ช่วยอ่านหน่อยนะคะ

        "ก๊อกๆๆ...ก๊อกๆๆๆ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นช้าๆ ส่งสัญญาณเป็นนัยๆให้คนในห้องรู้สึกตัว แต่ทว่าคนในห้องนั้นไม่มาเปิด"เจ้าหญิงพะยะค่ะ...เจ้าหญิง" เสียงพ่อบ้าน ' ชาร์เมล์ ' ชายชราสุดที่รัก ขององค์หญิงตัวน้อยกำลังตะโกนร้องเรียกให้ตื่น ชาร์เมล์รู้ดีว่า คำที่ร้องตะโกนออกไปอาจทำให้องค์หญิงส่งโกรธ ชาร์เมล์ ก็เป็นได้"เจ้าหญิงพะยะค่ะตื่นได้แล้วพะยะค่ะ...เจ้าหญิง"

           "ข้ารู้แล้วน่ะ ชาร์เมล์เดี๋ยวข้าก็ตื่นเองแหละน่า" เจ้าหญิงตัวน้อยร้องบอก
              ร่างบนผ้าปูเตียงสีขาว รอบข้างประกอบไปด้วยบรรดามุกหายากจากแดนใกล้ ร่างเล็กบนเตียงใหญ่เริ่มบิดตัวไปมาที่ละน้อยตามวงปากที่อ้าหาวไม่รู้จักหยุด
              ข้าเจ้าหญิง 'ซาเบียร์' แห่ง ปราชาท บุตรคนเดียวของท่านพ่อ 'ซาซาวาส' ท่านแม่ของข้าเสียไปตั้งแต่ข้ายังเป็นทารกได้เพียงแค่3เดือน 3เดือนเท่านั้นที่ข้าได้จดจำใบหน้าอันงดงามของท่านแม่ 
       "ข้าพระองค์รู้แล้วล่ะพะยะค่ะ แต่ เอ่อ...วันนี้พระราชบิดาของพระองค์อยากพบพระองค์เป็นการด่วน เห็นว่ามีจดหมายจากเพื่อนสนิทของท่าน เอ่อ...เจ้าหญิงอะไรน๊า" ชาร์เมล์ทำท่าทางคุ้นคิด ในสิ่งที่ตนหลงลืมไป 
       "อะไรกันชาร์เมล์ท่านยังไม่หายจากอาการหลงๆลืมๆพวนนี้อีกหรอ"ซาเบียร์เอ่ยขึ้น พร้อมอ้าปากกว้างเตรียมที่จะหาวต่อ
       "อ้อ ข้าพระองค์นึกออกแล้วล่ะพะยะค่ะ ก็องค์หญิงมาการีน่า ที่เคยเสด็จมาประทับกับพระองค์ระยะหนึ่งไงพะยะค่ะ" ชาร์เมล์เอ่ย
       "ห้ะ...มาการีน่าเหรอ ท่านรีบไปบอกท่านพ่อให้รอข้า แล้วข้าจะรีบตามท่านลงไปนะ       ชาร์เมล์บอกท่านพ่อให้ข้าด้วยล่ะ"ยังไม่ทันจะขาดเสียง เจ้าหญิงตัวน้อยก็รีบวิ่งไปหยิบชุดสำหรับเข้าเฝ้าพระราชบิดา

                      ' มาการีน่า ' เพื่อนสนิทของข้าตั้งแต่ท่านพ่อส่งข้าไปเรียนต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ที่โรงเรียนชื่อดังจนข้าเรียนจบปริญญาตรีมา ก็นับได้ว่าเป็นเวลาเกิบ3ปีที่ข้าไม่ค่อยได้ข่าวของ มาการีน่าเลย