Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 18 : Chapter 17: Restart 100per

Chapter 17:  Restart

 

            “กาย!!!” 

            จูนไม่พูดเปล่า เขาปัดโทรศัพท์มือถือของตัวเองในมือของผมตกลงพื้นอย่างไม่ใยดี  ผมมองหน้าเขาด้วยสายตางุนงง

            “อะไร?”

            “ทำบ้าอะไรอยู่รู้ตัวมั้ย!”  จูนก้มเก็บโทรศัพท์ที่หน้าจอดับสนิท   ผมอยากจะรู้ชะมัดว่าตอนนี้ไอ้เอกมันจะคลั่งขนาดไหน

            “ก็ดีไม่ใช่หรือไง มันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับมึง....อีกอย่างกูก็พูดความจริง”

            “มึงเป็นว่าพี่เอกจะเป็นคนแบบนั้นหรือไง ถ้าเกิดเขามาตีมึงล่ะ  สภาพตอนนี้มีปัญญาไปสู้กับเขาหรอ?”  จูนยิ้มเยาะให้กับสภาพร่างกายของผมตอนนี้  ถ้าเกิดมันมาจริงๆ.....ผมก็คงได้แต่นอนให้มันซ้อมอย่างที่จูนพูดไว้

            “มันไม่มาหรอก”

            “แล้วถ้ามาล่ะจะทำยังไง”

            “มันดึกแล้ว ไอ้เอกไม่ออกมาหรอก แต่พรุ่งนี้ไม่แน่”  ผมหัวเราะในลำคอคิดถึงเรื่องที่จะอาจจะเกิดขึ้นพรุ่งนี้....

            “ก็เพราะวู้วาม ทำอะไรไม่รู้จักคิด”

            “อย่าบ่นดิวะ”

            “กูว่ามึงไปอาบน้ำนอนเถอะ”  จูนถอนหายกอดอกมองผมอย่างเอือมระอา   ผมไม่สนใจพร้อมหยิบรีโมตมาเปลี่ยนช่องดูบอล

            “กาย”

            “เออ แปปเดียว”

            จูนไม่ว่าอะไรผมแต่เขากลับเดินไปปิดประตูบ้านพร้อมกับเดินขึ้นห้องไปแถมยังอุ้มซีโร่ไปอีก...ทิ้งให้ผมนั่งเป็นไอ้บ้าคนเดียวอยู่ข้างล่าง

            ให้ตายเถอะ ถ้าขาผมดีมันก็คงไม่ลำบากแบบนี้

            ผมก้นด่าตัวเองที่งี่เง่าลืมนึกถึงสังขารของตัวเอง ตอนนี้ก็ได้แต่ใช้ไม้ค้ำพยุงร่างของตัวเองขึ้นบันไดมาอย่างยากลำบาก

            “จะอาบน้ำมั้ย?”  จูนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาถามผมที่เพิ่งถึงห้อง   เขาช่วยพยุงผมไปนั่งที่เตียง

            “อืม  มึงนอนเถอะกูช่วยเหลือตัวเองได้”

            “แน่ใจหรอว่าทำได้”  จูนส่ายหน้าและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนมาให้ผม พร้อมยังช่วยพาผมเข้าไปในห้องน้ำ

            “ขอบใจนะแล้วก็...ขอโทษเรื่องโทรศัพท์ด้วย”

            “ช่างมันเถอะ เดี๋ยวเอาไปซ่อมมันก็ดี มึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ใช่มั้ย?” 

            ไม่ได้....

            ใจของผมอยากจะตอบแบบนั้นออกไป เพื่อที่จะให้เขาทำให้ผม

            “อืม”  แต่ปากผมกลับตอบออกไปแบบนี้ซะงั้น

 

            โครม!

            “กาย!”   ผมที่นั่งดูทีวีอยู่เมื่อได้ยินเสีงโครมครามในห้องน้ำดังขึ้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปทันที   ดีนะที่บอกให้กายไม่ต้องล็อคไม่งั้นถ้ามันหัวฟาดพื้นตายไปผมต้องแย่แน่ๆ

            ร่างสูงหนาที่นั่งกองอยู่บนห้องในสภาพเปลือยท่อนบน  ในมือก็มีกำลังถือไม้ค้ำข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ตกไปอยู่อีกข้าง 

            “เป็นอะไรไป”

            “ลื่นล้มน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”  ผมเดินไปพยุงร่างหนาขึ้นและเดินออกจากห้องน้ำไปนั่งที่เตียงนอนของมัน  ผมเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำหยิบเสื้อมาให้มันใส่

            “ไหวมั้ย?”

            “อืม ไหวสิ”

            “กินยาแล้วก็นอนซะนะ จะได้หายเร็วๆ”  พอได้ยินคำพูดนี้ผมอยากจะปายาทิ้งไป

            ผมไม่อยากหาย...

            ผมอยากอยู่แบบนี้กับจูนไปนานๆ  ถึงแม้ผมจะเหมือนคนบ้าที่คิดเรื่องพวกนี้ฝ่ายเดียว...แต่มันก็เป็นความสุขเล็กๆ ของผม

          ผมไม่อยากจะสูญเสียเขาไปให้ใครอีกแล้ว ผมอยากจะรักเขาโดยที่เขารักผมตอบ....ผมอยากรู้ความรู้สึกของเขาตอนนี้  อยากรู้ว่าเรายังรักกันอยู่มั้ย

            “คบกันมั้ยจูน?”  พอคิดเรื่องแบบนี้...ปากของผมมันก็ไวไปก่อนแล้ว




 

 

“ไม่”

“ทำไม”

“เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ”  จูนตอบผมแต่กลับไม่มองหน้าผม   อาการนิ่งเงียบของเขามันทำให้ผมเป็นกังวลมาก

เขาคงเลิกรักผมแล้ว   

“เรารักกันไม่ใช่หรอ?”

“แน่ใจหรอกาย? ว่ามึงรักกู”  จูนจ้องผมตาเขม็ง  ผมไม่รู้ความรู้สึกของเขาตอนนี้หรอกว่าจะเป็นยังไง แต่ทำไม...ก็ในเมื่อเรารักกัน ทำไมเขาไม่ตกลงคบกับผม

เขาไม่รักผม......

หรือว่าจูนจะรักไอ้เอกไปแล้ว

“มึงรักมันหรอ”  ผมแสยะยิ้มถาม ถ้าจูนรักไอ้เอกจริงๆ  ผมไม่รู้จะพูดอะไรไปแล้วล่ะ จะสงสาร เห็นใจ อยากจะช่วยเหลือ หรือลึกๆ ผมควรจะสะใจ สมเพช ให้กับการที่เขาไม่ตกลงคบกับผม

“แล้วมึงจะมายุ่งอะไรด้วย พวกกูเป็นแฟนกัน มึงก็มาว่า พอเลิกกันก็ยังจะมาว่าอีก กูว่านะมึงน่ะไม่ได้รักกูจริงๆหรอก”   ร่างบางพูดเสียงดังใส่ผมพร้อมกับหมุนตัวเดินหนีผมแต่ผมก็ฉุดแขนเขาไว้ให้หันมาพูดกันให้จบๆ

“ทำไม? ยุ่งไม่ได้หรอ รักมากเลยหรือไง!”

“ปล่อยกูนะกาย เราคุยกันตอนนี้ก็มีคนใช้อารมณ์ ตอนนี้ไปนอนก่อนแล้วพรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันใหม่”  จูนพูดเสียงอ่อนลง  เขาพยายามทำให้ผมใจเย็นขึ้น  ผมปล่อยมือจูนให้เป็นอิสระเมื่อผมปล่อยเขาก็ยื่นยากับน้ำให้ผมทัน

“กินยานะ”  ผมถอนหายใจแรงๆ ใส่เขาพร้อมกับพยุงตัวเองไปที่เตียงนอนของตัวเองไม่สนใจยาในมือของอีกฝ่าย

“ไม่กิน”

“กายอย่าดื้อได้ไหม ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้”

“ใครมันจะไปดีเหมือนพี่เอกของมึง!”  ผมตวาดกลับไปด้วยความโมโห

“ทำไมมึงต้องเอามาคิดเล็กคิดน้อยด้วย ก่อนจะพาลว่าคนอื่นดูสภาพตัวเองซะก่อน”  จูนมองผมพร้อมกับยื่นยามาให้ แต่รับไว้แล้วก็กินยาไปให้มันเสร็จๆ

"ถ้าตัดไอ้เรื่องที่พี่เอกเป็นซาดิสท์  เขาเป็นผู้ชายที่น่าคบขนาดไหน”  จูนพูดเสียงค่อยเหมือนไม่ค่อยอยากให้ผมได้ยินแต่มีหรือที่หูของผมมันจะไม่ได้ยิน  ผมปาแก้วน้ำทิ้งและดึงตัวจูนมาจนเขาล้มลงเตียง

“มึงเป็นบ้าอะไรอีก!!!”

            “กูเป็นผัวมึงนะจูน!!!”  ผมตวาดอีกฝ่ายไปเสียงดังพร้อมกับบีบข้อมือของเขาแน่น ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว  ผมอยากจะทำให้เขารู้ตัวสักทีว่าเขาเป็นของใครกันแน่

            “หยุดนะกาย!”

            “ทำไม!”

            “มึงต้องหยุดก่อนที่มันจะเกิดเรื่องแย่ๆ ขึ้น”  ผมเค้นหัวเราะ พร้อมกับเหวี่ยงร่างบางไปอีกด้านของเตียง  ผมโมโหมากตอนนี้

            “มึงว่าคิดนะว่าถึงขากูจะไม่ดี แต่อย่างอื่นของกูยังดีใช้การได้” ผมไม่พูดเปล่า ผมกดร่างบางลงไปให้จมเตียงพร้อมกับทาบทับร่างของตัวเอง

            “เจ็บนะ  ปล่อยแขนกู”

            ผมไม่สนใจเสียงร้องหรือแรงทุบตีของจูนเลย  ผผมยอมรับว่าตอนนี้ผมโกรธเขา โมโหเขามาก  อยากจะสั่งสอนให้มันรู้บ้างว่าเขาเป็นของผม......

            “อย่านะกาย!!!”  และแน่นอนอีกฝ่ายก็ไม่เคยคิดจะยอมผมเช่นกัน  นิสัยของเราก็เป็นแบบนี้ตลอด  พอจะดีก็ดีกันไม่มีทะเลาะแต่พอทะเลาะกันทีกว่าจะหายโกรธกันก็นาน   แน่นอนอีกตามเคย.....ไม่ใช่ผมหรอกที่เป็นฝ่ายใจอ่อน

            “มึงอย่าทำให้กูเสียความรู้สึกกับมึงไปมากกว่านี้ได้ไหม”  เสียงที่สั่นคลอนของจูนทำให้ผมเกือบจะใจอ่อน   

            “ไม่!”

            “ทำไมไม่หัดฟังเหตุผลของคนอื่นบ้าง อะไรๆ ก็จะเอาแต่ความคิดของตัวเองไปหมด คนอื่นเขาก็มีเหตุผลของเขา!”

            “งั้นมึงก็บอกมาสิว่าเหตุผลอะไร!!! ทำไมมึงถึงไม่คบกับกู”

            “เรา....”  จูนพูดไม่ออก  เขาเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาผม

            “ว่าไง”

            “เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?”

            “เหตุผลฟังไม่ขึ้นนะจูน” ผมยิ้มแสยะให้อีกฝ่ายพร้อมหัวเราะออกมา  จูนจ้องผมตาเขม็งด้วยความโทสะ

            “แล้วจะให้กูพูดว่ายังไงล่ะ! จะให้กูตอบตกลงคบกับมึงใช่ไหมถึงจะพอใจ!!!”

            “อย่ามาประชด!!!”  ผมตะคอกใส่อีกฝ่ายเสียงดังจนจูนสะดุ้ง   เขาผลักร่างผมออกพร้อมกับยกมือขึ้นมาปิดหน้า

            “ทำนู้นก็ไม่ได้ทำนี้ก็ไม่ได้ สรุปจะให้กูทำยังไง มึงไม่เป็นกูแล้วมึงจะรู้หรอว่ากูรู้สึกยังไง กูเพิ่งเลิกกับแฟนนะกาย?  พี่เอกรักกูมากแล้วเขาก็หัวรุนแรง  กูกลัวว่าเขาจะมาทำร้ายมึง กูยัง....กับมึงตอนนี้ไม่ได้”  จูนร้องไห้ออกมาถึงแม้เขาจะยกเมื่อขึ้นปิดหน้าแต่ผมก็รู้ว่าร่างบางร้องไห้หนักขนาดไหน

            “แล้วเมื่อไหร่ละ?  มึงจะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับมันไปอีกนานแค่ไหน”

            “.......”

            “ตอบมาสิจูน!!!!”

            “ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า!  กูก็คนเหมือนกันนะเว้ย” จูนสวนกลับผมไม่พอ เขาฟาดมือหนักมาบนแก้มของผม

            “จูน!!! กูอุตส่าห์จะไม่ทำอะไรมึงแล้วนะ!”

            “มึงมันก็มีแต่ใช้กำลัง”

            “เออ แล้วไงวะ!!!”

            “เลว!!!”

            “เหอะ! ถึงกูจะเลวกูก็ผัวมึงนั่นแหละ!!!!”  ผมบีบแขนจูนแน่นพร้อมกับกดเขาลงเตียง  ผมซุกหน้าลงที่ซอกคอของร่างบาง

            “กาย!!!  อย่านะ!!!”

            “พอได้แล้ว!!!!! กายขอร้องละ!!!!”

            ไม่รู้กี่คำร้องที่ผมได้ยินจากร่างบาง  ผมก็ไม่ได้จะหยุดการกระทำของตัวเองเลย เสื้อผ้าของอีกฝ่ายหลุดลุ่ยส่วนผมก็ดูดเม้มตัวเขาจนแดงเถือก

            เพล้ง!

            ผมสะดุ้งเมื่อจู่ๆ ก็มีอะไรสักอย่างมากระแทกหัวของผมอย่างแรง  พอผมรู้สาเหตุก็ยิ้มหัวเราะให้กับตัวเอง

            จูนเป็นคนฉลาด......

            เขาเอาตัวรอดเก่ง

            ขวดแก้วเหล้าของผมที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง   จูนเอามันมาทุบหัวของผมจนแตกหมด.....ผมอยากจะทำโทษเขาให้มันมากกว่านี้

            แต่สติของผมมันดับวูบไปแล้ว

 

            “กาย” 

            ผมร้องชื่อเขาหลังจากร่างสูงสลบไปทับร่างของผมไว้  ผมค่อยๆ ขยับตัวและพลิกตัวอีกฝ่ายให้เขานอนบนเตียงแทนผม   เลือดที่ไหลซิบออกมาทำให้ผมต้องถอนหายใจ

            ขอโทษนะ แต่ว่ามึงทำกูก่อน

            ผมจดกระดุมเสื้อของตัวเองที่หลุดลุ่ยออกและเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมา  ซีโร่ที่สะดุ้งเดินก็มานอนเฝ้าเจ้านายมัน

            “ซีโร่ไปนอนไป”  ผมไล่มันไปเพื่อไม่ให้มันกวนผมเวลาทำแผล  ซีโร่ไปนั่งดูบนโต๊ะตรงข้ามเตียงแทน

            ผมใช้เวลาไม่นานในการทำแผลให้ร่างหนา   พรุ่งนี้คงต้องเรียกให้คุณหมอมาตรวจที่บ้านถ้าขืนไปโรงพยาบาลคงจะลำบากแน่ๆ

            “ไปนอนได้แล้วนะ” ซีโร่เชื่อฟังอย่างง่ายดาย........ผมเองก็ควรจะนอนได้แล้วเหมือนกัน

            หรือจะกลับไปนอนบ้านดี?  แล้วถ้าเกิดพี่เอกมาล่ะ?

 

            “เฮ้ออ” 

            ผมเดินไปหยิบรีโมตแอร์เมื่อเห็นว่ากายนอนหนาวสั่น ทั้งๆ ที่แอร์ก็ไม่ได้เปิดหนาวอะไรขนาดนั้น

            “กาย!”

            “จูน...”  ร่างหนาดึงร่างไปกอดไว้ราวกับเป็นหมอนข้าง  เสียงหายใจดังๆ ของผมทำให้ผมอึดอัด       ผมดึงมือที่จับผมไว้ให้หยุดออกและพยายามลุกขึ้นออกห่างจากร่างสูง แต่ก็ไม่ได้ผล  เขากลับดึงไปกอดแน่น และเอาขามาก่ายไว้พร้อมราวกับเป็นหมอนข้าง

            “เจ็บ....”  

            เขาจะเจ็บไหม?

            ตอนนี้หนาวมากหรือเปล่า?

            หิวข้าวไหม?

            คำถามแบบนี้จะวนเวียนในหัวผมตลอดมาตั้งแต่เมื่อเย็น  กายเป็นคนป่วยง่าย นิดๆ หน่อยๆ ก็ป่วย  ผมกลัว......

            “กาย”  ผมลูบใบหน้ามเข้มที่ตอนนี้นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

            “ขอโทษนะ”

            “ขอโทษ........”   

            ผมซุกหน้าของตัวเองเข้าที่อกแกร่งของเขาและร้องไห้ออกมา  ผมไม่สามารถจะเข้มแข็งในเวลาที่อยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ได้

            ผมทำไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไรกับเขา........

            “กูรักมึงนะกาย...” 

          ผมบอกรักเขาไป....และเขาไม่มีทางจะได้ยินมัน