วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #4 : จุลลามาถึงแล้วค่ะ

----- ตอน3----

 

จุลลาเดินเข้ามาในร้านของจงพิสุท พ่อของเธอ

" พ่อค่ะ" จงพิสุทหันมาเห็นลูกสาวคนเล็กยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ้ม

" จุลลา "

" หวัดดีค่ะพ่อ" จุลลาเดินมากอด หอมจงพิสุท จงพิสุทมองหาอะไรบางอย่าง

" พี่แกละจุลลา" จงพิสุทมองหน้าจุลลา สงสัยว่าลูกชายหายไปไหนก็ในเมื่อเขาให้ลูกชายไปรับน้องสาวนี่นา

 

" เชอะ พี่จุลทิ้งจุลลาไว้ข้างถนน " จุลลาพูดด้วยน้ำเสียงงอลพี่ชาย

" อ่าว แร๋วจุลลา มาบ้านได้ไงละลูก " จงพิสุทมองลูกสาว งง ว่าลูกสาวถูกพี่ชายทิ้งไว้ข้างทางแล้วลูกสาวกลับมาบ้านได้ไง?

" ใครก็ไม่รู้เขาอาสามาส่งจุลลาค่ะ "

" เหรอใครกัน พ่อจะขอบคุณที่มาส่งเราสักหน่อย " จงพิสุทมองหน้าลูกสาว

" ไม่ต้องหรอกค่ะพ่อ ผู้ชายอะไรปากยังกับกรรไกร " จุลลานึกถึงตะวันก็โมโห ที่ตะวันเป็นผู้ชายปากร้ายที่สุดที่เธอเคยเจอมาเลย วาจาแตกต่างจากหน้าตาโดยสิ้นเชิง

" หือ มีไรป่าวลูก " จงพิสุทถามลูกสาวอย่างสงสัย

" ป่าวค่ะพ่อ ไม่มีไรค่ะ " จุลลายิ้มให้พ่อตัวเอง

จงพิสุทหันไปทางหลังร้าน

" แก้ว แก้ว ขอน้ำหน่อยเร็ว " จงพิสุทตะโกนเรียกคนดูแลบ้านให้เอาน้ำมาให้ลูกสาว

 สักพักแก้วก็เดินออกมาพร้อมกับน้ำ แก้วเห็นจุลลาก็ยิ้ม

" พี่จุลลา กลับมาแร๋วเหรอค่ะ " แก้วยิ้มดีใจ เพราะไม่ได้เจอกันนานแล้ว

" จ๊า กลับมาแล้ว " จุลลายิ้มให้แก้ว

 

จุลภาสเดินหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้าน โดยไม่ได้มองว่าใครอยู่บ้าง

" พ่อครับ จุลลาหาย " จุลลาหันมามองพี่ชาย

" ไม่หายอยู่นี่ "

" เฮ้ยน้อง กลับมาได้ไง " จุลภาสตกใจนีดนึงที่เห็นน้องสาว แต่ก็ยิ้มได้ที่น้องสาวกลับบ้านอย่างปลอดภัย

"ก็มีคนเขาหวังดีมาส่งน้องที่บ้าน ดีกว่าพี่จุลที่ไม่รักน้องเลย ทิ้งน้องไว้ข้างถนนที่อันตรายสะด้วย เชอะ " จุลลาทำหน้างอลพี่ชาย

" โถ อย่างอลพี่สิ พี่ก็แค่แหย่เล่น พี่กลับรถไปรับน้องก็หายไปแร๋ว รู้ใหมพี่ตกใจขนาดใหน " จุลภาคอธิบาบใฟ้น้องสาวเข้าใจ 

" ที่หลังพี่ก็อย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นน้องงอลพี่ไม่ให้อภัยแน่ๆ " จุลลามองค้อนพี่ชาย

" จ๊า พี่ขอโทษนะจุลลา " จุลภาสมองน้องสาวสายตาสำนึกผิด

" ได้ค่ะ แต่พี่จุลต้องพาน้องไปเที่ยว " จุลลายิ้มมองพี่ชาย

" ได้เลย พรุ้งนี้นะ วันนี้พี่ต้องเข้าไปดูงานในสวน "

" ได้ค่ะ วันนี้น้องก็ขอพักสักหน่อย จุลลาไปบ้านนะค่ะพ่อ " จุลลามองหน้าจงพิสุท

" ตามสบายเลยลูก แก้วพาจุลลาไปบ้านไป " จงพิสุทหันมาบอกแก้ว

" ได้ค่ะ " จุลลากับแก้วก็ลุกเดินมาบ้านหลังใหญ่ที่อยู่หลังร้านขายของ ส่วนข้างๆร้านขายของก็เป็นอู่ซ่อมรถของจงพิสุท

 

สักพักใหญ่ๆ จุลลาก็เดินมาที่อู่กับแก้ว 2คนเดินคุยกันมา

" ทำไมพี่จุลลาถึงกับมาที่นี่ค่ะ " แก้วมองหน้าถามจุลลา

" เบื่อแร๋วแก้ว กับมาทำงานที่ไร่ ที่อู่ดีกว่า" จุลลาตอบแบบยิ้มๆ

" เหรอค่ะ "

" เก่งพี่ชายแก้วอยู่ไหนละ"

" อยู่ที่อู่แหละค่ะ "

" เหรอ ไปหาเก่งกันแก้ว " 

" ได้ค่ะ " จุลลากับแก้วก็เดินคุยกันมาที่อู่ซ่อมรถ

 

" พี่เก่ง พี่เก่งอยู่ไหนค่ะมีคนมาหา " แก้วตะโกนเรียกพี่ชาย  

เก่งเดินมาจากหลังอู่ เก่งเห็นจุลลา

" เฮ้ย จุลลา" เก่งยิ้มให้เพื่อนสนิท ที่รู้จักเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

" ไงไอ้เก่ง " จุลลายิ้มให้เก่ง

" แหม่ปากยังเหมือนเดิม แต่สวยกว่าเดิมนะเนี่ย " เก่งยิ้ม

" บ้าน่าเก่ง ก็ยังเหมือนเดิม ไม่เห็นจะสวยเลย " จุลลาเขิลที่โดนเก่งชมซึ่งๆหน้า

 

" ฉันว่าแกสวย ก็สวยสิว่ะ " เก่งยิ้มให้เพื่อนสนิท

" เออสวยก็สวย " จุลลายิ้มปลื้มที่เพื่อนชม

" ว่าแต่มาไงว่ะ " เก่งถามจุลลา

" ก็กลับมาทำงานกับแกไงเก่ง "

" จริงอะ " เก่งมองอย่างไม่เชื่อ ว่าเพื่อนจะกลับมาทำงานที่บ้าน เพราะเธอไปอยู่กรุงเทพมาหลายปี

 

" จริงสิ ฉันเคยโกหกแกไหม เบื่องทานที่กรุงเทพแร๋วละมาทำงานที่บ้านดีกว่า " จุลลาทำหน้าเซ็งๆเบื่อๆ

" เฮ้ยดีใจว่ะ " เก่งยิ้มดีใจที่เพื่อนจะกลับมาอยู่บ้าน

" อืม มีไรให้ช่วยไหม " จุลลาถามเก่ง

" ก็มีนะ ว่าแต่แกจะช่วยได้ไง "

" พี่เก่งลืมหรือค่ะ พี่จุลลาเขาจบช่าง มานะค่ะพี่ " แก้วบอกพี่ชาย

" แกซ่อมได้นะจุลลา " เก่งมองหน้าเพื่อน แบบไม่ค่อยไว้ใจเท่าใหร่

" ได้สิ ซ่อมๆลื้อๆ ทำให้มันพัง ฮิ ฮิ " จุลลาขำ

" อ่าวเฮ้ย จะช่วยลื้อใช่ใหมเนี่ย "

" บ้าเก่ง พูดเล่น ฉันจะช่วยซ่อมสิ ถ้าลื้ออย่างเดียวอู่เสียชื่อแน่ๆ ร้านเรายิ่งชื่อดีชื่อดังอยู่ " จุลลาบอกกับเพื่อน

" เออ ร้านของพ่อแกนี่ ลูกสาวจะทำเสียชื่อได้ไง " เก่งยิ้มให้จุลลา รู้ว่าอย่างไรสะจุลลาคงไม่ทำร้านเสียชื่อแน่ๆ

" งั้นพรุ้งนี้ฉันมาช่วยนะเก่ง " จุลลายิ้มให้เก่ง

" ได้เลย"

ทั้ง เก่ว แก้ว จุลลา ก็คุยกันอีกพักใหญ่ๆจากนั้นก็แยกกัน

 

พอเช้า จุลลากินข้าวเสร็จก็เปลี่ยนชุดช่างมาซ่อมรถแท็กเตอร์ จุลลาถึงเป็นผู้หญิง แต่ก็ซ่อมรถเก่งกว่าผู้ชาย จุลลาช่วยจงพิสุทซ่อมรถมาตั้งแต่เด็ก เพราะจุลลาชอบด้านนี้

 

จุลลามุดไปซ่อมใต้ท้องรถ จุลลาจะไขอะไหล่รถก็ควานหากุญแจที่วางข้างๆ เป็น10ตัว ก็ไขไม่ได้ จุลลามองเห็นเท้าใครบางคนยืนอยู่ข้างๆรถ จุลลานึกว่าช่างหรือคนงานในอู่ ก็เลยใช้

" ขอกุญแจเบอร์20หน่อยค่ะ " จุลลาบอกคนที่ยืน

ตะวันซึ่งยืนดูรถอยู่ก็งง ว่าช่างใต้ท้องรถพูดกับใคร ตะวันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีใคร ตะวันเลย ย่อตัวลงนั่ง หยิบกุญแจที่วางอยู่ส่งให้ แต่ที่ตะวันส่งให้ไม่ใช่กุญแจเบอร์20 จุลลารับมาก็ไข แต่ไขไม่ได้

" เฮ้ยนี่มันไม่ใช่เบอร์20 นี่มันเบอร์15 ไม่รู้จักเบอร์20หรือไง " จุลลาโมโห มุดออกมาจากใต้ท้องรถ พอพ้นใต้ท้องรถ ก็เงยหน้ามอง จุลลากันตะวัน ต่างคนต่างตกใจกัน และกันนีดนึง ตะวันมองจุลลา

" เธอมาที่นี่ได้ไง อย่าบอกนะว่ามาเป็นช่าง จากอดีตนางแบบสตั้นเกลิลมือ1 ลดตัวลงมาเป็นช่างซ่อมรถเลยเหรอ " ตะวันมองจุลลา คำพูด คล้ายๆจะดูถูกของตะวัน ทำให้จุลลา โมโหตะวันมาก

 

" นี่นาย นาย " จุลลาโมโหจัดไม่รู้จะเรียกตะวันว่าอะไร

" นายอะไร " ตะวันมองหน้าจุลลา

" นายเผือกขาว "

" นี่คุณผมมีชื่อนะ " ตะวันจ้องหน้าจุลลาแบบไม่ค่อยพอใจ ที่จุลลาเรียกเขาว่าเผือกขาว

" แล้วไง ปากดีอย่างนาย พูดจาแสบๆคันๆ ชื่อเผือกขาวน่ะดีแล้ว แถมยังพูดจาดูถูกคนอื่นอีก " จุลลาจ้องหน้าตะวัน

" ผมชื่อตะวันไม่ใช่เผือกขาว แล้วผมก็ไม่ได้ดูถูกด้วย ถึงดูถูก ก็ยังดีกว่าดูผิด" ตะวันเถียงจุลลา

 

" อ๋อเหรอ นี่นายว่าฉันเหรอ " จุลลาเถึยงตะวันด้วยน้ำเสียงโมโห

" ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุยเลย ผมแค่พูดเฉยๆ " ตะวันมองหน้าจุลลา

" อย่างนาย ชื่อตะวันไม่เหมาะกับนาย ชื่อเผือกขาวเหมาะกับนายสุดๆ " จุลลายิ้มเย้ยตะวัน แบบเจ้าเล่ห์

" อะไรกันจุลลา " จงพิสุท เดินมา ตรงที่2คนเถียงกันอยู่ จงพิสุทเห็นตะวัน

" มารับรถเหรอตะวัน " 

" หวัดดีครับคุณอา " ตะวันยกมือใหว้จงพิสุท

" พ่อรู้จักนายนี่เหรอค่ะ " จุลลาถามจงพิสุท 

" พ่อ ". ตะวันงงๆนีดนึงที่จุลลาเรียกจงพิสุทว่าพ่อ

" อ๋อ ลืมแนะนำ นี่จุลลาลูกสาวคนเล็กของอา น้องสาวจุลภาส จุลลานี่ตะวันเจ้าของรถที่ลูกซ่อม แล้วก็เจ้าของไรองุ่นที่ติดกับสวนส้มเรา " จงพิสุทแนะนำทั้ง2คนให้รู้จักกัน

" เหรอค่ะ " จุลลาทำท่าไม่ใส่ใจ แล้วก้มมุดไปซ่อมรถต่อ ตะวันจ้องมองจุลลา แล้วหันมามองจงพิสุท

" รถใกล้เสร็จยังครับ "

" เย็นๆคงเสร็จน่ะตะวัน ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหมตะวัน" จงพิสุทชวนตะวัน

" ไม่รบกวนดีกว่าครับ พอดีผมจะเข้าไปทำธุระในเมืองต่อ "

" อ๋อ งั้นตามสบายเลย "

" ผมขอตัวครับ แร๋วเย็นๆผมจะมารับรถ หวัดดีครับ " ตะวันยกมือใหว้จงพิสุท แร๋วก็เดินออกไป ขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าอู่

 

จุลลาเห็นตะวันเดินออกไปแร๋ว จุลลาก็มุดออกมาจากใต้ท้องรถ 

" ดูพ่อจะเทคแคร์นายคนนี้จังน่ะ " จงพิสุทมองลูกสาว

" ตะวันเขาเป็นคนดีนี่ลูก เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราเลยนะ พ่อเคยไปกินข้าวกับตะวันออกจะบ่อย พวกเรา2ครอบครัวสนิทกัน " จงพิสุทบอกลูกสาว

" ข้าวบ้านเราไม่มีกินเหรอค่ะ นายนี่หน้าตาไม่น่าสนิทด้วยเลย "

" ไอ้จุลลา " จงพิสุทดุลูกสาวไม่ค่อยชอบคำที่ลูกสาวพูดเท่าไหร่

" พ่ออะ ไม่ต้องดุจุลลาเลย จุลลาไม่ชอบหน้าอีตาเผือกขาวนี่เลย "

" 5555 เผือกขาว ลูกไปเรียกตะวันแบบนั้นได้ไงลูก " จงพิสุทได้ยินถึงกับหัวเราะเลย ที่จุลลาเรียกตะวัน ว่าเผือกขาว

" จุลลาอยากจะเรียกค่ะ ทำรถต่อดีกว่า " จุลลามุดเข้าไปใต้ท้องรถ ซ่อมรถต่อ จงพิสุท ยิ้มกับความแสบซ่าของลูกสาว ที่ค่อนข้างเอาแต่ใจนีดนึง

 

 

 

 

 

( รออ่านต่อนะค่ะ ต่อวันใหนรอลุ้น อิอิ )