วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #13 : เจ็บแต่คุ้ม

แจ้งก่อนนะค่ะ
ต้องขอบคุณผู้อ่าน ที่คอยช่วยติติง ไม่ว่าคำผิด หรือเรื่องการเขียน และคอยให้กำลังใจ นู๋จันขอบคุณมากๆเลยค่ะ  อย่างที่รู้นู๋จันเป็น มือใหม่หัดแต่ง บางเรื่องอาจไม่สนุก และยังมีคำผิดที่ยังเขียนไม่ถูก หรือ คำตกหล่นบ้างนะคะ ส่วนเรื่องตัวหนังสือ พิมพ์ในมือถือมันพิมพ์ได้ขนาดนี้เพราะนู๋จันเซฟจากไฟท์มาลงอีกทีค่ะ......ขอบคุณคนอ่านทุกคน นู๋จันจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นค่ะ


ตอน 12

 พอค่ำ เวลา 4ทุ่มกว่า

 

 ตะวันอาบน้ำเสร็จ ก็เดินออกมาที่ห้องทำงานในบ้านของเขา ตะวันหันไปเห็นบ้านพักจุลลายังเปิดไฟอยู่ ตะวันนึกห่วงจุลลา ว่าเธอจะเป็นอะไรหรือป่าว ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน 

 

ตะวันเดินออกมาจากบ้านพักของเขา แล้วปีนรั้วมาที่บ้านพักจุลลา  

 

  ก๊อก ก๊อก   

ตะวันเค๊าะประตูบ้านจุลลา

จุลลาไม่รู้ว่าใครมา เลยเดินมาเปิดประตู  

เธอเปิดมา เห็นตะวันยืนอยู่ก็ตกใจ ไม่คิดว่าจะเป็นตะวัน

จุลลาเห็นเป็นตะวันก็จะปิดประตูหนี

 

" เดี๋ยวสิคุณ " ตะวันรีบเอามือจับประตูไม่ให้จุลลาปิด 

" ปล่อย " จุลลาดุตะวันให้เขาปล่อยมือจากประตู

" ไม่ ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ " ตะวันจ้องหน้าจุลลาอย่างจริงจัง

 

" ฉันไม่มี "

" แต่ผมมี "

" ฉันบอกแล้วไงว่า ไม่มี " จุลลาโมโหรั้งประตูเต็มแรงจะปิดประตูให้ได้

ตะวันเอามือขวาไปขวางประตู พอดีจังหวะ ชุลมุน จุลลารั้งแรงมาก จะปิดประตู

 

" โอ้ยยยยย " 

 

ตะวันร้องลั้นเลย เพราะแขนขวาโดนประตูหนีบ ตะวันรีบดูแขนตัวเอง

จุลลาตกใจ รีบเปิดประตูแล้วเดินมาดูแขนตะวันที่โดนประตูหนีบ

" นายเป็นไงบ้าง เจ็บมากใหม" จุลลามองหน้าตะวันแล้วก็มองดูแขนเขา

 

" ไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้ มันก็ยังน้อยกว่า ที่ผมทำร้ายจิตใจคุณเมื่อตอนค่ำ " ตะวันพูดเศร้าๆมองหน้าเธอ

 

" นี่นายเลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ นายไปหาหมอก่อนดีกว่านะ " จุลลาพูดกับตะวันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนีดหน่อย

" ไม่เป็นไรแค่นี้เล็กน้อย "

" เล็กน้อยอะไร แขนนายบวมแดงขนาดนั้น หักหรือป่าวก็ไม่รู้ แขนนายสำคัญกว่าเรื่องอื่น ไปหาหมอเถอะ" จุลลาเถียงตะวัน พร้อมมองแขนตะวันที่ตอนนี้แดงและบวม

 

" ไม่ ผมมาขอโทษคุณสำคัญกว่า ผมขอโทษที่ทำร้ายจิตใจคุณเมื่อเย็น " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ฉันว่านายไปหาหมอก่อนเถอะ " จุลลาเถไปเรื่องอื่น ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ตะวันมาขอโทษ

 

" ถ้านายไม่ไปหาหมอ ฉันจะไม่ยกโทษให้นาย " ตะวันกับจุลลาจ้องหน้ากัน 

 

" คุณยกโทษให้ผมแล้วเหรอจุลลา " ใบหน้าตะวันเริ่มจะมีรอยยิ้มขึ้นมานีดนึง

" ใช่ แต่นายต้องไปหาหมอก่อน "

" ก็ได้ครับ ผมขอโทษจริงๆที่ผมพาลใส่คุณ ผมเครียดไปหน่อย " ตะวันบอกจุลลา แต่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่เครียดและพาลใส่จุลลา

 

" ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันไม่อยากพูดถึง ผ่านแล้วก็ผ่านไป " จุลลาพูดด้วยน้ำเสียง เซ็งๆไม่อยากพูดถึงเรื่องที่โดนตะวันจูบ

 

" ผมขอโทษจริงๆนะจุลลา "

" อืม ไปหาหมอเถอะ "

" ครับ " 

 

จุลลาขับรถพาตะวันมาหาหมอที่โรงบาลในตัวจังหวัด ระหว่างทาง ตะวันก็มองจุลลาตลอด 

จุลลาขับรถไป ก็หันมามองหน้าเขาไป เขารู้สึกได้ว่า จุลลาดูกระวนกระวายมาก

 

พอหาหมอเสร็จ จุลลาก็มาส่งตะวันที่บ้านพัก แขนตะวันแค่ร้าว ต้องใช้ผ้าพันไว้ก่อนสัก2-3อาทิตย์ ตะวัน จุลลาเดินมาที่บ้านพักของตะวัน 2คนเดินเข้ามาในบ้าน

จุลลามองตะวัน

 

" ขอโทษนะที่เอาประตูหนีบแขนนาย นายก็ไม่น่าเอาแขนไปให้ประตูหนีบ ดูสิแขนร้าวเลย " จุลลาทำหน้าเศร้าๆ

" ไม่เป็นไรหรอกคุณ แค่นี้ยังน้อยกว่าที่ผมทำกับคุณ " ตะวันมองหน้าจุลลา อย่ารู้สึกผิดจริงๆ

 

" บอกแล้วไงช่างมัน นายเลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ กินยาแล้วนอนสะ "

" ครับ ขอบคุณนะ " 

"อืม " จุลลาพูดจบก็เดินออกมากลับบ้านตัวเองเลย

 

ตะวันได้แต่มองตามหลังจุลลาที่เปิดประตูเดินออกมาจากบ้านเขา

" เฮ้ย คุ้มใหมเนี่ย ขอโทษจน แขนเจ็บ แล้วจุลลาจะหายโกรธเราป่าวว่ะ โง่จริงๆไอ้ตะวัน ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลยนะแก เฮ้อ " ตะวันมองแขนตัวเองอย่างเซ็งๆ ที่แขนตัวเองมีผ้าพันอยู่ พรางคิดถึงหน้าจุลลาที่ห่วงเขา ก็ยิ้มออกมาได้

 

พอเช้า จุลลานึกห่วงตะวันมากกว่าที่จะโกรธตะวัน เธอเลยปีนรั้วมาที่บ้านตะวัน

 

ก๊อก ก๊อก  

จุลลาเค๊าะประตูบ้านตะวัน

" ใครน่ะ " เสียงคนในบ้านถาม

" ฉันเอง จุลลา " ตะวันได้ยินก็ยิ้มเลย ที่รู้ว่าคนที่เค๊าะประตูคือจุลลา

" เข้ามาสิ ผมไม่ได้ล็อค " จุลลาก็เปิดประตูเดินเข้ามาในบ้านตะวัน เธอมองตะวันที่นั้งทำงานอยู่

 

" นายหายแล้วหรือไง ลุกมานั้งทำงานแต่เช้า " จุลลามองหน้าตะวัน

" ก็งานผมเยอะ นี่ครับ "

" แต่นายป่วยอยู่นะ "

" แค่แขนเจ็บ ไม่ได้ป่วยปางตายสะหน่อย " เขาเถียงจุลลา

" ก็ป่วยไหมมละ "

" ผมไม่ได้ป่วยแค่แขนเจ็บ " 

" นี่นายเผือกขาว " 2คนเถียงกันไป มองหน้ากันไป

 

" ฉันขี้เกียจเถียงกับนายละ นายกินข้าวกินยาหรือยัง "

" ยัง " ตะวันตอบสั้นๆ

" แล้วทำไมนายไม่กิน "

"ยังไม่หิว " จุลลามองหน้าตะวัน แล้วเดินออกมาจากบ้านพักตะวัน ตะวันได้แต่มองตาม คิดว่าเธอคงงอลแน่ๆเลย ตะวันจะคุยตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะมีเอกสารด่วนที่ต้องทำ เขาก็เลยต้องนั้งทำงานต่อ

 

สักพักจุลลากับมาพร้อมข้าวผัด1จาน เธอเอามาวางบนโต๊ะที่ตะวันนั้งทำงานอยู่

" อะ กินสะ แล้วก็กินยาด้วย ส่วนงานฉันจะช่วยทำ" ตะวันมองหน้าจุลลา

" ไม่ต้องก็ได้ ผมทำได้ แค่แขนเจ็บเท่านั้น "

" นี่นาย อย่าดื้อได้ไหมห่ะ " จุลลาดุและจ้องหน้าตะวัน

" ผมไม่ได้ดื้อ คุณนั้นแหหะ " ตะวันยิ้มเถียงจุลลา

" นี่นายว่าฉันดื้อเหรอ "

" ใช่คุณดื้อ ผมบอกแล้วไงว่าผมทำงานได้ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า "

" แต่ฉันทำนายแขนเจ็บฉันต้องรับผิดชอบสิ " จุลลาอ้างกับตะวัน

" แต่ผมจูบคุณก่อนนะ มันเลยเกิดเรื่อง " ตะวันพูดหน้านิ่งๆ จุลลาได้ยินก็อิ้ง ยืนนิ่งเลย

 

" ว่าไง ไปไม่เป็น นิ่งเลยละสิ " ตะวันยิ้มล้อเธอ

" ไอ้นายเผือกขาว นายตะวันบ้า " จุลลาว่าตะวันไปก็เขิลไป

" อะไรครับ " ตะวันยิ้มล้อจุลลาอีก จุลลาเห็นก็โมโห

 

"นาย นายแกล้งฉัน "

" ผมป่าวนะ ยังไม่ได้แกล้งอะไรคุณเลยนะ "

" ไอ้บ้า " จุลลาทั้งอายทั้งโมโห เดินหนีออกมาจากบ้านพักตะวันเลย

ตะวันยิ้มอารมณ์ดี ที่แกล้งแหย่จุลลา ตะวันนั้งกินข้าวไปทำงานไป อย่างอารมณ์ดี

 

 

 

( วันนี้อัพน้อยนะคะ ไว้พรุ้งนี้ เรามาช่วยกันตบยายนิรินกันนะค่ะ อิอิ )