วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #2 : จุลลามาแล้วค่ะ มากับพระเอก (อิอิ)

++ตอน2 +

 

 ณ สนามบินของจังหวัด จุลภาสหนุ่มหล่อวัย30ปี กำลังยืนพิงรถเก๋งคันหรูของตัวเอง พลิกข้อมือตัวเองดูนาฬิกาของตัวเอง จุลภาสมารอรับ จุลลาน้องสาวคนเดียวของเขา จุลลาสาวเก่ง เฮี้ยวๆลุยๆวัย27ปี จุลลาไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่อายุ18 ทำงานเป็นนางแบบ สตั้นเกลิลไปด้วยเรียนไปด้วยจนจบ ปริญญาโทถึง2ใบ คือช่างยนต์ กับ บริหารธุรกิจ
 

จุลลาอยากกลับมาบ้าน เบื่องานที่ทำ เพราะ2-3ที่ผ่านมาจุลลารับงานแต่สตั้น แทบจะเลิกเป็นนางแบบเลย จุลลาเบื่อกับงานสตั้นเพราะเล่น ผิดคิว เอาไม้ไปฟาดหัวผู้กำกับคิวเข้า เลยโดนไล่ออก จนเป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ จุลลามีชื่อเสียงพอสมควร เพราะจุลลาเก่ง จนใครๆต่างยอมรับในความสามารถ แต่คนในวงการ ใครๆต่างเรียก จุลลี่ มากกว่าจุลลา

จุลลาเซ็งกับงานเลยจะกับมาช่วยจุลภาส ดูแลสวนส้ม และช่วย จงพิสุท ผู้เป็นพ่อของเธอ ดูแลอู่ซ่อม เครื่องจักรทางการเกษตร รถยนต์ และ ขายอุปกาณ์ทางการเกษตร ซึ่งเป็นร้านใหญ่ที่สุดของจังหวัดเลยก็ว่าได้

 

 " รอนานไหมค่ะพี่จุล " จุลภาสหันมามอง

" ไอ้ลา " จุลภาสยิ้มดีใจที่เห็นน้องสาว

" พี่จุล น้องบอกไม่ให้เรียกลาไงค่ะ เรียกน้องว่าลาอยู่ได้ " จุลลาทำหน้างอลพี่ชาย ที่ชอบเรียกเธอว่าลา ทั้งที่เธอไม่ชอบ

" อ่าวพี่ก็เรียกน้องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแร๋วนี่ " จุลภาสทำหน้าซื่อๆมองน้องสาว

" แต่ตอนนี้น้องโตแร๋วนะ อายเป็นนะพี่ " จุลลามองหน้าพี่ชาย จุลภาสเอามือจับหัวน้องสาว

" เราก็หัดเบานิสัยแสบๆสะทีสิ สำหรับน้อง โตแค่ไหน ในสายตาพี่น้องก็ยังเด็กเสมอ แร๋วพี่ก็หวงมากด้วย อ๋อ แร๋วก็หัดทำตัวหวานๆบ้างสิ " จุลลามองค้อนพี่ชาย

" น้องก็หวานเป็นบางครั้งสิค่ะ หวานพร่ำเพื่อ มันไม่ดี " จุลลายิ้มให้พี่ชาย

" เหรอ ว่าแต่แฟน ก ท ม ไม่มาด้วยเหรอ "

" พี่จุล ถามน้องไหมว่ามีแฟนหรือป่าว หรือมีใครจีบน้องบ้างใหม " จุลลามองหน้าพี่ชาย

" อย่างน้องอ่ะนะ ไม่มีใครจีบ เห็นเคยพาหนุ่มมาเที่ยวไร่ออกจะหวานนี่นา "

" เฮ้ย ไม่สนใจค่ะพี่ น้องเฉยๆ ผู้ชาย เข้าใจยากค่ะ ไปกลับบ้านเถอะ ร้อนค่ะ " จุลลารีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

" ไปสิ " จุลภาสช่วยน้องสาวเอากระเป๋าใบใหญ่ใส่ท้ายรถ

 

จุลภาสขับรถช้าๆ มาตามทางให้จุลลาได้ชมสวนชมทุ่งหญ้าข้างทาง

" เอ่อไอ้ลา " จุลลาหันควับมองพี่ชาย

" พี่จุล น้องบอกไม่ให้เรียกลา จอดรถเลย " จุลภาสมองน้องสาวงงๆ แต่ก็จอดรถ จุลลาลงจากรถจุลภาส

" พี่ไปเลย น้องงอล " จุลลาทำหน้างอลพี่ชายมากๆ จุลภาสมองน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างรถ จุลภาสมองน้องสาวจากในรถ

" งอลจริงไง "

" งอลจริงๆ "

" งั้นพี่ไปละนะ ปิดประตูรถด้วย " จุลภาสพูดจบ จุลลาปิดประตูรถดังปั้งเลย จุลภาสขับรถไปเลย จุลลามองตามรถ

" เฮ้ยพี่จุล ไปจริงไง จุลลาล้อเล่นกลับมาก่อนค่ะ พี่จุล กลับมาก่อน" จุลภาสกลับรถไปใกลแร๋ว จุลลาได้แต่มองอย่างโมโห ไม่คิดว่าจุลภาสจะทิ้งเธอไว้ข้างทางจริงๆ

 

จุลลายืนข้างทาง มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นจะมีรถผ่านเลย จุลลาหันขวาอีกทีมีรถขับมา สีเดียวแบบเดียวกับรถจุลภาสเลย จุลลาดีใจนึกว่าพี่ชายมารับ เลยรีบโบกมือ

คนในรถเห็น

" เบิ่มใครโบกมือข้างทางน่ะ " ตะวันนั้งเบาะหลังถามเบิ่มคนขับรถคู่ใจ

" ผู้หญิงครับนายตะวัน "

" จอดรถถามสิว่าทำไมมายืนข้างทาง ไม่รู้หรือไงว่าถนนเส้นนี้เปลี่ยวน่ากลัวแค่ใหน " ตะวันพูดเสียงเรียบๆ

" ครับ " เบิ่มจอดรถแล้วเดินลงมาหาจุลลา

จุลลาหุบยิ้มเลยที่คนลงมาไม่ใช่จุลภาส

เบิ่มเดินมาหาจุลลา

"คุณจะไปใหนครับ "

" คือจุลลาจะไปบริษัทบุญจงค่ะ " จุลลาตอบเบิ่ม ตาก็มองแบบไม่ค่อยไว้ใจคนแปลกหน้าเท่าไหร่

" แล้วไงคุณมายืนตรงนี้ครับ ถนนเส้นนี้เปลี่ยวน่ากลัวมากนะครับ อันตรายมากๆด้วยรถราก็ไม่ค่อยมีผ่านนะครับ" เบิ่มบอกจุลลา จุลลาได้ยินที่เบิ่มบอกก็นิ่งเลย ไม่คิดว่ามันจะน่ากลัวแบบนี้

"คือโดนพี่ชายทิ้งค่ะ " จุลลาตอบแบบหน้าเจือนๆ

" อ่าวเหรอครับ "

 

เบิ่มเดินมาที่รถแถบประตูหลังที่ตะวันนั้งอยู่ ตะวันเลื่อนกระจกลงมองไปที่จุลลา ที่ยืนเซ็งๆอยู่ แล้วหันมามองเบิ่ม

"ว่าไงเบิ่ม "

" เขาจะไปบริษัทบุญจงครับ "

" หือ บริษัทบุญจง " ตะวันทำหน้าสงสัยนีดนึงว่าผู้หญิงคนนี้จะไปที่นั้นทำไม

" ครับนาย เธอบอกว่าโดนพี่ชายทิ้ง"

" พี่ชายหรือผู้ชาย " ตะวันหันไปมองจุลลา

" ไม่รู้สิครับนาย "

" ไปเรียกมาขึ้นรถไป จะใครก็ช่าง ผู้หญิงอยู่ที่เปลี่ยวๆคนเดียวมันอันตราย " ตะวันบอกเบิ่ม

" ครับ " เบิ่มเดินมาหาจุลลา

" ถ้าไม่รังเกียจเชิญขึ้นรถครับ ผมกับเจ้านายจะไปส่งครับ "

" เจ้านาย " จุลลามองหน้าเบิ่ม

" ใช่ครับผมมากับเจ้านาย ถ้าไม่รังเกียจเชิญครับ " เบิ่มเดินนำหน้าจุลลามาที่รถ ไงตอนนี้จุลลาขอไปก่อนเถอะ ดีกว่ายืนร้อน ยืนรอรถแบบไม่มีความหวัง เพราะดูท่าถนนเส้นนี้น่ากลัวจริงๆ ตั้งแต่ลงจากรถจุลภาสยังไม่เห็นมีรถผ่านสักคันเลย ไงก็ขอตายดาบหน้าดีกว่า

เบิ่มเปิดประตูเบาะข้างคนขับด้านหน้าให้จุลลานั้ง เพราะไม่ค่อยไว้ใจที่จะให้จุลลานั้งคู่ไปกับตะวันที่เบาะด้านหลัง พอจุลลาขึ้นเบิ่มก็เดินมาประจำตำแหน่งคนขับ ขับมาตามทาง

 

" ขอบคุณนะค่ะ " จุลลาหันหน้ามามองทางด้านหลัง ก็อิ้งเลยที่เห็นใบหน้าคมหล่อเท่ของตะวัน ตะวันเงยหน้าจากเอกสารมองหน้าจุลลาก็อิ้งไปนีดนึง เพราะจุลลาสวย ใสมากๆ แต่ตะวันรู้สึกคุ้นหน้าจุลลา

" ไม่ต้องขอบคุณ ผมช่วยเพื่อนร่วมโลก " ตะวันพูดนิ่งๆ แต่มันแฝงไปด้วยความดุและหยิ่ง จุลลาได้ยินก็อิ้งเลย แค่คำพูดของตะวัน จุลลาก็สัมผัสได้เลยว่าตะวันคงหยิ่งน่าดู

" ถึงไงก็เถอะ ฉันเป็นคนไทย คุณช่วยฉันก็ต้องขอบคุณ คุณจะรับไม่รับก็เรื่องของคุณ " จุลลาพูดแบบกลั่นกรองคำพูด พูดออกมาแบบนิ่งๆ ตะวันได้ยินก็ฉุนขึ้นมานีดนึงที่จุลลาพูดแบบนั้น 

" เออ คุณ " เบิ่มจะพูดชื่อจุลลา

" เรียกจุลลาหรือจุลลี่ก็ได้ค่ะ " จุลลาบอกเบิ่ม

" ครับ คุณจุลลาจะให้ไปส่งที่ไหรครับ " เบิ่มถามจุลลา

" แล้วแต่สะดวกเลยค่ะ จุลลาลงตรงไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่มีรถต่อไปบริษัทบุญจงก็พอค่ะ "

" คุณจะไปทำอะไรที่นั้น " ตะวันถามจุลลา   

จุลลาหันมามองหน้าตะวัน

" ขอโทษนะคะ ธุระส่วนตัวค่ะ " จุลลาตอบตะวันแบบไม่ค่อยพอใจเท่าใหร่ เพราะรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับตะวันสะแร๋ว

" อดีตนางแบบ สตั้นเกลิล ที่ตีหัวผู้กำกับคิว มีธุระส่วนตัวกับเจ้าของบริษัทบุญจงด้วยเหรอ " จุลลามองหน้าตะวันแบบสงสัย ว่าตะวันรู้จักเขาด้วยหรือ 

 

" คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ " จุลลาอิ้งนีดนึงที่ตะวันรู้เรื่องเธอ

" ก็พอรู้จัก ถึงผมจะบ้านนอก แต่ผมก็ไม่ได้โง่นะ ที่จะไม่รู้เรื่องในวงการมายา "

" ฉันก็ไม่ได้ว่าคุณโง่นี่ค่ะ หรือคุณอยากจะโง่ก็ตามใจคุณ " จุลลาพูดลอยหน้าลอยตา

" นี่เธอ " ตะวันพูดเสียงโมโห 

" ทำไมค่ะ " จุลลาจ้องหน้าตะวัน 2คนจ้องหน้ากัน

เสียงเบิ่มแทรกขึ้นมาสะก่อน

" เออ ถึงบริษัทบุญจงแร๋วครับคุณจุลลา "

จุลลาหันมามองเบิ่ม 

" ขอบคุณค่ะ " จุลลายกมือไหว้เบิ่ม แร๋วจุลลาก็เดินลงจากรถเลย โดยไม่มองตะวัน

จุลลาปิดประตูดังปั้ง ไม่สนเลยว่ารถจะพังใหม แล้วเดินหลบไปยืนที่ริมถนน

ตะวันมองหน้าจุลลาที่ยืนอยู่แบบโมโห

" เฮ้ยรถฉันจะพังใหมเนี่ย ไม่มีมารยาทจริงๆแม่คนเนี่ย " "ไม่พังครับนาย " เบิ่มตอบแบบยิ้มๆ

" ผู้หญิงอะไรดูท่าจะร้ายกาจใช่เล่น กร้าวร้าวอีกต่างหาก " ตะวันจ้องมองจุลลาที่เดินเข้าไปในร้านบุญจง ในใจก็คิดว่าจุลลามาทำอะไรที่นี่ ความสงสัยผุดขึ้นมาในหัวของตะวันมากมาย

 

( ว่างจะต่อนะค่ะ อิอิ )   

 

"