คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Episode : 5 ความห่วงใยของเรียวสุเกะ
Wonderful Love Never Die
มหัศจรรย์รักไม่มีวันตายของ
~~ คุณหนูปากร้าย กับ คุณชายเย็นชา ~~
“หึ...ถามมาได้ ฉันก็จะทำให้เธอกินอาหารพวกนี้ไง” พูดจบเรียวสุเกะจับผักกาดขาวยัดเข้าไปในปากของยูริเต็มๆ
ยูริเองก็ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ จะกลืนก็ไม่ได้ จะคายก็ไม่ดี
“อย่าดิ้นสิ!” เรียวสุเกะจับผักกาดขาวยัดเข้าไปในปากของยูริเรื่อยๆ ยัดเข้าไปจนตอนนี้จะหมดจานอยู่แล้ว ยิ่งเธอดิ้นไม่หยุด อยู่ไม่นิ่ง เขายิ่งไม่พอใจใหญ่
“อื้อ...อือ”เรียวสุเกะหยุดยัดผักกาดขาวไปสักครู่ เพื่อที่จะจับยูริให้อยู่นิ่งๆ แน่นอนว่าวิธีการของเรียวสุเกะนั้น ย่อมไม่เหมือนมนุษย์ปรกติทั่วไปอยู่แล้ว เขานั่งลงบนเก้าอี้ของยูริอย่างรวดเร็วก่อนที่จะฉุดร่างบางที่ยืนสำลักผักกาดอยู่ลงมานั่งบนตัก
ยูริหันหน้าไปทางเรียวสุเกะอย่างอัตโนมัติ ถึงแม้ตอนนี้ผักกาดจะอัดแน่นอยู่เต็มปากก็เถอะแต่เธอก็ยัง
พยายามที่จะคุยกับเขาให้ได้ ทำไมต้องพาเธอมาที่นี่ ทำไมต้องบังคับให้เธอทานอาหาร ทำไมต้องฉุดเธอลงมานั่งตรงนี้ด้วย...
“อื้อ...”
“กลืนให้เสร็จก่อนที่จะพูด เคยเรียนมารยาทไหม” เรียวสุเกะถามไปตรงๆ มีหรือที่คนอย่างยูริจะไม่โกรธ ปรกติเธอสำรวมกิริยา มารยาทงาม มาตลอด คนที่ไม่มีมารยาทคือเรียวสุเกะต่างหาก ทำไมต้องมาดุกันแบบนี้ด้วย
อึก
“แฮ่กๆ” ยูรินั่งหอบบนตักของเรียวสุเกะ สีหน้าซีดลงอย่างชัดเจน พลอยทำให้เรียวสุเกะใจไม่ดีไปด้วย เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้ยูริเป็นอย่างนี้หรือเปล่า...คิดได้ไม่นานมือหนาก็ไปคว้าแก้วน้ำใสที่วางอยู่ไม่ไกลจากเขานัก ยื่นให้ร่างบางทันที ยูริเองเห็นแก้วน้ำก็ถึงกับงง ไม่รู้ความหมายของน้ำที่เขาส่งให้
“มองทำไม ดื่มซ่ะ” ยูรินั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับแก้วน้ำจากมือของเรียวสุเกะ แล้วดื่มเข้าไปตามคำสั่ง
“ขะ ขอบคุณค่ะ” ยูริดื่มน้ำไปแทบหมดแก้ว ก่อนที่จะกล่าวขอบคุณ
“ยัยบ้าเอ๊ย! แค่นี้ก็หน้าซีด ถ้าทำอะไรที่หนักกว่านี้ไม่ใช่เธอจะเป็นลมตายเลยหรอ” เรียวสุเกะดุเสียงแข็งพร้อม ส่ายหัวให้กับความไร้เดียงสา และความเป็นเด็กของยูริ
“ไม่ต้องมาดุยูริเลยค่ะ!” ยูริพูดงอนๆ พร้อมยกมือขึ้นมากอดอกเอาไว้แล้วเบี่ยงหน้าหนีออกไปทางอื่น
“ฉันเปล่าสักหน่อย เธอนะบ้าชอบคิดไปเอง”
“...” ยูริงอนหนัก ไม่ยอมมองแม้แต่หน้าของเรียวสุเกะเลย คราวนี้เธอโกรธจริงๆ ในเมื่อเขาเล่นยัดผักเข้าไปเยอะขนาดนั้น ใครไม่สำลัก ไม่หน้าซีดก็เกินไป
“นี่ๆ หันมาคุยกันหน่อยสิ”
“...”
“ยูริครับ...” คราวนี้เรียวสุเกะคงต้องยอมง้อเธอจริงๆซ่ะแล้ว เขาไปพูดอะไรที่มันไม่เข้าหูเธอหรอ ทำไมถึงได้งอนแบบนี้
“...” ยังคงไร้ปฏิกิริยาจากยูริเหมือนเดิม
“นี่ยูริ หายงอนได้แล้วครับ ทานข้าวเถอะน้า...” เส้นเสียงของเรียวสุเกะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จากที่เคยแข็งกระด้าง ตอนนี้กลายเป็นเสียงอบอุ่นที่สุด
“...”
“นะๆ เดี๋ยวฉันป้อนให้ก็ได้” เรียวสุเกะพูดพร้อมใช้มือจับช้อน ซ้อม ตักอาหารบนโต๊ะขึ้น
“อ้าปากๆ”
“ยูริไม่ใช่เด็กแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องป้อน” ยูริตอบเสียงเบา ทำให้เรียวสุเกะต้องวางช้อนลงบนจานเพื่อมาตกลงกับเธอให้เข้าใจดีเสียก่อน
“ก็แล้วถ้าไม่ป้อน ยูริจะยอมทานหรือเปล่าละ” เรียวสุเกะไม่พูดเปล่า ยังใช้มือเข้าไปโอบกอดยูริจากด้านหลัง มือทั้งสองข้างของเขาวางทับอยู่บนข้อมือสวยของยูริทั้งสองข้างเช่นกัน
“ปล่อยค่ะ” ยูริสะบัดมือออก ก่อนที่จะเบี่ยงหน้าออกไปอีกครั้งหนึ่ง
“ไม่ปล่อย จนกว่ายูริจะตอบมาว่าถ้าไม่ป้อนแล้วจะทานเองไหม” เรียวสุเกะถามอีกรอบ พร้อมกระชับอ้อมกอดให้เขาและยูริอยู่ใกล้กันมากขึ้น
“ก็ยูริบอกคุณเรียวแล้วนิคะ ว่ายูริไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน ถึงอาหารมื้อนี้มันจะไม่สำคัญแต่เธอก็ต้องกิน”
“ถ้าคุณเรียวหิวก็ทานไปคนเดียวสิคะ ยูริก็บอกแล้วว่าไม่หิวไง”
“กินๆไปเหอะ”
“ไม่ค่ะ”
“ขอร้องละนะ ฉันเป็นห่วงเธอนะยูริ” สุดท้าย...เรียวสุเกะก็ต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอน ข้อร้อง คนที่เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเขาเลยสักนิด
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณเรียวจะเป็นห่วงยูริทำไมคะ” นั่นสิ...เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ตั้งแต่เมื่อตอนหัวค่ำแล้ว ทำไมเขาต้องถอดสูทไปคลุมให้ยูริด้วย ทำไมตอนนี้ถึงต้องขอให้ยูริทานข้าวด้วย...
“ก็...อย่างน้อยเราก็อยู่บ้านหลังเดียวกันมาสิบปีนะ”
“ยูริเข้าไปอยู่ในฐานะอะไรละคะ” ทันทีที่ยูริพูดจบ เรียวสุเกะไตร่ตรองคำพูดของยูริสักพัก ก่อนที่จะลดมือลงอย่างช้าๆ
“ยูริจะไปรอที่รถนะคะ” พูดจบยูริลุกขึ้นจากตักของเรียวสุเกะทันที พร้อมกับวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เรียวสุเกะต้องนั่งคอตกอยู่คนเดียว จากนั้นไม่นานพนักงานชายคนเดิมของร้านก็เดินเข้ามาหา
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พนักงานหนุ่มถามเสียงนุ่ม ท่าทางและกิริยาดูเหมือนจะผ่านการอบรมมาอย่างดี
“นิดหน่อยครับ” เรียวสุเกะตอบพร้อมยิ้มเจื้อนๆให้พนักงานคนนั้น
“อ่า...แฟนคุณงอนอะไรหรือเปล่าครับ” พนักงานหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
“เอ๋...แฟน”
“ครับ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไงครับ ผมเห็นเธอวิ่งออกไปเมื่อกี้เอง”
“อ่อ...เอ่อ...คือ ครับผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นแฟนผมเองครับ” เรียวสุเกะตอบเท็จ ความจริงมันต่างกันสิ้นเชิง เขาและยูริไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยสักนิด
“ทะเลอะอะไรกันหรือเปล่าครับ”
“นิดหน่อยครับ เธอชอบเก็บคำพูดเล็กๆน้อยไปคิดมากหนะครับ”
“ไม่ได้ง้อเธอหรอครับ”
“ง้อแล้วครับ...แต่รอบนี้เธอโกรธจริงๆ”
“ไม่ลองซื้อของที่เธอชอบไปง้อละครับ เธออาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้นะครับ” พนักงานหนุ่มแนะนำ
“ของที่ชอบหรอ...”
“ครับ พวกเสื้อผ้าอะไรประมาณนี้นะครับ”
“หืม...” เรียวสุเกะนั่งคิดถึงสิ่งที่ยูริชอบมากที่สุด แต่ไม่นานก็ได้คำตอบ
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าที่นี่มีเบเกอร์รี่ไหมครับ” ในเมื่อเขาคิดไม่ออกว่ายูริชอบอะไร ไม่สิ ไม่เคยจะสนใจเธอด้วยซ้ำว่าชอบทำอะไร หรือชอบทานอะไร เรียวสุเกะไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับยูริเลย นอกจากชื่อ แต่ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเธอชอบอะไร ก็ซื้อของที่เขาชอบไปแทนแล้วกัน
“มีครับ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ”
“เอ่อ...เอาอะไรก็ได้ที่มีสตอเบอรี่ครับ”
“ครับ”
“คิดเงินค่าอาหารพร้อมเลยนะครับ”
“ครับ” หลังจากที่พนักงานหนุ่มจดออเดอร์ยิกๆ แล้วก็รีบวิ่งไปทางเค้าน์เตอร์เพื่อประมวลค่าราคาของอาหารทันที
ไม่นานนักเกินความอดทนที่เรียวสุเกะมีอยู่ ขนมที่เขาเพิ่งสั่งไปเมื่อกี้กับค่าอาหารก็ถูกนำมาให้ถึงที่ เรียวสุ
เกะจัดการจ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดทันที เพราะถ้าเขาไปช้ากว่านี้ยูริอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้
“รักกันนานๆนะครับ^^ ” พนักงานหนุ่มอวยพรก่อนจะเก็บจาน ชาม และแก้วที่ไม่ได้มีอะไรหายไปเลยนอกจาก ‘ผักกาด’ เข้าไปในครัว
“โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ” เขาคิดถูกจริงๆที่มาร้านนี้ พนักงานทุกคนต่างก็ให้คำปรึกษาที่ดีแก่เขา ในร้านทุกคนเป็นกันเองมาก ถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้ลองชิมอาหารก็เถอะหน้าที่ต่อไปก็คงตกเป็นของเรียวสุเกะแล้ว ขึ้นอยู่ที่เขาแล้วว่าจะง้อยูริสำเร็จหรือไม่...
^O^
โฮ๊ะๆ กลับมาแล้วค่ะ ^^ ไรเตอร์กลับมาอีกแล้ว ยังไม่เบื่อกันใช่ไหม ฮ่าๆ
พาร์ทนี้ก็หมูมันเปลี่ยนไปอีกแล้ว ฝากตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ ^^ พิมพ์ตก พิมพ์หล่นอย่างไรก็ขอประธานโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ ^^ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ ขอบคุณที่ผ่านเข้ามานะค่ะ
"ขอบคุณค่ะ"
+
naru
ความคิดเห็น