ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ซวยแล้วตะวัน
+++++ ตอน11
พอกินข้าวเสร็จ จุลภาสก็ขอตัวกลับไปบ้านเพราะมีงานที่ต้องทำต่อ
เช่นเดียวกับดาวและอาทิต ก็มีงานต้องกลับไปทำเหมือนกัน
จุลลา เก็บถ้วยชามมาล้างในครัว ตะวันก็ถือชามเดินเขามาตรงที่จุลลายืนล้างอยู่ จุลลาหันมาเห็นตะวัน
" นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง " จุลลาพูดเสียงนิ่งๆ
"ไม่เป็นไร ช่วยให้มันเสร็จๆไป ใหนๆก็กินอิ่มแล้วนี่ " ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าใหร่
" นี่นาย อย่ามาพูดหาเรื่องกันนะ ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงกับนาย " จุลลาตะคอกใส่ตะวัน เพราะเขาพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ไม่ดี ตะวันทำหน้าขรึมทันที
" ผมยังไม่ได้หาเรื่องคุณเลยนะ อ๋อ หรือผมพูดไม่เพราะเหมือนไอ้อาทิต " ตะวันจ้องหน้าจุลลา
" เกี่ยวอะไรกับคุณอาทิต นายอย่ามาพาล คนอื่นนะ " จุลลาจ้องหน้าตะวัน ไม่เข้าใจตะวันไปพาลถึงคนอื่นทำไม ทั้งที่ในห้องมีเธอกับเขาอยู่แค่2คน
" ผมไม่ได้พาล ผมพูดความจริง " ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
" นี่นายไปโมโหอะไรมา หรือนายหงุดหงิดอะไร ก็อย่ามาใส่อารมณ์ อย่ามาพาลที่นี่ " จุลลาชักไม่พอใจตะวันที่มาอารมณ์ไม่ดีใส่เธอ
" ผมบอกว่า ผมไม่ได้พาลไง หรือคุณจะให้ผมพาลคุณจริงๆ " ตะวันจ้องหน้าจุลลาตาเขม่งเลย เล่นเอาจุลลากลัวเลย
จุลลาจ้องหน้าตะวัน
" นี่นายเป็นอะไร ทำไมวันนี้ นายเหมือนหมาบ้าเลย " จุลลาชักจะโมโหตะวันขึ้นมาบ้าง
" คุณว่าผมเป็นหมาบ้าเหรอ ผมไม่ใช่หมา" ตะวันโมโหรั้งแขนจุลลาแน่นเลย 2คนจ้องหน้ากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นแหละ
ที่ตะวันหงุดหงิด โมโหใส่กันก็เพราะวันนี้ตอนเช้า นิรินมาตามตอแยตะวัน ตะวันก็โมโห ไม่เข้าใจว่านิรินจะตามมาตอแยเขาทำไม เลยหงุดหงิด โมโห
จุลลามองตะวัน
" ปล่อยมือนายออกจากแขนฉัน ได้แล้ว ฉันเจ็บ " จุลลาเอามือจับแขนตัวเองตรงที่โดนตะวันบีบอยู มันเจ็บมาก
''เจ็บเป็นด้วยเหรอ เห็นเก่งนักไม่ใช่หรือไง " ตะวันจ้องหน้าหญิงสาว ตอนนี้ตะวันเหมือนคนละคนกับที่จุลลารู้จัก เธอชักจะกลัวเขาขึ้นมานีดๆ
" ฉันเป็นคนนะ มีความรู้สึก ไม่ใช่จะทนได้ตลอด " จุลลาจ้องหน้าตะวัน รู้สึกว่าวันนี้เขาจะดูเครียด ดูโมโหง่ายผิดปกติ ดูอารมณ์ร้ายสะด้วย
" ปล่อย ฉันเจ็บ นายโมโหอะไรมาฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่ใช่คนที่นายจะมาขึ้นเสียง จะมาใส่อารมณ์ด้วย"
" แล้วคุณมาหาเรื่องผมทำไม " ตะวันจ้องหน้าหญิงสาว
" ฉันเนี่ยนะหาเรื่องนาย หาเรื่องนายตรงใหนเนี่ย " จุลลาเอามือชี้ตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอเป็นคนหาเรื่องเขา
" คุณรู้แค่ว่าคุณหาเรื่องผมก็แล้วกัน " ตะวันไม่กล้าพูดว่าเรื่องอะไร
" เฮ้ย อะไรของนายเนี่ย ปล่อยแขนฉันได้แล้วเจ็บเว้ย " จุลลาโมโหแล้วก็งงไปหมด ว่าเธอไปหาเรื่องอะไรเขาตอนใหนเมื่อใหร่
" ถ้าผมไม่ปล่อยละ " ตะวันจ้องหน้าหญิงสาว
" ไม่ปล่อยเหรอ ได้ "
จุลลาเงื้อมือขวาจะตบตะวัน แต่เขาไวกว่าเอามือรับมือจุลลาที่กำลังจะตบรับได้ทัน ตะวันมองหน้าจุลลาแบบยิ้มโมโหๆ
" จะตบผมเหรอ ได้ " ตะวันกระชากจุลลามาจูบ บดขยี้ริมฝีปาก จุลลายืนอิ้งทำอะไรไม่ถูกเลย เกิดมาไม่เคยโดนจูบ ถึงเธอจะเคยทำงานในวงการมายา เคยมีแฟน แต่จุลลาก็ไม่เคยโดนจูบเลย เพราะเธอเป็นคนหัวโบราณมากๆ
จุลลายืนตัวแข็งทื่อเลย ตะวันยอมปล่อยปากเขาที่จูบจุลลาเป็นอิสระ ตะวันมองหน้าจุลลา เธอยืนนิ่งเหมือนจะร้องไห้
" ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ " ตะวันขอโทษจุลลา
หญิงสาวเงื้อมือตบหน้าเขาอย่างเต็มแรงจนตะวันหน้าหันเลยทีเดียว
" นายออกไป ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลย " จุลลาจ้องหน้าตะวัน โมโหสุดๆ
" ผมขอโทษ " ตะวันพูดเสียงเศร้าๆ
" ออกไป " จุลลาชี้มือไปทางประตู เธอตะคอกตะวันเสียงดัง จนตะวันรู้สึกว่าจุลลาโมโหมากและเขาก็รู้สึกผิดด้วย เขาเลยตัดสินใจ ถอยออกมาก่อนจะดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าจุลลาจะโมโหร้ายแค่ใหน
พอตะวันเดินออกมา จุลลาร้องไห้โฮเลยทีเดียว ไม่เข้าใจในการกระทำของตะวัน ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องร้องไห้ขนาดนี้ด้วย
" ไอ้คนบ้า บ้าที่สุด ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย ทำไม ทำไม " จุลลากำมือแน่น โมโหตะวัน โมโหสุดๆ ที่เขาทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดนี้
ส่วนตะวัน เดินมาที่บ้านก็ปิดประตูบ้านดังปั้งเลย
" โถ่เว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ ไอ้ตะวัน ทำไม ทำไม ต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเรื่องมันถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย" ตะวัน โมโหเอามือ ทุบกับกำแพงบ้าน โมโหตัวเอง ที่ทำร้ายจิตใจจุลลาเมื่อกี้ โมโหนิรินที่จะกลับมาตอแยเขาทำไม
" ทำไมชีวิตนี้ มันต้องเป็นแบบนี้ว่ะ ทำไมมันต้องย้อนความรู้สึกเดิมๆกลับมาด้วย ทำไมว่ะ " ตะวันโมโหสุดๆ เขาเจ็บใจตัวเอง ที่ใจสับสนมาก ตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย ว่าความรู้สึกตัวเองตอนนี้ มันเป็นเช่นไร เขาแคร์ความรู้สึกจุลลามากกว่าความรู้สึกตัวเองสะอีก
เป็นเพราะเขาโมโห ระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลยเป็นเรื่องให้เขาทำร้ายจิตใจจุลลาด้วยการจูบอย่างเมื่อกี้ แล้วทีนี้ตะวันจะทำเช่นไรละ ดูท่าจุลลาโมโหตะวันสุดๆ
( ลุ้นๆต่อนะค่ะ ตะวันจะง้ออย่างไงน้า )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น