วิมานรักตะวัน

ลำดับตอนที่ #10 : เงียบๆแต่ร้ายนะ

+++++ ตอน9 ++

 

 

 

พอกินข้าวเสร็จ จุลภาสก็ขับรถมาส่งน้องสาว ที่บริษัท ตะวันฉาย บริษัทส่งออก ผลไม้และสินค้ารายใหญ่ ของประเทศ   

พอถึงจุลลาก็เดินเข้ามาในบริษัทตะวันฉาย เธอเดินมาที่เคาร์เตอ ประชาสัมพันธ์

 

" ขอโทษค่ะ ดิฉันมาประชุมค่ะ " พนักงานประชาสัมพันธ์มองจุลลา ตั้งแต่หัวจดเท้า

" มาจากไหนค่ะ "

" ไร่จุลภาสค่ะ " 

" งั้นเชิญทางนี้ค่ะ " พนักงานพาจุลลาเดินมาที่ห้องประชุม พนักงานพาจุลลาเดินมาที่เก้าอี้ที่เป็นที่ของไร่จุลภาสเวลาที่มาประชุมที่บริษัทนี้

 

" เชิญนั้งตรงนี้นะค่ะ อีกสักพักบอสคงจะมา " พนักงานบอกจุลลาด้วยน้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆ

" ขอบคุณค่ะ " จุลลายิ้มให้พนักงาน พนักงานยิ้มตอบแล้วก็เดินออกไป

 

" หวัดดีครับ " จุลลาหันมามองโต๊ะข้างๆที่ทักเธอ เป็นหนุ่มหล่อ หน้าตาสะอาดสะอ้าน แถมยิ้มหวานอีกต่างหาก

 

" หวัดดีค่ะ " จุลลายิ้มให้เขา

" ผมชื่อพินัยครับ เป็นรองกรรมการบริหาร บริษัทตะวันฉายครับ " พินัยแนะนำตัวเอง

 

" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อจุลลาค่ะ มาประชุมแทนพี่จุลภาสค่ะ " พินัยมองจุลลา อย่างไม่น่าเชื่อว่าจุลภาสมีน้องสาวด้วย

 

" คุณจุลลา เป็นน้องพี่จุลภาสเหรอครับ หน้าตาคล้ายๆกัน ". พินัยมองหน้าจุลลาอย่างพิจารณา ว่า2พี่น้องหน้าคล้ายกันจริงๆ

 

" ใช่ค่ะ " 2คนยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร

 

ประตูห้องประชุมถูกเปิด

 จุลลาหันมามอง เห็นคนที่เดินเข้ามาถึงกับ อิ้ง เลยทีเดียว เพราะคนนั้นก็คือ ตะวัน ที่ใส่ชุดสูทสากล ดูแล้วหล่อมาก เล่นเอาจุลลาอิ้ง ตกใจ เพราะไม่เคยเห็นตะวันใส่ชุดสูทมาก่อนเลย 

 

ตะวันเดินมานั้งโต๊ะ ในตำแหน่งผู้บริหาร จุลลาพอจะเดาได้เลย ว่าตะวันคงเป็นผู้บริหารบริษัทตะวันฉาย แน่ๆ เล่นเอาจุลลาอิ้งหนักกว่าเดิม ไม่รู้มาก่อนว่า ตะวันจะเป็นเจ้าของบริษัทนี้ เพราะมูลค่า บริษัทตะวันฉายเป็นร้อยล้านเลยทีเดียว

 

" โทษทีครับ พอดีรถติด ผมว่าเรามาเริ่มประชุมกันดีกว่า " ตะวันเอ่ยบอกทุกคน

 

 แต่ตาก็หันมามองเห็นจุลลา ตะวันงงนีดนึงที่เห็นจุลลาอยู่ในห้องประชุมนี้ด้วย เพราะมีคนมาร่วมประชุมหลายสิบคน

จุลลาแต่งชุดประโปรง ดูน่ารักกว่าทุกครั้ง เล่นเอาตะวัน แอบมองจุลลาบ่อยๆ แต่จุลลาไม่เห็น เพราะมัวสนใจแต่จะประชุม

 

พอ11โมงเล็กประชุม ต่างก็แยกย้ายออกจากห้องประชุม เหลือ จุลลา พินัย ตะวัน

พินัยหันมามองจุลลา

" ใกล้เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับคุณจุลลา " จุลลาหันมายิ้มให้พินัย

" ไม่รบกวนคุณพินัยดีกว่าค่ะ ขอตัวนะค่ะ "

" ครับ " จุลลายิ้มให้ พินัยแล้วเดินออกมาจากห้องประชุม ตะวันมองจุลลา รู้สึกหงุดหงิดนีดนึงที่จุลลาไม่เอ่ยลาเขาสักคำ

 

พินัยหันมามองตะวัน

" เฮ้ย ตะวัน คุณจุลลาน่ารักว่ะ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่า พี่จุลภาสมีน้องสาวน่ารักขนาดนี้ " พินัยพูดไปก็ยิ้มไป เพราะในสายตาเขา จุลลาดูน่ารักสดใสถูกใจเขามากๆ

 

" ปากจัดสิไม่ว่า " ตะวันพูดแบบไม่สบอารมณ์

" ฮือ ไงว่ะ " พินัยมองหน้าตะวันอย่างสงสัย

" ป่าว ไม่มีอะไร ข้าไปนะพินัย มีธุระนีดหน่อย นายมีอะไรก็ติดต่อข้าได้ตลอดนะ "

" อืม ไงเดี๋ยวข้าโทรบอก นายก็ขยันมากรุงเทพบ้างสิว่ะตะวัน เรื่องเก่าๆที่มันผ่านไปก็ลืมบ้างก็ได้ มันผ่านไปหลายปีแล้วนะค่ะ นายเปิดหู เปิดตา เปิดใจบ้าง ลองหาใครสักคนดูแลหัวใจแกบ้างนะ แกก็28-29 แล้วนะ " ตะวันหันมามองเพื่อน เพราะรู้ว่าเพื่อนไม่อยากมากรุงเทพ เพราะมีอดีตที่ฝังใจ เลยหนีไปพักใจที่ต่างจังหวัด

 

" อ้าวไอ้ห่า ว่าข้า แก่ไง "

" ป่าวไม่ได้ว่านายแก่ แต่กิจการ นายจะไม่มีคนดูแลสืบทอดอะสิ หรือจะรอข้ามาฮุบว่ะตะวัน " พินัยยิ้มให้เพื่อน ล้อเพื่อนไม่ให้เพื่อนหวนไปคิดมากเรื่องเก่าๆ

 

" แน๊ ไอ้เวร ไร่ภูตะวัน ไอ้อาทิตก็จะฮุบ บริษัทแกก็จะฮุบของข้าอีก ไรว่ะเนี่ย " ตะวันพูดแบบยิ้มๆ

" ก็จริงไหมละ นายจะอยู่บนคานทองร้อยล้านของแกอีกนานเท่าไหร่วะ หักคานทิ้งเถอะ "

" เออ ถ้า40ข้าหาเมียไม่ได้ ข้าจะยกบริษัทให้แก " ตะวันยิ้มให้เพื่อน 

พินัยนับนิ้วตัวเอง

" โห อีกตั้ง10กว่าปี นายคงมีลูกมีเมียแล้วละ " พินัยทำหน้าเซ็ง ตะวันยิ้มเย้ยเพื่อน

 

" ก็ใช่ไง 10กว่าปี นายก็เลิกให้ข้าหาเมียสักที ข้ายังไม่อยากมี เข้าใจใหมเพื่อน " ตะวันเอามือตบบ่าพินัยเบาๆ

" เออ ตามใจนาย "

" งั้นข้า ไปก่อนนะพินัย " ตะวันเอ่ยลาพินัย

" ครับเจ้านายใหญ่ " พินัยยิ้มให้เพื่อนสนิทแถมยังเป็นเจ้านายเขาด้วย

" ครับคุณลูกน้อง ไปละครับ " ตะวันพูดจบ ก็เดินออกมาจากบริษัท 

 

 เบิ้มยืนรอตะวันอยู่ เบิ้มรับแฟ้มเอกสารจากตะวัน

" เบิ้มเราจะกลับไปเอารถที่อู่อาจงทันไหม " ตะวันถามเบิ้ม

" คงไม่ทันหรอกครับนาย ทานข้าวกลางวันเสร็จ นายก็ต้องไปดู ที่ห้องแช่ผลไม้อีกนะครับ " เบิ้มบอกเจ้านาย

" เออ ใช่ ลืมเลยนะเนี่ย งั้นไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา "

"ครับ " เบิ้มกับตะวันก็เดินมาที่รถ ที่จอดรออยู่หน้าบริษัท   

 

ตะวันหันมาเห็นจุลลาที่ยืนหน้าบริษัท

" จุลลายังไม่กลับอีกเหรอ เห็นออกมาตั้งนายแล้ว " ตะวันมองจุลลา เบิ้มมองตามที่เจ้านายมอง

 

" ครับ คุณจุลลาคงยังไม่กลับ เพราะถ้ากลับเราคงไม่เห็นนะครับ " 

" กวนนะเบิ้ม " เบิ้มตอบแบบกวนๆแล้วยิ้มให้ตะวัน

" รอแป๊บนะเบิ้ม " เขารีบเดินมาตรงที่จุลลายืนอยู่

 

" ยังไม่กลับอีกหรือคุณ " จุลลาหันมามอง เห็นตะวันยืนกอดอกอยู่ข้างๆเธอ

" ถ้ากลับ นายคงไม่เห็นฉันยืนตรงนี้อ่ะนะ " จุลลาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

" ไปด้วยกันสิ เดี๋ยวผมไปส่ง " ตะวันเอ่ยชวนจุลลากลับด้วยกันกลับเขา

 

" ไม่ต้องอะ ฉันรอแท็กซี่ " จุลลาปฏิเสธตะวันทันที

" ซอยนี้ไม่ค่อยมีแท็กซี่ผ่านหรอกคุณ นานๆถึงจะมีสักคัน ไปเถอะ ผมไม่พาคุณไปขายหรอก " จุลลาหันมามองตะวัน แบบลังเลนีดนึง ว่าจะรอแท็กซี่ที่ไม่รู้จะมาตอนำหน หรือเธอจะไปกลับตะวัน

 

" ถ้าคุณรอแท็กซี่ ผมก็ไม่แน่ใจนะว่าคุณจะต้องรอถึงกี่โมง " ตะวันบอกจุลลา จุลลาหันมามองหน้าตะวัน

" ก็ได้ "จุลลาตอบตะวัน เพราะเบื่อที่จะรอแท็กซี่

" ตามมาสิ " 

 

 ตะวันเดินนำหน้าจุลลามาที่รถ เบิ้ม เปิดประตูให้จุลลาขึ้นนั้งที่เบาะด้านหลัง แล้วก็เปิดให้ตะวัน นั้งเบาะข้างคนขับด้านหน้า แล้วเบิ้มก็ทำหน้าที่คนขับ

 

เบิ้มขับรถมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง จุลลามองตะวัน อย่างสงสัย

" ไหนบอกจะไปส่งฉันที่คอนโดไง "

" ผมขอเลี้ยงข้าว ตอบแทนกาแฟเมื่อเช้าก่อนละกัน พอดีผมมีงานต่อ ไงผมก็ผ่านคอนโดที่คุณพักอยู่แล้ว กินข้าวเสร็จผม ไปส่งคุณถึงคอนโดเลย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า เบิ้มก็อยู่ " ตะวันมองหน้าจุลลา

" ก็ได้ ". ตะวัน จุลลา เบิ้มเดินลงมาจากรถ เดินเข้ามาในร้านอาหาร 

 เบิ้มแยกไปนั้งอีกโต๊ะ ปล่อยให้ตะวันนั้งกับจุลลา2คน ตะวันขยับเก้าอี้ให้จุลลานั้ง แล้วเขาก็เดินมานั้งเก้าอี้ตรงกันข้ามกับจุลลา จุลลามองตะวันแบบ งงๆที่อยู่ดีดี ตะวันมาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั้ง  

 

ตะวันมองจุลลา

" คุณกินอะไรก็สั่งได้เลย " 

" ไรก็ได้ ฉันกินได้ทั้งนั้นแหละ " จุลลาตอบตะวัน

" งั้นผมสั่งนะ " ตะวันรับอาสาเป็นคนสั่งอาหารเอง

" ตามใจนาย " ตะวันก็สั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรอลูกค้าสั่ง

 

สักพักอาหารก็มาพร้อมกับสาวสวยนางนึง

" วันนี้พาสาวมาด้วยเหรอค่ะตะวัน ปกติไม่เห็นพาใครมา " ตะวันหันมามองยิ้มให้ นกอย่างสนิทสนม เพราะนกคือเจ้าของร้าน และตะวันก็รู้จักนกมาหลายปี

" ครับ คนรู้จักนะครับ พามาเลี้ยงขอบคุณ " ตะวันยิ้มให้นก

" เหรอค่ะ น่าตาน่ารักดีนะค่ะ " นกยิ้มให้จุลลา จุลลาก็ยิ้มให้นก

" ขอบคุณค่ะ "

" งั้นเชิญทานตามสบายนะค่ะ ต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้เลยนะค่ะ " นกส่งยิ้มให้แล้วก็เดินไป

 

จุลลาหันมามองตะวัน

" พนักงานคนนั้น เขาหึงนายหรือไง เธอก็สวยดีนะ " ตะวันหันมามองจุลลา

" เขาจะหึงผมทำไม เขามีแฟนแล้ว ผมกับเขารู้จักกันมานานมากแล้ว "

" อ๋อ เหรอ " จุลลาพูดลอยหน้าลอยตา

" ผมว่ากินข้าวเถอะ " จุลลากับตะวันก็นั้งกินข้าวกัน ตะวันแอบมองจุลลาตลอด จุลลาหันมาทีไรก็เห็นตะวันมองเธอ

 

" นี่นายมองอะไรนักหนา "

" ป่าว ไม่มีอะไร "

" แน่นะ " จุลลาจ้องหน้าตะวัน

 " ครับ " ตะวัน แกล้งก้มหน้ากินข้าวต่อ เพื่อกลบเกลื่อน ไม่ให้จุลลาจับได้ ว่าเขาแอบมองเธอจริงๆ

 

สักพัก มีสาวคนนึงเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงโต๊ะที่ตะวันกับจุลลากินข้าวอยู่

"ไม่ยักจะรู้นะค่ะว่าตะวันพาสาวสวยมากินข้าวด้วย ". ตะวัน จุลลา หันมามองสาวที่พูดด้วย จุลลามองสงสัยว่าใคร แต่ตะวันหน้านิ่งทันที เพราะคนที่ทักตะวันก็คือ นิริน สาวสวยที่ตะวันเคยขอแต่งงาน แต่นิรินปฏิเสธ แล้วหันไปแต่งงานกับคนที่รวยกว่าตะวัน เมื่อ4ปีก่อน 

 

" แล้วไงครับ ผมจะพาใครมาทำอะไร ก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ครับ " ตะวันพูดกับนิรินเสียงนิ่งๆ แต่มันแฝงด้วยความโมโห ตะวันหันมามองจุลลา

" ผมว่ารีบกินเถอะครับ จะได้รีบกลับ " ตะวันหันมามองจัลลารีบให้จุลลากินอาหารให้อิ่ม

" ค่ะฉันอิ่มแล้ว " จุลลาตอบตะวัน

" งั้นก็ไปเถอะ "

" ฉันว่าคุณกินไปนีดเดียว คุณกินให้อิ่มก่อนดีกว่านะ " จุลลาพูดเหมือนสั่งให้ตะวันกินต่อ

" ครับ " ตะวันดูเหมือนเชื่อง่าย ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อ ไม่สนใจนิรินที่ยืนจ้องเขาอยู่

นิรินจ้องมองตะวันที่ไม่สนใจเธอเลย สงสัยว่าทำไมตะวันดูเกรงใจสาวคนที่นั้งตรงหน้ามาก

 

มีหนุ่มคนนึงเดินเข้ามา โอบเอวนิริน

" ไปเถอะนิริน ผมหิวแล้ว " คนนั้นก็คือ พาทิศ สามีของนิริน พาทิศพานิรินเดินมาที่โต๊ะอาหารอีกโต๊ะนึงถัดจากโต๊ะที่ตะวันนั้ง 2โต๊ะ พาทิศไม่ได้สงสัยว่าทำไมนิรินถึงไปยืนที่โต๊ะตะวัน

 

สักพักตะวันก็เรียกพนักงานมาเก็บตังค์ แล้วก็ลุกเดินออกไปจากร้านอาหารพร้อมกับจุลลา

พาทิศหันมาเห็น

" นั้นมันตะวันนี่นา " นิรินมองสามี

" พาทิศรู้จักด้วยเหรอค่ะ " นิรินมองหน้าสามีอย่างสงสัย ว่าสามีของเธอรู้จักกับตะวันได้ไง

 

" ครับผมรู้จัก ตะวันเขาเป็นนักธุระกิจหนุมโสดไฟแรง รวยระดับต้นๆของประเทศเลยนะครับ มีบริษัทส่งออกมูลค่าเป็นร้อยล้าน ใครๆก็รู้จักครับ " นิรินได้ยินก็อิ้งเลย เธอไม่เคยรู้มาก่อน เพราะเมื่อก่อน ตะวันเป็นแค่ลูกชาวไร่ ทำไร่องุ่นฐานะก็ดีแต่ไม่ถึงกับรวยระดับประเทศ

" จริงเหรอค่ะพาทิศ " นิรินถามสามีอีกครั้งเพื่อ แน่ใจว่าสามีเธอไม่ได้โกหก

 

" จริงสิครับ ผมจะโกหกคุณทำไมครับ ตะวันเขาสร้างฐานะด้วยตัวเอง แถมโสดสะด้วย สาวๆติดกันตรึม แต่ผมว่า สาวคนนี้น่าจะเป็นคนพิเศษ ของตะวันละมั้ง เพราะตะวันไม่เคยมีข่าวควงสาวมาก่อนเลย " พาทิศพูดแบบยิ้มๆ ทำเอานิริน เจ็บแปลบที่ใจ ที่ตอนนี้ตะวันรวยมากๆ แถมยังไม่มองเธอเลยสักนีด

 

" คุณคิดว่าสาวคนนั้นเป็นแฟนตะวันเหรอ " นิรินถามสามี

" น่าจะใช่นะครับ ผมดูสายตาผู้ชายด้วยกันออก ว่าเขาคิดอย่างไง ว่าว่าเธอคนนั้นคงเป็นคนพิเศษของตะวันแน่นอน" 

นิรินนึกหวงตะวันขึ้นมาทันที ตอนนี้ตะวันไม่ใช่ตะวันคนเดินแล้ว ทั้งหล่อทั้งเท่ห์ทั้งรวย แถมดูเจ้าเสน่ห์อีกต่างหาก แต่มันติดอยู่ที่ว่าตัวเธอแต่งงานแล้ว แล้วเธอจะทำไงละ เกิดเสียดายตะวันขึ้นมาสะแล้ว หลังจากทิ้งเขาไปแบบไม่ใยดีเลย เพราะอยากสบายเพราะ พาทิศทั้งดีทั้งรวย ในตอนนั้น แต่ตอนนี้ตะวันรวยกว่าพาทิศหลายเท่า ทำให้นิริน เริ่มเสียดายตะวัน อยากจะกลับไปคืนดีกับตะวันสะแล้ว 



 

 

 

( มาแร๋วนะคะ นางโกง มาค่ะ อิอิ )