วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #6 : นอนด้วยนะ

+++++ตอน5 ++++

 

พอค่ำ จุลลาเดินออกมานั้ง เล่นที่ชิงช้าไม้ที่วางอยู่หน้าบ้าน จุลลาเอาหูฟังไส่หูทั้ง2ข้างนั้งฟังเพลง แบบบสบายอารมณ์ ไกวชิงช้าไป ฮัมเพลงไป จน2ทุ่มกว่า จุลลาก็ยังนั้งอยู่ที่ชิงช้า

ส่วนที่บ้านพักของตะวัน ตะวันนั้งทำงานในห้องทำงานของเขา ตะวันหันมาเห็นจุลลานั้งไกวชิงช้า ตะวันมองจุลลาด้วยสายตาสงสัย

" หือ ยายตัวแสบนอนค้างที่ไร่เหรอ " ตะวันเก็บงานที่ทำอยู่ แล้วเดินออกมาจากบ้านพักเขา ปืนรั้วมาที่บ้านจุลลา 

" นี่คุณ นอนค้างที่ไร่เหรอ " ตะวันถามจุลลา จุลลาก็นิ่งเฉย ไม่ได้ไกวชิงช้าที่นั้งอยู่

จุลลาได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย สงสัยว่ากลิ่นมาจากไหน
เธอหันมามองทางซ้าย เห็นตะวันยืนอยู่ห่างจากที่จุลลานั้งประมาณ1เมตร เธอลุกยืนแบบตกใจ

" นายเผือกขาว มาได้ไง " จุลลาถามตะวัน พร้อมเอาหูฟังออกจากหูตัวเอง

"ผมก็เดินมาสิ " ตะวันมองจุลลา

" อ๋อ เดินมาน่ะใช่ เพราะนายเป็นคน แต่นายเข้ามาในไร่ฉันทำไมเงียบๆ หรือเป็นโรคจิตชอบแอบมองสาวๆ" จุลลา โวยวายถามตะวัน

" นี่แม่คุณ ผมเรียกคุณอย่างดัง คุณก็เงียบ แล้วผมก็ไม่ใช่โรคจิตด้วย " จุลลามองตะวันอย่างสงสัย

" แล้วเรียกฉันทำไม"

" ผมจะเตือนให้ระวัง โจร งู สัตว์มีพิษ และก็ผี " ตะวันพูดคำว่าผีแบบน่ากลัว จนจุลลาขนลุก

" นี่นายจะหรอกฉันหรือไง " จุลลาทำเป็นไม่เชื่อที่ตะวันพูด 

" ผมเนี่ยนะ หรอกคุณ ผมจะหรอกคุณทำไม "

 

บรู๊ๆๆๆๆๆๆๆ

 เสียงหมาหอน

" อ๊ายยยยยยยย " จุลลาตกใจ วิ่งมากระโดดเกาะคอตะวัน จุลลาเอาหัวซบใหล่ตะวัน แบบกลัวสุดๆ ตะวันอิ้ง ไม่คิดว่าจุลลาจะกลัวขนาดนี้ ตะวันจะขำก็ไม่ใช่ที่ ได้แต่อมยิ้ม

" ผมบอกคุณแล้ว ยังมาหาว่าผมหลอกคุณอีก " จุลลารู้สึกตัว ตั้งสติได้ ก็ผละออกห่างจากตัวตะวัน ยืนมองหน้าตะวันแบบเขิลๆ ที่เผลอไปกระโดดกอดตะวัน แต่ก็โมโหด้วยที่ตะวันมาบอกให้เธอกลัว

" ไอ้บ้า " จุลลาว่าตะวัน

" อะไรของคุณเนี่ย ไม่ได้ไม่ดี ก็ว่าผมตลอด " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ก็นายมันฉวยโอกาส "

" ห๊า ผมเนี่ยนะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ อยู่อยู่คุณ จะมาว่าผมได้ไง คุณนั้นแหละที่ฉวยโอกาสมากอดผม " ตะวันบอกแบบยิ้มๆ  

" นี่นายตะวัน " จุลลาตะคอกตะวัน แบบโมโห

" อ่าวขึ้นเสียงทำไมคุณ อยู่ใกล้กันแค่เนี่ย ขึ้นเสียงเชียว " จุลลาโมโหตะวัน

" นายมันทุเรสที่สุด "

" นี่ผมอุตส่า มาเตือนด้วยความหวังดี แต่คุณกับมาว่าผมเป็นชุด มาเตือนแล้วผมโดนด่า ไม่มาสะดีกว่า เชิญคุณอยู่ของคุณตามสบายเถอะ" ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆมองหน้าจุลลา

" ฉันก็ไม่ได้ให้นายมาสนใจฉันนี่ " จุลลาเถียงตะวัน

" ผมก็ไม่ได้สนใจคุณนี่ แค่จะมาเตือนในฐานนะเพื่อนข้างไร่ และเพื่อนร่วมโลก ขอโทษนะครับ ถ้าผมเสือกมาวุ่นวายกับคุณ " ตะวันเดินกลับปีนรั้วมาแถบที่บ้านพักตัวเอง รู้สึกหงุดหงิด อุตส่าหวังดี แต่จุลลากับว่าเขาเป็นชุดเลย ตะวันเดินมานั้งที่ห้องทำงานตัวเองต่อ

 

" ทำไมต้องเสือกไปให้โดนว่าด้วยว่ะ วุ่นวายไปไหมไอ้ตะวันเอ้ย สนใจทำไมผู้หญิงปากร้ายแสบขนาดนั้น คงเอาตัวรอดได้มั้ง ทำงาน ทำงาน " ตะวันบ่นกับตัวเอง ไม่เข้าใจ ทำไมต้องไปสนใจจุลลาด้วย

 

ส่วนจุลลามองบ้านพักตะวันแบบโมโหนีดนึงที่ตะวันมาวุ่นวายกับเธอ จุลลารีบเดินเข้าไปในบ้านเพราะกลัวผี จุลลาง่วงจะนอน เลยเดินมาเปิดแอร์ สรุปแอร์ที่ห้องเสียใช้ไม่ได้

" เฮ้ย ไรอะ แอร์เสียเหรอเนี่ย แล้วจะนอนไงละทีนี้ อ๋อ พัดลม " จุลลาเดินหาพัดลมรอบบ้าน ก็ไม่เจอพัดลม จุลลาเลยหาอุปกรณ์ช่างก็ไม่มี

" เฮ้ย พัดลมก็ไม่มี เครื่องมือช่างก็ไม่มี แล้วจะนอนไงระทีนี้ ร้อนตายแน่ๆ จะกลับบ้านก็ไม่ได้ มืดขนาดนี้ เอาไงละเนี่ย " จุลลามองซ้ายมองขวา หันไปเห็นบ้านตะวันยังเปิดไฟอยู่ จุลลายิ้มแล้วรีบปีนรั้ว เดินมาที่บ้านไร่ของตะวัน

 

จุลลาเคาะประตูบ้านพักของตะวัน

ตะวันเดินมาเปิดประตูเห็นจุลลาก็ตกใจนีดนึง

" มีอะไรคุณ " ตะวันถามจุลลาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

" แอร์ที่บ้านพักเสีย ฉันจะมายืมพัดลม หรือไม่ก็ อุปกรณ์ช่างนายมีหรือป่าว " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ที่บ้านผมไม่มีที่คุณต้องการสักอย่าง พัดลมไม่มี เครื่องมือช่างก็อยู่ท้ายไร่โน่น " ตะวันตอบจุลลาพร้อมชี้มือไปทางท้ายไร่ที่ไกลมากๆ

" ตายละ แล้วจะนอนไงละเนี่ย ขอบใจ " จุลลากลับหลังหันจะเดินกลับไร่

" บ้านคุณ มีน้องนอนห้องเดียวหรือไง " จุลลาหันกลับมามองตะวันที่ถามเธอ

" ใช่ บ้านฉันมีห้องนอนห้องเดียว " จุลลาตอบตะวัน

" ถ้าคุณนอนที่บ้านคุณไม่ได้ ถ้าไม่รังเกียจหรือไม่กลัวผม มานอนที่บ้านพักผมก็ได้ บ้านนี้มี2ห้องนอน " จุลลามองหน้าตะวันแบบไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าใหร่ ว่าตะวันจะชวนเธอให้มานอนที่บ้านเขา

 

" นายจะให้ฉันมานอนกับนายที่นี่เหรอ "

" ไม่ได้นอนกับผม แต่นอนบ้านผม คนละห้อง ถ้าคุณไม่นอนก็ไม่เป็นไร " ตะวันปิดประตูเดินเข้าไปนั้งทำงานต่อ ทิ้งให้จุลลายืนอยู่หน้าบ้าน

จุลลายืนนิ่งนึกไม่ออกว่าจะเอาไงดี

" เอาไงละจุลลา จะไปนอนบ้านโน้น ก็ร้อนตายแน่ๆนี่หน้าร้อน ไม่ใช่หน้าหนาว เอาว่ะ นอนบ้านนายเผือกขาวนี่แหละ นายเผือกขาวคงไม่ทำไรเรามั้ง นายนั้นดูเกียจเราจะตาย คงไม่มาพิสวาสเราแน่นอน " จุลลาตัดสินใจเอาที่สบายดีกว่าไม่อยากรำบากกับความร้อน

 

จุลลาเดินกลับมาเคาะประตูบ้านตะวันอีกครั้ง ตะวันลุกมาเปิดประตู เห็นจุลลายืนยิ้มอยู่ เล่นเอาตะวันงง ว่าจุลลาจะมาไม้ไหน

" ฉันขอนอนที่นี่นะ " จุลลาพูดเสียงหวานเลย 

" หือ " ตะวันทำหน้า งง

" ก็คุณบอกมี2ห้องนอนไง ฉันไม่อยากนอนร้อน " จุลลาบอกตะวัน

" ตามใจคุณ คุณไว้ใจผมหรือ " ตะวันมองหน้าจุลลา

" นายคงไม่ทำอะไรฉันมั้ง ถึงนายทำ นายคงไม่รอดแน่นอน "

" ไม่รอด " ตะวันมองหน้าจุลลาสายตาสงสัย

" ก็ฉันเป็นสตั้นไง นายคงรู้ฉันสู้ยิบตาอยู่แร๋ว ถ้าใครรังแกฉัน " จุลลาชูกำปั้นตัวเองทำท่าสู้

" ผมรู้ ผมก็ไม่ได้พิสวาสคุณสักหน่อย เชิญตามสบาย ผมขอตัวทำงานต่อ "

" งั้นฉันขอไปเอาของก่อนนะ " จุลลาบอกตะวัน

" อืม " ตะวันตอบเสร็จก็เดินเข้าบ้านไปนั้งทำงานต่อ ทำงานไปก็มองหน้าต่างบ้านว่าจุลลาจะมาหรือยัง

 

สักพักจุลลาก็เดินเปิดประตู แล้วเดินเข้ามาในบ้านตะวัน ตะวันมองจุลลาที่เดินกอดตุ๊กตาหมีตัวนึงมาด้วย ตะวันจะขำก็ไม่ได้ ได้แต่ยิ้ม

" คุณก็นอนห้องขวามือละกัน ห้องน้องสาวผม " ตะวันบอกจุลลา

" ค่ะ " จุลลารับปากแร๋วก็เปิดประตูเขาห้องไป

ตะวันมองก็ยิ้ม

" โตแล้วยังจะติดตุ๊กตาเป็นเด็กๆอีก " ตะวันยิ้มแร๋วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

 

จุลลาเข้าห้องก็ล็อคกลอนล็อคลูกบิดประตูให้แน่นหนากลัวตะวันจะเข้าหา จุลลามองรอบห้อง

" ห้องน่าอยู่กว่าห้องนอนบ้านพักเราอีกแฮะ " จุลลาล้มตัวลงนอน จนเผลอหลับไปเอง

 

พอเช้าจุลลาตื่นตั้งแต่6โมงเช้า จุลลาลุกออกมาไม่มีคน จุลลามองรอบบ้าน ก็หันมาเห็นห้องตะวัน ไม่ได้ปิดประตู จุลลาเดินมาแอบดู เห็นตะวันนอนหลับอยู่บนเตียง จุลลาแอบมองตะวันที่นอนหลับ

" คนบ้าอะไรนอนไม่ปิดประตู ดูดูไปนายตะวันก็หล่อดีนะตอนหลับเนี่ย แต่ตอนตื่นโครตปากเสียเลย " จุลลามองตะวันแป๊บนึง แร๋วก็เดินมาในครัว 

สักพักจุลลาก็เดินมาหยิบตุ๊กตาในห้องที่เอามาด้วย แล้วก็เดินกลับไปที่บ้านพักของตัวเอง โดยไม่ได้บอกตะวันเพราะเห็นตะวันนอนหลับอยู่

 

พอ7โมงกว่าๆ ตะวันตื่นขึ้นมานึกได้ว่าจุลลานอนอยู่ที่บ้านเขาด้วย ตะวันรีบออกมาจากห้องนอนเขา เดินมาห้องข้างๆตะวันเห็นประตูห้องเปิดอยู่ ตะวันเอามือเกาหัว งงๆ 

" อ่าวหายไปไหน สงสัยจะกลับบ้านไปแล้ว "

ตะวันเดินเข้ามาในครัวจะกินกาแฟเหมือนทุกๆวัน ตะวันสะตุดตากับหม้อที่วางอยู่บนโต๊ะ เป็นหม้อที่มีฝาใสปิด ตะวันมองเห็นข้างในหม้อเป็นข้าวต้ม

" ใครมาทำไว้ว่ะเนี่ย " ตะวันเหลือบไปเห็นกระดาษที่วางอยู่ ตะวันหยิบขึ้นมาอ่าน

" ขอบใจที่ให้นอนบ้านนาย " ตะวันยิ้ม

" ยายตัวแสบ ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ " ตะวันเดินมาหยิบชาม มาตักข้าวต้มรองชิม

" อืม อร่อยดีนี่นา ฝีมือยายตัวแสบนี่เข้าท่าแฮะ" ตะวันนั้งกินข้าวต้มอย่าง เอร็ดอร่อย

 

อาทิตเปิดประตูเข้ามาในบ้านพัก

" เฮ้ยตะวันทำไรอยู่ว่ะ " อาทิตเดินมาหาตะวัน

" กินข้าว " ตะวันตอบอาทิต 

" อ่าวกินเงียบเลยนะ อร่อยไหมว่ะ กินด้วยคนสิ " อาทิตยิ้มให้ตะวัน

" เอาสิ " ตะวันลุกไปหยิบชามมาส่งให้อาทิต 

อาทิตรับแล้วตักข้าวต้มมานั้งกินกับตะวัน

" กินสะ จะได้รีบไปทำงานไอ้คุณอาทิต "

" อ่าวเฮ้ย ไรของแกว่ะ สั่งเลยนะ " อาทิตมองหน้าตะวัน ที่เขามาถึงก็โดนรีบให้ไปทำงานเลย

" อ่าวข้าเป็นเจ้านายแกนะ สั่งต้องทำตามสิ " ตะวันยิ้มล้ออาทิต

" แต่ฉันเป็นญาติแกนะ " อาทิตเถียงตะวัน

" แล้วไงว่ะ ญาติก็ส่วนญาติ งานก็ส่วนงาน "

" เออพอ รำคาญบ่นเป็นป้าเลยนะแก " อาทิตพูดคำว่าป้าเสียงเบาๆ

" แกพูดว่าไรนะไอ้อาทิต ป้าอะไร " ตะวันถามอาทิต

 

" ป่าว พูดว่าบ้าไม่ใช่ป้า " อาทิตแก้ตัว

" แน่นะ" ตะวันชี้หน้าอาทิต

" แน่สิ มั่ง " อาทิตยิ้ม

" อย่าให้รู้นะแกว่าข้า " ตะวันยิ้มรู้ว่าอาทิตว่าเขาบ่นเป็นป้า ไม่ใช่บ้า

" ขอรับ ใครจะกล้าว่า เจ้านายที่จะอยู่บนคานทองร้อยล้านละครับ " อาทิตยิ้มให้ตะวัน

" พูดจังนะแก ไอ้คานทองร้อยล้านเนี่ย " ตะวันยิ้ม

" จริงใหมละ อยากรู้จังใครจะหักคานทองแกได้ว่ะ " อาทิตทำหน้าสงสัย

" ก็รอดูสิ ถ้ามีเดี๋ยวแกก็เห็น "

" เออ จะรอดู " อาทิตมองตะวัน

" กินข้าวเลย พูดมาก แกไอ้อาทิต " 

" ครับ ครับเจ้านาย "

อาทิตตักข้าวต้มกิน

" เฮ้ย อร่อยวะ ฝีมือใครว่ะ ไม่ใช่แกแน่นอน " อาทิตถามตะวัน

" อืม " ตะวันตอบสั้นๆ

" เฮ้ยแร๋วใครทำให้แกกิน บอกมา" อาทิตถามด้วยความอยากรู้

" กินเข้าไปเถอะ อย่าถามมาก" ตะวันดุอาทิต

" เฮ้ย มีความลับนะแก " อาทิตมองหน้าตะวันอย่างจับผิด

" ไม่มีไร กินไปเถอะ จะได้รีบไปทำงาน สายแล้ว " 

" เออ กิน" อาทิตยิ้มให้ตะวัน  

2คนก็นั้งกินข้าวกัน  

 

(อ่านแร๋วเป็นไงบ้างค่ะ มีอะไรจะเพิ่มเต็มใหมค่ะ บอกได้ค่ะ เรื่องนี้มี27ตอนค่ะ สั้นๆพอดีไม่ยาวมากค่ะ)