คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 จูบ....
เช้าวันใหม่
ในขณะที่ซูอึนกลังข้ามถนนเข้าร.ร. รถคันหนึ่งที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงก็ต้องเบรกกระทันหันเกือบจะชนร่างหญิงสาว
“นี่ ขับรถดีๆหน่อยซี่ คนนะมองเห็นรึป่าว”สาวห้าวพูดพลางทำท่าจะเข้าไปหาคนขับ แต่หนุ่มนั้นกลับลงจากรถ เดินมาหาและพูดว่า
“อยากตายนักรึไง เดิไม่ดูรถเลย เกิดรถฉันเป็นรอยขึ้นมาจะว่าไง”หนุ่มปากร้ายว่าทันทีที่ก้าวลงมารถ
“นี่ นายอีกแล้วหรอ คราวนี้นายตายแน่”สาวห้าวพูดพร้อมกับเหวี่ยงหมัดใส่หนุ่มปากร้าย แต่หนุ่มปากร้ายกลับหลบได้ทันคว้าแขนของสาวห้าวแล้วดึงเธอมาอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“ปล่อยฉันเด๋วนี้นะ”สาวห้าวร้องพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดแต่ก็ไม่สำเร็จ
“เก่งนักไม่ใช่หรอ แน่จิงก็ดิ้นให้หลุดสิ”ดงแฮเอ่ยคำท้า
“แน่นอนฉันเก่ง และฉันก้อจะดิ้นหลุดให้ดู”แล้วสาวห้าวก็ออกแรงดิ้นสุดฤทธ์จนหลุดจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม
“แล้วถ้าเจอแบบนี้จะเก่งได้อีกไหม”แล้วดงเฮก็จับใบน่าของซูอึนที่ยืนเผชิญหน้ากันเข้ามาจูบโดยที่เธอมันตั้งตัว จูบนั้นทำให้ทั้งคู่นึ่งไปประมาณ 2-3 นาที เมื่อสาวห้าวได้สติเธอจึงพลักนายปากร้ายออกพร้อมปล่อยหมัดเข้าที่ใบหน้านายปากร้ายเต็มๆ
“ไอ้คนบ้ากาม ไอ้คน......ฝากไว้ก่อนเหอะ”เธอตะโกนใส่นายปากร้ายแล้วจึงรีบวิ่งเข้าร.ร.
“แล้วรีบมาเอาคืนไปนะ ขี้เกียจจำ”นายปากร้ายตะโกนไล่หลังไป
“ผู้หญิงอะไร หมัดหนักเป็นบ้า” เค้าคิดในใจพร้อมจับตรงรอยที่โดนหมัดหนักเมื่อครู่นี้ แล้วเค้าจึงเข้าไปในร.ร.
“อ้าว เจ้าชายไม่ทราบว่าหน้าไปโดนอะไรมาครับถึงได้ช้ำซะขนาด”ประธานมาดเข้มเอ่ยถาม
“มีเรื่องนิดหน่อยวะ แต่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”เจ้าชายกล่าวตอบ
“เฮ้ย ใครวะกล้ามีเรื่องกลับเจ้าชายของร.ร.เนี่ย คนๆนั้นคงกล้ามากนะ”นายเพลย์บอยพูดพลางหันหน้ามามองเพื่อนอีกสามคน
“นั่นสิ ใครนะกล้ามีเรื่องกลับนาย”หนุ่มหน้าหวานพูดเชิงถาม
“มะมีอะไรแล้วเข้าเรียนเหอะ ปะ”เจ้าชายตัดบท
อีกด้านหนึ่ง
ซูอึนเดินเข้าร.ร.ด้วยอาการหงุดหงิดอย่างมากที่สุดและถูปากตัวเองไปมาอยู่หลายรอบจนบรรดาเพื่อนสาวของเทอสังเกตเห็น
“อ้าวซูอึน ปากเป็นอะไรหรอไปโดนอะไรมา ถูอยู่ได้”ยูมินถามเมื่อเห็นอาการของเพื่อน
“มะมีอะไรหรอกดันไปโดนนาย........”ซูอึนนึกขึ้นได้จึงเงียบและไม่พูดต่อ
“โดนนายไหน อะไรหรอ”ซองวาถามด้วยท่าทางงงๆ
“ไม่มีอะไรแล้ว เข้าเรียนเหอะปะ”ซูอึนพูดก่อนจะดึงเพื่อนๆของเธอเข้าเรียน
พักกลางวัน
4 สาวมานั่งกันที่โต๊ะประจำของพวกเธอ สายตาของซูอึนไปหยุดจ้องอยู่ที่โต๊ะตรงข้ามของเธอจนบรรดาเพื่อนสาวต้องหันไปมองตามสายตาเธอ จนพบกับนายดงเฮและเพื่อนๆของเค้านั่งอยู่ที่โต๊ะนั้น นายดงเฮส่งยิ้มมาให้เธออย่างท้าทายพร้อมยักคิ้วให้อีก1ที ซูอึนโมโหสุดขีด ทุบโต๊ะลุกขึ้นยืนทำท่าจะเดินไปเอาเรื่องแต่โดนยุนอารั้งไว้และบังคับให้นั่งลง เพราะสังเกตเห็นสายตาประชาชีที่จับจ้องมายังกลุ่มของเธอ
“เป็นอะไรไปซูอึน”ยุนอาถามเมื่อเห็นอาการโมโหของเพื่อน
“ก้อนายดงเฮนั่นน่ะ ยั่วโมโหฉันตั่งแต่เช้าแล้วนะ ขับรถจะชนฉัน ด่าฉันยังไม่พอ แถมยังจูบฉันอีก”เธอโวนวายออกมา เมื่อนึกขึ้นได้เธอก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองโดยเร็ว
“อะไรนะ จูบ!!!”เพื่อนของเทออุทานพร้อมกัน
แล้วเธอก้อต้องเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าให้เพื่อนของเธอฟัง เพราะทนต่อถามที่ตามมาไม่ไหว
“ฉันว่านะ นายดงเฮต้องชอบเธอแน่เลยอะ”ยูมินพูดพร้อมด้วยท่าทางครุ่นคิด
“เย้ ซูอึนจะมีแฟนแล้ว”ซองวาร้องด้วยอาการดีใจ
“ไม่มีทาง ให้ฉันตายดีกว่ามีแฟน ยิ่งเป็นนายนั่นแล้วยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้โดยเด็ดขาด”ซูอึนพูดด้วยความมั่นจัย
“ก้อไม่แน่นะ บุพเพอาละวาดเมื่อไร ใครจะรู้”ยุนอาพูดตบท้าย อีก 2 สาวมองหน้ากันแล้วพูกว่าตอบพร้อมกันว่า “ช่าย”ซูอึนได้แต่สายหัวและทำหน้าเหนื่อยใจ
หลังเลิกเรียน
4 สาวแยกย้ายกันกลับบ้านในขณะที่เดินผ่านสนามบรรดาหนุ่มยังคงเล่นฟุตบอลอยู่ที่สนามเมื่อเห็นสาวเดินผ่านโดยยูมินกับซองวาเดินนำหน้า ส่วนยุนอากับซูอึนเดินตามมา สองสาวยูมินกับซองวาโบกมือให้ฮีชอลกับอีทึกสองหนุ่นนั่นก้อโบกมือตอบตอบกลับมาทำเอาสองสาวอายกันเป็นแถบๆ ส่วนนายปากร้ายก้อร้องทักว่า
“กลับแล้วหรอ ไปส่งไหม”ซูอึนได้ยินดังนั้นแทนที่จาหันไปต่อปากต่อคำเหมือนที่เคยทำ แต่เธอกลับรีบเดินให้เร็วขึ้นโดยทันที ทิ้งให้ยุนอายืนงงกับอาการผิดปรกติของเพื่อนอยู่คนเดียว แล้วเทอก้อพบเข้ากับสิ่งที่เธอเห็นเป็นประจำตอนกลับบ้านนั่นคือสายตาและรอยยิ้มของนายเพลย์บอยที่ส่งมาให้เธอ ทำให้เธอต้องรีบเดินตามซูอึนไป
ระหว่างทางกลับบ้านของซูอึนนั้น ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพการจูบเมื่อเช้า มันทำให้เธอรู้สึกถึงไออุ่นบางอย่างที่เกิดขึ้นตอนถูกดงเฮจูบ แล้วเธอก้อส่ายหัวอย่างหงุดหงิดเพื่อสลัดภาพในหัวทิ้งไปแล้วรีบเดินกลับบ้านโดยเร็ว
ความคิดเห็น