได้สบกับเธอ
“พอพวกมันแก่ตัว ร่างกายมันจะค่อยๆย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง...”
เรื่องชวนตะลึงที่เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้ฮารุประหลาดใจอย่างมาก เห็นเขาขี้โวยวายชอบเถียงกับเธอ ถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนหัวดี แต่จริงๆเขารู้อะไรเยอะกว่าที่เธอคิดมากเลย
“จริงหรอคะ...”
เธอถามเขา เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ แค่พูดเพื่อให้ชายตรงหน้ารู้ว่าเธอกำลังฟังอยู่
“อื้อ… แต่พวกมันก็ตายจากการถูกสัตว์อื่นกินแหละนะ ชีวิตก็แบบนี้แหละ”
ฮารุเพิ่งสังเกตว่า เขามักจะพูดตัดบทเสมอเมื่อใครเริ่มสนใจเขา หรือสิ่งที่เขาพูด
เพราะอะไรนะ...
ฮารุมองชายตรงหน้าที่จ้องมองตู้กระจกนิ่งๆ เส้นผมสีเงินของเขาในความมืดสะท้อนกับแสงไฟจากตู้กระจกนั้น แสงสีน้ำเงินจางๆ ดวงตาสีเขียวของเขาถูกย้อมจนกลายเป็นสีเดียวกับน้ำทะเล
‘ตาสวยจัง...’
เธอคิดในใจ ไม่เคยพิจารณาชายหนุ่มอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน
ถึงเขาจะเคยกอดเธอ แต่เขาก็มักจะกอดจากข้างหลังเสมอ เหมือนกับว่าไม่อยากให้เธอมองหน้าเขาตอนที่เขากอดเธออย่างไรอย่างนั้น
ในใจของฮารุพลันปวดร้าวขึ้นมา
ไม่ใช่ความรู้สึกแบบเดียวกับตอนที่เธออกหัก
เป็นความรู้สึก ..สงสาร.. รึเปล่านะ
เหมือนกับว่า ชายตรงหน้าเธอมีเรื่องราวอีกมากมายที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน
------------------------------------------
------------------------------------------
28 ก.ย. 2564
มู้ดมันต่อเนื่องมาจากตอนก่อนน่ะค่ะ เลยแต่งเพลินเลย 555 ตู้กระจกที่มีแมงกะพรุนมีจริงๆนะคะ ลองเสิร์ชรูปดูได้ สวยจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น