Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 13 : Chapter 12 : Belated 100per

Chapter 12  : Belated

 

         

 

            หลังจากที่ผมจูบเขาไป จูนตบหน้าผมแถมยังก้นด่าสารพัด ผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนั้น จะให้ทำไงได้ล่ะ มันห้ามใจไม่ไหว

       วันนี้ผมนัดเขามาเพื่อพาจะไปหาฝุ่น พอเห็นเป็นเรื่องของเด็กคนนั้นจูนไม่มีทางปฎิเสธผมอยู่แล้ว

            ผมกับฝุ่นเราไม่ได้รู้จักอะไรกัน เพียงแค่ผมเห็นเขาอยู่กับไอ้เอกตั้งแต่ยังใส่ชุดมอปลาย และผมก็เห็นเด็กคนนี้มาทำงานอู่ที่ผมใช้บริการบ่อยมานานแล้วเหมือนกัน

            เด็กหาเงิน  ใช่ ภายนอกเขาดูเป็นแบบนั้น

       “เขาจะอยู่หรอ”

            “น่าจะ  ถ้าไม่อยู่ก็จะลองถามที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อให้ดู”  ผมตอบคำถามจูนก่อนจะพาเขาเข้าไปใบอู่และโชคดีที่ฝุ่นอยู่   

            ร่างบางที่ใส่หมวกแก๊ปเดินมาหาพวกผมและกล่าวต้อนรับแต่พอเขาเงยหน้าเห็นจูนเท่านั้นแหละ  ถึงกับเบิกตากว้างและก้าวถอยหลังหนี

            “ฉันมาดี ไม่ทำอะไรนายหรอก”จูนพูดพร้อมรั้งเด็กคนนั้นไม่ให้ก้าวหนี  ตัวจูนก็เล็กพออยู่แล้วแต่พออยู่กับเด็กคนนี้จูนกลับดูตัวโตไปเลย 

            “แล้วคุณมาทำอะไรหรอครับ ผมจะได้แนะนำให้”  ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นกุญแจรถให้

            “ล้างรถน่ะ” เขาพยักหน้าก่อนจะไปยื่นกุญแจให้ช่างและพาพวกผมไปที่ห้องรับรองของลูกค้า

            “ฉันมีเรื่องจะพูดกับนายนะ อยู่คุยกันก่อนสิ”  จูนจับแขนฝุ่นไว้ และหันมองผมให้ช่วยอีกแรง

            “ไอ้เอกมันไม่รู้หรอกน่า”  และแน่นอนเด็กคนนี้ก็แพ้ทางพวกผมจนได้

            “นายเป็นอะไรกับพี่เอกหรอ”  จูนเปิดประเด็นทันทีเมื่อเด็กฝุ่นนั่งลงข้างเขา  ดูเหมือนจูนจะเป็นห่วงเด็กคนนี้มาก

            “ผมเป็นรุ่นน้องของพี่เอกครับ”  เขาพูดเสียงเบาคล้ายกับยังกังวลอะไรอยู่

            “พูดความจริงเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”         

            “ผมเป็นแต่รุ่นน้องของพี่เอกจริงๆ ครับ”

            “แล้วทำไมเขาต้องทำร้ายร่างกายนายด้วย”

            “ผม...ผมคงทำให้เขาไม่พอใจ”

            “อะไรล่ะ ที่ว่าน่ะ”  ผมถามเสียงเรียบ  ฝุ่นก้มหน้าและเม้มริมฝีปากแน่น

            “พอจะมีอะไรให้ฉันช่วยได้ไหม” จูนพูดก่อนจะหยิบกระดาษมาจดเบอร์ตัวเองแล้วยื่นให้ฝุ่นไป

            “ผม...ไม่...” 

            “อย่าปฏิเสธเลย”

            “อย่ายุ่งกับผม”  ฝุ่นพูดพร้อมกับลุกขึ้นยื่นเตรียมจะก้าวออกไปจากห้อง

            “แต่พี่เอกเป็นแฟนฉัน   ฉันก็ต้องมีสิทธิยุ่ง”  เด็กฝุ่นที่ก้าวขาอยู่ถึงกับสะดุ้งกับคำพูดของจูน  เขาตัวสั่นเทาไปหมด

            “พวกคุณอย่ามายุ่งกับผมเลยนะครับ  ผมขอร้อง ผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับพี่เอกแล้วอย่ายุ่งกับผมเลยนะครับ”  เขาพูดพร้อมกับวิ่งออกไปทันที ผมมองหน้าจูนเมื่อเห็นเขาถอนหายใจ

            “เอาไงล่ะ”

            “บางที ฝุ่นอาจจะไม่ได้เป็นคนยุ่งกับพี่เอกก็ได้นะ”

            “หมายความว่าไง”  ผมขมวดคิ้วสงสัยพร้อมถามออกไป

            “ไม่รู้สิ พี่เอกน่าจะเป็นคนที่โกหกมากกว่า....”

 

            พอรถล้างเสร็จพวกผมก็ไปจ่ายเงินและคุยเล่นกับเจ้าของอู่  โดยที่ผมลองถามๆ เขาไปเกี่ยวกับเด็กฝุ่นดู

            เท่าที่ผมกับจูนพอจะรู้ตอนนี้คือฝุ่นต้องทำงานเลี้ยงตัวเองกับน้องชายที่อยู่มอปลาย  ผมคิดว่ามันหนักมากสำหรับเด็กปีหนึ่งคนหนึ่ง

            คำถาม? พ่อแม่เขาไปไหน

            แล้วฝุ่นไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับไอ้เอก

            เจ้าของอู่บอกผมว่าฝุ่นทำงานหลายที่มาก  บางครั้งมาทำงานจนเป็นลมก็ยังมี  เอาเป็นว่าเด็กคนนี้น่าสงสารก็พอ

            “เครียดอะไร”  ผมเอ่ยถามจูนเมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วตั้งแต่ออกจากอู่มาแล้ว  ผมที่กำลังขับรถไปหาะไรกินกันเลยอดถามไม่ได้

            “ที่มึงบอกว่าฝุ่นเคยคบกับพี่เอก เพราะกูหรือเปล่าเขาถึงเลิกกัน....”

            “ถามกูแล้วกูจะรู้หรอ”    ผมแกล้งแหย่เล่น ทำเอาจูนตาขวางใส่ผม  ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารเล็กๆ

            ร้านที่เราเคยมากินด้วยกันบ่อยๆ

            “ยังไงก็ขอบใจนะที่ช่วยเรื่องฝุ่นน่ะ”  จูนพูดตอนที่สั่งอาหารเสร็จ ผมยิ้มบางที่มุมปากก่อนจะพูดกวน

            “อยากได้ของแลกเปลี่ยนจัง”

 

            “ไอ้บ้า”  ผมด่ามันไปก่อนจะมองตาขวางใส่  ถ้าไม่เพราะมันรู้เรื่องของฝุ่นผมก็ไม่มีทางจะมากับมันเด็ดขาด

            “ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ” 

            ผมนิ่งเงียบไม่ตอบมันก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมฆ่าเวลาพอๆ กับไอ้กายที่นั่งอ่านหนังสือรถอะไรก็ไม่รู้ของมัน

            “มึงกับไอ้เอกน่ะคบกันนานนี่”  จู่ๆ ร่างหนาก็พูดขึ้นหลังจากที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ 

            “ก็นานกว่าคนอื่นๆ”

            “พิเศษ?”

            “ก็พิเศษ”  ผมตอบหน้าตายก่อนจะกินอาหารตรงหน้าด้วยความหิว

            “มันเป็นซาดิสท์”

            “เขาไม่ทำอะไรกูหรอก”

            “แน่ใจ?”  กายถามผม ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าเกิดว่าผมกับเขา...มีอะไรกันขึ้นมา พี่เอกจะตบตีผมเหมือนที่ทำกับฝุ่นไหม

            ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริง.....ผมกับเขาคงต้องจบกัน

            “แล้วมึงกับพี่คนนั้นล่ะ”  ผมถามย้อนอีกคน

            “คนไหน?”

            “พี่ผู้หญิงที่คณะกู”

            “เลิกไปแล้ว” 

            “หื้ม ทำไมล่ะ”  ผมถามด้วยความอยากรู้  เขาทั้งสวยขนาดนั้นไอ้กายก็ยังเลิกได้ 

            “ซีโร่ไม่ชอบ”

            “มันเกี่ยวอะไรกับแมวล่ะ” ผมพูดขำกับมัน แมวไม่ชอบมันจะไปเกี่ยวอะไรกับการคบกันของมันกับแฟนล่ะ

            “ซีโร่ชอบใคร กูก็ชอบคนนั้นแหละ”  ผมหน้าร้อนฉ่าทันทีเมื่อมันพูดออกมา  ใช่..........งซีโร่ชอบผม มันติดผมมาก  ผมอยากจะรู้ว่ามันพูดถึงผมหรือคนอื่น

            ถ้าคิดเข้าข้างตัวเองแน่นอน มันกำลังบอกชอบผม...

            หรือไม่ก็คงพูดถึงคนอื่น

            ผมควรคิดเข้าข้างตัวเองไหมนะ? 


              ผมได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรหลังจากที่มันพูดออกมา  เราต่างคนต่างทานอาหารของใครของมันไปอย่างเงียบๆ   พอทานอาหารเสร็จเราสองคนก็กลับบ้านโดยที่ระหว่างทางมันได้พาผมไปจอดแวะห้างเพื่อที่มันจะได้ลงไปซื้อของใช้ ก็แค่รองเท้ากับเสื้อเชิ้ตที่ยืนเลือกเป็นชั่วโมงสองชั่วโมง  พอออกจากห้างก็ไปแวะซื้อเค้กนมสดที่แมวมันชอบกินกลับไปด้วย....มันไม่ใช่แค่ซีโร่ที่ชอบกิน  ผมก็ชอบเหมือนกัน

            “จูน อย่าเพิ่งสิ”  พอถึงโรงจอดรถไอ้กาย  ผมก็ขอบคุณมันและเปิดประตูลงรถทันที  แต่ร่างหนารั้งแขนผมไว้พร้อมกับยื่นถุงกล่องถุงหนึ่งให้

            “อะไร?”

            “ให้”

            “ทำไม?”

            “อยากให้  มึงชอบกินไม่ใช่หรอ”  ผมพยักหน้าก่อนจะรับถุงเค้กมาถือไว้  ไอ้กายยิ้มให้ผมพร้อมเดินลงจากรถ

            “ขอบคุณนะสำหรับวันนี้น่ะ”

            “อืม...”

            “.......”  ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรอยู่นานจนผมอึดอัดต้องพูดออกมา

            “มึง”

            “มึง”  ให้ตายเถอะ ทำไมต้องมาพูดพร้อมกันด้วยเนี่ย

            “พูดก่อนสิ”  ไอ้กายบอกผม

            “คือ....คือกูกลับนะ บาย”

            “อืม....”  ผมหันหลังและก้าวเท้าเดินหลับบ้านไป เมื่อร่างสูงตอบผม  ผมรู้สึกอึดอัดมากเวลาอยู่กับมัน 

            “จูน” 

            “อะไร”  ผมหันกลับมาถามมัน

            “คือ..ไปบ้านมึงได้ไหม”  ผมเบิกตากว้างเมื่อมันพูดออกมา  ผมทำหน้าไม่ถูกเลยตอนนี้ไม่รู้จะตอบออกไปว่าอะไร  ถ้าเป็นแต่ก่อนแน่นอนผมยอมให้มันไป....แต่ตอนนี้มันไม่ได้เหมือนเดิม

            “จะไปทำไม”

            “.........”  มันเงียบไม่ตอบ ทำให้ผมส่ายหน้าพร้อมกับหันหลังกลับ  ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้กายมาทำดีกับผมทำไม แต่ผมยังไม่ชินที่มันทำแบบนี้จะให้สนิทกันเหมือนกันมันยากเกินไป   พอผมเดินกลับ ไอ้กายก็เดินตามผมมาแถมยังแย่งถุงเค้กในมือผมไปถือเอง  ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ        

            “ทำไม”   มันเงียบไม่ตอบเหมือนเดิม ทำให้ผมได้แต่ถอนหายใจ

            “มึงจะไปบ้านกูทำไม”  ผมยืนกอดอกมองน้ามันเพื่อเค้นเอาคำตอบ   ไอ้กายชูถุงเค้กในมือเป็นคำตอบที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ

            “อะไร”

            “เดี๋ยวช่วยถือไง”

            “ไม่ต้องหรอก มันไม่หนักหนาอะไรนี่” ผมยื่นมือไปหมายจะรับถุงเค้กคืนแต่ไอ้กายกลับไม่ให้พร้อมทั้งเดินนำหน้าเข้าบ้านผมไป   ผมรีบวิ่งตามมันเข้าไป แต่ผมก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นไอ้กายหยุดยืนอยู่ที่ประตูบ้านไม่ได้เข้าไป

            “มีอะไรหรอ”  ผมชะเง้อมองในบ้านก็ผงะทันที  ร่างสูงโปร่งที่อยู่ภายในบ้านกำลังจ้องมองมาที่ผมกับกาย  

            “พี่เอก....”

            “ที่จูนไม่ไปหาพี่เพราะมันงั้นหรอ”   พี่เอกเดินมาสวนกายมาหาผมพร้อมกับบีบแขนผมอย่างแรง ตอนนี้เขาน่ากลัวมาก...ผมจะโดนแบบที่เด็กฝุ่นโดนไหม

            “ไม่ใช่นะ”  ผมปฏิเสธและสะบัดแขนจนมือที่จับอยู่ของพี่เอกหลุดออก เขาจ้องผมตาเขม็งก่อนจะหันกลับไปมองไอ้กาย

            “มึง!”  พี่เอกกระชากคอเสื้อของไอ้กายที่นิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร   ผมรั้งแขนพี่เอกไว้ก่อนจะดึงเขาให้ห่างจากกัน

            “จูนมาแล้วหรอลูก อ้าว! กายไม่เจอกันนานเลยนะเดี๋ยวมาทานข้าวด้วยกันสิ”

            “เอ่อ...คือ”  กายอ่ำอึ้งคล้ายจะปฏิเทธแต่แม่ผมกลับเดินมาลากแขนกายเข้าไปในบ้านแล้ว   

            “พี่เอกกลับไปก่อนเถอะนะครับ”  ผมบอกร่างสูงเสียงค่อย เพราะผมไม่อยากจะให้ทั้งสองคนต้องมามีเรื่องกัน   แถมกายก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้.....ที่ผมไม่ไปหาเขาก็เพราะตัวเขาเองมากกว่า

            “จูนปกป้องมัน!”

            “จูนไม่ได้ปกป้อง  แต่พี่ดูที่ตัวเองทำก่อนสิ”  ผมพูดออกไปอย่างเหลืออด  ผมฮึดฮัดไม่พอใจกับท่าทีของผม

            “พูดแบบนี้หมายความว่าไง”

            “พี่โกหก!” ผมตอบเขาเสียงแข็งทั้งๆ ที่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง

            “จูนพูดอะไรหะ!”

            “ก็เรื่องฝุ่นไง!” 

            “ฝุ่นอีกแล้วงั้นหรอ ให้ตายเถอะ”  พี่เอกถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดอารมณ์เสียใส่ผม      ผมเลยได้แค่เดินหนีเขาเข้าไปในห้องอาหารที่พ่อแม่ จา แล้วก็กายนั่งทานอาหารกันอยู่  จามองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจผมเลยได้แต่ทำหน้าบอกบุญไม่รับกลับ 

            “จูนกับเอกก็มากินด้วยกันสิ”  แม่รู้จักพี่เอกแล้วสินะ....ถึงได้ชวนเขามากินด้วยแปปนี้  ถึงผมจะพาพี่เอกมาบ้านบ่อยแต่แม่ก็ไม่เคยเจอพี่เอกเลย และแม่ก็จะไม่ชวนใครง่ายๆ ด้วย

            พี่เอกเลือกที่จะไปนั่งต้องข้ามกับไอ้กายและก็เหลือที่นั่งตรงท้ายโต๊ะให้ผมนั่งพอดับพอดี   อึดอัด....ผมทานอะไรไม่ลงเลยจริงๆ  พี่เอกก็ขยันตักนู้นตักนี้มาให้ผมเหมือนต้องการจะประชดกาย   ลำดับการนั่งมันทำให้ผมต้องอึดอัดมาก  ผมนั่งตรงข้ามกับพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ถัดมาก็เป็นจานั่งตรงข้ามกับแม่  ส่วนข้างๆ ก็เป็นไอ้กาย....

            “แหม  รักกันจริงๆ เลยนะ”   แม่กล่าวแซวเมื่อพี่เอกยังคงทำหน้าที่ตักนู้นตักนี้ให้ผม  ส่วนไอ้กายก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก  มันดูอารมณ์เสียมาก

            พี่เอกเป็นคนเลือดร้อน........ไอ้กายเองก็เหมือนกัน

            ผมไม่อยากทำให้คนในบ้านต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องของผมเลย

            “ครับ  พวกเรารักมาก...ใช่ไหมจูน”  พี่เอกเน้นประโยคนี้ให้ทั้งผมและไอ้กายได้ยิน  ผมไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงไม่รู้จะตอบยังไง  ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารให้มันเสร็จๆ ไป

            “ว่าไงล่ะจูน”  พี่เอกถามผม 

            “คะ....ครับ”

            “เอกน่ะไม่ใช่ไปแอบมีสาวๆ ที่ไหนนอกจากจูนหรอกใช่ไหมจ้ะ”  แม่แกล้งแซวเล่นพร้อมกับหัวเราะขำกับพ่อ 

            “เรื่องนี้ก็ลองถามกายดูสิครับ สาวมันเยอะ”  ไอ้กายที่นั่งเงียบถึงกับถลึงตาใส่พี่เอก มันเม้มปากแน่นระงับความโกรธ

            “หืม??  จริงหรอกาย”

            “หึ  ถึงผมจะมีสาวเยอะก็ยังดีกว่าพวกชอบใช้ความรุนแรงตบตีคนอื่นเป็นว่าเล่นนะครับ”  พี่เอกเบิกตากว้างก่อนจะจ้องไอ้กายตาเขม็ง  ผมได้แต่ภาวนาให้ใครคนใดคนหนึ่งถอยออกมา แล้วใครล่ะจะเป็นคนถอยน่ะ!