Holy War ทำไงได้ผมชอบคนมีเจ้าของแล้ว! [YAOI]

ตอนที่ 12 : Chapter 11 : Missing you 100per

Chapter 11  : Missing you

            “ทำไมพี่ไม่ตอบจูนล่ะ” 

            “ก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ชอบมาขอเงินน่าจูน”  พี่เอกพูดด้วยเสียงหงุดหงิด  ร่างสูงขยี้หัวตัวเองแรงๆ คล้ายกับเรียกสติ

            “งั้นหรอ  คิดว่าจูนจะเชื่อหรอ”

            “จูน!”

            “เป็นอะไรกันจูนไม่ว่าหรอกนะ แต่พี่ไปทำร้ายเขาทำไมพี่ไม่สงสารเขาหรอ”  ผมสวนกลับไปอย่างเหลืออด

            “สงสารมันทำไม!”

            “พี่มันบ้า!!!!   วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ”  พูดจบผมก็รีบหันหลังเดินออกจากห้องไปทันทีไม่สนใจเสียงเรียกจากร่างหนาที่อยู่ในห้อง

            ‘เพราะ....ถ้าคุณมายุ่งกับผม ผมก็จะโดนแบบนี้เอง ขอร้องล่ะครับอย่ามายุ่งกับผม’

            คำพูดนี้ยังคิดอยู่ในหัวผมจนกระทั้งถึงบ้าน   เด็กที่ชื่อฝุ่นน่าสงสาร ผมรู้แค่นี้ เขาอายุน้อยกว่าผม  ตัวเล็กบางกว่าผม โดนผู้ชายร่างสูงหนาแรงเยอะอย่างพี่เอกตบตีขนาดนั้น เป็นผมก็คงระบมไปหลายวัน แต่เด็กคนนี้ไม่...ทำเหมือนเป็นเรื่องเคยชิน

            “กลับดึกจังนะ”  ผมสะดุ้งเมื่อมีคนมาพูดด้วยในตอนดึกแบบนี้  ผมที่กำลังเปิดประตู้รั้วพร้อมกับไอ้กายที่กำลังเปิดรั้วบ้านของมัน   กลิ่นบุหรี่ตามตัวมันทำเอาผมอยากจะอาเจียนออกมา

            กายสูบบุหรี่จัด....กว่าเดิม

            “ไปหาไอ้เอกมาสินะ”

            “อืม” 

            “เมื่อเที่ยงกูเห็นมัน....กับ....”   ไอ้กายอ้ำอึ้งเหมือนไม่กล้าบอกอะไรผม  ผมรีบหันหน้าไปมองมันทันทีเพราะคิดว่าเป็นเรื่องของพี่เอกกับเด็กฝุ่น

            “ฝุ่นใช่ไหม?”  ผมถามไปอย่างไม่คิด  ไอ้กายดูตกใจไม่น้อยเมื่อผมพูดชื่อนี้ออกไป  มันหัวเราะในลำคอเบาๆ

            "เด็กชื่อฝุ่น มึงรู้จักงั้นหรอ"   ผมมองหน้ามันเค้นเอาคำตอบ
            "ยิ่งกว่ารู้จักซะอีก" 
            “กูอยากรู้เรื่องของเขาที่เกี่ยวกับพี่เอก"  ผมบอกมันไปเพราะต้องการรู้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้  อยากรู้ว่าทำไมพี่เอกต้องทำร้ายฝุ่น
            "ได้ กูจะบอก"    ผมยิ้มร่าเมื่อมันตอบออกมา  
            “เเต่กูจะได้อะไรล่ะ”   ยิ้มของผมหุบทันทีเมื่อมันยื่นข้อต่อรองมา   ผมมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจก่อนจะต้องถอนหายใจเมื่อมันถามย้ำผม

            “ว่าไง”

            “จะเอาอะไรล่ะ”

            “ตามมาสิ”  มันพูดพร้อมกับเดินไปขึ้นรถและขับเข้าบ้านหน้าตาเฉย   ผมควรจะไปกับมันดีไหม....เพื่อรู้แค่เรื่องของเด็กคนหนึ่ง  ถ้าไอ้กายมันทำเรื่องเลวๆ กับผมอีกล่ะ ผมจะสู้กับมันไหวงั้นหรอ....

            “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่ได้ทำอะไรหรอก”  มันยิ้มที่มุมปากตอนผมเดินเข้าไปในบ้านของมัน   ผมเริ่มจะกลัวมากขึ้นเมื่อมันเดินขึ้นห้องนอนไป

            “เมี้ยว”  เมื่อผมไปที่ห้องนอนมัน  แมวตัวอ้วนก็กระโดดโจนใส่ผมมันคลอเคลียผมราวกับว่ารอให้มาหา

            “บอกมาสิว่าเด็กคนนั้นเกี่ยวอะไรกับพี่เอก”

            “กูนะเห็นเด็กคนนี้คบกับไอ้เอกตั้งแต่ใส่ชุดมอปลาย”  ผมตกใจเมื่อมันพูดออกมา  ตั้งแต่ฝุ่นอยู่มอปลาย....พี่เอกคบกับฝุ่นก่อนจะคบกับผมงั้นหรอ

            “ก็ไม่เชิงคบหรอกนะ ฝุ่นก็แค่โดนหลอกให้รัก สองคนนี้เลิกกันก็เกือบครึ่งปีแล้ว”

            “กูไม่เห็นรู้เลย”

            “ไอ้เอกไม่ได้บอกใครในมอหรอกว่ามันกับฝุ่นเป็นอะไรกัน แต่คนที่สนามแข่งรถน่ะรู้กันหมด”

            “แล้วตอนนี้ทำไมพี่เอกถึงต้องทำร้ายฝุ่นด้วยล่ะ” ผมถามมันออกไปตรงๆ  ไอ้กายขมวดคิ้วกับคำถามของผม

            “มันเป็นซาดิสท์”

            “!!!!”

            “มันไม่กล้าจะทำแบบนั้นกับมึงล่ะมั้งจูน”  มันพูดพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ  ไอ้กายเดินไปปิดหน้าต่างเพราะฝนที่เพิ่งตกสาดน้ำเข้ามา

            “หมายความว่าไง” 

            “กูคิดว่าที่มันทำร้ายฝุ่นก็เพราะว่าอยู่ด้วยกันมานาน ไอ้เอกมันซาดิสท์นับประสาอะไรกับผู้ที่ถูกกระทำบ่อยๆก็ต้องกลายเป็น......”

            “มาโซคิสม์.....”

            “อืม”  มันตอบพร้อมกับดับบุหรี่

            “กูรู้แค่นี้แหละนะ”

            “อืม  ขอบใจนะ”  ผมวางซีโร่ลงก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับ

            “อยู่ค้างที่นี้สิ  ไหนบอกจะให้ทุกอย่างไง”  ผมหันกลับมาแล้วมองหน้ามันด้วยความตกใจ

            “แค่นอนเท่านั้น...”

            “เมี้ยว”  ซีโร่เดินมาคลอเคลียที่ขาผมคล้ายจะอ้อนให้อยู่ต่อ

            “ก็ได้  กูนอนโซฟานี้แล้วกัน” 

            “มึงไปนอนเตียงเถอะ  เดี๋ยวกูนอนโซฟาเอง”  พูดจบมันก็เดินไปล้มตัวนอนที่โซฟา

            ผมพาร่างของตัวเองและซีโร่ไปนอนบนเตียง  แมวตัวอ้วนล้มตัวลงนอนในตะกร้าตรงปลายเตียงที่ประจำของมัน   

            2.00 am

            นอนไม่หลับ....ผมข่มตาหลับยังไงก็ไม่สามารถจะหลับลงได้ ทำได้เพียงนอนพลิกตัวไปมาเท่านั้น   ผมที่นอนตะแคงหันหลังให้ไอ้กายรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินมาทางผม  ไม่นานก็ขึ้นมานอนบนเตียง 

            ร่างหนากอดผมจากข้างหลังจนผมสะดุ้งตกใจร้องออกมา

            “ไอ้กาย!”

            “ขอแค่กอดนะ”  มันพูดพร้อมกับกอดผมแน่นกว่าเดิม 

            “ปล่อย”

            “ไม่”

            “ทำแบบนี้ไม่ได้นะ”  ผมพยายามดิ้นและแกะมือมันออกแต่ก็ไม่เป็นผล  ร่างหนาซุกหน้าลงที่ซอกคอของผม

            “กูเป็นแฟนพี่เอกนะ”  ผมยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ พูดอ้างเหตุผลสารพัดมาเพื่อให้มันหยุดทำบ้าๆ

            “แต่เราก็เคยมีอะไรกันนี่”  ผมชะงักค้างพูดไม่ออก

            “จูน...กู”  มันกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูผมก่อนจะกอดผมแน่นกว่าเดิม 

            “.............”  ผมนิ่งเงียบรอให้มันพูดจบประโยค

            “กูคิดถึงมึงนะ”

          ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจและรีบดันตัวเองลุกขึ้น พร้อมมองหน้าร่างสูงอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่มันพูดออกมา

            “พูดอะไรอยู่รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”

            “ก็รู้”  มันยิ้มที่มุมปากกวนประสาทผม

            “พอเถอะ เลิกทำแบบนี้สักที...” ผมพูดไปอย่างเหลืออด  ไอ้กายที่นอนนิ่งอยู่เอามือขึ้นมาก่ายหน้าผากแล้วคุ้นคิดอะไรสักอย่างไม่สนใจผม

            “วันเสาร์นี้ไปด้วยกันสิ”

            “ไปไหน?”

            “อยากรู้จักเด็กที่ชื่อฝุ่นไหมล่ะจะพาไป” มันเลิกคิ้วพร้อมกับถามผม  พอเห็นเป็นเรื่องของเด็กคนนั้นผมก็พยักหน้าตอบตกลงไปทันที      

            “แล้วมึงไปรู้จักน้องเขาได้ยังไง”

            “เอารถไปล้างบ่อย”   ผมขมวดคิ้วสงสัยแต่ไอ้กายกลับไม่ตอบแถมยังดึงผมไปนอนกอดหน้าตาเฉย  มันทำเหมือนแต่ก่อน....ตอนที่เรายังไม่ได้มีอะไรกัน

            “มึง.....ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ”  ผมบ่นพึมพำพร้อมกับพยายามดันตัวเองให้หลุดออกจากอ้อมแขนหนา  ผมยอมตากฝนกลับไปนอนบ้านดีกว่า

            “จะไปไหน!”

            “จะกลับบ้าน”  ผมพูดพร้อมสะบัดแขนที่จับผมไว้แน่น 

            “ไม่ให้ไป”

            “ปล่อย!”  ผมตะคอกใส่อีกฝ่ายเสียงดัง จนไอ้กายเริ่มแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาให้ผมเห็น

            “ไม่ปล่อย!”  ผมไม่ตอบแต่ยังสะบัดแขน ทั้งผลักร่างหนาออกไปให้พ้นตัวแต่ก็ไม่เป็นผล

            “วันนี้กูพูดดีๆ กับมึงแล้วนะจูน มึงไม่ชอบหรอหะ!”

            “ปล่อยกูเถอะนะกาย ฝนจะหยุดตกแล้ว”  มันไม่ตอบแต่กลับกดร่างผมลงกับเตียงแล้วใช้ขาของมันกดขาผมไว้ไม่ให้ขยับตัวไปไหน

            “จะทำอะไร!”  ผมร้องลั่นพร้อมทั้งพยายามผลักอีกฝ่ายออก

            “อย่าดื้อได้ไหมหะ”      ผมไม่สนใจคำพูดของมัน สิ่งที่ผมควรทำก็คือพาตัวเองหนีออกไปจากที่นี่

            “อื้อ”  ร่างหนาบีบปากผมและทาบทับริมฝีปากลงมา  ไอ้กายไม่ได้มอบรสจูบที่หอมหวานให้ แต่มันเป็นจูบที่ดุดันรุนแรงจนผมรู้สึกแสบที่ริมฝีปาก  มือทั้งสองข้างของผมควานหาของมาช่วยเหลือตัวเองผมหยิบใส่อะไรสักอย่างก็รีบทุบเข้าที่ศีรษะของไอ้กาย

            ได้ผล....มันฟุบสลบไป

            ผมควรรีบหนีไป.....ใช่ผมควรจะหนีไป
            ผมควรจะหนีออกจากบ้านหลังนี้ไปตั้งแต่เมื่อสามสิบนาทีก่อนหน้านี้  ผมมันโง่ที่รีบวิ่งไปหากล่องปฐมพยาบาลทั่วบ้าน ทั้งๆ ที่ควรจะวิ่งหนีไป

            ซีโร่ที่ได้ยินเสียงโครมครามก็ตื่นขึ้นมาและมาคลอเคลียผมที่นั่งทำแผลให้เจ้านายมันอยู่  เลือดที่ไหลซิบออกมาจากหัวของไอ้กายของเอาผมไม่สบายใจ  จะทำไงได้ตอนนี้มันก็ตีสามและผมคิดว่าไอ้กายมันคงไม่เป็นอะไรเพราะแค่โดนนาฬิกาปลุกฟาดหัวเท่านั่นเอง

            ช่วยไม่ได้...ใครบอกให้มันทำเรื่องบ้าๆ กับผมก่อน

            “เฮ้อ  เจ้านายแกน่ะนิสัยไม่ดีสุดๆ เลยนะซีโร่”  ผมถอนหายใจหลังจากทำแผลเสร็จ  บ่นกับเจ้านายมันไม่ได้ก็ขอมาลงที่แมวมันก็แล้วกัน  ผมมองเสื้อของตัวเองที่เปื้อนเลือดของร่างสูงเลยจำใจไปหยิบชุดนอนของเขามาใส่อย่างเลี่ยงไม่ได้ พร้อมกับบ่นเจ้านายของซีโร่ต่อ 

            “เมี้ยว”

            “ฟังรู้เรื่องหรอไง”  ผมยิ้มขำพร้อมจับเจ้าแมวตัวอ้วนมาฟัด พอเล่นกันไปได้สักพักซีโร่ก็หลับคาอกผม    ผมเลยได้แต่เดินไปล้มตัวลงนอนที่โซฟาพร้อมกับร่างเจ้าแมวและพยายามข่มตาหลับไป.............

 

Guy’Part

            ปวดหัว

            ความรู้สึกแรกที่ผมรู้สึกหลังจากตื่นขึ้นมา  ผมเอื้อมมือจับบริเวณที่ปวดก็พบผ้าพันแผลพันรอบหัวผมอยู่  มองไปรอบๆ ก็พบกล่องปฐมพยาบาลที่พื้นและร่างบางที่นอนขดอยู่โซฟา 

            หึ  ทั้งๆ ที่ตีผมแล้วหนีกลับบ้านไป จูนก็ไม่ทำ

            เพราะว่าเขาใจดีเกินไป....จนผมได้ใจ

            ผมยันตัวลุกขึ้นและหยิบผ้าห่มไปห่มให้จูนที่นอนหนาวอยู่บนโซฟา  ตอนนี้ก็กลับจะหกโมงเช้าแล้ว  ปรกติผมเป็นคนตื่นเช้าพอตีสี่ตีห้าผมก็ตื่น  ซึ่งมันอาจจะขัดกับบุคลิกของผมนักก็เถอะ 

            ผมนั่งลงบนพื้นหน้าโซฟามองร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอยู่  ในอ้อมแขนของจูนมีแมวของผมที่นอนซบกัน  ซีโร่ติดจูนมาก...จนคนเลวอย่างผมใช้มันเป็นข้ออ้างในการไปหาจูน

            “อื้อ”  จูนครางเบาๆ ก่อนจะขยับตัวพลิกจนเจ้าแมวของผมสะดุ้งตื่นกระโดดลงจากโซฟา  มันร้องเมี้ยวเรียกผมก่อนจะกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของมัน

            ผมนั่งเท้าคางมองอีกฝ่าย  ผมชอบจะมองจูนตอนนอนมากเลยเป็นเหตุผมที่ผมลากจูนมานอนบ้านบ่อยหรือไม่อย่างงั้นผมก็จะเป็นฝ่ายไปนอนบ้านจูนเอง  เราสนิทกันมาก....เป็นเพื่อนที่สนิทกันจนใครคนหนึ่งก้าวล้ำเส้นของคำว่าเพื่อนมา

            แน่นอน...ว่าผมเป็นคนก้าวล้ำเส้นนั่นมาก่อน ตั้งแต่ที่จูนตัดสินใจคบกับไอ้เอก

            ผมรู้ว่ามันเป็นคนไม่ดี  เลวพอๆ กับผม แต่ผมไม่ได้ซาดิสท์ตบตีคนเป็นว่าเล่นแบบมัน เด็กที่ชื่อฝุ่น ผมก็เห็นมาตั้งแต่ใส่ชุดมอปลาย เขาน่าสงสารมาก.....

            ผมเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจไอ้เอกทุกครั้งที่จูนพูดถึงหรือมาพามันเข้ามาในบ้าน  จูนเปลี่ยนแฟนบ่อยใครๆ ก็รู้  คนในมอเลยมองจูนไม่ค่อยดีนักทั้งๆ ที่มันไม่ใช่แบบนั้น และผมก็ไม่ชอบที่จูนไม่ต่อต้านคำครหาพวกนี้  จูนไม่สนใจคำพูดพวกนี้ เขาทำเพียงแค่ขังตัวเองอยู่ในโลกใบเล็กๆ ของเขา  จูนไม่เปิดโลกรับอะไรเลย  แม้กระทั่งพ่อแม่พี่น้อง 

            ผมเริ่มหงุดหงิดและพูดรุนแรงกับจูนมากขึ้นอีกเมื่อเขาร้องไห้เพราะไอ้เอก  ผมก็แค่อยากจะถามนักว่ามันดีอะไร  ทำไมใครๆ ก็พากันไปรุมรักมัน....ทำไมจูนต้องไปเป็นของมัน    ถึงแม้เราจะเคยมีอะไรกัน และผมก็ไม่แน่ใจ....ว่าผมเป็นคนแรกของเขาไหม  แต่ด้วยสัญชาตญาณผมสามารถพูดได้เลยว่าผมเป็นคนแรกของเขา  แต่เขากลับบอกว่าไม่ใช่....

            ตอนนั้นโลกของผมหยุดหมุนเข้าไปอีกเมื่อไอ้เอกมาหาจูน เขาหยอกล้อกันดูมีความสุขกันส่วนผมก็ได้แค่ยืนมอง  และผมก็แทบจะบ้าตายเมื่อจูนเอามูลี่มาปิดบังหน้าต่างไว้ไม่ให้ผมได้มองเข้าไปหาเขา

            จูนอาจจะมองผมว่าเป็นคนใจร้าย ผมชอบแสยะยิ้มใส่เขา  ชอบพูดจาทำร้านเขา....แต่ผมมันก็มีดีแค่พูดเท่านั่นแหละ.....

            “ตื่นแล้วหรอกาย เป็นไงบ้างขอโทษนะ”  จูนพูดพึมพำในขณะที่งัวเงียตื่นขึ้นมา  ผมส่ายหน้าเบาๆ    ผมมองจูนตาไม่กระพริบจนอีกฝ่ายกระแอมไอแต่ผมก็ไม่เลิกมอง

            “อืม แล้วมานั่งทำไมตรงนี้”  จูนพูดพร้อมยันตัวลุกขึ้นนั่ง  ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนอนหลวมโคร่งของผม กับใบหน้าหวานที่ผมหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น

            “กาย เป็นอะ อื้อ!”  พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็จูบเขาเข้าไปแล้ว...........