คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
มหัศจรรย์รักไม่มีวันตายของ
~~ คุณหนูปากร้าย กับ คุณชายเย็นชา ~~
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นไปทั่วโตเกียว ผู้คนมากมายต่างก็รีบวิ่งหนีน้ำฝนเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองเปียก รวมถึงร่าง
เล็กของเด็กหญิงวัย7-9ขวบที่กำลังวิ่งผ่านสายฝนด้วยความเร็วสูง ร่างกายมีรอยแผลฟก ช้ำมากมาย เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่นั้นก็ไม่ได้ดูสดใสสมวัยเหมือนเด็กคนอื่นๆ
“ฮึก...ฮือ....” ร่างบางร้องไห้ไม่หยุด แขนและขาก็ไม่มีแม้แต่แรงที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า แต่ก็ยังต้องทนวิ่งข้ามผ่านความทรมานนี้ไปให้ได้ วิ่งวิ่งมาไม่นานร่างบางก็ต้องล้มลงข้างต้นไม้ใหญ่ในที่ลับตาคน เพราะความเหนื่อยล้าจากการวิ่ง ท้องก็ว่างเพราะไม่ได้ทานอาหารมา2วันแล้ว
สองวันต่อมา
“หนูจ๊ะ หนู...” ยังดีที่วันนั้นมีผู้ใหญ่ใจดีผ่านมาแถวนั้นพอดี เลยถือโอกาสช่วยเด็กน้อยคนนั้นไว้ ไม่งั้นป่านนี้ก็คงนอนนิ่งอยู่ข้างต้นไม้ต้นเก่าเป็นแน่แท้
“อือ...อื้อ...” ร่างบางกระดุกกระดิกเล็กน้อย ก่อนที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย
“ตื่นแล้วหรอจ๊ะ” หญิงร่ำรวยและมีสตางค์ท่าทางใจดีถามร่างบางด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่ร่างบางรู้สึกตัวได้ไม่นาน
“เอ่อ...ค่ะ” ร่างบางทบทวนสถานการณ์เล็กน้อยก่อนที่จะตอบหญิงใจดีคนนั้นไป
“แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“ยะ ยูริค่ะ”
“ชื่อเพราะจังนะจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่...ที่นี่ที่ไหนหรอคะ” ร่างบางกล่าวถามด้วยความงุนงง ทั้งๆที่วันนั้นเขาอยู่ในที่ที่แสนจะน่ากลัว บรรยากาศรอบๆดูไม่สดใสเหมือนที่นี่เลยสักเล็กน้อย
“บ้านของน้าเองจ่ะ พอดีเมื่อสองวันที่แล้วน้าเห็นหนูเป็นลมอยู่ข้างต้นไม้หนะจ่ะ น้าก็เลยพามาอยู่ที่นี่” หญิงคนนั้นอธิบายเรื่องราวให้ยูริฟัง
“ขอบคุณค่ะ แต่ยูริไม่ได้เป็นอะไรมาก คุณน้าไม่ต้องดูแลยูริขนาดนี้ก็ได้นะคะ” ยูริกล่าวขึ้นด้วยความแกรงใจ ทั้งๆที่ความจริงตัวเองนั้นทั้งเจ็บ ทั้งปวดไปทั่วตัว
“ไม่ได้หรอกจ่ะ อีกอย่างหนูก็ยังไม่หายดีด้วย”
“ยูริไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วนะคะ แล้วยูริก็ไม่อยากรบกวนคุณน้าไปมากกว่านี้แล้วด้วย”
“ตามใจหนูยูริเถอะจ่ะ แต่ถ้าไม่ไหวก็พักที่นี่ก่อนก็ได้นะจ๊ะ”
“ยูริหายแล้วดีค่ะ เดี๋ยวยูริเดินให้ดูก็ได้นะคะ” พูดจบยูริก็ลงมาขึ้นจากเตียงเพื่อทำตามคำพูด แต่ทันที่ที่เท้าสวยแตะพื้นร่างบางก็ล้มลงโดยไม่มีสาเหตุใดๆทั้งสิ้น
ตุบ!
“โอ๊ย!” ร่างบางอุทานออกมาหลังจากที่ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงและล้มลงในที่สุด
“เห็นไหมจ๊ะ น้าบอกหนูแล้ว”
“ขะ ขอโทษค่ะ” ยูริก้มหน้า ก้มตาขอโทษหญิงคนนั้นทันที เธอน่าจะเชื่อในสิ่งที่หญิงคนนั้นพูดตั้งแต่แรก ไม่น่าดื้อเลย
“ไม่เป็นไรจ่ะ น้าไม่ได้โกรธ แล้วบ้านของหนูยูริอยู่ที่ไหนจ๊ะ เดี๋ยวน้าไปส่ง”
“เอ่อ...คือ...ยูริจำไม่ได้ค่ะ”
“อ่าว...แล้วนี้น้าจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย”
“เดี๋ยวยูริเดินๆไปเดี๋ยวก็จำได้เองแหละค่ะ”
“ไม่ได้นะจ๊ะ! น้าไม่ยอมให้เด็กน้อยอย่างหนูยูริไปเดินตามถนนคนเดียวหรอก เดี๋ยวโดนจับตัวไปใครจะว่ายังไงล่ะจ๊ะ”
“แต่ยูริไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนนิคะ”
“อยู่กับน้าไปก่อนก็ได้นะจ๊ะ”
“แต่...มันจะไม่รบกวนหรอคะ”
“ไม่หรอกจ่ะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาได้” เสียงของหญิงใจดีกล่าวขึ้นหลังจากมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
แอ๊ด
“ขออนุญาตเจ้าค่ะ คุณผู้หญิง ดิฉันเอาน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัวมาให้แล้วเจ้าค่ะ” เสียงของหญิงมีอายุกล่าวขึ้น
“ขอบคุณจ่ะป้า เออป้าจ๊ะป้าว่าจะให้เด็กคนนี้อยู่ที่ไหนในตึกใหญ่ดีจ๊ะ”
“เอ่อ...คุณผู้หญิงจะให้เด็กคนนี้เข้มาอยู่ในบ้านเราหรอเจ้าค่ะ”
“จ่ะ”
“ดิฉันว่าให้อยู่กับดิฉันจะดกว่านะเจ้าค่ะ ให้ไปอยู่ในตึกกับพวกคุณๆมันไม่ดี” หญิงมีอายุออกความเห็น
“แต่หนูยูริจะอยู่ได้ไหมละจ๊ะ” หญิงใจดีหันไปถามยูริ
“ได้ค่ะ ให้ยูริอยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่ไม่รบกวนคุณน้าก็พอ”
“ไม่ต้องเกรงใจน้าหรอกจ่ะ”
“แต่...”
“น้าไม่ถือหรอกจ่ะ ไว้หนูจำทางกลับบ้านได้เมื่อไหร่แล้วก็บอกน้ำด้วยน่ะจ๊ะ” หญิงใจดีกล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินออกไป
“ขอบคุณนะค่ะ”
"บทนำค่ะ ไม่รู้ว่าจะชอบกันหรือเปล่า แต่ไรเตอร์เล็งเห็นว่าไม่ค่อยมีใครแต่งแนวนี้เท่าไหร่ ไรเตอร์ก็
เลยจัดเต็ม ยังไงก็ฝากด้วยละกันนะค่ะ ถ้าใครไม่ชอบไรเตอร์ก็ไม่ว่านะ แค่อยากจะลองเขียนดู เฉยๆ : ))
ติ-ชมได้เสมอน่ะค่ะ : ) (ยิ้ม) ถ้าหากไรเตอร์พิมพ์ตกหรือเนื้อเรื่องไม่ตรงใจไรเตอร์ก็ขอโทษด้วยละกันนะ
ค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
+
naru
ความคิดเห็น