วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #16 : แพ้เขาอีกแล้ว

****** ตอน15 *****

 

ตะวันเดินมานั้งที่โซฟาแบบสบายใจ จุลลาก็เก็บของในอยู่ตรงส่วนที่เป็นครัว 

ตะวันหันมามองจุลลา

" คุณ ผมหิวข้าวทำไรให้ผมกินหน่อยสิ " จุลลาหันมามองตะวัน

"นายใช้ฉันเหรอ นายเผือกขาว "

" ใช่ ผมใช้คุณ ผมหิวมาก นั้งรอคุณเดทกับไอ้พินัยตั้งนานสองนาน " เขามองจุลลา สายตานอยด์

 

" ใครใช้ให้นายรอละ ของกินก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ นายไม่ซื้อกินเอง " จุลลามองตะวัน

"ก็ผมรอคุณ "

" มารอฉันทำไมมิทราบ "

" รอคุยกับคุณไง " ตะวันมองเธอ

 

" ฉันก็ไม่ได้ให้นายรอสักหน่อย "

" ก็ผมอยากรอ โอเคจบไหม ผมหิวข้าวคุณทำอะไรให้ผมกินที " ตะวันพูดเชิงอ้อนจุลลา

 

" ฉันไม่ทำ " จุลลามองหน้าพูดเสียงดุใส่เขา

" ได้ถ้าคุณไม่ทำ ผมจะโทรบอกพี่จุลภาส ว่าผมเคยจูบคุณ ดูสิพี่ชายคุณจะว่าไง " ตะวันยิ้มมุมปาก อย่างเจ้าเล่ห์ เขาพูดเรื่องจูบ เล่นเอาจุลลายืนอิ้งเลยทีเดียว   

 

เธอจ้องหน้าตะวันแบบโมโหสุดๆ

" นายขู่ฉันเหรอ " ตะวันมองจุลลา

" ไม่ คนอย่างผม ไม่เคยขู่ จะลองดูใหมละ ว่าผมจะกล้าโทรบอกพี่ชายคุณใหม " ตะวันหยิบโทรศัพท์ในเสื้อสูทที่เขาใส่อยู่ออกมาถือ  

 

" ก็ได้ ฉันจะทำให้นายกิน ห้ามนายบอกเรื่องนั้นกับใครเด็ดขาดไม่งั้น ฉันฆ่านายตายแน่ " จุลลาพูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดๆ

 

" จะรอนะครับ รอให้คุณฆ่า ได้ตลอดชีวิตเลย " ตะวันยิ้มให้จุลลา แต่เธอกับงงที่เขาพูด

" นายพูดอะไร "

" ป่าวครับ แต่เอ๊ะ ผมก็พูดเสียงดัง คุณน่าจะได้ยินนะ ไม่น่าให้ต้องพูดย้ำเลย ผมว่าเลิกพูดเถอะผมหิว " ตะวันแกล้งเถไปเรื่องอื่น 

 

" ถ้าจะกินอย่ามาสั่งฉัน " จุลลาเดินมาตรงส่วนที่เป็นครัวทำกับข้าวให้ตะวันกิน

 

สักพัก

จุลลาทำเสร็จ ก็เอามาวางที่โต๊ะกินข้าว

" อะกินสะ กินเสร็จแล้วก็กลับไปเลย " ตะวันลุกมานั้งที่โต๊ะ

" อะไร ยังไม่ได้กินเลย ไล่กันแล้ว " 2คนมองหน้ากัน แล้วตะวันก็มองจานข้าวที่มีผัดกระเพากับไข่เจียว

 

" มีไข่เจียวด้วย คนใดที่ถูกเจียว คือคนเดียวที่ถูกใจ " ตะวันยิ้มมองจุลลา

" อ๋อเหรอ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ย บังเอิญมันง่ายอ่ะนะ " จุลลาเดินมานั้งดูทีวีที่โซฟา

ตะวันนั้งกินอย่างอร่อย

" ฝีมือคุณนี่อร่อยดีนะ "

" เหรอ " เธอตอบสั้นๆไม่ได้หันไปมองตะวันเลย มองแต่ทีวี

 

พอตะวันกินเสร็จก็จัดการล้างชามเก็บที่เดิม แล้วตะวันก็เดินมานั้งที่โซฟาข้างจุลลา

 

" เฮ้ย นายเผือกขาว " จุลลาตกใจมองหน้าเขาที่นั้งอยู่ข้างๆ

" ตกใจทำไม ผมคนไม่ใช่ผี นั้งดูทีวีด้วยคน " ตะวันยิ้มมองจุลลา

" นายกินอิ่มแล้วก็กลับไปสิ " จุลลาทำหน้าดุใส่ตะวัน

" ยังไม่อยากกลับอยู่กับคุณก่อน "

" อยู่ทำไมฉันอยู่ของฉันได้ กลับไปเลย"

" ผมบอกว่า ผมอยากอยู่ก่อน " ชายหนุ่มทำหน้าจริงจัง

 

" ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า " ตะวันยิ้ม แต่จุลลาโมโห

" นี่นายจะมาตอแยฉันทำไมเนี่ย "

" ผมไม่ได้ตอแย ผมก็มีเหตุผลของผม "

" เหตุผลอะไร แล้วนายไม่ได้ตอแยฉัน นายจะมาวุ่นวายอะไรกับฉันทำไมนักหนา " จุลลามองหน้าตะวัน

 

" สักวันคุณก็จะรู้เองแหละ แล้ววันนี้ที่มา ผมก็แค่จะมาขอโทษ ไอ้เรื่องต่างๆที่ผ่านมานั้นแหละ " ตะวันมองหน้าจุลลา

" เสร็จแล้วใช่ใหม นายก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะพักผ่อน " จุลลาบอกตะวัน

" งั้นผม ขอกลับก่อนละกัน พรุ้งนี้เจอกันครับ " ตะวันยิ้มเดินออกมาจากห้องจุลลา

 

จุลลาเดินมาล็อคประตูห้อง

" จะมาทำไม จะตามตอแยเราทำไมนะ เฮ้อ " จุลลา ถอนหายใจกับความเหนื่อยในการกระทำของตะวัน จุลลาชักจะสงสัยคำพูดกับการกระทำของตะวันสะแล้วว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ มันคือการแกล้ง หรือ มีความหมายอื่นๆแอบแฝงอีก

 

พอเช้า

 จุลลาก็แต่งตัวมาประชุมที่บริษัทตะวันฉาย พอเดินเข้ามาในบริษัทก็เจอกับพินัย

 

" หวัดดีค่ะคุณพินัย "

" หวัดดีครับคุณจุลลา มาแต่เช้าเลยนะครับ "

" ไม่เช้านะค่ะ สายแล้ว "

" งั้นไปห้องประชุมกันดีกว่าครับ "

" ค่ะ " 2คนยิ้มให้กันแล้วก็เดินมานั้งในห้องประชุม 2คนไม่ทันสังเกตุ ว่าตะวันเดินตามหลัง2คนห่างๆ ตะวันจ้องมองด้วยสายตาหึงหวงจุลลา 

 

พอถึงห้องประชุม พินัยก็นั้งเก้าอี้ข้างจุลลาเหมือนทุกครั้งที่มาประชุม

ตะวันเปิดประตูห้องประชุมเขามาด้วยใบหน้านิ่งๆ ตะวันเดินมานั้งที่ของประธานบริษัท เขามองพินัย

" พินัยนายมานั่งนี่ " ตะวันชี้โต๊ะข้างๆเขา พินัยมอง งงๆ ว่าตะวันจะให้เขาย้ายที่นั้งทำไม

 

" ไรของแกว่ะ " พินัยมองตะวัน.ว่าวันนี้เขาดูแปลกไป

" ไม่มีอะไร แกมานั้งข้างๆข้านี่ "

" อ่าวปกติฉันก็นั้งตรงนี้นี่หว่า " พินัยเถียงตะวัน

" ไม่ต้องเรื่องมากวันนี้แกต้องมานั้งตรงนี้ " ตะวันทำหน้าดุ จนพินัยต้องลุกย้ายเก้าอี้ จุลลาก็มองตะวันด้วยสายตา งงๆ ว่าเขาเป็นไร

 

พอนั้นก็เริ่มประชุม เรื่องเงินค่าผลผลิตที่ส่งออก ประชุมไปสัก2ชั่วโมงกว่าๆ

ตะวันออกจากห้องประชุมก่อนใครเลย ทั้งที่การประชุมยังไม่เสร็จ ตะวันให้พินัยดูแลการประชุมแทน ส่วนตัวเขากับมานั้งทำงานเอกสารด่วนที่ห้องทำงาน พอเลิกประชุมก็11โมงกว่าๆ ทั้งหมดก็ต่างแยกย้ายกันกลับ

 

จุลลาเดินออกมาจากห้องประชุมกำลังจะเดินออกจากบริษัท เบิ้มเดินตรงมาหาจุลลา

" คุณจุลลาครับ เจ้านายเชิญที่ห้องทำงานครับ " จุลลาหันมามองหน้าเบิ้ม

" นายตะวันเหรอค่ะ "

" ใช่ครับ นายบอกว่าถ้าคุณจุลลาไม่ไปพบ เงินค่าส้มที่ค้างก็จะไม่ให้ครับ "

" นายตะวัน " จุลลาโมโหที่ตะวันใช้แผนเรื่องเงินค่าส้มมาขู่

" ห้องนายตะวันอยู่ใหนค่ะ " จุลลาถามเบิ้ม 

" เชิญทางนี้ครับ " เบิ้มก็เดินทำจุลลามาที่ห้องทำงานตะวัน 

 

พอถึงเบิ้มก็เปิดประตูห้องทำงานตะวันให้จุลลาเดินเข้าไป  

ตะวันหันมามอง2คน

" เบิ้ม ถ้าไม่มีธุระสำคัญ ไม่ต้องให้ใครเข้ามานะ "

" ครับ " เบิ้มเดินออกจากห้องทำงานตะวันพร้อมปิดประตูห้องด้วย

จุลลามองตะวันอย่างสงสัย

" นายเรียกฉันมาทำไม และ นายจะทำอะไร ถึงสั่งเบิ้มแบบนั้น "

" นั้งก่อนสิยืนเมื่อย " ตะวันบอกจุลลาด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่จุลลากับจ้องหน้าตะวัน

" ฉันถามว่านายจะทำอะไร "

" ก็ป่าวนี่ครับ ไม่ได้ทำอะไร "

" ฉันไม่ได้ว่างอย่างที่นายคิดนะ " ตะวันมองหน้าจุลลาแบบโมโห

 

" ผมก็ไม่ได้ว่างนี่ครับ แค่ผมอยากคุยกับคุณ เคลียร์ๆกันให้จบๆ ไป" ตะวันมองจุลลาด้วยสีหน้าจริงจัง

" คุยอะไร เคลียร์อะไร "

" นั้งก่อนเถอะ แล้วผมจะบอก " จุลลาโมโหเดินสะบัดมานั้งที่เก้าอี้ตรงข้างกับที่ตะวันนั้งทำงานอยู่  

 

จุลลาจ้องหน้าตะวัน

" มีไรว่ามา "

" ผมก็แค่อยากคุยกับคุณ "

" อ้าว แล้วนี่ ไม่เรียกคุยเหรอ แล้วเรียกอะไรเห่า หอนหรือไง " จุลลาเถียงตะวันอย่างนอยด์

 

" คุยแบบแฟน " ตะวันพูดออกมาเล่นเอาจุลลาอิ้งเลยทีเดียว ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดอะไรแบบนี้

 

" ขอโทษนะฉันไม่ใช่พวกเชื่อคนง่าย และเห็นความรักเป็นเรื่องสนุก ที่นึกจะพูดอะไรก็พูด " เธอพูดออกมาอย่างที่เธอคิด

 

" ผมรู้ ผมถึงได้บอกคุณนี่ไง " 2คนจ้องหน้ากัน

" แล้วไง แค่นี้ใช่ใหม ฉันจะได้กลับ ฉันไม่มีเวลามาฟังนายพูดเล่นหรอกนะ"

" ผมไม่ได้พูดเล่น ผมพูดเรื่องจริง "

" เหรอ ถ้าจริงมันคงตลกมากสินะ " จุลลาพูดแบบยิ้มเย้ยๆ ไม่เชื่อว่าตะวันจะชอบเธอ

 

" นี่คุณผมไม่ตลกนะ ผมชอบคุณเนี่ย มันตลกมากเลยใช่ใหม " ตะวันรู้สึกน้อยใจพูดโพล่งออกไป ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ จุลลาได้ยินถึงกับอิ้ง มองหน้าตะวัน

 

"นายชอบฉัน " จุลลาถามตะวัน

" ใช่ผมชอบคุณ ตานี้เข้าใจหรือยังว่าผม ตอแยคุณทำไม มันอาจจะดูไวไป สำหรับระยะเวลาที่เรารู้จักกัน แต่ผมชอบคุณจริงๆ เพราะคุณไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ผมรู้จัก " เขาอธิบานให้จุลลาเข้าใจ

 

" อ๋อเหรอ จะว่าฉันแปลกว่างั้น " จุลลาจ้องหน้าตะวัน

" ก็อาจจะใช่ คุณเป็นคนแรก ที่ทำให้ผมอยากเข้าใกล้ เวลาอยู่กับคุณมันทำให้ผมรู้สึกดีและก็ยิ้มได้ " 

" ก็เรื่องของนายสิ " จุลลาลุกจากเก้าอี้ เดินจะออกจากห้องทำงานตะวัน ตะวันรีบลุกมารั้งแขนเธอ จุลลาหันหน้ามามองหน้าเขา

 

" ปล่อยแขนฉันนายเผือกขาว"

" ผมไม่ปล่อย " ตะวันจ้องหน้าจุลลา

" เอ๊ะ ฉันบอกให้ปล่อย ฉันจะกลับคอนโด"

" ผมไม่ปล่อย รอก่อน ผมทำงานเสร็จแล้วเราไปกินข้าวกลางวันกัน " ตะวันพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ

" ฉันไม่หิว " จุลลาเถียงตะวัน ด้วยฟน้าตาบูดบึ้ง

 

" ไม่หิวไม่เป็นไร ไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย "

" ฉันไม่ไป "

" ถ้าคุณไม่ไป เงินค่าส้มคุณก็จะไม่ได้ แล้วผมก็จะโทรบอกพี่ชายคุณว่าผมจูบคุณ " ตะวันพูดแบบยิ้มอย่างผู้ชนะ เขามีข้อต่อรองที่เหนือกว่าเธอ

 

" นี่นายขู่ฉันอีกแล้วนะ " จุลลาจ้องหน้าตะวันแบบโมโห อะไรๆก็ขู่เธอ

" ผมไม่ขู่นะ อาจจะบอกพี่ชายคุณว่า ผมกับคุณ มากกว่าจูบเลยดีกว่าใหม " ตะวันยิ้มเจ้าเล่ห์มองจุลลา

" นายมันบ้าไปแล้ว " จุลลาโมโหตะวันแทบอยากจะกรี๊ดเลยทีเดียว

" ใช่ผมยอมรับ ผมบ้า บ้าเพราะคุณนั้นแหละ ไปนั้งรอผมทำงานอีกแป๊บนึง ถ้าไม่นั้ง ผมจะจูบคุณตรงนี้แหละ " ตะวันยิ้มกรุ่มกริ่ม จุลลาสะบัดมานั้งที่โซฟา แบบโมโหสุดๆเลยทีเดียว ตะวันมองยิ้มๆแล้วเดินมาที่โต๊ะทำงาน

 

 

 

 

(ชอบไม่ชอบ ดีไม่ดีอย่างไร ติได้นะคะ....ขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ที่เป็นกำลังใจอย่างดีค่ะ)