Anonymous Sister

ลำดับตอนที่ #2 : that mistake

ตอนที่ 2

ตอนนี้เป็นเวลาตีสองสี่สิบห้านาที
และใช่...ฉันยังไม่นอน
เหตุผลน่ะเหรอ...เพราะนอนไม่หลับน่ะสิ!
ตอนนี้ฝนตกหนักมาก แต่ที่ฉันกลัวน่ะ ไม่ใช่ฝนหรอก
เสียงฟ้าร้องดังๆนี่ต่างหาก  TT__TT ฮือออออ ใครก็ได้ช่วยที เมื่อไหร่ฝนจะหยุดดดดดดด
ฉันก็ไม่ได้อยากจะเป็นคนแอ๊บแบ๊วทำมาเป็นกลัวฟ้ากลัวฝนอะไรนี่หรอกนะ
แต่มันทำไงได้ ฉันกลัวตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่ Y^Y
แล้ววันนี้คุณพ่อคุณแม่ยังไม่อยู่บ้านอีกต่างหาก ปกติถ้าฝนตกหนักแบบนี้ฉันคงไปเคาะประตูท่านแล้วขอนอนด้วย
แต่คืนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียวนะ TT0TT

ฉันพยายามซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและเอามันปิดหูให้แน่นที่สุด ฮึบบบบบ ไปซะเจ้าเสียงฟ้าร้อง 0(>.<)0
ถึงวิธีนี้จะไม่ได้ช่วยอะไรมาก แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไร...

ปัง ปัง ปัง!!…

…สะ สะ เสียงอะไรน่ะ...
มีเสียงหนึ่งเกิดขึ้นขณะที่ฉันกำลังพะวักพะวนกับเสียงฟ้าร้อง

ปัง ปัง ปัง!!…

ให้ตาย เสียงนั่นดังมาจากข้างล่าง Y0Y
ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกกลัวไปหมดแล้ว วันนี้มันวันบ้าอะไรกัน
ฝนก็ตก ฟ้าก็ร้อง แล้วยังเสียงบ้าๆนี่อีก
ฉันจะทำยังไงดี ฮือออTT0TT
ถึงฉันจะกลัวฟ้าร้องมาก แต่ฉันก็ไม่อยากเจอผีเหมือนกันนะ

ปัง ปัง ปัง!!!

"กรี้ดดดด!!"
ฉันเผลอกรี้ดออกมาด้วยความตกใจ
เสียงประหลาดเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
นี่ฉันเริ่มกลัวจริงๆแล้วนะ...พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดคุ้มครองลูกด้วย ได้โปรดช่วย...

ปัง ปัง ปัง!!!
 ยังไม่ทันที่ฉันจะสวดภาวนาจบ เสียงนั่นเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ
ฮือออออ อะไรกัน อะไรอยู่ในบ้านของฉันนะ
ตอนนี้น้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้นมาที่ขอบตาของฉันแล้วด้วย

ปัง ปัง ปัง!!!!
เสียงนั่นดังขึ้นอีกครั้ง และเหมือนจะดังขึ้นทุกทีๆ
ฉันเลยตัดสินใจ ถ้าไม่ลงไปดูยังไงคืนนี้ฉันก็คงไม่ได้นอนแน่ๆ
ฉันเริ่มก้าวขาลงจากเตียงช้าๆ
แสงฟ้าแล็บสะท้อนเข้ามาในห้องนอนของฉันเป็นระยะๆ ทำให้พอเห็นทาง
ให้ตายเถอะ...นี่มันหนังผีชัดๆ

ปัง ปัง ปัง!!!!!
เสียงนั่นยังคงดังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด
น้ำตาฉันไหลลงมาอาบสองข้างแก้มด้วยความกลัว
ขาที่สั่นอย่างบังคับไม่ได้ก้าวลงบันไดอย่างช้าๆ และมุ่งหน้าไปที่ประตูบ้าน
เสียงดังมาจากทางนั้น...

ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!
ทันทีที่หยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ เสียงนั่นดังขึ้นอย่างชัดเจน
ดังมาจากอีกด้านของประตู...มีคนอยู่ข้างนอก...
หรือบางทีอาจจะ...ไม่ใช่คน...

เสียงฝนตกและเสียงฟ้าร้องยังดังอย่างต่อเนื่องเช่นกัน
บ้านทั้งหลังมืดมาก มันน่ากลัวพอๆกับบ้านผีสิงยังไงอย่างงั้น
แต่มันไม่สามารถทำให้ฉันกลัวได้มากเท่ากับเสียงดังตึงตังที่อยู่อีกด้านของประตูได้
ฉันรู้สึกกลัวมากจริงๆ...
ถ้าเป็นคนร้ายล่ะ..หรือ หรือฉันไม่ควรจะเปิด..?
แล้วถ้า ถ้ามีคนมาขอความช่วยเหลือล่ะ..?
แต่…เวลานี้ น่ะเหรอ..?

ขณะที่ฉันกำลังสับสนกับการตัดสินใจอยู่นั้น ฉันก็ต้องตกใจเพราะมีเสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้นจากอีกด้านของประตู

"เวรเอ้ย!! เปิดประตูสิวะ!! ฉันรู้ว่าแกอยู่ตรงนั้น เร็วเข้า!! อยากให้ฉันเป็นหวัดตายหรือไง!!"

เสียง…เสียงผู้ชาย..งั้นเหรอ..
ตัวฉันสั่นไปหมดด้วยความกลับจับใจ
ใครกัน ใครกัน.. ฮึก..

ปัง ปัง ปัง!!!!!!!!!!!!!!

"ถ้าแกไม่อยากตาย ฉันบอกให้เปิดประตูไงเล่า!!!!"
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ฉันไม่สามารถบังคับความกลัวของตัวเองได้อีกต่อไป
น้ำตาที่เอ่อล้นทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด
ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปปลดล็อคกลอนประตู ก่อนจะแง้มมันออก
ช้าๆ…ทีละนิด...ทีละนิด...
แต่ตอนนั้นเอง คนอีกฟากฝั่งของประตูผลักประตูออกอย่างแรงจนทำให้ฉันต้องถอยหนีอย่างรวดเร็ว

"ฮึก…"
เสียงสะอึกสะอื้นของฉันหลุดออกมาทันที เมื่อเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า
น้ำตาทำให้ภาพทุกอย่างพร่ามัว ฉันไม่สามารถมองเห็นเขาชัดได้ๆ
เมื่อร่างสูงเห็นฉันยืนอยู่ในความมืดที่มีเพียงแสงฟ้าแล็บรางๆเท่านั้น
เขาผงะไปนิดนึงก่อนจะสบถไม่ได้ศัพท์
เขาเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะปิดประตูเพื่อไม่ให้น้ำฝนสาดเข้ามา ถึงแม้มันจะไม่ทันแล้วก็ตาม
ฉันปาดน้ำตาออกพร้อมกับขยับถอยหลังด้วยความกลัวสุดขีด
เขา…เขา…เป็นใครกัน...
ฉันมองเห็นเขาได้ไม่ชัดนักเพราะแสงไม่พอ แต่รู้สึกได้ว่าร่างนั้นเปียกไปทั้งตัว
น้ำบนเส้นผมของเขาหยดลงบนพื้นกระเบื้องเป็นทาง
เจ้าของร่างสูงขยับเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
ฉันขยับหนีด้วยขาสั่นๆของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปควานหาสวิตไฟบนกำแพง
และทันทีที่เจอ ฉันตัดสินใจกดเปิดไฟอย่างรนรานถึงแม้จะไม่ต้องการเห็นหน้าผู้ชายตรงหน้าก็ตาม

พรึบ!
ไฟชั้นล่างเปิดขึ้น พร้อมกับปรากฏใบหน้าของชายผู้นั้นให้ฉันได้เห็นชัดๆ
ทันใดนั้นเอง เป็นช่วงเวลาที่แสนสาหัสที่สุดในชีวิต
ภาพผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันตกใจจนแทบหมดสติ

"พะ…พะ พี่โย..."

ฉันพึมพำชื่อผู้ชายตรงหน้าอย่างสับสน และทำอะไรไม่ถูก
ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่
ฉัน…ฉันไม่เข้าใจ

"เธอรู้จักฉัน -*-"
เขาพูดพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้
"ฉัน…ฉัน.."
ฉันได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ พูดอะไรไม่ออก
ให้ตาย นี่เขาจริงๆงั้นเหรอ
"ไอ้เจโออยู่ที่ไหน"
เขาไม่สนใจว่าฉันกำลังจะพูดอะไร ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
"พี่หมายถึงอะไร..ฉัน.."
"เจโอ หมอนั่นบอกให้ฉันมาที่นี่ -*-"
เขาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับส่งสายตาดุๆของเขาที่ฉันคุ้ยเคยดีมาให้
แน่นอน ฉันคุ้นเคยกับมันอยู่แล้วสิ..
"นี่...นี่เป็นบานของฉัน.."
ฉันบอกด้วยเสียงสั่นเครืออย่างควบคุมไม่ได้ ให้ตายเถอะ...
เขามองฉันนิ่งๆด้วยสายตาแบบเดิม
"…"
"บ้านของเจโออยู่..."
"ช่างมันเถอะ -*-"
ขณะที่ฉันกำลังจะบอกเขาว่าบ้านเจโออู่ที่ไหน เขากลับไปฟังและพูดแทรกขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
"…"
"เธอต้องช่วยฉัน -*-"
ช่วย…ช่วยงั้นเหรอ...?
"พี่…อยากได้อะไร..."
...
"ฉันจะค้างที่นี่"