คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Episode : 6 บ๊อก บ๊อก เจ้าลูกหมาน้อย ขนมเค้ก และคำขอโทษ
Wonderful Love Never Die
มหัศจรรย์รักไม่มีวันตายของ
~~ คุณหนูปากร้าย กับ คุณชายเย็นชา ~~
นอกร้าน
“ยูริ...” เรียวสุเกะเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับถุงขนม พลางกวาดสายตาเพื่อมองหายูริทันที
“…” ไร้เสียงตอบรับ ภายนอกมีแต่รถสอง สามคัน นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลย ตอนนี้เรียวสุเกะชักใจไม่ดีแล้ว เขาปล่อยยูริ อยู่ข้างนอกได้ไม่นาน เธอก็หายไปไหนอีกแล้ว
“ยูริ ยูริ” เรียวสุเกะกวาดสายตาสำรวจไปทั่ว ทั้งในรถ และบริเวณใกล้เคียง แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของยูริเลยสักนิด
“...” ยังคงไร้เสียงตอบกลับอีกเช่นเคย เรียวสุเกะไม่รู้หรอกนะว่ายูริจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า แต่ที่รู้คือตอนนี้เขาเป็นห่วงยูริจนออกนอกหน้าแล้ว
“เธออยู่นี่หรือเปล่า” เรียวสุเกะกล่าวถามยูริ แต่ดูเหมือนเขาจะพูดกับอากาศมากกว่า นี่ก็ดึกมากแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาผู้หญิงคนเดียวจะไปทำอะไรได้
“อะไรว่ะ!” เรียวสุเกะขึ้นเสียงเล็กน้อยด้วยความโมโห ก่อนที่จะยืนพิงรถอยู่ข้างหลัง
@ ยูริ
“เฮ้อ...คุณเรียวช้าไปแล้วนะคะ...” ยูริพึมพำเสียงเบากับตัวเอง ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงบนฟุตบาธ หน้ากระโปรงรถ แล้วแหงนซ้าย มองขวา สลับกันไปมาอยู่พักใหญ่ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เธอกำลังมองหาอยู่นั้น อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว
“นั่งรออีกหน่อยละกัน”
ตุบ !!!
“อ่าว...ตกจนได้” เรียวสุเกะบ่นพึมพำ พร้อมส่ายหัวอย่างระอา ก่อนที่จะก้มตัวลงเพื่อเก็บถูกขนม ขณะเดียวกัน ยูริเองก็ได้ยินเสียงของขนมที่ตกลงพื้น จึงลุกขึ้นยืน มองไปรอบๆ แต่เมื่อไม่พบอะไรก็นั่งลงต่อ
“อ๊ะ! มายังไงเนี่ย...” ขณะที่เรียวสุเกะกำลังหยิบถุงขนมขึ้นอยู่นั้น ดันมีลูกหมาน้อยเดินเข้ามาหาก่อนซ่ะงั้น มันเลยทำให้คนรักสัตว์อย่างเขาหันมาสนใจเจ้าตัวเล็ก ที่จ้องเขาไม่กระพริบตาแทน
“ว่าไง...มาจากไหนเนี่ย” เรียวสุเกะอุ้มลูกหมาขึ้นมาอย่างเอ็นดู มือก็พลางลูบหัวเจ้าลูกหมาตัวนั้นอย่าอ่อนโยน ลูกหมาตัวนั้นก็ใช่ย่อย อ้อนเขาจนแทบจะไม่อยากวางเจ้าตัวนี้ลงเลย
“อ่า...กินขนมมั๊ย” เรียวสุเกะถามเจ้าลูกหมาน้อยตัวเล็กในมือ ก่อนที่จะหยิบเค้กออกมาจากกล่อง แล้วให้ลูกหมาน้อยตัวนั้น
“กินเยอะๆนะ” เรียวสุเกะปล่อยเจ้าลูกหมาตัวน้อยเลียเค้กของเขาอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่มันจะวิ่งหนีไปในที่สุด
“อ่าว...ไปซ่ะแล้ว” เรียวสุเกะพึมพำให้กับความไร้เดียงสาของลูกหมาน้อยตัวนั้น มือก็พลางเก็บเศษขนมเค้กไปด้วย
@ ยูริ
บ๊อก บ๊อก
“หือ...” ยูริหันไปตามเสียงเห่าของลูกหมาตัวน้อยที่ยืนจ้องเธออยู่
“เอ๋...” ยูริจ้องตากับหมาน้อยอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจเขยิบเข้าไปใกล้มัน
บ๊อก บ๊อก
“อ่า...ยูริรู้แล้วๆ มานี่นะ” ยูริกล่าวพร้อมกับหยิบลูกหมาน้อยตัวนั้นขึ้นมากอดเอาไว้
“เอ๋...?? ไปกินอะไรมาละ เลอะไปหมดเลย” ยูริถามด้วยความสุภาพ พลางใช้มือเรียวเช็ดคราบครีมจากขนมเค้กของเรียวสุเกะออกให้หมด ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยชอบสุนัขเท่าไหร่ก็เถอะ แต่มันก็อดไม่ได้นี่ ที่จะสงสารมัน...
“เป็นไงมั่ง สบายมั๊ย อยู่คนเดียวสินะ เฮ้อ...เหมือนยูริเลย” หลังจากที่ยูริทำความสะอาดตัวหมาน้อยแล้ว ก็เอาแต่พูดพึมพำอยู่คนเดียวนานสองนานจนกระทั่ง...
ติ้ง ต่อง ติ้ง ต่อง
“อ๊ะ!” เสียงระฆังประจำเมืองถูกตีขึ้นเมื่อเข็มนาฬิกาเดินมาบรรจบกับอีกทีในวันใหม่ ทำให้ผู้คนแถวนั้นต่างก็มอง หอนาฬิกาประจำเมือง รวมถึงยูริและเรียวสุเกะที่กำลังสัปหงกอยู่ข่างทาง ต่างก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกัน
“อ๊ะ!” ยูริรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับลูกหมาน้อยที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของเธอ แต่แล้วสายตาของเธอก็กวาดไปเห็นเรียวสุเกะที่อยู่ข้างหลังรถจนได้
“คุณเรียว...” ยูริเรียกเรียวสุเกะอย่างเบาที่สุด แต่ยังไงเขาก็ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดอยู่ดี เรียวสุเกะเอง ก็หันหน้ามาหายูริเช่นกัน
“ยะ ยูริ...” ตอนนี้ทั้งสองต่างก็งง ต่างก็ตกใจ ในการปรากฏตัวของกันและกัน ทำให้ทั้งสองยืนสบตากันอยู่นานเลย
“ทะ เธออยู่ตรงนี้นานแล้วหรอ” สุดท้ายเรียวสุเกะก็ต้องเป็นฝ่ายยอมเดินมาหายูริแทน พร้อมเริ่มที่กล่าวถามก่อน
“ค่ะ ยูริอยู่ตรงนี้นานแล้ว คุณเรียวละคะ”
“ฉันก็อยู่ตรงนี้นานแล้วเหมือนกัน”
“ค่ะ” ยูริขานตอบสั้นๆ เป็นเชิงว่าเขาและเรียวสุเกะเข้าใจตรงกันแล้ว
บ๊อก บ๊อก
“อ๊ะ!” สุดท้ายเจ้าลูกหมาน้อยตัวนั้นก็หระโจนลงไปจากอ้อมกอดของยูริ พร้อมกับวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
“หมาตัวนั้น...” เรียวสุเกะเพิ่งสังเกตเห็นลูกหมาน้อยตัวนั้น มันเป็นตัวเดียวกันกับตัวที่เขาให้ขนมกินไม่ใช่หรอ แล้วมันมาอยู่กับยูริได้ยังไง
“มีอะไรหรอค่ะ”
“อ้อ...เปล่าหรอก”
“อืมๆ”
“เอ่อ...เรื่องในร้าน...ฉัน ขะ ขอโทษนะ”
“ยูริไม่ได้โกรธอะไรค่ะ แค่ไม่พอใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
“งั้น....นี่ รับไว้แทนคำขอโทษนะ” เรียวสุเกะพูดพร้อมยื่นถุงขนมเค้กให้ยูริ แต่ฝ่ายผู้รับนั้นก็ดูจะเกรงใจ ไม่กล้ารับไว้เหมือนเดิม
“เอ่อ...ยูริรับไม่ได้ค่ะ”
“รับไว้เถอะนะ”
“ไม่ได้ค่ะ”
“เอาน่า รับไว้เถอะ ฉันจะได้มั่นใจไงว่าเธอไม่ได้โกรธอะไรแล้ว” เรียวสุเกะใช้มือทั้งสองข้างของเขา ยื่นไปจับมือเรียวของยูริขึ้นมา พร้อมกับแขวนถุงขนมไว้ในข้อมือ แล้วกุมมันไว้อีกที
“ตะ แต่...”
“ไปเถอะ กลับบ้านกัน ฉันง่วงนอนแล้ว”
ในรถ
“นี่...ยูริเธอไม่คิดจะกินอะไรหน่อยหรอ” ขึ้นรถมาได้สักพักเรียวสุเกะก็ตั้งคำถามทันที ไม่นานหลังจากที่ถามออกไป เมื่อไม่ได้ยินเสียงคำตอบจากยูริ เขาเลยหันไปดูคนข้างๆ แต่ปรากฏว่า เธอหลับไปแล้ว ดูเหมือนว่าจะหลับสนิทด้วย
ด้วยความเป็นห่วง เรียวสุเกะจึงตัดสินใจหยิบสูดสีดำของเขาจากข้างหลัง มาห่มให้ยูริแทน ขืนถ้าปล่อยไว้อย่างนี้มี
หวังเธอได้หนาวตายกันพอดี ชุดที่ใส่มามันก็ใช่ว่าจะช่วยปกคลุม หรือคลายความหนาวในรถได้เลย
นึกแล้วก็ขำ นานๆทีเขาจะเห็นยูริแต่งตัวแบบนี้ มองเผินๆมันก็น่ารักดี เพราะเธอเป็นคนผิวขาวอมชมพูอยู่
แล้ว ยิ่งมาใส่ชุดเดรสสามส่วนผ้าคอตตอน แขนกุดสีชมพูอ่อน มีริบบิ้นผูกโบว์สีชมพูคาดเอวไว้อีกที สูงกว่าเข่านิดหน่อย บวกกับทรงผมสีน้ำตาลเข้มจากธรรมชาติที่ไม่ได้ผ่านการทำสีมาแต่อย่างใด ยูริแบ่งผมถักเปียหลวมๆถึงใบหูแล้วติดโบว์ไว้ ส่วนข้างหลังก็ปล่อยยาวไว้ ทำให้เธอยิ่งดูน่ารักมากขึ้นไปอีก เรียวสุเกะจ้องมองยูริอยู่นานสองนานก่อนจะคิดได้ รีบขับรถกลับบ้านทันที
เย้ๆ
จบแล้วๆ ตอนที่6 จบไปแล้วค่ะ ^^ กว่าไรเตอร์จะเอามาอัพ นานเป็นเดือน ยังมีคนรออ่านอยู่ใช่มั๊ย ??
ไรเตอร์รู้สึกว่าฉากนี้ขำดีนะค่ะ เพราะทั้งมะจังแล้วก็ชี่น้อย อยู่ใกล้ๆกัน แต่ก็ไม่รู้เลยว่าอยู่ด้วยกัน คิดแล้วก็ขำ ไร
เตอร์เอาอะไรมาแต่งเนี่ย !! ไรเตอร์ก็ฝากโมเม้นนี้ด้วยละกันนะคะ :’’] ถ้าหากไรเตอร์พิมพ์ตก พิมพ์หล่นอย่างไรก็ขอประธานโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ ^^ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ ขอบคุณที่ผ่านเข้ามานะค่ะ
"ขอบคุณค่ะ"
+
naru
ความคิดเห็น