คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 01 :: ก็ผมง่วง
จากตอนที่แล้วทุกคนแม่งก็รู้จักชื่อผมน้องฮุนทรายวัยกระเต๊าะเหมาะสมกับพี่ไคกันหมดละ ตามนั้นละ ตอนนี้มันก็แค่วันเปิดเทอมวันแรก ไม่ต้องทำหน้างงกัน ไอที่บรรยายตอนก่อนๆ น่ะ มันแค่วันเข้าหอ(กับพี่ไค) แต่ไอวันนี้คือวันเปิดเทอม ถามว่าการใช้ชีวิตร่วมหอร่วมชั้นบ้านใกล้เรือนเคียงกับพี่ไคเป็นยังไงน่ะหรอ ..
ย้อนกลับไปหลังวันที่เข้าหอหนึ่งวัน
เวลา 6.00 นาฬิกา เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมจึงรีบกดปิดนาฬิกาที่ส่งเสียงแผดร้องยังกับคลอดลูกแฝด คนจะหลับจะนอนนี่มึงจะส่งเสียงร้องทำพ่องหรอครับ หืม เอ๊ะ แต่พอคิดอะไรได้บางอย่างผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะหันไปทางไอแบคที่นอนมุดไปอยู่ใต้ผ้าห่มเหมือนดักแด้หมาอยู่
แหม กำลังคิดว่าผมเป็นคนดี คนขยันตื่นแต่เช้ามาตากผ้า ซักผ้าสินะ
โถ่ ไอแอนิมอลเวรี่ๆ คิดผิดแล้ว 55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ถ้าไม่มาตื่นดูพี่ไคคนชื่ออะไรช่างเหมาะสมกับน้องฮุน ผมคงไม่ตื่นหรอกว่ะ 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
เนื่องจากผมตื่นมาดูพี่ไคสิ่งที่ผมต้องทำอย่างแรกในเช้าวันนี้คือเดินออกไปนอกระเบียงพร้อมหมอนหนึ่งใบกับหมอนข้างลายคิตตี้หนึ่งลูก ผ้าห่มหนึ่งผืน แล้ววางมันลงใต้ราวตากผ้าก่อนจะวางหัวผมลงไปข้างล่างหมอนเพื่อรอพี่ไคออกมานอกระเบียง ซึ่งยังไงพี่ไคก็ต้องออกมาอาบน้ำ แล้วเผลอๆ ผมก็จะได้เห็นซิคแพคของพี่ไค แค่คิดใจผมก็กระดุกกระดิกอยากจะเต้นเพลงจังหวะรักละ
ระหว่างนี้ผมก็หยิบไอโฟนออกมาเล่นเพื่อเล่นทวิตเตอร์ สังคม 140 ตัวอักษร อยากจะเขียนเรียงความนี่ก็ล่อไป 7-8 ทวิต อัพรูปหนังหน้าตัวเองขึ้นทีคนก็อันฟอลไปเป็นสิบ ทวิตเยอะหน่อยก็โดนทวิตแซะมาว่าน่ารำคาญ พอเมนชั่นไปถามเอ๊ะว่าแซะกูหรือเปล่า เสือกตอบมาว่าอย่าร้อนตัว ดังนั้นอยู่เมืองทวิตชีวิตต้องทนต่อไป เห้อ
“ มึงมานอนทำอะไรตรงนี้ “ หืม เสียงคุ้นๆ เข้มๆ หล่อๆ เหมือนเสียงพี่ไค ผมจึงละจะหน้าจอไอโฟนเงยไปมองคนที่อยู่ระเบียงห้องข้างๆตอนนี้ที่กำลังขมวดคิ้วเป็นรูปโบมองผม แต่ชะโอ้ย หล่อบาดใจละเกิน คนบ้าอะไรตื่นเช้าหน้ามันผมยุ่งก็ยังหล่อขนาดนี้
“ มึงมานอนทำอะไรตรงนี้วะ นี่มันห้องกู “ เออ ถามอยู่ได้ กูมาอ่อยมึงไงไอพี่ไค แล้วก็อ่านไม่ผิดหรอก ไอระเบียงที่ผมมานอนน่ะ คือระเบียงห้องพี่ไคไม่ใช่ระเบียงห้องผม .. ก็.. ตอนแรกจะนอนตรงระเบียงห้องตัวเองนั่นแหละ แต่แบบ … ก็มันปีนง่ายอะ ก็เลยปีนนิดปีนหน่อย ไปๆมาๆ เอ๊ะ อยู่ห้องพี่ไคซะละ
“ กูถามว่ามึงมานอนทำไมตรงนี้ครับน้อง “ ตายห่าละ เสียงดุใส่ นี่ผมกลัวจนหางกระดิกอยากเข้าไปกอดละ แต่ต้องเก็กไว้ แล้วทำตาปรือ ก่อนจะเดินกอดหมอนข้างและผ้าห่มเข้าไปในห้องพี่ไคอย่างเนียนๆ
“ เห้ย อะไรของมึงเนี่ย “
จะเข้าห้องมึงไงไอพี่ไค ไอโง่ จะเข้าไปนอนอ่อยอะ เข้าใจปะวะ !
ผมกวาดสายตามองไปทั่วห้องพี่ไคก็เจอเตียงบิ๊กไซส์ซึ่งเป็นสิทธิพิเศษสำหรับหัวหน้าหอและรองหัวหน้าหอ ที่ห้องนึงนอนคนเดียวก็ได้ ซึ่งห้องไอพี่คริสหัวหน้าชั้น1 ก็อยู่ตรงข้ามกับพี่ไคนั่นละ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ผมเดินตรงไปที่เตียงของพี่ไคแล้วล้มตัวนอนเอาหน้าซุกหมอนข้างตามด้วยเสียงโวยวายของไอพี่ไคอีกครั้ง
“ เห้ย นั่นเตียงกู “
“ งื้อ .. “ ส่งเสียงครางในลำคอซะหน่อย เผื่อพี่ไคจะชอบคนน่ารักแบบงื้อ ง่า งุ้งงิ้ง งิงุบ้าง
“ งื้อพ่องื้อแม่มึงดิ ออกไป ! “
ไอคนดำหัวใจไม่มุ้งมิ้ง ! ถ้าไม่ติดว่าชอบจะเอารองเท้าฟาดหน้าซักที !
“ ผมง่วง “ ผมลืมตามามองไอคนที่ยืนมองผมแบบที่พร้อมจะฆ่าผมได้ทุกเมื่อ โอเค อยากมีแฟนโหดก็ต้องอดทน ดังนั้นผมจะอดทนเพื่อพี่นะพี่ไค เชียร์ !
“ ง่วงแล้วมาอยู่ห้องกูได้ไง “
“ ก็แบบผมละเมอไง เข้าใจคำว่าละเมอปะพี่ “ ผมเม้มปากมองหน้าอีกคนที่จ้องมาแบบคาดคั้นหาคำตอบให้ได้ นี่นอนอ่อยถึงนี้ละ ยังจะต้องการหาคำตอบอะไรหนักหนาห้ะ เข้าใจปะ รักไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ !
“ มึงก็ควรกลับเข้าไปห้องตัวเองสิครับน้อง “
“ ก็ง่วงอะ ก็ไม่มีแรงอะ ก็แขนขาอ่อนแรงอะ พี่เข้าใจผมมั้ย “ ผมเริ่มหน้าหงิกใส่อีกคนอย่างที่ผมชอบทำเวลาโดนขัดใจบ่อยๆ ซึ่งใครๆก็บอกว่าน่ารักน่าหยิกน่ากระชากมาตบละเกิน แต่ช่างเถอะ ไอด๊อนแคร์
“ กูพยุงมึงกลับห้องเอง อยู่ห้องข้างๆใช่มั้ย “ พี่ไคพูดจบก็ลงมานั่งตรงเตียงที่มีผมนอนเล่นสงครามประสาทกับพี่เขาอยู่ นี่แค่การที่กูมานอนด้วยแลดูมึงมีปัญหาจังเลยนะไอพี่ไค เริ่มหมั่นไส้ละนะ
“ การที่พี่ให้ผมนอนด้วย มันลำบากมากเหรอไง ห้ะ “
เอาดราม่าเข้าสู้แม่ง เอาดราม่าเข้าสู้ เจอคำตัดพ้อผมหน่อยเป็นไง นี่รางวัลออสก้านะจ๊ะ
“ งั้นบอกเหตุผลสามข้อที่กูควรให้มึงนอนห้องกูทั้งๆที่ห้องมึงอยู่ข้างๆ “
เหตุผลสามข้อ มีสามตัวช่วยมั้ยวะ ผมคิดไม่ออกหรือผมควรตอบไปว่า
ข้อแรก อยากอ่อยพี่
ข้อสอง ผมชอบพี่
ข้อสาม อยากอ่อยอะอยากอ่อย จบมะ
“ ภายใน 3 นาที หาไม่ได้ไสหัวออกไป “ นั่น เร่งผมอีก นี่แม่งผู้ชายหุ่นดี เอวบาง ขาวชิบหายมานอนอ่อยอยู่ตรงหน้าพี่นะเว้ย พี่ควรแบบใจสั่น จนพูดอะไรไม่ออก เสือกไล่เอาไล่เอา เดี๋ยวเลิกชอบไปซบอกพี่คริสแม่งเลยดีมั้ยเนี่ย
.” ข้อหนึ่ง ผมง่วงมาก … “ จบข้อหนึ่งผมก็มองพี่ไคด้วยสายตาหวานหยดย้อยเปรียบดั่งน้ำเชื่อมผสมน้ำตาลอีกสิบกิโล แบบมองปุ๊ปเป็นเบาหวานตายห่าคาที่
“ ข้อสอง … ผมง่วงอะครับ “ จบข้อสองผมกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ และมองคนตรงหน้าที่สายตาที่จ้องผมจากตอนแรกจะพร้อมเฉดหัวผมออกจากห้องหอตลอดเวลากลายเป็นมองผมเหมือนลุ้นว่าจะผมอะไรออกมาแทน
“ ข้อสาม ผมง่วงจนผมอยากนอนตรงนี้ ที่นี้ เวลานี้ ให้ผมนอนด้วยนะครับพี่ไค “ พูดจบพี่ไคก็ถอนหายใจเบาๆ ออกมาก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมฝันดีในวันนั้น
“ ฝันดีละกัน ตื่นมาแล้วก็กลับห้องมึงไป “
จะฝันเปียก เอ้ย ฝันดึถึงพี่ไคออลเดย์นะครับ จุ้บ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมลุกขึ้นออกมาจากผ้าห่มก่อนจะมองหาเพื่อนสนิทที่อยู่อีกเตียง และแม่งตอนนี้มันหายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมกำลังหัวเสียงกับไอคนที่มันเคาะประตูห้องตอนนี้มาก นี่มึงไม่รู้จักคำว่านอนตื่นสายเหรอไง
“ โอย จะเคาะทำไมหนั… “ ผมกระชากประตูออกมาก่อนจะเห็นบุคคลที่ทำให้ผมต้องยืนอ้าปากค้าง
“ ยังไม่ตื่นเหรอไงแบคฮยอน “ คนตรงหน้ายกคิ้วกวนๆ ก่อนจะชะโงกหน้าไปในห้องเพื่อหาใครสักคน
“ มาทำไมลู่หาน “ ผมถามคนตรงหน้าไปห้วนๆ ไม่เรียกพี่อะไรทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผมจะไม่มีความเคารพรุ่นพี่อะไรหรอกนะ ผมเคารพรุ่นพี่ทุกคน ยกเว้นคนนี้ ..
“ เพื่อนหน้าขาวไม่อยู่หรอ งั้นขอเข้าไปละกัน “ อ้าว เหี้ยพี่ลู่หาน นี่มึงขอกูหรือเข้ามาเอง พอพูดจบเสือกกระแทกประตูเข้ามาหน้ากูแล้วตัวเองมาตะแล๋นอยู่ในห้องกูเนี่ย
ว่าแต่เซฮุนไปไหนวะเนี่ย !!!!!! ไอเพื่อนเวร
“ ลู่หานออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้ “ ผมจ้องหน้าไปยังคนที่เดินไปนอนพิงบนเตียงคนอื่นอย่างสบายใจประหนึ่งเป็นเจ้าของห้อง เห็นแล้วอยากจะเอาคอนเวิสสีแดงที่คุณแม่ซื้อให้ฟาดหน้าสักสองสามรอบ
“ คิดถึงแบคฮยอนจัง ไม่เจอกันเป็นปี ไม่โตเลยนะเนี่ย “
ไม่เจอกันเป็นปี ไม่โตเลยนะเนี่ย ?
หืม ?
มึงด่ากูไม่โตหรอ ? ไอแอนิมอล มึงตายยยยยยยยยยยย
ผมกระโดดลงไปทับร่างของอีกคนที่อยู่บนเตียงอย่างแรงจนคนข้างล่างนิ่วหน้าที่บ่งบอกว่าตัวเองเจ็บ อืม ผมก็คิดว่าผมไม่หนักหรอกนะ แต่ทำไมต้องทำหน้างี้วะ ถึงผมจะร่างหนานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นเปล่าวะ
“ คิดว่าตัวเองตัวเบาเหมือนตอนม.1 มากเหรอไง “ อ้าว ถามไม่ว่าเปล่า มือเสือกจับเอวกูอีก วันนี้ยังไม่ได้ขี้ที มันมีห่วงยางเข้าใจมั้ย ช่วยปล่อยกูก่อนเถอะ ห่วงยางกูเผละละเกินตอนนี้ ถ้าขี้เมื่อไรจะให้ลูบไล้ทั้งตัว เอ้ย ไม่ใช่ละ
“ ปล่อยมือจากเอวผมเลยนะไอเหี้ย “ ผมจ้องตาคนที่มันนอนอยู่ โถ่ มาทำสายตาลูกกวางใส่ เดี๋ยวแม่จิ้มตาบอดซะนิ
“ อ้วนขึ้นเปล่าเนี่ย “
ไอหน้ากวาง ไม่ต้องมาย้ำ !!!!!!!!!!!!!!!
เขาเรียกคนมีอันจะกินโว้ย !
“ แต่น่ารักขึ้นเยอะเหมือนกัน สงสัยความน่ารักไปพร้อมกับน้ำหนัก “
“ พูดบ้าไร ปล่อยผม แล้วออกไปได้ละ “ ไล่บ่อยๆ มึงต้องออกสิ มึงคงไม่หน้าด้านอยู่ต่อทั้งๆที่กูไล่นะ
ไอพวกที่ไล่แล้วไม่ไปนี่เขาเรียกหน้าด้านหรืออะไรดีวะ
( ไม่ได้แซะเซฮุนนะ55555555555555555555555555555 )
“ ไล่แฟนเก่าทำไมหนักหนาครับ หืม “ มาหงมาหืม เมะมากเหรอไงมึง ส่งเสียงครางในลำคอ อือหื้อ คิดว่ากูอ่อนระทวยงั้นดิ อืม ใช่ละ แทบจะถลาเข้าไปนอนซบ ไม่ใช่ละ ฟอร์มอะฟอร์ม
“ ก็แฟนเก่าก็คือแฟนเก่า จะให้อยู่ไปทำไม “
อูย เจ็บเลยสิเจ็บ
คมยิ่งกว่าเอามีดคัตเตอร์จ้วง 100 แผล
หน้าชาเลยสิมึง
“ แล้วเคยได้ยินคำนี้เปล่าแบค .”
“ คำว่าไร “
.” ของหายอยากได้คืนน่ะ J “
ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับที่ช่วยโปรโมทกันๆ ช่วยรีกัน รักๆๆ เลิ้บๆ
เฉลยมาอีก 1 คู่แล้วอะว่าเป็นลู่แบคเผื่อใครยังไม่รู้ แล้วยังมีอีกคู่ ซึ่งคู่นี้คือเมะชนเมะ
ใครชอบก็รอลุ้นเอาละกันครับ รักคนอ่านครับ จุ้บ
อยากเวิ่นฟิคบลาๆๆๆๆ ติดแท็ก #ฟิคอะไรก็ไม่รู้สินะ
ปล. ลงคำหยาบมากไม่ได้ครับ เมื่อวานลงตอนแรกสามนาทีโดนแบนละ ฟิคนี้จึงเป็นฟิคที่ตัวเองเรียบร้อยที่สุดละครับ ม๊วฟ
ความคิดเห็น