คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode : 1 10 ปีต่อมา
Wonderful Love Never Die
มหัศจรรย์รักไม่มีวันตายของ
~~ คุณหนูปากร้าย กับ คุณชายเย็นชา ~~
10 ปีผ่านไป
“กลับมาแล้วครับ” เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มวัย 18 ย่าง 19 ปี นามว่ายามะดะ เรียวสุเกะ ดังขึ้นเมื่อตนกลับมาถึงบ้าน พร้อมกับหญิงสาวร่างเล็กวัยเดียวกัน
“อ้าวกลับมาแล้วหรอลูก” เสียงของหญิงใจดีเมื่อ 10 ปีที่แล้ว หรืออีกฐานะหนึ่งของเธอ แม่ของเรียวสุเกะ ดังขึ้นเมื่อรับรู้ถึงการกลับมาของทั้งสอง
“ครับ”
“งั้นก็เอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ แล้วก็เปลี่ยนชุดลงมาด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ//ค่ะ”
“หนูยูริจ๊ะ” เสียงใสเรียกตัวยูริไว้ได้ก่อนที่จะเดินออกห่างไปกว่านี้
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
“วันนี้ใส่ชุดนี้นะจ๊ะ” หญิงใจดีพูดพร้อมยื่นถุงกระดาษที่ใส่เสื้อผ้าไว้ให้ยูริ
“เอ่อ...คือ...ค่ะ” ร่างบางทนทวนอยู่นานก่อนที่จะรับถุงนั้นไป เพราะเธอไม่กล้าขัดอะไรคุณผู้หญิงของเธอหรอก
30 นาทีผ่านไป
“คุณผู้หญิงค่ะ น้ำค่ะ” ยูริยกถาดน้ำและอาหารว่างวางลงบนโต๊ะก่อนที่จะมีเสียงของใครบางคนดังขึ้น
“วันนี้ทำดี จะมาขอเงินแม่ฉันไปผลานที่ไหนอีกละ” เสียงทุ้มของเรียวสุเกะแทรกขึ้นมาเหมือนทุกทีที่ยูริยกน้ำ ยกท่ามาให้คุณผู้หญิง
“...” ยูริได้แต่นิ่งเงียบเพราะเธอไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะมาเถียงหรือต่อว่าลูกของผู้มีพระคุณของเธอ ถึงในใจจะอยากเอาน้ำเย็นที่อยู่ในแก้วนี้ราดหัวของเรียวสุเกะสักพันสอง พันที แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้
“เรียว...” เสียงใสของคุณผู้หญิงดังขึ้นเหมือนจะห้ามเรียวสุเกะต่อว่ายูริอีก
“มันจริงนิครับ ดูสิแต่งตัวเหมือนจะไปเที่ยวไม่มีผิด นี่ถ้าจะมาบอกแม่ฉันว่าขอเงินไปทำรายงานนะ อย่าหวังเลยว่าแม่ฉันจะให้!” เรียวสุเกะกระแทกเสียงใส่ยูริจนน้ำตาเริ่มซึมออกมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเธอจะโดนต่อว่าอย่างนี้บ่อยๆแล้ว แต่ก็ยังทำใจให้ชินกับคำพูดแสนโหดร้ายอย่างนั้นไม่ได้หรอก
“ถ้าหนูยูริขอแม่ก็จะให้นะ แม่รู้ว่าหนูยูริไม่คิดจะไปเที่ยวหรอก ไม่เหมือนใครบางคนที่วันๆก็ขอแต่เงินแม่ไปเที่ยวผลานเล่นอยู่ทุกวันๆ” คุณผู้หญิงตั้งใจพูดให้กระทบถึงเรียวสุเกะ
“แม่ด่าผมหรอครับ!”
“ร้อนตัวเองนะจ๊ะ แม่ยังไม่ได้เอ่ยชื่อเราเลยนะ”
“ครับๆ ผมรู้ว่าผมมันไม่ได้ดีเหมือนเด็กที่แม่เก็บมาเลี้ยง” เรียวสุเกะพูดอย่างหัวเสียก่อนที่จะกระแทกเท้าเตรียมที่จะเดินกลับห้อง แต่ก็ต้องหยุดการกระทำเมื่อมีเสียงของแม่ของตนดังขึ้นเสียก่อน
“จะไปไหน วันนี้แม่มีแขกมาอยู่รับกับแม่เลย”
“แล้วทำไมผมต้องอยู่รับแขกกับแม่ด้วย” เรียวสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ก็คุณน้าจะมาเยี่ยมไงจ๊ะ”
“จริงหรอครับ!” เรียวสุเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเมื่อกี้สิ้นเชิง
“จ้า”
“เย้! ผมอยากเจอคุณน้าเร็วๆจังเลย~~”
“แหมทีนี้ละก็ เมื่อกี้นี้ยังไม่พอใจอยู่เลยนิ”
“แม่ก็...”
ติ๊ด ติ๊ด
“เอ่อ...ยูริขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”
“หึ ผู้ชายคนไหนโทรมาอีกละ ไอ้ยูโตะหรือไอ้ยูยะ” เรียวสุเกะพูดกระแทกใส่ยูริ เขาไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่ยัยนี่ไปอ่อยผู้ชายคนอื่น
“...” ยูริที่ไม่มีสิทธิ์จะเถียงหรือต่อว่าเรียวสุเกะเลยแม้แต่น้อย ได้แต่ก้มหน้า ก้มตารับฟังคำต่อว่า ดุ ด่า หรือแม้แต่ดูหมิ่นตัวเองอย่างนี้ทุกวันๆ
“เรียว...แม่ขอละวันนี้หยุดว่าหนูยูริสักวันจะได้ไหม” คุณผู้หญิงพูดขึ้นหลังจากที่ยูริเดินออกไปรับโทรศัพท์แล้ว
“ก็ยัยนี่ชอบทำตัวมี พิรุดนิครับ” เรียวสุเกะอธิบายเหตุผลเท็จ ความจริงแล้วเขาแค่อยากจะแกล้งยูริให้ออกไปให้พ้นๆจากบ้านเขาก็เท่านั้น
“เรานั่นแหละที่มีพิรุด ชอบจับผิดเค้าดีนัก ชอบหนูยูริหรือไงกัน”
“จะบ้าหรอครับแม่! อย่างผมเนี่ยนะชอบยัยนั่น”
“แล้วทำไมต้องคอยจำผิดหนูยูริด้วยละจ๊ะ”
“ก็...”
“ขออนุญาตค่ะ” ยูริเดินเข้ามาขัดจังหวะที่เรียวสุเกะกำลังจะบอกให้ตุผลกับคุณผู้หญิงพอดี
“อ้าว...เมื่อกี้ใครโทร.มาหรอจ๊ะ”
“เอ่อ...เพื่อนนะค่ะ”
“เพื่อน...หรือผู้ชาย”
“เรียว! แม่บอกแล้วไงว่าวันนี้แม่ขอ”
“ก็มันจริงนิครับ เพื่อนจะโทร.มาทำไมตอนนี้”
“...”
“แล้วตกลงเพื่อนคนไหนโทร.มาเรื่องอะไรละจ๊ะ หนูยูริถึงได้หน้าซีดๆอย่างนี้”
“เอ่อ...คือ...มะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“แน่ใจนะจ๊ะ”
“ค่ะ”
ติ๊ด ติ๊ด
“เอ่อ...ยูริขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวแม่มานะ อย่าไปไหนถ้าแม่กลับมาไม่เห็น แม่จะงดข้าขนมลูกหนึ่งเดือน”
“มะ”
“ยังไม่พอนะ ถ้าเถียงแม่ แม่จะยึดกุญแจรถลูกด้วย”
“ก็ได้ครับ” เรียวสุเกะตอบตกลงด้วยอาการไม่พอใจอย่างชัดเจน
“เอ่อ...คือ เราขอโทษจริงๆนะ เราไปไม่ได้จริงๆ” ทางยูริที่ขอตัวออกมารับโทรศัพท์ ก็พูดขอโทษปลายสายด้วยน้ำเสียงหวาน
“เราฝากขอโทษอาจารย์ด้วยนะ วันนี้เราไม่ว่างจริงๆ ขอโทษจริงๆนะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ” ยูริกดตัดสายโทรศัพท์หลังจากที่ปลายสายางหูไปแล้ว ในใจก็ภาวนาขอโทษทั้งคุณครูและเพื่อนร่วมห้องที่เธอไม่สามารถไปร่วมงานฉลองของห้องได้
“อ๊ะ” ยูริร้องเสียงหลงทันทีที่เธอหันกลับมาแล้วพบกับร่างของคุณผู้หญิงที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน
“เพื่อนโทร.มาชวนไปไหนหรอ”
“เอ่อ...ไปงานวันเกิดของอาจารย์ค่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมหนูยูริไม่ไปละจ๊ะ”
“คือ...ยูริอยากอยู่ช่วยงานที่ครัวมากกว่านะค่ะ วันนี้คุณผู้หญิงมีแขกด้วย ยูริเลยคิดว่าไม่ไปดีกว่านะค่ะ”
“โถ...แม่พระจริงๆนะเรา ไปเถอะจ่ะ เดี๋ยวงานวันนี้ให้คนอื่นทำก็ได้” คุณผู้หญิงพูดพร้อมใช้มือนุ่มลูบไปที่เส้นผมสวยของยูริ
“แล้วงานจัดที่ไหนจ๊ะ”
“โรงเรียนค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวหนูยูริไปเตรียมตัวเลยน่ะจ๊ะ”
“แต่...”
“เดี๋ยวฉันให้เรียวขับรถไปส่งจ่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” คุณผู้หญิงพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องโถง
ห้องโถง
“เรียว...แม่วานอะไรหน่อยนะลูก”
“แม่จะใช้อะไรผมอีกละครับ คนใช้ก็มีตั้งเยอะ”
“แม่จะให้เรียวไปส่งหนูยูริที่โรงเรียนนะจ่ะ”
“ผมไม่ใช่คนขับรถนะครับแม่! อีกอย่างทำไมผมต้องงไปส่งยัยขี้แงนั่นด้วย!” เรียวสุเกะปฏิเสธเสียงแข็งพร้อมเหตุผล
“แม่บอกให้ไป!” คุณผู้หญิงกำชับเสียงแข็ง
“แต่แม่ครับ...”
“ไม่มีแต่จ่ะ” คุณผู้หญิงพูดก่อนที่เธอจะหันหลังกลับไป แต่ก็ดันคิดอะไรดีๆออกจึงหันกลับมาคืน
“อ้อ...วันนี้เรียวต้องไปคู่กับหนูยูรินะจ๊ะ เพราะฉะนั้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!” คุณผู้หญิงสั่งทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้เรียวสุเกะยืนหงุดหงิดอยู่คนเดียว
naru
ความคิดเห็น