Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 21 : Chapter 20: Don't go 120per

Chapter 20:   Don't go

           

          “อย่าไปนะ”  

            ผมจับมือจูนแน่นไม่ปล่อย  จูนเองก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร....อยากกลับไปงั้นหรอ  ผมจับมือจูนแน่นกว่าเดิมแล้วลากแขนเขาพร้อมกับรถเข็นเดินหนี

            “มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้นะไอ้กาย มึงกำลังเห็นแก่ตัว!”

            “ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว”   ผมสวนไอ้เอกกลับ  มันรีบมาขว้างพวกผมไว้และจับมือจูนอีกข้างไว้แน่นจนจูนสะดุ้ง

            “ปล่อยจูน!”  ผมดึงจูนเข้ามาใกล้พร้อมกับพยายามปัดมือของไอ้เอกออกจากแขนจูน

            “ไม่!!! ของกู กูมาทวงคืน!”

            “พอ..พอได้แล้ว   พี่เอกกลับไปก่อนเถอะครับ จูนอายคนอื่นเขา ไว้ถ้าจูนพร้อมคุยเมื่อไหร่..จูนจะโทรหาพี่เอกเอง” ไอ้เอกถอนหายใจก่อนลดมือจากแขนจูน  ยอมเชื่อฟังจูนแต่โดยดี.....ที่พูดหมายความว่ายังไงหรอจูน...

            “ก็ได้  ไว้จูนพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่.....พี่รักจูนนะ รักมากที่สุดเลย”  ผมไม่สนใจหรอกว่าที่มันพูดมาจะเป็นความจริงหรือเปล่า  ผมขอเป็นคนเห็นแก่ตัวที่จับแขนจูนเดินหนีมันออกมา  ไม่อยากจะให้จูนไปกับมัน  ไม่อยากจะเสียจูนไปให้ใคร 

            “กลับบ้านเถอะกาย...”  ร่างบางที่ซุกหน้าเข้ากับแผ่นหลังของผมเอ่ยขึ้นมาเบาๆ  จูนร้องไห้ออกมา  ผมเลยพาเขาไปจ่ายเงินแล้วก็กลับบ้านทันที ยัง....ยังไม่พอ บรรยากาศแค่นี้มันก็แย่พอแล้ว  ฝนก็ยังจะมาตกอีก.......

            “อย่าร้องไห้เพราะมันได้มั้ย”  ผมพูดออกมาในขณะที่ขับรถอยู่...ส่วนคนที่ขับมาตอนแรกนะหรอ  นั่งร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตาอะไรอยู่ข้างๆ ผมแถมถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ 

            “.....”  ไม่มีคำตอบอะไร มันพอจะทำให้รู้ว่าตอนนี้ผมควรจะรีบขับรถให้ถึงบ้านเร็วๆ  สังขารตัวเองตอนนี้นะหรอ....หายเจ็บตั้งแต่เจอไอ้เอกเมื่อกี้แล้ว

            ผมสูญเสียความเป็นตัวเองไป....ตั้งแต่เมื่อไหร่

            ผมแค่อยากให้จูนปลอดภัย....เวลาที่เขาอยู่ข้างผม

            “กะ กาย! อื้อ!”

            ผมที่นั่งมองอีกคนนั่งร้องไห้เงียบๆ มานานก็อดไม่ไหว  ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ ชวนคุยก็ไม่พูดสุดท้ายก็เลยใช้ปากผมง้างปากจูนให้มาพูดกันดีๆ

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว”   จูนขยับตัวไปนั่งริมโซฟาเมื่อผมขยับมานั่งฝั่งเดียวกับเขาแล้วเปิดทีวีดูบอลเพื่อทำลายความเงียบ   ถึงแม้ข้างนอกฝนจะตกหนักมากก็เถอะ...ส่วนซีโร่พอเกิดเรื่องแบบนี้แทนที่จะมาเล่นกับจูนกลับหนีไปนอนหลับแล้ว แมวบ้า

“ทำไม....ทำไมตอนเรามีปัญหา...ทำไมมันต้องถาโถมเข้ามาเยอะขนาดนี้หรอกาย....ทำไมตอนที่เรามีความสุข ทำไม...ไม่แบ่งไปตอนนั้นบ้าง....”  พูดแล้วก็ชุกหน้ากับเข่าของตัวเอง  จูนเป็นคนไม่กล้าตัดสินใจ....เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว  เขาก็แค่กลัว...ว่าถ้าเลือกใคร อีกคนหนึ่งจะเจ็บหรือเปล่าเพราะเขาหรือเปล่า

“ทำตามความรู้สึก  ทำตามหัวใจมึงสิจูน”  ผมทำท่าจะขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายแต่เขากลับขยับหนี    หึ....นั่นสินะ  เป็นอะไรกับเขาหรือกาย ถึงมีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับเขา  เพื่อน แฟน...หรือแค่คนข้างบ้าน

“อย่า...”

เปร้ง!!!!!!

เราทั้งคู่ต่างสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ฟ้าก็ร้องมาแถมไฟในบ้านก็ดับ...ให้ตายเถอะ  บรรยากาศมันชวนให้น่าอึดอัดกว่าเดิมอีก จะมาดับอะไรวันนี้ห้ะ!

แต่ก็นะไม่รู้ว่าฟ้าเล่นตลก.....หรือเข้าข้างผมก็ไม่รู้

เมื่อร่างบางขยับตัวจากที่นั่งริมโซฟามาเป็นข้างๆ ผมแทน  จูนกอดแขนผมไว้แน่นเหมือนกลัวผมจะหายไปอย่างนั้น

“กลัวหรอ”

“อืม....”  ผมก้มลงไปเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายถึงจะมองเห็นไม่ค่อยชัดก็เถอะ  ผมยอมรับเลย...ว่าตอนนี้ผมหลงจูนมาก  ผมอยากจะกอดเขา อยากจะจูบเขา  อยากจะสัมผัสเขาทุกครั้งที่เราอยู่กันแค่สองคนแบบนี้

"จูน" 

"หื้อ?" 

"ขอจับมือได้มั้ย..."   ร่างบางตกใจกับคำขอของผมไม่น้อย  เขาผละออกจากแขนของผมแล้วก็ชุกหน้ากับเข่าของเขาเหมือนเดิม แต่ว่ากลับยื่นมือข้างหนึ่งมาให้ผม

".....อืม"   ผมลอบยิ้มกับตัวเองในความมืดที่ไม่มีใครมองเห็น   ผมค่อยๆ จับมือเขาไว้และก็จับแน่นกว่าเดิมเมื่อเขาสะดุ้งเสียงฟ้าร้อง

“กูอยู่ข้างมึงเสมอนะจูน  ไม่ว่าจะเรื่องอะไร..”

“ข...ขอบใจ”

“ที่สำคัญกูรักมึงนะ...แล้วมึงเองก็...รักกูใช่มั้ย?”

 

------------------------------------------


 

เปร้ง!!! 

ไม่ทันที่จูนจะได้ตอบผม  ฟ้าก็ดันร้องมาเสียก่อน ร่างบางข้างๆ เกาะแขนผมแน่นไม่ยอมปล่อย  ยังไม่พอ...เข้าซุกหน้าของตัวเองมาที่อกแกร่งของผม

เราสองคนนิ่งเงียบไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา  ผมก็แค่อยากจะรอคำตอบจากปากของเขา...ว่าตอนนี้คนตรงหน้ารู้สึกยังไงกับผมกันแน่

“ขอเวลา....ได้มั้ยกาย”  จูนพูดเสียงเบาจนผมต้องก้มไปเงี่ยหูฟัง  ร่างบางพูดแค่ประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบ

“ขอเวลา?”

“ขอให้จบเรื่องพี่เอกก่อนได้มั้ย...พอถึงตอนนั้นจะตอบทุกอย่าง” ไม่พูดเปล่าร่างบางเอื้อมมือมากอดผมไว้ ผมโอบเขาตอบและยกตัวอีกฝ่ายมานั่งบนตักของตัวเอง

รองั้นหรอ....

ผมรอจูน...มานานขนาดนี้แล้ว....ให้รออีกสิบปีผมก็รอได้
 
          ขอแค่เขา....อย่าไปจากผม  
    
          ขอเเค่เขาไม่ทิ้งผมไป...ไม่หนีผมไปไหนก็พอแล้ว 

“ให้กูรอมึงอีกสิบปี กูก็รอได้”  ผมก้มลงจุมหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ   จูนพยักหน้าตอบ ผมรู้สึกว่าเสื้อของผมกำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่าย

ผมอยากสัมผัสเขา.....

อยากจะกอดปลอบ..ให้หายเศร้า

ยิ่งมานั่งตักกันแบบนี้.....

“กาย”  จูนร้องทันทีที่ผมเอนตัวให้เขานอนราบกับโซฟา  ร่างบางใต้ร่างผมดันตัวผมให้ออกห่าง

“ถ้ามึงไม่ให้กูทำ...กูไม่ทำก็ได้นะ”  เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไร  ถึงแม้ไฟจะดับแต่ผมก็พอจะเห็นหน้าของเขา

คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเขาทำให้ผมหมั่นเขี้ยวขบเข้าที่ซอกคอขาวเบาๆ   จูนไม่ตอบแต่พยายามผลักผมออก

ถ้าไม่พูดปฏิเสธ.....ผมก็จะถือว่าเขาสมยอม J

อดมาหลายเดือนแล้ว....ขอกินหน่อยก็แล้วกัน

“กาย! ไม่เอา”  ผมจับมือเรียวไว้เหนือศีรษะเขาแล้วก้มประกบริมฝีปากลงกับร่างบาง  จูนได้แต่ดิ้นหนีผม

“เดี๋ยวจะตกนะจูน” ผมพูดไม่สบอารมณ์เมื่อคนต่างหน้าดิ้นหนี คือถ้าตกโซฟาไปจะทำไงครับตอนนี้ไฟมันดับแล้วคนขี้กลัวอย่างจูนอีก

“กูกลัว...ไม่เอา”  ปากบอกว่าไม่แต่แขนนี้โอบคอผมไว้แน่น  ผมให้แต่ก้มลงจูบอีกฝ่ายกับท่าทางไร้เดียงสานี้ 

“ไม่คิดจะใจอ่อนให้กูเลยหรอ”

“เปล่า...แต่”  ไม่ทันให้เขาพูดจบผมก็ทาบทับริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างโหยหา  ผมก็แค่คนขี้ขลาดที่ไม่อยากรับฟังอะไร

ผมกลัวว่าเขาจะปฏิเสธผม  กลัวว่าเขาจะทิ้งผมไป

“ขอได้มั้ยจูน  ขอร้องล่ะ” 

“......”

“แค่นิดเดียว ขอกินนิดเดียว....”

“มะ..ไม่”

“นะครับจูน  กายขอ...”   

 “ไม่เอา” ผมไม่สนกับคำตอบของคนตรงหน้าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา แต่ก็โดนขาของจูนมาขวางไว้ก่อนจะได้ทาบริมฝีปาก

“ทำไมล่ะจูน...ทั้งๆ ที่เรา...รักกันไม่ใช่หรอ” 

“มัน...ไม่ใช่ตอนนี้”

“นิดเดียวก็ไม่ได้หรอ”

“ไม่....ขอร้องเถอะนะ”  ผมได้แต่ถอนหายใจและลุกออกจากตัวร่างบาง พร้อมขยี้หัวตัวเองแรงๆ พอสงบสติ  จูนขยับตัวไปชัดกับพนักโซฟาอีกครั้ง   ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเหมือนกันเลยได้แต่นั่งเงียบกันทั้งสองคน

นานพอ...

ที่จะรู้ว่าอีกคนหลับไป

เกือบ 30 นาทีได้ที่เราต่างนิ่งเงียบให้กัน  ผมที่หยิบโทรศัพท์มาเปิดเล่นเกม  ส่วนจูนที่นั่งเงียบๆ ของเขาไปๆ มาๆ ก็หลับไป

            ผมเหลือบไปเห็นแสงจากจอโทรศัพท์ของเขาที่วางไว้ข้างตัว  ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ...แค่อยากรู้เฉยๆ   ผมเสียมารยาทหยิบมือถือของเขาขึ้นมาเปิดดู  เป็นจาที่ส่งข้อความมาบอกว่าจะไม่กลับบ้านแต่จะไปหาพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด  ยังไม่พอ...ยังจะมาชวนจูนไปอีก

            ‘ตามมาก็ได้นะจูน  อยากเที่ยวอยู่ไม่ใช่หรอ? ทะเลน่ะ’

            ทะเลงั้นหรอ...หึ

            คงต้องทำแต้มหน่อยแล้วล่ะกาย

            “อื้อ” 

            “ตื่นแล้วหรอ”  ผมที่เพิ่งจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังอยู่บนรถ....แถมคนข้างๆ ก็ยังคงขับต่อไปข้างหน้า

            ‘ประจวบคีรีขันธ์  50 กิโลเมตร’

            ป้ายข้างทางทำให้ผมเบิกตากว้าง  หันมองร่างสูงที่ไม่อธิบายอะไรให้ผม  กายทำเพียงแค่ส่งถุงเซเว่นที่มีนมกับขนมปังอยู่เต็ม

            “หมายความว่ายังไงกาย”

            “อ่า...ลองเปิดข้อความในมือถือดูสิ” ผมขมวดคิ้วสงสัย  จะบ้าตาย...จำได้แค่ว่าเมื่อคืนไฟดับ...แล้วผมกับกายก็เกือบจะมีอะไร  ผมหลับ...ตื่นขึ้นมาก็อยู่บนรถนี่แหละ แถมยังเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ด้วย

            ‘ไม่กลับบ้านนะพี่  ไปหาพ่อกับแม่ที่ประจวบ  ตามมาก็ได้นะจูน  อยากเที่ยวอยู่ไม่ใช่หรอ? ทะเลน่ะ’

            "มึงเป็นบ้าอะไรห้ะ! คิดจะมาก็มางั้นหรอ!!!"  ถึงจะเคยบ่นๆ กับจูนว่าอยากไปเที่ยวทะเล แต่ผมก็ไม่คิดว่า..กายจะพาผมมาตามคำชวนของจา  ใจกล้าบ้าบิ่นไปแล้วนะ 

"ก็แค่อยากพาเมียมาเที่ยวทะเล"  ผมแทบจะปรี๊ดแดกกับคำพูดของอีกฝ่าย พอขาหายเจ็บ...ก็กลับเป็นแบบเดิมอีกแล้ว 

"จะพูดอะไร ทำอะไรเคยถามกันสักคำมั้ย!?!"

"เปล่า กูยัดเยียดให้ไง" 

“กาย!”

“ก็เห็นเครียดเลยพามาเที่ยวบ้าง  มหาลัยก็คงเรื่องจัดกีฬา เอาน่า”  กายพูดไม่สบอารมณ์นักที่เห็นผมโวยวายใส่  ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอกนะครับ...แต่ผมไม่ชอบที่กายชอบทำอะไรตามใจตัวเอง...ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างเลย

“อย่าโกรธกูเลยนะ”

“ไม่ได้โกรธ”

“กูทำเพื่อมึงนะจูน”  ผมไม่รู้ความคิดของกายเลยจริงๆ ...ในบางครั้งเขาก็เป็นคนที่ดูโหดร้าย น่ากลัว เข้ากับคนอื่นยาก แต่ในบางมุม...เขาก็น่ารักมากสำหรับผม

“ขอบคุณนะ

“ลมอะไรหอบให้มาด้วยกันเนี่ย”  หลังจากที่เราถึงหัวหินก็เกือบสิบโมง  ผมก็โทรหาจาและตามไปหา  รีสอร์ทที่พ่อแม่และจาพักตอนนี้หนาแน่นไปด้วยทัวร์ของชาวต่างชาติ  แม่ยิ้มกว้างทันทีที่ผมลงจากรถมาพร้อมกับร่างหนาข้างๆ

“พอดีไม่มีเรียนกันน่ะครับ เลยอาสาขับรถพาจูนมา”  กาย...เข้ากับพ่อแม่ผมได้ดี  พ่อกับแม่มองกายเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม...

“อธิบายมาให้หมดเลยนะ”  ระหว่างที่พ่อกับแม่คุยกับกายอยู่  จูนก็ลากตัวผมมาคุยให้ไกลจากพวกเขา  แถมสายตาของน้องสาวผมที่ไล่มองตัวผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“อย่าบอกนะว่าพี่แต่งตัวเอง  ไม่ใช่หรอก”  ผมหน้าร้อนขึ้นทันทีเมื่อจูนพูดออกมา  จะว่าไปก็ลืมไปเสียเลยว่ากายเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แถมยังจัดกระเป๋ามาให้อีก

“ทำไมหรอ”

“มันน่ารักสุดๆ เลย”

            “งะ งั้นหรอ”

            “ใครแต่งให้  ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าพี่จะแต่งตัวแบบนี้เป็น”  เสื้อผ้าที่ผมใส่มามันก็ไม่ได้หรูหราอะไรมากก็แค่เสื้อยืดลายสีเทากับกางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่าแถมยังมีหมวกสานที่มันไม่ใช่ของผมติดมาด้วย

            “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ เล่ามาเลยนะ ไหนบอกจะไม่ยุ่งกันไงแล้วทำไมถึงมาด้วยกันล่ะ?”

            “ก็เมื่อคืนน่ะ....พี่ก็นอนหลับไป  รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แหละ” 

            “พี่จะหมายความว่าพี่กายแต่งตัวให้พี่  จัดกระเป๋าให้พี่มา?” 

            “อืม” 

            “ให้ตายเถอะ คิดบ้าอะไรของมัน  แค่ส่งข้อความไปอวดไม่คิดว่าจะเห็นแล้วตามมาจริงๆ  เฮ้อ”  จาถอนหายใจยาวพร้อมกุมขมับ  ผมหัวเราะกับอาการของเธอ  

            “หมายความว่าไง  ไม่อยากให้พี่มาเที่ยวด้วยว่างั้น?”

            “ก็เปล่า ก็ไม่ได้อะไรหรอก แต่พวกเราคิดว่าพี่มาคนเดียวเลยเปิดห้องให้แค่ห้องเดียวแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ทัวร์ก็จะมาลงดังนั้นห้องก็จะเต็ม แล้วถามหน่อยเถอะ...พี่กายจะนอนที่ไหน ถ้าไม่ใช่ห้องเดียวกับพี่”  ผมนิ่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไร  ความจริงงถึงห้องมันว่าง....ก็ไม่ต้องไปเปิดเพิ่มก็ได้นี่  ผมกับกายนอนด้วยกันได้สบายอยู่แล้ว

            “ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่” 

            “โอ้ยย พี่จูน ถ้าเกิดตัวเองโดนเขางาบขึ้นมาจะทำยังไง”

            “หื้ม?”

            “บรรยากาศมันให้ขนาดนี้....พี่กายก็ไม่ได้จะขี้เหร่ซะหน่อย เชื่อเถอะ...พี่เสร็จเขาแน่ๆ”  ผมอ้าปากเหวอเมื่อจาพูดแล้วยิ้มมุมปากเหมือนกับแกล้งผม

            “ก็...ก็พี่ไปนอนกับจาก็ได้นี่”

            “ฉันน่ะโอเคไม่มีปัญหาหรอกนะ..แต่นู้น เขาจะยอมเปล่าล่ะ?”  จาพูดพร้อมหันไปทางกายที่คุยกับแม่ผมอยู่

            กายคงไม่ใจร้ายกับผมขนาดนั้นหรอกมั้ง?

เริ่มหวานทีละนิดๆ  หวังว่าจะชอบกันนะ
ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ