วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #14 : ใครแน่กว่ากัน

---- ตอน13

 

พอเย็น

 

จุลลาเดินมาที่บ้านตะวัน เพราะเป็นห่วงเขา อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไงบ้าง หายปวดหรือยัง

 จุลลาถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในบ้านตะวันเลย พอดีประตูบ้านตะวันไม่ได้ล็อค จุลลาเดินเข้ามามองที่โต๊ะทำงานจุลลาไม่เห็นตะวัน

 

" อ่าวนายเผือกขาวหายไปไหนเนี่ย " จุลลาเดินมองหารอบบ้าน ก็ไม่เห็นเขา เธอเดินกำลังจะผ่านห้องนอนตะวัน เธอหันไปเห็นตะวันนอนอยู่ในห้อง เพราะประตูไม่ได้ปิด

จุลลาเดินมายืนข้างเตียงที่ตะวันนอนอยู่

 

" นาย นายเผือกขาว เป็นอะไรหรือป่าว " ตะวันตื่นลืมตามองว่าใครเรียกเขา 

" จุลลา "

" ใช่ฉันเอง นายเป็นอะไรหรือป่าว " ตะวันมองหน้าจุลลาที่ถามเขา

" ฮือ ไม่เป็นไรปวดหัวนีดหน่อย "

" นายแน่ใจนะ " จุลลาเอื้อมมือไปจับหน้าฝากเขา พอมือเธอโดนหัวตะวัน ก็รีบเอามือหนีเลย

 

" โฮ นายตัวร้อนอย่างกับไฟเลยนะ " จุลลาทำหน้าตกใจที่ตะวันตัวร้อนคงไม่สบายมากแน่ๆ

 

" ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หายผมกินยาแล้ว " 

 เธอรีบเดินออกมาจากห้องนอนของเขา

ตะวันก็มองว่าจุลลาจะไปไหน

 

สักแป๊บจุลลาก็กลับมาพร้อมกระมังน้ำกับผ้าขนหนู

" นายลุกถอดเสื้อสิ " จุลลาสั่งตะวัน

" หืม " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ฉันจะเช็ดตัวให้นาย ฉันไม่ได้จะปล้ำนายหรอกน่า ฉันไม่ได้พิสวาสนายสะหน่อย " จุลลาจ้องหน้าตะวัน

 

" ไม่เป็นไรหรอก ผมทำเองได้ " ตะวันย้อนบอกเธอ

" อย่าดื้อได้ไหมนาย ฉันทำนายไม่สบาย ฉันต้องรับผิดชอบ ถอดเสื้อเดี๋ยวนี้ " เธอสั่งเขาหน้าดุ   

 

ตะวันลุกนั้งบนเตียง แล้วถอดเสื้อโปโลสีขาวออกแต่โดยดี

เขาถอดเสื้อออก จุลลาลอบถอดหายใจเลย ก็อกตะวันมันช่างน่าหลงสะขนาดนั้น ซิกแพ็คเป็นลอนๆ ละลายใจสาวๆเลยทีเดียว  

 

" เป็นอะไรหรือป่าวคุณ ถอนหายใจทำไม " ตะวันมองหน้าจุลลา นึกในใจ  

 

ทำเป็นเก่งมาสั่ง เห็นอกเข้าหน่อย ทำตัวไม่ถูกเลยหรือไง

 

 ตะวันแอบยิ้ม

" ป่าวไม่เป็นไร "

จุลลา บิดผ้า แล้วค่อยๆเช็ดหน้าและเช็ดตัวให้เขา เช็ดไปก็เมิน ไม่ค่อยจะมองเท่าไหร่ จนตะวันแอบขำ

 

" คุณผมว่าพอเถอะ ผมเช็ดเองดีกว่า คุณเช็ดวนอยู่ที่เดียว ผมแสบแล้วเนี่ย " จุลลาหันมามองตะวัน แล้วมองตรงที่เช็ดตรงบริเวณอก มันมีรอยแดงจริงๆ คงเพราะเธอเช็ดวนอยู่ที่เดิมจริงๆ เพราะเขิลไม่กล้ามอง ตัวตะวัน 

 

" ฉะ ฉันขอโทษแล้วกัน " จุลลาก้มหน้าขอโทษตะวัน แบบอายๆปนเขิล

" เดี๋ยวผมเช็ดเองดีกว่า ไม่อยากหนังถลอก " ตะวันพูดแบบยิ้มๆ

 

" แล้วนายกินข้าวกินยาหรือยัง "

" ยังไม่ได้กิน กินแต่อย่าแก้ไข้ " ตะวันตอบจุลลา

" งั้นนายนอนพักไปก่อน เดี๋ยวฉันมา " จุลลาลุกเดินออกมาจากบ้านตะวัน  

ตะวันนั้งยิ้ม รู้ว่าเธอคงเขิลแน่ๆที่เช็ดตัวให้เขา

 

สักพักจุลลาเดินมาบ้านตะวัน พร้อมชามข้าวต้มปลา

 

 เธอเดินเข้ามาในบ้านตะวัน จุลลาเห็นภาพตรงหน้าถึงกับอิ้ง ที่เห็นนิรินยืนจ้องหน้าตะวันอยู่ นิรินกับตะวัน รู้ว่ามีคนเข้ามาก็หันมามอง เห็นจุลลาก็ตกใจ  

 

โดยเฉพาะนิรินที่อิ้งสุดๆ ที่เห็นจุลลา หน้าซีดเหมือนถูกผีหรอกเลยทีเดียว

ตะวันก็อิ้งไม่คิดว่า จุลลาจะมาเจอกับนิรินในบ้าน

 

" ยายคนเนี่ยอยู่ที่นี่เหรอ" นิรินถามตะวันแล้วหันมาจ้องหน้าจุลลา

" ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ครับ จุลลาจะอยู่ที่ไหน มันก็สิทธ์ของเธอ จุลลาครับผมหิวข้าว " ตะวันไม่สนใจนิริน เดินมาจับแขนจุลลาเดินมาที่โต๊ะกินข้าว 

เธอมองหน้าตะวัน แบบสงสัย

" เดี๋ยวคุณช่วยผมทำเอกสารแป๊บนะ "

" อืม " จุลลาตอบเขาสั้นๆ เพราะรู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

 

นิรินเดินมามองตะวัน

" ตะวันค่ะ นิรินต้องการคำตอบ ว่าแม่เนี่ยมาอยู่ที่นี่ได้ไง " นิรินจ้องหน้าจุลลา

 

" นี่คุณฉันชื่อจุลลา ไม่ได้ชื่อแม่เนี่ย " จุลลาเถียงนิริน

" ฉันไม่ได้ถามเธอ " นิรินจ้องหน้าจุลลา

" อ๋อ ฉันเสือกค่ะ เพราะคุณมาเรียกฉันว่าแม่เนี่ย " จุลลาเถียงโต้ตอบนิริน

 

" นี่เธอ " นิรินตะคอกจุลลา

" ทำไมค่ะ " จุลลาจ้องหน้านิรินอย่างท้าทาย

" อ๋อ เธอคงเป็นนาง....บำเรอของตะวันละสินะ " 

 

เพี๊ยะ...

 จุลลาโมโหขอบหน้านิรินไป1ฉาด จนนิรินหน้าหัน แต่จุลลาตบไม่เต็มแรง แต่คงเจ็บไม่น้อย

 

" นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ " นิรินจ้องหน้าจุลลาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว

" ใช่ ฉันกล้า คุณอยากพูดไม่ดีทำไมละ " จุลลามองหน้านิรินแบบโมโหสุดๆ

 

"ได้ แกกล้าตบจัน ฉันก็ขอตบแกสักฉาดนึงเถอะ " นิรินเงื้อมือจะตบจุลลา 

 

 ตะวันลุกเดินมารั้งมือนิริน

" หยุดนะนิริน คุณไม่มีสิทธ์ ทำร้ายจุลลา แล้วคุณก็ไม่มีสิทธ์ จะมาวางอำนาจในบ้านผมด้วย " ตะวันมองหน้านิรินด้วยสายตาโมโหสุดๆ

 

" นี่ตะวันปกป้องมันเหรอค่ะ มันตบหน้านิรินก่อนนะคะ " นิรินมองหน้าตะวัน

" แล้วคุณไปว่าจุลลาเขาทำไม "

" ก็แล้วมันเป็นความจริงไหมละ ถ้าเธอไม่ใช่..... " นิรินไม่พูดได้พูดคำว่านางบำเรอ แต่ใช้สายตามองนิรินตั้งแต่ปลายเท้าจรดหัว เหมือนเป็นการดูถูกนิริน

 

" ขอโทษนะนิริน คนอย่างผม ไม่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เป็นนางบำเรอแน่นอน ถ้าผมรักใคร ผมก็รักจริง ไม่ทิ้ง และไม่รักเป็นเพียงคนคั้นเวลาแน่นอน " ตะวันจ้องหน้าตอกกลับนิริน จนเธอแทบหน้าหงาย กับคำพูดของตะวัน

 

" นี่อย่าบอกนะ ว่าตะวันรักยายคนเนี่ย " นิรินมองหน้าตะวันแล้วหันไปมองจุลลา

" ใช่หรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ครับ ". เขาตอบด้วยนำเสียงนิ่งๆ

 

" ตะวัน " นิรินเอ่ยชื่อตะวันแบบไม่ค่อยพอใจ

" จะเรียกผมทำไม คุณไม่มีอะไร ก็กลับไปเถอะนิริน ผมไม่อยากมีปัญหา " ตะวันพูดจาดุๆไล่นิริน

 

" ตะวันนี่คุณไล่ฉันเหรอ คุณดูเปลี่ยนไปมากเลยนะค่ะตะวัน " นิรินมองตะวันด้วยสายตาผิดหวัง

" ผมไม่ได้ไล่ แล้วผมก็ไม่ได้เปลี่ยนด้วย ผมก็เป็นตะวันคนเดิม ที่เจ็บแล้วจำ ไม่ใช่โง่ดักดาน รอคนมาสวมเขา รักแล้วก็ทิ้ง อย่างไม่ใยดีเลยสักนีด " ตะวันพูดแบบแค้นๆ

 

" ได้นิรินกลับก็ได้ แล้วนิรินจะมาใหม่ "

" แล้วคุณจะมาหาผมเรื่องอะไร ผมว่าคุณอย่ามาเลยจะดีกว่า " ตะวันจ้องหน้านิริน จุลลาได้แต่ยืนฟังนิ่งๆ

 

" ก็นิรินเป็นห่วงตะวันนี่ค่ะ " นิรินทำเสียงอ่อนๆ

" ผมไม่ต้องการ ไปเถอะจุลลา " ตะวันเอามือข้างซ้าย จับมือจุลลาแล้วเดินออกมาจากบ้านพัก  

 นิรินยืนมอง2คนแบบโมโห

" กรี๊ดๆๆๆๆๆ ตะวันกล้าทำกับนิรินแบบนี้เลยเหรอ นิรินไม่ยอม ไม่ยอม นิรินจะต้องเอาตัวกับใจ คุณมาเป็นของนิรินให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำเช่นไร อย่าหวังว่าตะวัน จะมีความสุขกับแม่คนเนี่ย" นิรินแค้นสุดๆ จะต้องหาวิธีแย่งตะวันกับคืนมาให้ได้ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไงก็ตาม

 

 

 

( อิอิ เป็นไงค่ะ น่าตบปะยายนิริน )