คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]TaoKacha - Have no reaction(?).
Have no reaction(?)
Rate : 12+
‘@TaoPhiangphorวันนี้จะไม่ตอบโต้เพราะแม่มาด้วย ฮ่าๆๆ...ไม่เกี่ยวเลย’
“อะไรของเขาว่ะเนี่ย” ร่างสูงพึมพำเบาๆ ไม่เข้าใจในข้อความตรงหน้านี้ ...ก็ในเมื่อ เมื่อกี้เจ้าของทวิตนี้ยังไม่แม้แต่จะคุยกับเขาเลยสักคำ แค่ยิ้มบ้างเพราะแฟนคลับขอถ่ายรูป ... แล้วนี่มีฮ่าๆๆมาด้วยนี้ยังไง?
‘ปิ๊บปิ๊บบบ’ รถข้างหลังบีบแตรเตือนเพื่อเป็นสัญญาณว่าไฟเขียวแล้ว ร่างสูงจึงผละความคิดนั้นออกชั่วขณะ ตามองมองไปยังถนนเบื้องหน้า.. แล้วก็เหลือบไปเห็นพ.ร.บรถที่ติดอยู่ด้วยลายสติ๊กเกอร์ ben10 สำหรับเขาคงดูติ๊งต๊องเกินไปที่จะติดมัน แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ตัวเล็กเจ้าของทวิตนั่นติดให้หล่ะก็.. ให้ตายเขาก็ไม่ติดมันหรอก!
เพียงเวลาไม่นานนักร่างสูงก็พารถพ.ร.บ.สติ๊กเกอร์ลาย ben10(?) มาถึงที่พัก พอขาขาวสว่างของเขาได้ก้าวเข้าห้องเท่านั้นหล่ะ รีบหยิบไอโฟนขึ้นมากดหาปลายสายชื่อว่า ‘คชา’ แทบจะทันที
‘ตู๊ดดด... ตู๊ดดดด ..ตู๊ดดด’ ร่างสูงรอโทรศัพท์แล้ว รอเล่า แต่สิ่งที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงรอสายที่เหมือนหลอกด่าเขายังไงอย่างงั้น(?) ร่างสูงเริ่มถอนใจ…เป็นอะไรของเขานะ?
‘RT @Kacha_AF8: วันนี้จะไม่ตอบโต้เพราะแม่มาด้วย ฮ่าๆๆ...ไม่เกี่ยวเลย// ไปนอนไปไอ้เกรียนข้าง 555555555555555^¥^••!’
เมื่อโทร.หาแล้วไม่ติดก็ต้องใช้วิธีนี้แหละว่ะ! ร่างสูงเปลี่ยนจากการโทรศัพท์มาเป็นการตอบทวิตเตอร์แทน แอบหวังในใจลึกๆว่าเจ้าตัวเล็กจะตอบกลับมา
‘“@TaoPhiangphor: RT @Kacha_AF8: วันนี้จะไม่ตอบโต้เพราะแม่มาด้วย ฮ่าๆๆ...ไม่เกี่ยวเลย// ไปนอนไปไอ้เกรียนข้าง 555555555555555^¥^••!” เอ๋อเอ้ย’เอ๋อ… ใช่แล้ว ‘เต๋าเอ๋อ’ เป็นชื่อที่คชาชอบใช้เรียกเขา ตอบแบบนี้คงจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วหล่ะมั้ง
ร่างสูงยกโทรศัพท์ขึ้นมากดหาปลายสายนั้นอีกครั้ง ซึ่งเป็นไปตามคาด ครั้งนี้ปลายสายยอมรับ
‘มีไร ?’ ปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบ
“โห เป็นคำรับสายที่สุดยอดมากเลยนะชา …. เอ่อ เป็นไรป้ะเนี่ย?” ตอนแรกเขาพูดติดตลกนิดหน่อย แต่เมื่อปลายสายเงียบ จึงถามต่อด้วยเสียงที่อ่อนลง
‘หึ คงซ้อมเหนื่อยมั้ง’ ปลายสายยังคงเรียบ
“เอ่อ ….” เอาไงดีว่ะ? เสียงเรียบขนาดนี้ ต้องเป็นอะไรแน่ๆอ่ะ
“แล้วกินข้าวเย็นรึยังอ่ะ?” เป็นคำถามที่ง่ายที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้ในตอนนี้แล้วหล่ะ
‘ยัง รอไปกินพร้อมม๊าอ่ะ’
“เอ่อ มากินข้าวบ้านเต๋าป้ะ? อยากเจอม๊าชาด้วย” เต๋าแอบลุ้นอยู่ในใจลึกๆ ถ้าคชาตอบว่าไม่หล่ะ ?!
‘อืมก็ได้ จะเอาอะไรป้ะ?’
“แล้วแต่เลย เดี๋ยวเต๋าทำกับข้าวไว้รอนะ :)”
‘ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวซื้อเข้าไปเอง’
“อ่อ..อืมๆ แล้วชาไม่ได้เป็นอะไรจริงๆใช่ป้ะ?”
‘อืม’ ….. บ้าแล้วว! ใครเชื่อก็ออกลูกเป็นช้างเหอะ TT เสียงเรียบตั้งแต่รับสายมาจนถึงตอนนี้… ไม่เป็นอะไรได้ไงว้ะ!
“งะ งั้นเจอกันนะ ” … อ้ากก !เศรษฐพงศ์อยากเอาหัวโขกเสาบ้าน ไอ้ตัวเล็กมันเป็นอะไรอีกแล้วว่ะTTวันนี้ทั้งวันเพิ่งได้คุยกันแค่โทรศัพท์เมื้อกี้เนี่ย เฮ้ออออ
~ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“ อ้าว ชา ...ม๊าหวัดดีครับ ” ทันทีที่เศรษฐพงศ์เปิดประตู คชาก็รีบก้าวเข้ามา โดยไม่ยอมมองหน้าและมีคำทักทายใดๆเลย...
“ ลูกเต๋า เป็นไงบ้างอ่ะเรา ?ม๊าคิดถึงมากเลยยย ”
“ ผมก็คิดถึงม๊าคร้าบบบ ” เศรษฐพงศ์ฉีกยิ้ม ก่อนจะเข้าไปกอดคุณแม่ให้หายคิดถึง .. แต่บางคนที่เขาคิดถึงมากจริงๆ กลับไม่ได้กอดเสียที
“ ม๊ามานั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปช่วยคชาเตรียมของก่อน ” เมื่อเขาเห็นว่าคชาเข้าไปเตรียมของก่อนอยู่นานแล้วจึงรีบตามเข้าไป
“ไหน ซื้ออะไรมาบ้างเนี่ยชา ? ” เศรษฐพงศ์เดินมาฉีกยิ้มกว้างๆให้หนุ่มน้อยเห็ดแหว่งตรงหน้าเขา
“ กุ้งเทมปุระ” ..นั่นมันของโปรดเขาเลยหนิ ! แต่ถ้าคนตรงหน้านี้จะหันหน้ามาคุยกับเขาสักหน่อย ยิ้มให้เขาสักเล็กน้อย เขาคงจะฟินกับอาหารมื้อนี้ไปแล้ว !
“ เอ่อ.. อืมๆ ”เศรษฐพงศ์พยักหน้าพร้อมยิ้มแหยๆ เล็กน้อย จากนั้นก็ช่วยกันจัดเตรียมอาหารกันต่อ
.
.
.
อาหารเย็นวันนี้.. สำหรับเศรษฐพงศ์ มันเป็นอะไรที่น่ากระอักกระอ่วนใจมาก! เหมือนเขากำลังนั่งกินท่ามกลางห้องสมุดที่ระเบียบจัด ที่ห้ามนักเรียนคุยกันอย่างไงอย่างงั้น! เขารู้สึกได้เลยว่ามีรังสีความมาคุแผ่ออกมาจากนนทนันท์อย่างแรง แต่ก็ยังดีที่มีคุณแม่คชาช่วยทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลงมากบ้าง(เพียงเล็กน้อย?) มื้อเย็นทั้งมื้อเขาแทบจะไม่ได้คุยกับคชาเลย คุยแค่ไม่กี่ประโยค แต่ละคำที่ตอบมาก็ไม่พ้นคำว่า ‘อืม’ หรือ ‘อือ’ เฮ้อออ !เศรษฐพงศ์ว้อนทูไดน์! TT
.
“คชาคืนนี้ค้างที่นี่ป้ะ? ”ตอนนี้เรามาช่วยกันล้างจานในครัวกัน 2 คน ให้คุณแม่นั่งดูทีวีรอไปพลางๆ
“ไม่อ่ะ ไม่อยากให้ม๊ากลับคนเดียว มันจะดึกแล้วเนี่ย” คนตัวเล็กพูดพร้อมทำปากเป็ดแบบเซ็งๆ ...เบื่อเขาหรอ?
“เราไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้วนะ เต๋าคิดถึงชาอ่ะ”ร่างสูงตอบด้วยเสียงที่อ่อนลง เขาไม่ได้คุยกับคชามาเกือบ 2 วันแล้วนะ แล้วคชาก็ไม่เคยทำตัวดูห่างเหินขนาดนี้มาก่อนคชาคงไม่ได้เบื่อเขาไปแล้วใช่ไหม?
“ ไว้วันหลังเหอะ ชาไม่อยากให้ม๊ากลับคนเดียว ” ร่างเล็กตอบปนน้ำเสียงรำคาญ
“ชามันใจหรอว่าชาไม่เป็นอะไรแน่ ?ชายังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า ? ” ร่างสูงพูดด้วยเสียงเรียบ…
“ ทำไมเต๋าพูดงี้อ่ะ?! ” ร่างเล็กเริ่มขึ้นเสียงใส่
“ แล้วทีชาอ่ะ! เป็นอะไรก็บอกเต๋าบ้างดิ เก็บไว้คนเดียว มีอะไรก็ไม่พูดกันตรงๆ! ” ไม่ใช่ว่าเขาอยากทะเลาะหรอกนะ แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ถ้าวันนี้ไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่อง เขาคงจะเป็นบ้าแน่ๆ
“มีอะไรกันลูก เอะอะไปถึงห้องรับแขกเชียว ”คุณแม่ของคชาพูดด้วยหน้าตาตื่น
“เปล่าหรอกครับ แต่วันนี้ผมขออนุญาตให้ลูกม๊าค้างที่นี่กับผมได้ไหมครับ ”เศรษฐพงศ์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ตายังคงจ้องมองนนทนันท์โดยไม่ละไปมองคู่สนทนาแม้แต่น้อย
“เอ่ออ..คือว่า ก็น่าจะได้นะ ชาว่าไงอ่ะลูก ” คุณแม่เริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองควรอยู่ฝ่ายไหนดี เศรษพงศ์ หรือ นนทนันท์?
“ ไม่” ถ้อยคำเรียบๆ สั้นๆ แต่ก็ทำให้ร่างสูงรู้สึกเจ็บได้ไม่น้อยเหมือนกัน
“ คุณแม่ครับ ผมมีเรื่องที่อยากจะเคลียร์กับคชา ขอร้องเถอะครับ ”
“ เอ่อออ…. ”
“ ไม่! เต๋าไม่มีสิทธิตัดสินใจ ชาบอกว่าไม่คือไม่สิ!”
“…… ”เศรษฐพงศ์เงียบ ทั้งห้องเงียบบ..
“ คุณแม่ครับ” เศรษฐพงศ์พูดแล้วมองหน้าแม่ของคชาด้วยสายตาที่จริงจัง ยังไงวันนี้เขาต้องเคลียร์กับคชา!
“ เอ่อ ชา..ม๊าว่าลูกอยู่เคลียร์กับเต๋าให้รู้เรื่องเถอะนะ ” ความจริงแม่ของคชาก็เห็นคชาสีหน้าไม่ดีมาตั้งแต่เช้านี้แล้ว ถ้าได้เคลียร์กันอะไรๆคงดีขึ้นบ้างแหละ
“ม๊า! ชาจะกลับ!เรากลับเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า อยู่ต่อไปคงคุยกับใครไม่รู้เรื่องหรอก!” ร่างเล็กพูดพร้อมจะเดินหนี แต่ถูกร่างสูงกระชากไว้ไม่ให้ไป
“เต๋าปล่อย! ปล่อยชาเดี๋ยวนี้!” ร่างเล็กพูดพร้อมขืนตัวออกจากการถูกจับไว้แบบนี้ แต่ก็ไม่อาจสู้แรงร่างสูงที่ตัวใหญ่กว่าเขาได้
“ม๊าครับ” ร่างสูงมองหน้าแม่ของคนที่ตัวเองได้จับเอาไว้
“งั้นแม่ไปแล้วนะ.. ”
ปึ้ง.
หลังจากที่คุณแม่ของคชาออกไปแล้ว ทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบกันอีกครั้ง
“ ชา ชาเป็นอะไรบอกเต๋าหน่อยได้ไหม? ”
“…..”
“ ชา..เต๋าไม่ชอบเลยนะที่ชาทำตัวห่างเหินเต๋าแบบนี้ เป็นอะไรบอกเต๋าหน่อยนะ ” เศรษฐพงศ์มองหน้าคนตรงหน้า เขาเดาไม่ถูกเลยว่าตอนนี้นนทนันท์คิดอะไรอยู่ มันดูเรียบเฉยและเย็นชาไปหมด
“ แล้วคิดว่าชาชอบหรอเต๋า!! ทีเต๋าอ่ะ ทำอะไรคิดถึงชาบ้างดิ! เห็นหัวชาบ้างป้ะ?! ”นนทนันท์นิ่งอยู่นานก่อนตอบ ร่างเล็กสันเทิ้มไปด้วยความโกรธ ตอนนี้แววตาของเขาเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นที่ขอบตา
“ ห้ะ? ตะ ..เต๋าทำอะไร?” ร่างสูงเริ่มตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้ากำลังน้ำตาไหล
“ไม่!ไม่ทำ!…. ก็เพราะว่าเต๋าไม่เคยทำอะไรเลยไง! ไม่เคยทำอะไรสักอย่าง! ไม่เคยแคร์ว่าชาเป็นยังไง!!” นนทนันท์ปล่อยโฮออกมา ทำให้คนตรงหน้ายิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ …ใช่ เขาไม่ค่อยจะสนใจคนตรงหน้า เพราะเขาคิดว่ายังไงความเข้าใจมันน่าจะสำคัญที่สุด เขาแค่อยากแบ่งโลกส่วนตัวให้คนตรงหน้านี้ กลัวว่าคนตรงหน้านี้จะอึดอัด จะรำคาญ แต่เขาไม่คิดเลยว่าบางทีความรักมันคือการเอาใจใส่ในทุกๆอย่างของกันและกันเสียมากกว่า..
“ ชา เต๋าขอโทษ ” ร่างสูงเอื้อมมือไปกุมมือเล็กของคนข้างหน้า แล้วดึงเข้าไปกอดแน่น เขาสัมผัสได้ถึงความสั่นของร่างเล็ก เสียงสะอึ้กสะอื้นนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด.. เพราะเขาไม่เคยทำอะไรเลยสินะ
ร่างเล็กพยายามขืนตัวจากการถูกกอด แต่ทำไปก็เท่านั้น เพราะร่างเล็กแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไร ร่างเล็กจึงได้แต่ยืนสั่นอยู่อย่างนั้น
“ เต๋าขอโทษนะชา ขอโทษจริงๆ เต๋าแค่อยากให้ชามีโลกส่วนตัวของชา เต๋ากลัวชาอึดอัด ” เศรษฐพงศ์คลายอ้อมกอดออกจากคนตรงหน้า ใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาคนตัวเล็ก แล้วบรรจงจูบเบาๆที่เปลือกตานั่น
“ ฮึก.. เต๋ารู้ป้ะ เวลาที่เต๋าไม่สนใจชา ไม่คอยตามชา ฮึก.. ชารู้สึกโหวงแค่ไหน วันๆนึงชาก็มัวแต่คิดเรื่องของเต๋า บางทีก็อยากคุยด้วย แต่เต๋าไม่เคยสนใจชาเลย ปล่อยชาให้อยู่คนเดียว ฮึก.. ” ร่างสูงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดอีกครั้ง
“งั้นต่อไปนี้เต๋าจะตามติดชาทั้งวันทั้งคืนเลยดีป้ะ! ไม่ให้ห่างไปไหนเลย!” ร่างสูงลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆ
“ อื้อ” ร่างเล็กผละจากอ้อมกอดมายืนสบตาคนตรงหน้า
“ แล้วตกลง ตอนนี้เราเคลียร์กันเสร็จแล้วใช่ป้ะ? ” ร่างสูงดูเริ่มจะดี๊ด๊าแปลกๆ? เลยยิ้มเอ๋อออกมา
“ อื้มงั้นมั้ง” ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มเบะปาก แล้วกำลังจะเดินไปที่ห้องรับแขก
“ เดี๋ยวดิเห้ย! ไปไหนอ่ะ” ร่างสูงเดินตามมาทำหน้างอนเป็นเด็กๆ
“ หือ ถ้าจะงอนแล้วแอ๊บเด็กแบบนี้นะต๋าววว” ร่างเล็กหัวเราะแล้วยิ้มออกมา
“ โหย! ก็วันนี้ชาทำให้เต๋ากินข้าวเย็นไม่อิ่ม แถมรสชาติยังกับกินบนนรกแหนะ ชาต้องรับผิดชอบด้วย!” เศรษฐพงศ์เดินมากอดคนตัวเล็กจากด้านหลัง
“ จะกินอะไรหล่ะ มันดึกแล้วนะเต๋า เดี๋ยวก็อ้วนหรอกเอ๋อเอ้ย!” นนทนันท์พูดพร้อมกับตีมือคนข้างหลังที่กอดเขาอยู่
“ กินอันนี้อ่ะ ไม่อ้วนหรอกนะจะบอกให้!” เศรษฐพงศ์พูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อคนข้างหน้าได้ยินเช่นนี้จึงเอี้ยวตัวกลับมามองหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไร คนตัวเล็กก็ถูกประกบปากด้วยจูบของคนตัวโตที่อยู่ข้างหลัง ร่างเล็กเหมือนถูกสะกดด้วยจูบอันหอมหวานที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน จนเขาเผลอจูบตอบออกไป ทั้งสองต่างเคลิบเคลิ้มไปกับจูบอันแสนหวานนานนับนาที
“ อื้อ” ดูเหมือนว่าร่างเล็กเพิ่งจะนึกได้ว่าขาดอากาศหายใจ จึงประท้วงออกทางลำคอ
“ เต๋าขี้โกงอ่ะ!” ร่างเล็กหอบหายใจพร้อมทำหน้ามุ่ย
“ ขี้โกงอะไรอีกอ่ะ” ร่างสูงลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ ชอบจูบตอนเผลอตลอดเลยอ่ะ!”
“ แล้วถ้าไม่เผลอชายอมป้ะหล่ะ” …ไม่ ใครจะไปกล้าหละ เขาก็เขินเป็นเหมือนกันนะโว้ย!
“ ไม่… ไม่รู้เว้ย!” ร่างเล็กเบะปากแก้เขินก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟา
“หึ.. ชา วันนี้เต๋ายังไม่อิ่มเลย! ชาต้องรับผิดชอบดิ!” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ ยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นมันกลับมาอีกครั้งแล้ว เศรษฐพงศ์เดินมากอดร่างเล็กจากด้านหลัง ปากเซ็กซี่ได้รูปนั่นขบกัดไปที่ติ่งหูคนตัวเล็กเบาๆ จากนั้นก็ไล่ลงไปที่คอขบเม้มจนเกิดเป็นรอยแดงเล็กๆ
“ หื้อ! เต๋า ทำอะไรหน่ะ” ร่างเล็กสะดุ้งแล้วผละออกด้วยความตกใจ สัมผัสนั่นทำให้เขาเสียวสันหลังวาบเลยทีเดียว
“ เต๋าก็แค่…..อยากกินชา ” ร่างสูงข้ามโซฟามาที่อีกฝั่ง บรรจงจูบที่เร่าร้อนให้คนตรงหน้า ลิ้นกระหวัดหาความหอมหวานจากคนตรงหน้าทุกจุดในโพรงปาก ราวกลับว่ามันกำลังจะหายไป พร้อมกดร่างเล็กให้ราบกับโซฟา ด้านคนตัวเล็กดูจะตกใจกับการจู่โจมที่ไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ แต่กลับเคลิ้มจนจูบตอบออกไปร่างสูงผละจากริมฝีปากไล่ลงมาที่คางเรียว จากนั้นลงมาที่ลำคอขาว แล้วดูดดุนอย่างร้อนแรง ขบเม้มจนเกิดรอยทั่วลำคอขาว
“อื้อ ..” ก็ให้มันรู้ไปสิครับ ว่าโดนขนาดนี้แล้วจะยังไม่ตอบโต้ได้อีกรึเปล่า หึหึ.. ตอนนี้ผมขอตัวไปทำธุระส่วนตัวก่อนนะครับ ! ^__________^
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เย้! จบแล้วว เป็นยังไงกันบ้างค่ะรีดเดอร์ ? 55555
ฟิคนี้เกิดจากการมโนเอาล้วนๆเลย เห็นทวิตสองคนนี้ทีไรพาฟินตลอดๆ ;)
ความจริงจะแต่งให้ไม่ดราม่านะ กะจะแบบเอาแค่ไม่ตอบโต้พอ แต่ไปๆมาๆทำไมได้ตะโกนใส่กันหล่ะเนี่ย
555555 ไรเตอร์ขอโทษที่ตัดพรึ่บNCนะ 5555 ค้างกันป้ะ? ไม่หรอกเนอะ มันแค่เริ่มเบาๆ -..-
ไรเตอร์แนะนำตัวเบาๆนะคะ ชื่อแพรว คนส่วนใหญ่เรียกแพรวสิบ <3 อายุ 14 ปี เรียกพี่เรียกน้องตามสบายจ้า
ส่วนNCจะมาเมื่อไหร่นั้น.. เอาไว้ไรเตอร์คิดพล็อตฟิคยาวได้ก่อนนะ (จะแต่งตอนปิดเทอม) 555
สามารถติดต่อ อยากทวงความคืบหน้าของฟิคยาว ฟิคสั้น หรือจะเวิ่นเว้อถึงเต๋าคชาได้ที่ทวิตเตอร์นะค้าบ! 5555 (โปรโมท??) http://twitter.com/praew10
ความคิดเห็น