Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 19 : Chapter 18: Choice 110per

 

 Chapter 18:  Choice

 

 

            “อื้อ”

            ผมที่กำลังเก็บกวาดห้องเมื่อได้ยินเสียงของร่างสูงก็รีบไปดูเขาทันที  กายพยุงตัวเองให้ลุกนั่งหน้าตาที่บอกบุญไม่รับเท่าไหร่

            “เจ็บไหม”

            ผมถามเสียงค่อยและเอื้อมมือไปจับดูแผลที่หัวของเขา  แต่ร่างหนากลับหันตัวหนีผม  เขาเอื้อมมือไปหยิบไม้ค้ำที่ผมวางไว้ข้างเตียงมาพาตังเองเดินไปเข้าห้องน้ำ

            โกรธ? งั้นหรอ?

            “กาย”  ผมเดินหากายที่ห้องน้ำ  ร่างสูงไม่ได้หันมามองผม เขาล้างหน้าแปรงฟันแล้วเดินออกจากห้องน้ำไม่สนใจผม

            ผมไม่ได้เป็นคนผิด...ไม่ใช่หรอ?

            ร่างหนาพยายามเดินไปนั่งที่เตียงอย่างทุลักทุเล พร้อมกับหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปิดดูมันทำอย่างกับว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องนี้

            “หิวหรือเปล่า เดี๋ยวกูไปทำอะไรให้กิน” 

            “............”

            ผมรอคำตอบจากมันแต่ก็คิดว่ายังไงซะ กายคงจะไม่ตอบผมแน่ๆ 

            “ถ้ามึงไม่อยากให้กูอยู่  กูกลับก่อนนะ”  ผมบอกพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าของตัวเองเตรียมจะเดินออกจากห้องไป

            “กูอยากกินกาแฟ”

            ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องแอบอมยิ้มคนเดียวด้วยก็ไม่รู้  เพียงแค่มันตอบกลับมาเท่านั้นเอง  อย่าลืมไปสิจูนว่า...เราสองคนรักกันไม่ได้หรอก

            หลังจากที่ผมชงกาแฟมาให้มัน กายก็ไมได้พูดอะไรกับผม  ตอนนี้ก็เกือบจะเก้าโมงไม่รู้ว่ามันมีเรียนหรือเปล่า

            “มีเรียนไหม”

            “มี”

            “กี่โมง?”

            “10 โมง”  ผมเบิกตากว้างเมื่อกายบอกเวลามา ให้ตายเถอะตอนนี้มันควรจะรีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยได้แล้ว

            “งั้นเดี๋ยวกูไปเตรียมชุดให้นะ”

            “ไม่ต้อง”

            “หือ?”    ผมขมวดคิ้วสงสัย  กายถอนหายใจเฮือกใหญ่และหันมองนอกหน้าต่าง   เมฆฝนตั้งเค้าดำทมิฬไปทั่วฟ้า   กายเกลียดฝน....มันคงไม่ยอมไปเรียนแน่ๆ

            “กูไม่อยากไป”

            “แต่ว่า...”

            “อาจารย์คนนี้ไม่เคยเช็คชื่ออยู่แล้ว ใครจะไปไม่ไปเขาไม่ได้สนใจอะไรหรอก”  กายพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก

            “วันนี้กูไม่ไปนะ....อืม...ถูกแก้วบาดเดินยังไม่ได้...เออ!”   ผมคิดว่าเขาคงจะโทรหาเพื่อนเรื่องที่จะหยุดเรียนวันนี้ ผมไม่ได้สนใจอะไร หน้าที่ของผมก็แค่อยู่รับผิดชอบความผิดของตัวเองจนกว่ากายจะหายเป็นปกติ

            “มันมาทำไม”  กายเหลือบมองผมแล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ  มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับผมงั้นหรอ?

            “ของกูไม่ใช่ของมัน ถ้ามันจะมีเรื่องก็บอกมันไปเลยว่ากูพร้อม...เออ!....รู้แล้ว แค่นี้นะ”  ผมรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้  มันเหมือนกับว่าบทสนทนานี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผมและนำพาเอาสิ่งเลวร้ายมา

            “ไอ้เอกไปหากูที่คณะ”  ผมเบิกตากว้างรีบหันไปมองกาย  ร่างสูงสีหน้านิ่งเฉยราวกับไม่เกรงกลัวอะไรที่จะเกิดขึ้น

            คนไม่เจียมตัว

            “แล้ว? เขาทำไม?”

            “มันก็คงจะถามหากู มันคงโกรธจนอยากจะฆ่ากูมั้ง”   กายยิ้มที่มุมปากเหมือนกับเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก

            “มึงจะบ้าหรอ!”

            “อะไรมึง”

            “ไม่เจียมตัวเองเลยนะ ถ้าพี่เอกเขาจะฆ่ามึงจริงๆ  ยังไงซะตอนนี้มึงก็สู้เขาไม่ได้......พี่เอกต้องมาหามึงที่บ้านแน่ๆ ”

            “กูไม่ได้อ่อนขนาดนั้นนะ” 

            “กาย แต่สภาพมึงมัน...”  กายจ้องผมตาเขม็ง  ผมเงียบไม่พูดอะไรต่อได้แต่ถอนหายใจกับพฤติกรรมของร่างสูง  หวังว่าพี่เอกจะไม่มาที่นี่นะ  ขอแค่นั้น....ก็พอแล้ว

            “...............”

            “...............”

            เราทั้งสองนิ่งเงียบอยู่นาน  ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา   ถ้าย้อนเวลากลับไปได้....อยากจะแก้ไขเรื่องของเราให้มันดีกว่านี้

            ผมเอง...ที่โง่

            “ขอโทษนะ เรื่องเมื่อคืน” จูนสะดุ้งเล็กน้อยเมือผมพูดออกไป   ร่างบางที่กำลังนั่งจัดห้องที่รกและสกปรกของผมให้สะอาดเรียบร้อยเหมือนแต่ก่อน

            “เอ่อ....ไม่เป็นไรหรอก”  ร่างบางยิ้มก่อนจะรีบถือถุงขยะเดินออกไปข้างนอก  ความสัมพันธ์ในสถานะอะไรก็ไม่รู้ของเราสองคน

            ที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับ

            เขาอยากยุติความสัมพันธ์ของเราให้เป็นแค่เพื่อน  คนรู้จัก

            แต่ผมกลับอยากได้มากกว่านั้น

            เมื่อครู่ที่ผมโทรไปหาเพื่อน  มันก็โวยวายใส่ผมใหญ่ว่ามีไอ้เหี้ยที่ไหนไม่รู้มาอาละวาดตามหาผมไปทั่ว  บอกว่าผมไปแย่งแฟนมัน

            หึ  นิสัยแบบนี้ไม่ค่อยเปลี่ยน   พาลใส่คนอื่นไปทั่วแบบนี้จะมีใครไปได้อีกนอกจาก ไอ้เอก

 

            เสียงฟ้าร้องมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกแย่กว่าเดิม  ผมเกลียดฝน... ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อจะไปอาบน้ำสักหน่อย

            แต่เสียงของผู้มาเยือนมันก็ทำให้ผมหยุดชะงักไปเสียก่อน  ผมใช้ไม้ค้ำพาตัวเองไปที่ระเบียงก็พบกับรถของคนที่ผมเพิ่งจะกล่าวถึง

จูนพูดถูก  ไอ้เอกมันมาหาผมจริงๆ

“กาย” จูนรีบเดินเข้ามาหาผม  ร่างบางลุกลี้ลุกลนเดินไปเดินมา

“โอ้ย จะทำยังไงดี”

“มึงอยู่บนนี้แหละไม่ต้องลงไปหรอก” 

“มึงจะบ้าหรอกาย  ขามึง!”  จูนขยี้หัวตัวเองแรงๆ แล้วทรุดนั่งลงที่โซฟา  ร่างบางดูจะเป็นกังวลมาก แต่ยังไงก็อดดีใจไม่ได้ที่เขา...เป็นห่วง

“กูไม่ตายง่ายๆ หรอก  ไอ้เอกมันไม่ได้โง่ที่จะใช้แต่กำลังอย่างเดียวหรอก”

“แต่ว่า...”

“กูถามมึงอย่างหนึ่งได้ไหม”  ผมสูดลมหายใจพร้อมกับตัดสินใจถามร่างตรงหน้าออกไปตรงๆ             จูนพยักหน้าตอบทันที

“มึงเป็นห่วงใครกันแน่? มัน....หรือว่ากู”   



 

 

จูนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรผม  ร่างบางเบือนหน้าหนีแล้วยิ้มแห้งๆ ออกมาให้แค่นี้ผมก็พอจะรู้คำตอบแล้ว

“กูเป็นห่วงมึงนะ...”

ผมเผลอดีใจกับคำตอบนี้ทั้งๆ ที่รู้ว่า

“ก็มึงเป็นเพื่อนกู”  จูนนั่งนิ่งส่วนตัวผมก็ได้แต่มองร่างบางที่ใจแข็งเสียเหลือเกิน.....ผมลอบถอนหายใจและพยุงตัวเองลุกเดิน

“จะไปไหน....มึงอยู่บนนี้แหละนะ เดี๋ยวกูไปคุยกับพี่เอกเอง”  ไม่รอฟังคำตอบของผม จูนก็รีบวิ่งลงไปหามันทันที  

หมาหัวเน่า.....คำนี้น่าจะเหมาะสำหรับผม

เชื่อผมสิ ว่าถ้าจูนอยู่กับไอ้เอกสองคน  จูนต้องใจอ่อนยอมไปกับมันแน่ๆ ส่วนผมก็คงต้องหงอยอีกตามเคย

ผมพยุงตัวเองให้ก้าวเดินลงบันไดตามร่างบางไปที่หน้าบ้านตัวเองอย่างทุลักทุเล  จูนที่กำลังยืนคุยกับไอ้เอกอยู่หันมาเห็นผมก็ตกใจร้องออกมา

“กาย....”  จูนจะมาหาผมแต่กลับถูกร่างหนาจับแขนไว้  ไอ้เอกจ้องผมตาเขม็งก่อนจะไล่สายตาดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“สภาพมึงขนาดนี้ ยังจะมีหน้ามาท้ากูอีกหรอ สมเพช!”  ผมถอนหายใจอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากรอยยิ้มยียวนกวนใจมัน

“พี่เอก ปล่อยจูน! กายเจ็บอยู่พี่ก็เห็น”  ร่างบางตรงหน้าพยายามสะบัดแขนออกจากมือของอีกฝ่ายแต่เหมือนจะไม่ได้ผล

“มันสำออย จูนไม่เห็นหรอ? แต่ก่อนต่อยกับพี่ปางตายมันยังไม่เป็นอะไรเลย!” 

ผมกับมันเลวพอๆ กัน

มันก็ต้องรู้ไส้รู้พุงกันอยู่แล้ว

ผมยิ้มกวนไปให้มันที่กำลังโมโหอยู่กับร่างบางที่ดิ้นหนีมัน สายตาของจูนที่มองผมตอนนี้มันทำให้ผม....คิดไปไกลแล้ว

“พอได้แล้วพี่เอก พี่กลับไปก่อนเถอะนะ”

“จูนปกป้องมัน ทั้งๆ ที่พี่เป็นแฟนจูน”

“เราเลิกกันแล้ว!”  จูนพูดเสียงดังอย่างเหลืออด  เขาไม่สนใจว่าพ่อแม่เขาที่อยู่ในบ้านจะออกมาได้ยินลูกของตัวเองทะเลาะกับแฟนที่แม่ของจูนรักนักรักหนา

“พี่ไม่เลิก”

“แต่จูนจะเลิก เพราะพี่เป็นแบบนี้ไงจูนถึงต้องเลิกกับพี่”

“หมายความว่าไง”  ไอ้เอกที่โมโหอยู่แล้วก็โมโหยิ่งกว่าเดิม แต่คนที่มันจะเอาเรื่องตอนนี้ไม่ใช่ผมเหมือนตอนแรกแต่เป็นร่างบางตรงหน้าผมเสียมากกว่า

ผมค่อยๆ ขยับพาตัวเองเข้าไปใกล้สองคนนั้นเพื่อหวังว่าจะช่วยจูนออกมาจากพายุอารมณ์ของไอ้เอกที่ไม่มีทีท่าจะสงบลง

“กาย ระวัง!”  ผมไม่ได้อ่อนอย่างที่จูนคิดหรอกนะ  เพียงแค่ต้องใช้ไม้ค้ำพยุงตัวเองมันไม่ได้ทำให้ผมจะเลวน้อยลงหรอก  ผมยกไม้ค้ำข้างหนึ่งดันไอ้เอกอย่างแรงจนมันเกือบเซล้ม  จูนเลยรีบสะบัดแขนออกแล้ววิ่งมาอยู่ข้างผม 

“มึง” มันดูจะหัวเสียมาก  ร่างหนาพอๆ ผมตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธ จูนที่อยู่ข้างผมเขาคงจะกลัวไอ้เอกมากๆ

“อย่ามาเสือกได้มั้ยไอ้กาย มึงยังเอาตัวเองไม่รอดเลยนะ” มันยิ้มแสยะให้ผมแล้วมองดูไม้ค้ำที่ผมใช้ดันมันเมื่อครู่ก่อนจะเดินมาดึงมันไปจากผมข้างหนึ่ง

“กู....เรียนหมอ มึงก็น่าจะรู้.....” มันยิ้มเลวพร้อมกับก้มไล่มองตามร่างกายของผมที่มีรอยแผลต่างๆ อยู่

             “ว่าตีตรงไหน ต่อยตรงไหนมันเจ็บที่สุด”

“มึงจะทำไรกูก็ได้  แต่อย่ายุ่งกับจูน”

“มึงไม่ได้เป็นไรกับจูน อย่าสอด”

“หึ แน่ใจหรอว่ากูกับจูนไม่ได้เป็นอะไรกัน”  แขนของผมถูกจูนจับไว้แน่น  เขาส่ายหน้าไม่ให้ผมพูดออกไป

“มึงจะพูดอะไรก็พูดมา” ไอ้เอกเร่งให้ผมพูด  แต่มือเรียวที่จับแขนผมเอาไว้กลับสั่นเทาผมมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“มันอันตรายกับมึงนะ” พอผมได้ยินเขาพูดก็ยิ้มแก้มปริ  ถ้าเขามีเหตุผลแบบนี้อีกล้านข้อต่อให้ใครมาทำอะไรผมก็ไม่เป็นอะไรหรอก

“ไม่เป็นไรหรอก”  จูนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาคงจะเตรียมใจมาแล้วเหมือนกัน....ยังไงซะเรื่องนี้ก็ปิดไม่มิด ยังไงมันก็ต้องมีคนรู้......

“ว่าไง”

“จูนมีอะไรกับกายแล้ว” ไม่ใช่ผมที่เป็นคนพูดแต่เป็นร่างบางข้างๆ ผมที่โพล่งออกไป  ทั้งผมทั้งไอ้เอกก็ต่างตกใจไม่แพ้กัน

ผมไม่คิดว่าจูนจะเป็นฝ่ายพูดมันออกไป......

“จูน  ว่าไงนะ!!!”  ไอ้เอกที่ดูจะโมโหกับพวกผมตะคอกถามจูน   ผมดึงแขนจูนให้เขาไปอยู่ข้างหลังผมไว้

“ตามที่ได้ยินนั่นแหละ มึงกลับไปได้แล้ว”

“มึง!!!  จูนบอกพี่มาสิว่ามันไม่จริง!!!”

“มันเป็นความจริงครับ....”   จูนพูดเสียงค่อย เขาจับเสื้อผมไว้แน่น

“มันบังคับจูนใช่มั้ย  จูนไม่ได้เต็มใจใช่มั้ย บอกพี่มา!!!”  ไอ้เอกย้ำเท้าเดินเข้ามาหาจูนแต่ผมก็บังเอาไว้ไม่ให้มันเเตะต้องจูน

“พี่เอกกลับไปเถอะนะ”

“อ่อ เหตุผลนี้สินะที่ทำให้จูนไม่ยอมพี่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ก็เพราะแบบนี้ใช่มั้ย!!!”

“มึงกลับไปได้แล้วไอ้เอก อย่ามายุ่งกับพวกกูอีก!”

“มึงคิดว่ามึงเป็นใครมาสั่งกู! ยังไงจูนก็เป็นของกู!!!....”  มันหยุดพูดก่อนจะแสยะยิ้มให้พวกผมแล้วหัวเราะออกมา

“กูไม่ถือหรอกนะ ไอ้เรื่องแบบนี้”

“พี่เอกพอเถอะนะครับ  ยังไงพี่เอกก็มีฝุ่นอยู่แล้ว พี่เอกจะมายุ่งกับจูนอีกทำไม”  จูนโพล่งออกไป  ไอ้เอกตาขวางทันทีที่ได้ยินชื่อเด็กฝุ่น 

“อย่าพูดถึงเด็กคนนี้ได้มั้ย เรื่องของพี่กับฝุ่นมันจบไปแล้ว  จูน..พี่รักจูนนะ รักจูนที่สุด รักคนเดียว”  ไอ้เอกสาวเท้าเดินเข้ามาหาแต่จูนกลับหนีมัน ไอ้เอกชะงักก่อนจะเดินกลับไปที่เดิมอย่างหัวเสีย

“ยังไงพี่ก็ไม่มีวันเลิกกับจูนแน่ ถึงหนีพี่ก็จะไม่ปล่อย” พูดจบมันก็หันมาพูดกับผมแต่น้ำเสียงและสีหน้าท่าทางแตกต่างออกไป

“มึงต่างหากที่สมควรออกไปจากชีวิตจูนไม่ใช่กู!!!!”  ผมกำหมัดตัวเองแน่น ยอมรับว่าตอนนี้โกรธมาก....ผมนะหรอจะเป็นฝ่ายที่ต้องออกไปจากชีวิตจูน  ไม่มีทางหรอก

“กูไม่ทำ!!!” 

“มึงต้องทำ!!!”

“จูนเป็นเมียกู มึงต่างหากที่เป็นคนนอกไอ้เอก!!!”  ผมสุดจะทนกับความดื้อรั้นของมันที่ไม่ยอมรับความเป็นจริง   ไม่ทันที่พูดจบประโยคดีหมัดหนักๆ ของไอ้เอกก็โดนเข้าที่หน้าของผมเต็มๆ  โชคดีที่ผมจับไม้ค้ำไว้แน่นไม่อย่างนั้นคงได้ล้มลงไปแน่

“พอเลยนะพี่เอก  ออกไปเลย!!!” จูนผลักไอ้เอกก่อนจะรีบมาดูผม  ไอ้เอกที่เห็นจูนเอาอกเอาใจผมก็ยิ่งโกรธ

“จูน!!! พี่เป็นแฟนจูนนะ”

“กายเจ็บอยู่!!! แล้วพี่มาต่อยกายทำไม พี่ต่างหากที่เป็นคนผิด กลับไปก่อนที่จูนจะเกลียดพี่ไปมากกว่านี้!!!”  จูนไม่สนใจว่าร่างสูงจะตอบอะไร  เขาพาผมเดินเข้าในบ้านโดยทิ้งให้ร่างสูงหนาที่อยู่นอกบ้านทึ้งหัวตัวเองจนกระทั้งมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารถรับแล้วก็รีบขับรถออกไปทันที  ..........เกิดเรื่องอะไรกับมัน? หรือว่าจะเป็นฝุ่น? 

           
              ช่างเถอะ  ขอเเค่มันไม่มายุ่งกับจูนก็พอแล้ว

“กายเป็นหรือเปล่า”  จูนถามเสียงค่อย

“เปล่า ไม่เป็นไรหรอก  มึงไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“มึงจะบ้ารึไง มึงควรจะดูสภาพตัวเองมากกว่านะก่อนที่จะมาถามกู”  จูนพูดอย่างอารมณ์เสีย

“มึงโกหกไม่เก่งเลยนะจูน” ผมบ่นพึมพำในลำคอ 

“หื้ม? ว่าไงนะ?”

“เปล่า  ไม่มีอะไรหรอก”

แน่ใจหรอ.....ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้มันเป็นเเค่สถานะเพื่อน

ั