วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #5 : ใครที่ผิด

-----ตอน4 ----

จุลลาซ่อมรถที่อู่เสร็จ ก็เกือบเที่ยง จุลลากลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้าน เพื่อรอไปเที่ยวกับจุลภาส สักพักจุลภาสก็มารับจุลลา มากินข้าวที่ร้านอาหารดังในเมือง 2คนนั้งโต๊ะ 

 

 พนักงานเดินเอาเมณูมาส่งให้ ทั้ง2คน

" กินไรสั่งเลยน้อง พี่เลี้ยง " จุลภาสยิ้มให้น้องสาว

"เหมาหมดร้านค่ะ "

" เยอะไปไหมน้อง " จุลภาสทำหน้าดุ

" โถ น้องแค่ล้อเล่น กินไรก็ได้ค่ะ พี่จุลสั่งมาเถอะค่ะ จุลลากินได้หมดแหละค่ะ พี่ชอบน้องก็ชอบ" จุลลายิ้มให้พี่ชาย จุลภาสก็สั่งอาหารกับพนักงาน สักพักพนักงานก็เดินไป

จุลภาสหันมามองน้องสาว

" จุลลาจะไม่กลับไปทำงานในวงการแล้วเหรอ" จุลลาหันมามองพี่ชาย

"ไม่ค่ะ น้องขอกับมาทำงานที่ไร่ดีกว่าค่ะ " จุลภาสมองน้องสาว

" ทำไมละ ปกติเห็นชอบนักชอบหนาไม่ใช่เหรอ งานในวงการอ่ะ "

" จุลลากับบ้านพี่จุลไม่พอใจหรือไงค่ะ ถึงถามน้องแบบนี้ " จุลลาทำหน้างอลพี่ชาย

" พี่ดีใจอะสิ ที่น้องกลับมาอยู่บ้าน อย่างน้อยน้อง ก็ยังอยู่ในสายตาพี่ อีกอย่างพี่ก็ไม่ชอบไอ้พวกหัวงู ชีกอ หน้าม้อ ที่มันชอบมองน้องด้วยสายตาหื่นๆด้วย " จุลภาสมองหน้าน้องสาว สีหน้าไม่พอใจ เมื่อนึกถึงเวลาน้องสาวถูกผู้ชายมองด้วยสายตาหื่นๆ

"โห เขาก็มองสิค่ะ น้องพี่จุลสวยนี่ค่ะ " จุลลายิ้มให้พี่ชาย

" จ๊า สวยขนาดไหนพี่ก็หวง และห่วง ตราบใดที่พี่ยังไม่เห็น ผู้ชายคนไหนเหมาะกับน้องสาวพี่ พี่จะกันทุกคนที่วุ่นวายกับน้องนั้นแหละ " จุลภาสบอกน้องสาวด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะรักน้องสาวมากๆ จุลลาก็รู้ว่าพี่ชายหวงเธอมาก

" ค่ะพี่ชายที่น่ารักของน้อง " 2คนก็ยิ้มไปคุยไปเฮฮาตามประสาพี่น้องระหว่างรออาหาร

 

ตะวันเดินเข้ามาในร้านอาหารที่จุลลานั้งอยู่ พอดีจุลภาสหันมาเห็นตะวัน

" อ่าวตะวัน " จุลภาสเอ่ยทักตะวัน ตะวันหันมามองจุลภาส แล๋วก็หันไปมองจุลลา จุลลาก็มองตะวันสายตาเฉยๆ และตะวันก็หันมามองจุลภา

" หวัดดีครับพี่จุลภาส " ตะวันยกมือไหว้จุลภาส เพราะจุลภาสอายุห่างจากตะวันเกือบ2ปี

" มาทานข้าวเหรอตะวัน " จุลภาสถามตะวัน

" ครับพี่จุล "

" ถ้าไม่รังเกียจ ทานด้วยกันได้นะตะวัน พี่เลี้ยง " จุลภาสชวนตะวัน จุลลาทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ตะวันเห็นก็รู้ว่าจุลลาไม่พอใจ 

" ไม่รบกวนดีกว่าครับ " ตะวันยิ้มให้จุลภาส

 

" ตะวันค่ะ " แยมสาวสวยไฮโซ เดินมาเกาะแขนตะวัน

" ขอตัวครับ " ตะวันก็เดินไปกับแยม ไปนั้งโต๊ะอีกมุมนึง แต่โต๊ะที่ตะวันนั้ง ตะวันก็มองสบตากับจุลลาได้พอดี

จุลลาหันมามองพี่ชาย

" เขานัดสาว พี่ยังชวนเขานั้งกับเราอีก หยิ่งเว่อร์นายตะวัน " จุลลาเบอะปากพูด

" ยังไปว่าเขาอีกนะจุลลา กินข้าว อาหารมาแร๋ว " จุลภาสดุน้องสาวที่ไปว่าตะวัน จุลภาสดูออกว่าน้องสาวไม่ค่อยชอบตะวัน

จุลลากินข้าวไป ก็ยังแอบหันมามองตะวัน จุลลาหันมาทีไรก็เห็นตะวันมองเขาทุกที จนจุลลาไม่ค่อยพอใจรีบกินให้อิ่ม จุลลาหันมามองจุลภาส

" พี่จุลกลับเถอะ " จุลภาสมองน้องสาว งง ที่กินกันอยู่ดีๆ น้องสาวก็ชวนกลับ

" อิ่มแร๋วเหรอน้อง "

" ค่ะอิ่มแร๋ว เหม็นขี้หน้าคนบางคนแถวนี้ " จุลลาพูดแล้วทำหน้าเชิดมองไปทางโต๊ะที่ตะวันนั้งอยู่

" หือ ใครอะ " จุลภาสงงที่น้องสาวพูด

" ไม่มีไรค่ะ ไปเถอะค่ะพี่ เราจะไปซื้อของอีกนะคะ "

" งั้นก็ไป " จุลภาสจ่ายเงิน แล้วก็เดินออกจากร้านไปกับจุลลา ไปซื้อของที่ห้างใกล้ๆร้านอาหารนั้นแหละ

 

ตะวันก็นั้งกินข้าวกับแยม สาวที่สนิท แยมคิดกับตะวันมากกว่าเพื่อน แต่ตะวันคิดแค่เพื่อนกับแยม

แยมสังเกตุเห็นตะวันมองอะไรบางอย่าง แยมมองตามที่ตะวันมองก็สงสัย

" มองอะไรค่ะตะวัน "

" อ๋อป่าวครับ ไม่มีอะไร ว่าแต่แยมมีอะไรหรือป่าวครับนัดผมมาทานข้าว " ตะวันมองหน้าแยม

" ทำไมค่ะ แยมไม่มีธุระมาหาตะวันไม่ได้เหรอค่ะ " แยมทำหน้าเศร้าน้อยใจที่ตะวันถามเธอแบบนั้น

 

" ป่าวครับ ปกติแยมไม่เคยมาหาผมถึงที่ราชบุรีเลย "

" ก็ คิดถึงไงค่ะ เดี๋ยวแยมก็จะไปทำงานเมืองนอกแล้ว คงไม่ได้มาหาตะวันบ่อยแล้วละค่ะ ". แยมบอกกับตะวัน ตะวันทำหน้านิ่งๆ

" ไม่เป็นไรครับ โทรหากันได้นี่ครับ ไงผมก็ไม่ทิ้งเพื่อนดีดีอย่างแยม แน่นอนครับ " ตะวันยิ้มให้แยม

" ค่ะ เพื่อน " แยมยิ้ม ให้ตะวัน นึกในใจ อะไรๆก็เพื่อน ทั้งที่เธอไม่อยากเป็นเพื่อนกับตะวันเลยสักนีดอยากเป็นอย่างอื่นมากกว่า

 

พอเย็นจุลลาก็ขออนุญาติพี่ชายกับพ่อมานอนค้างที่ไร่ จุลภาสห้ามไม่ให้มา เพราะว่าไม่มีใครนอนที่ไรมาหายอาทิตย์แล้ว แต่จุลลาไม่ยอมจะมานอนที่ไร่ให้ได้ จุลภาสเลยต้องยอมให้จุลลามานอนที่ไร่ เพราะรู้ว่าจุลลาลั้นแค่ใหน ห้ามก็ไม่ฟังแน่นอน จุลลาขับรถมาที่ไร่ ก็จะ5โมงเย็นแร๋ว จุลลารีบเอาของไปเก็บที่บ้านพัก ซึ่งเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงนีดนึง เป็นบ้านชั้นเดียว มีอุปกรณ์ อำนวยความสะดวกครบครัน จุลลาเก็บของเสร็จก็เดินมาในสวนส้ม ร้อยกว่าไร่

 

จุลลาเดินดูต้นส้ม แล้วก็เด็ดผลส้มมาจากต้น 2-3ลูก จุลลาก็เดินถือส้ม มาที่ใต้ต้นมะม่วง จุลลามองดูวิวทิวทัศ ที่ดูสวยมากตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว จุลลามองเห็นต้นมะม่วงที่ไม่สูงมาก และนึกอะไรบางอย่างได้

" ถ้าเราปีนขึ้นไปบนต้นมะม่วง ก็คงมองวิวได้ไกลและสวยกว่ามองตรงนี้สินะ " จุลลา เอาส้มใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วค่อยๆปืนขึ้นไปนั้งบนกิ่งมะม่วง มองวิวในสวน ที่มองไปได้ไกลกว่ามองด้านล่าง

" โฮ สวยจริงแฮะ " จุลลานั้งยิ้ม ดูวิวอย่างผ่อนคลาย หลังจากไปทำงานก็ไม่เคยได้สัมผัส อากาศแบบนี้มานานมากๆ ในเมืองมีแต่ตึกกับบ้าน

 

ส่วนไร่องุ่นข้างๆ ตะวันเดินมาดูองุ่นเหมือนที่เคยเดินดูทุกวัน ตะวันเดินดูโน่นดูนี่ จนมาถึง บริเวณใกล้ๆต้นมะม่วง ที่จุลลานั้งอยู่ ตะวันยืนดูองุ่นอยู่

จุลลาหันมาเห็นตะวันเดินมาพอดี

" เฮ้ย นั้นนายเผือกขาวนี่นา แหม่ๆยืนเท่ห์เชียวนะ " จุลลาหมั่นไส้ตะวัน คิดอะไรบางอย่างได้อย่างนึกสนุก จุลลาหยิบส้มออกมาจากกระเป๋า จุลลาแกะเปลือกส้ม แล้วขว้างไปใส่ตะวัน

เปลือกส้มโดนกลางหลังตะวันพอดี ตะวันรู้สึกเหมือนมีอะไรโดนหลัง ก็หันมองซ้ายมองขวา ก็ไม่เห็นมีอะไร ตะวันก็หันกลับไปดูองุ่นต่อ

จุลลาขำเห็นตะวันทำหน้า สงสัยเมื่อกี้

คราวนี้ จุลลาเอาเนื้อส้มที่ปอกไว้ในมือ ขว้างไปไส่หัวตะวัน

" โอ้ย " ตะวันร้องดังเลย ตะวันหันมามองด้านหลัง มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีอะไร ตะวันเอามือจับหัวบริเวณที่โดนส้มเมื่อกี้ ตะวันเอามือมาดม

" กลิ่นส้มนี่หว่า " ตะวันสงสัยมองลงที่พื้น เห็นทั้งเปลือกส้ม เนื้อส้มเลย 

ตะวันก้มลงไปหยิบ สงสัยว่ามาได้ไง

" ฮิ ฮิ ฮิ " จุลลาขำเบาๆ แต่ตะวันได้ยิน

 

ตะวันเงยหน้าขึ้นมองบนต้นมะม่วง เห็นจุลลาก็ตกใจว่าไปทำอะไรบนนั้น แต่ก็พอจะเดาได้ว่า ส้มที่โดนเขาต้องเป็นฝีมือจุลลาแน่นอน

" จุลลา " ตะวันเรียกชื่อจุลลาเสียงดุ จุลลาก็ตกใจไม่คิดว่าตะวันจะเห็นเธอด้วย

" เฮ้ย นายเผือกขาว " จุลลาทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว

" ตกใจมากหรือจุลลา " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ไร ใครตกใจ " จุลลาทำหน้ามึนๆ

" สนุกมากไหมครับ แกล้งคนอื่นเนี่ย " ตะวันมองหน้าถามจุลลา 

" ใครแกล้งนายมิทราบ " จุลลาย้อนเถียงตะวัน

" ผมก็ไม่รู้นะครับว่าใคร สงสัยจะเป็นลิงตัวเมีย ที่อยู่บนต้นมะม่วง ในสวนพี่จุลภาส " ตะวันพูดแบบยิ้มๆ

" นี่ใครเป็นลิงฮะ " จุลลาชักเริ่มโมโหที่ตะวันว่าเธอเป็นลิง

" ใครไม่รู้ที่เอาส้มมาขว้างผม เพราะส้มมันคงไม่ปอกเปลือกตัวเองแล้วขว้างคนอื่นได้แน่นอน " จุลลากันตะวัน2คนจ้องหน้ากัน

" เฮ้ยๆๆๆๆ ล่วงๆ " จุลลาขยับจะลง แต่เสียการทรงตัวจะล่วง

ตะวันเห็นก็รีบกระโดดข้ามกำแพงไม้กันเขตแดน ที่สูงแค่เข่า มารับจุลลา จุลลาล่วงมาในอ้อมแขนตะวันพอดี

 

ตะวันมองหน้าจุลลา จุลลาก็มองหน้าตะวันแบบอิ้งๆ ตะวันกับยิ้มมองหน้าจุลลา

" ไงครับ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว " จุลลามองหน้าตะวัน

" ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ " จุลลาตะคอกตะวันทันที ที่ตั้งสติที่ตะเลิดเมื่อกี้กับมาได้

ตะวันก็จริง ปล่อยจุลลาล่วงลงพื้นดัง ตั๊บ เลย จุลลาโมโหสุดๆที่ตะวันปล่อยลงแบบนี้โดยไม่ทันตั้งตัวเลย

" ไอ้บ้า ปล่อยฉันลงแบบนี้ได้ไง " จุลลาจ้องหน้าตะวันแบบแค้นสุดๆ จุลลาขยับตัวลุกขึ้น พื้นเป็นหญ้า ไม่เจ็บมาก แต่จุกสะมากกว่า

" อะไรแม่คุณ ผมอุตส่าช่วย บอกให้ปล่อย ผมก็ปล่อย ยังจะมาว่าผมอีก " ตะวันพูดหน้านิ่งๆ มองจุลลา

" ก็ปล่อยให้มันดีดีหน่อย ไม่ได้หรือไง ไม่ใช่ทิ้งฉันลงพื้นแบบนี้ นายเล่นทิ้งฉันแบบนี้ ฉันเจ็บนะเว้ย " จุลลาโมโหเถียงตะวันชุดใหญ่

" พูดจาเพราะๆเนอะ บอกให้ปล่อย ผมก็ปล่อย จะเอาไงอีกละครับ อุตส่าช่วย ขอบคุณสักคำก็ไม่มีเลย แถมโดนว่าเป็นชุดอีก " ตะวันมองจุลลาส่ายหน้าละอา

" ก็แล้วใครใช้ให้นายมาช่วยมิทราบฮะ " จุลลาจ้องหน้าตะวัน

" อ๋อ สรุปผมเสือกมาช่วยคุณเอง ว่างั้น " ตะวันลอยหย้าถามจุลลา ว่าที่เขาช่วยเธอนี่เขาเป็นคนผิดงั้นหรือ

" เชอะ " จุลลาเดินสะบัด ไปด้วยความโมโห และอาย ที่หล่นจากต้นไม้ โดยที่ตะวันมารับได้ทัน

ตะวันมองตามหลังจุลลาแบบงงๆ

" สรุปทำดีโดนด่า ใช่ใหมเนี่ยไอ้ตะวัน เสียเวลามาช่วยจริงๆ น่าจะปล่อยให้ตก มาขาหักแขนหัก จริงๆ แม่คุณปากกรรไกร ช่วยยังมาด่าเป็นชุดอีก ขอบคุณสักคำก็ไม่มี" ตะวันเดินปืนรั่วกลับมาเขตไร่ของตัวเอง

 

จุลลาเดินกลับมาที่บ้าน โมโหที่ตัวเองหล่นลงมาในอ้อมแขนของตะวัน มันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เพราะอะไร ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จุลลานั้งที่โต๊ะไม้หน้าบ้านอย่างหงุดหงิด

" ไอ้นายเผือกขาว บ้า บ้าที่สุด ยี้ๆๆๆ " จุลลาทำขนลุก เมื่อนึกถึงตัวเองหล่นลงมาในอ้อมแขนตะวัน จุลลาหงุดหงิดจนต้องเดินเข้ามาในห้องนอนหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ เพื่อลดอาการหงุดหงิด 

 

 

 

 

 

(ชอบไม่ชอบ เม้นติได้นะค่ะ นู๋จันพร้อมรับฟัง ปรับปรุงค่ะ)