คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Episode : 4 มื้อเย็น
Wonderful Love Never Die
มหัศจรรย์รักไม่มีวันตายของ
~~ คุณหนูปากร้าย กับ คุณชายเย็นชา ~~
ติ๊ด ติ๊ด
“ครับแม่”
‘เรียวเมื่อไหร่จะกลับบ้านลูก แม่ให้ไปส่งไม่ได้ให้อยู่เฝ้า’ ปลายสายจากคุณผู้หญิงบ่นใหญ่
“ก็ยัยบ้าของแม่นั่นแหละครับ บอกให้ผมรอ” เรียวสุเกะตอบไปหน้าตาเฉย ทั้งๆที่ยูริก็นั่งอยู่ข้างๆแท้ๆ ยังนินทากันได้ ยูริเองก็ได้แต่แค้นอยู่ในใจ เพราะเรียวสุเกะคุยโทรศัพท์อยู่นิ เธอไม่ควรจะขัด รอให้วางสายก่อนดีกว่า แล้วค่อยปล่อยไปเต็มที่
‘อา...งั้นก็กลับพร้อมกันเลยแล้วกันนะ’
“ครับ” เรียวสุเกะตอบกลับก่อนที่ปลายสายจะตัดไป
“ทำไมคุณเรียวพูดกับคุณผู้หญิงอย่างนั้นค่ะ” ยูริโวยใส่เรียวสุเกะทันที หลังจากที่เขายกโทรศัพท์ออกจากหูแล้ว
“มันสิทธิ์ของฉัน” เรียวสุเกะตอบเสียงเรียบ
“ลุกขึ้นซ่ะ ฉันจะกลับแล้ว”
“...” ยูริไม่ได้ตอบอะไรไป เพียงแต่ยืนขึ้นตามคำสั่ง แล้วมองหน้าแค่นั้น
“มองทำไม” เรียวสุเกะตอนนี้ไม่ใช่คนเมื่อกี้เลยสักนิด ไม่ใช่คนที่อบอุ่นเหมือนเมื่อกี้นี่เลย ไม่มีสักจุดที่เหมือนกัน ถึงจะเป็นยูริก็เถอะ เธอก็ยังปรับตัวตามอารมณ์ที่แปรปรวนของเรียวสุเกะไม่ทันเลย
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” ยูริคอตกทันที เธอคิดว่าเรียวสุเกะไม่ใช่คนที่มีแต่ด้านลบแล้ว แต่ก็เป็นได้ไม่นาน สักพักก็กลับมาเป็นคุณชายเย็นชาเหมือนเดิม
ระหว่างทางดูเหมือนบรรยากาศจะแย่ยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก ทั้งสองไม่พูด ไม่แม้แต่จะมองหน้ากันเลย
ต่างคนต่างมีโลกส่วนตัวขิงตัวเอง บรรยากาศในรถจึงอึดอัดยิ่งกว่าการไม่มีอากาศหายใจเสียอีก
“หิวไหม” เรียวสุเกะเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน เพราะเขายังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย นี่มันก็ดึกแล้วด้วย ถ้าให้ทนต่อไป มีหวังว่าคงไม่ได้ทานอะไรแน่ๆ
“เอ่อ...ไม่ค่ะ” ยูริตอบพลางส่ายหัวเล็กน้อย
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“เอ่อ...ทำไมละค่ะ ยูริไม่หิวนี่”
“ก็เมื่อกี้ฉันบอกแม่ว่าจะไปส่งเธอที่ไหนละ” เรียวสุเกะย้อนถามยูริ เพราะเมื่อกี้นี้เขาโกหกแม่ไว้ ว่าจะไปส่งยูริที่งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของอาจารย์นี่ ถ้าไปแล้วไม่ได้ทานอะไรเลย มันก็คงจะยังไงๆอยู่
“ก็ยูริไม่หิวนี่คะ ถ้าคุณเรียวจะทานก็ไปทานสิ เดี๋ยวยูรินั่งรอได้” ยูริอ้างเหตุผลไป ก็ในเมื่อเธอไม่ได้หิว ไม่สิ ปรกติไม่ได้ทานมื้อเย็นมากกว่า
“ไม่หิวก็ต้องกิน!” เรียวสุเกะย้ำเป็นรอบที่สอง ก่อนที่จะขับรถไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งทันที
ใช้เวลาไม่นานนักที่ทั้งคู่จะมานั่งตรงข้ามกันในร้านอาหาร ซึ่งแน่นอนว่ายูริโดนเรียวสุเกะโน้มน้าวแล้ว โน้ม
น้าวอีก จนถึงกับต้องขู่บังคับให้ลงมากันเลยทีเดียว
ภายในร้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์คลาสสิก ไม่เน้นสีสันเท่าไหร่นัก ส่วนใหญ่จะเป็นสีขาว-ครีม ไม่ก็
เป็นสีเทาซ่ะส่วนใหญ่ ลูกค้าในร้านก็เหมือนบรรยากาศ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ที่มีอายุ ไม่ค่อยมีวัยรุ่นอย่างพวกเขาเท่าไหร่ เรียวสุเกะเลือกมานั่งโต๊ะที่ค่อนค่างเป็นมุมส่วนตัว ถึงจะไม่ใช่V.I.P.ก็เถอะ แต่ก็ให้ความรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ ไม่นานนักทันทีที่ทั้งสองมาถึงก็มีพนักงานเดินเข้ามาหาทันที
“ไม่ทราบว่า...รับอะไรดีครับ” พนักงานชายในร้านเดินเข้ามาหาทั้งคู่หลังจากที่ไปหยิบเมนูอาหารมา
“อยากกินอะไรก็สั่งมา” เรียวสุเกะพูดสั้นๆให้ยูริรับรู้
“ยูริบอกแล้วไงคะ ว่ายูริไม่หิว” ยูริยังยืนยันคำเดิม ในเมื่อเธอไม่หิว แล้วจะมาบังคำเธอทำไม
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าต้องกิน!” เรียวสุเกะเริ่มแสดงท่าที สีหน้า และน้ำเสียงไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว ทียูโตะชวนทานข้าวไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย
“ก็ยูริไม่หิวนี่!” ยูริเองก็ใช่ว่าจะยอมเรียวสุเกะเสมอไป เธอก็มีสิทธิ มีเสรีภาพ เหมือนกันนะ ไม่เคยเรียนสังคมศึกษาหรือไงกัน
ตุบ!
“ไม่หิวก็ต้องกิน!” เรียวสุเกะทุบโต๊ะอาหารอย่างแรง ทำเอาทั้งยูริทั้งพนักงาน และลูกค้าที่มีไม่มากของร้าน ต่างก็มองมาเป็นตาเดียว
“พี่ครับเอาอะไรก็ได้ในร้านมาสองชุด!” หลังจากที่เรียวสุเกะสั่งอาหารไปแล้ว พนักงานคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไปทันที ไม่นานเกินรอ อาหารที่สั่งไปเมื่อกี้ต่างก็ถูกจัดวางบนโต๊ะไว้อย่างดี รอให้คนอย่างเรียวสุเกะนี่แหละ ใช้มันทำในสิ่งที่ตนต้องการ
“ตกลงจะกินไหม” เรียวสุเกะสงบเสียงถามอีกที เพื่อความแน่ใจ
“ไม่ค่ะ!” ยูริยืนยันคำเดิม ก่อนที่ร่างหนาของเรียวสุเกะจะลุกขึ้นไปกระชากข้อมือของยูริอย่างเต็มแรง ทำเอาร่างบางโดนฉุดขึ้นไปยืนเช่นเดียวกับข้อมือสวย
“คะ คุณเรียวจะทำอะไรคะ” ยูริเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาบ้างแล้ว เธอไม่น่าต่อคำกับเรียวสุเกะเลยจริงๆ ไม่ควรแม้แต่จะคิด เรียวสุเกะร้ายกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ คนๆนี้ไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือเลยสักนิด เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยสักอย่าง แล้วอย่างนี้เธอจะทำอย่างไรดีละ เธอควรจะวิ่งหนีหรอ เธอควรจะอยู่เฉยๆ หรือว่าเธอควรจะยอมเขาดี ตอนนี้ในหัวของยูริมีความคิดมากมายเล่นขึ้นมาในสมอง ทันทีที่เรียวสุเกะส่งสายตาแปลกๆมาให้เธอ...
กลับมาแล้วนะคะ มีใครคิดถึงฟิคเรื่องนี้มั๊ยเอ่ย??ฮ่าๆ ตอนนี้ก็สั้นอีกแล้ว ไรเตอร์สองมาตรฐานค่ะปรกติแต่งหกหน้าขึ้น
ต่อตอน แต่ช่วงนี้ไรเตอร์เพลียๆเลยได้มาแค่สองหน้ากระดาษเท่านั้น ไม่โกรธไรเตอร์ใชมั๊ยฮ่าๆ พิมพ์ตกพิมพ์หล่นยังไงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ^^ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ : ))
+
naru
ความคิดเห็น