Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 22 : Chapter 21:You 30per

 

Chapter 21:You 

“จะเอาอะไรว่ามา?”  หลังจากที่พ่อแม่เรียกจูนไปถามสารทุกข์สุกดิบ  ผมก็เดินมาหยุดตรงหน้าจาแล้วถามออกไปตรงๆ

“อะไร?”

“เรื่องห้องพัก”

“แหม ฉันอุตส่าห์คิดว่าพี่จะเป็นคนดีขึ้นมาบ้าง...”  เธอยิ้มที่มุมปากเหน็บ ผมยักไหล่กวนกลับ 

“แล้วอยากได้อะไรล่ะ?”  ผมยื่นข้อเสนอให้  ความจริงช่วงหลังๆ มานี้ผมกับจาก็ไม่ได้ทะเลาะกันเหมือนแต่ก่อน  ในช่วงที่จูนมาดูแลผมขืนให้ทะเลาะกับเด็กนี่ที่ตามมาเฝ้าทุกวันมีหวังปวดหัวตาย  ญาติดีกันไปเถอะจะได้จบๆ

“บัตรคอนเสิร์ต  หาให้ได้มั้ยล่ะ?”

“เดี๋ยวจะเอาเงินมาให้ไปซื้อเอง”

“บัตรแบบวีไอพีด้วย”  จาไม่สนใจคำตอบผม เธอพูดออกว่าพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น  แล้วผมจะไปหามาจากไหนครับไอ้บัตรคอนเสิร์ตเนี่ย

“=___________=”   

“ถ้าหาให้ไม่ได้  พี่จูนก็ต้องมานอนห้องฉัน”

“เออๆๆ จะไปหามาให้ แถมค่าขนมให้ด้วย โอเค?” จาวางโทรศัพท์ลงแล้วพยักหน้ารัวๆ  ก็ยังดีกว่ายัยนี่ให้ผมไปทำอะไรพิลึกๆ

“โอเค! เอานี้กุญแจห้องขึ้นไปนอนรอเลย” ผมขมวดคิ้วให้เธอ  พอเอาของมาแลก...ขายพี่ทันทีเลยนะ  ผมรับกุญแจห้องมาพร้อมกับเดินหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กของเราสองคนขึ้นห้อง

อืม...

ขอบคุณที่เป็นเตียงเดี่ยวและวิวสวยมาก จูนคงชอบน่าดู  จูนชอบทะเลชอบมองวิวสวยๆ แบบนี้  ผมหัวเราะให้กับตัวเอง...ไม่คิดเลยว่าผมจะเป็นเอามากขนาดนี้  ร่างบางมีอิทธิพลกับผมมาก....มากจนผมอยากจะกอดไว้ทั้งวันทั้งคืนไม่ปล่อยไปไหน

ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่นานจูนก็ขึ้นมา  เขาดูน่ารักมากในชุดที่ผมหามาให้ใส่ ผมชอบแบบไหนก็จัดใส่ให้แบบนั้นแหละ จูนไม่ได้เป็นคนแต่งตัวเก่งอะไรแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาแต่งตัวแย่  จูนชอบใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสีแบบที่เรียบง่ายแต่ไม่นานมานี้เขาก็ลุกขึ้นมาใส่กางเกงขาสั้น หัดแต่งตัว...จาคงบังคับให้ทำ เชื่อผมเถอะ

“ว้าว วิวสวยจัง”  ร่างบางรีบเดินไปตรงกระจกใสบานใหญ่เพื่อมองวิวข้างนอก  ชายทะเลที่ฟ้า...ตอนกลางคืนคงสวยเหมือนกัน

“หิวข้าวมั้ยกาย?”   ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบแล้วล้มตัวลงนอน   เมื่อคืนกว่าผมจะจัดของได้นอนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องรีบตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวแถมยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าจูนเอง  ปลุกเป็นสิบรอบก็ไม่ตื่นสักที

“ทำไมมึงไม่ปลุกกู...จะได้ไม่ต้องเปลี่ยน”

“กูปลุกมึงแล้ว มึงไม่ตื่น” ผมตอบกลับไปทำเอาอีกฝ่ายพูดไม่ออก  ร่างบางหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ผมหัวเราะแล้วดึงให้เขาล้มลงมานอนบนเตียงด้วยกัน   

“เฮ้ย!”  ผมร้องเสียงดังเมื่อกายดึงผมล้มลงไป  เขามองหน้าผมแล้วยิ้มบางออกมาทำเอาผมใจสั่นเต้นรัว หน้าร้อนไปหมด...อายชะมัด

“เล่นอะไรของมึงเนี่ย”  ผมโวยวายแล้วดันตัวเองลุกขึ้น แต่แขนหนาก็รั้งผมไว้  กายจับแขนผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“อยู่กับกูได้มั้ย”

“อืม” พอถูกน้ำเสียงเศร้าแบบนั้นถาม ผมไม่อาจจะปฏิเสธมันได้เลย   กายดึงร่างของผมลงไปนอนเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาเอื้อมมือมากอดผมไว้พร้อมกับหลับตา

“ถ้าง่วงก็นอนเถอะนะกาย  ปล่อยกูเถอะกูไม่อยากกวน” 

“ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั้ย”  ร่างหนาไม่สนใจคำพูดของผม  เขากอดแน่นกว่าเดิมใบหน้าที่ดูอ่อนล้าของกายทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้  เขาคงจะเพลียมาก

“กูขับรถมาตั้งไกล...เพื่อมึงเลยนะ”

“ขอบคุณนะ”  ถึงจะไม่ได้ขอก็เถอะ  ผมนอนเกร็งไม่กล้าขยับในอ้อมแขนอีกฝ่าย   กายลืมตาขึ้นมาแล้วจูบหน้าผากของผมเบาๆ

“กูง่วง ขอนอนแปปเดียว”  ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ  กายหลับตาลงพร้อมซุกหน้าแนบอกผม  ผมทำได้เพียงแค่นิ่ง...รอให้เขาหลับแล้วผมจะได้เป็นอิสระ

“กูรักมึงนะจูน”  ผมเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงพูดออกมา  แต่ก็ทำได้เพียงแค่เงียบไม่ตอบอะไรออกไป  ผม...ยังไม่พร้อมที่จะทำแบบนั้น  ผมแค่อยากจะขอเวลา...อีกไม่นาน

เรานิ่งเงียบกันอยู่นาน จนได้ยินเสียงกรนเบาๆ ของอีกฝ่ายผมเลยรู้ว่าเขาหลับไปแล้ว  ผมค่อยๆ แกะแขนที่กอดผมแน่นออกแต่ก็เปล่าประโยชน์  กายที่หลับอยู่กลับกอดผมแน่นกว่าเดิม

“กลัวหายหรือไงนะ”  ได้แต่บอกกับร่างที่นอนหลับไม่รู้เรื่องไปแบบนั้น  ผมคงต้องรอให้เขาคลายกอดออกและมันก็อาจจะนานถึงขั้นรอเขาตื่น 

ยิ้มบ้าอะไรจูน

อยากหยุดเวลาไว้เสียจริง  อยากหยุดเวลาไว้ให้มีมันเป็นแบบนี้ตลอดไป  ผมยังไม่พร้อมจะไปคุยกับพี่เอก ไม่พร้อมจะไปเคลียร์กับใครทั้งนั้น...ผมแค่อยากหยุดเวลาตรงนี้ไว้ อยู่ในที่ๆ ผมมีกายอยู่ข้างๆ

ผมแค่รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้  รู้สึกปลอดภัย รู้สึกถึงไออุ่นจากอ้อมกอดนี้  ผมยังรักเขา....ผมยังรักเขาไม่เคยเปลี่ยน

“กูรักมึงนะกาย....” พูดไปเพื่อหวังไม่ให้อีกฝ่ายได้รับรู้    ขอเวลา...ขอเวลาให้ผมไปเคลียร์ปัญหาของตัวเองให้มันจบ...ขอเวลาได้พิสูจน์ใจของเราทั้งสองคน

พอถึงเวลาของมัน...หวังว่าใจเรายังตรงกันอยู่



--------------
ไม่ได้ตรวจคำผิด
แบบสอบถามรวมเล่มฟิค