คลังเก็บของของเฮซ!

ลำดับตอนที่ #39 : Assassin ใคร-คือ-ฆาตกร!

ใบสมัคร

รูปภาพ ::

ชื่อ :: ไลบรินน์ เมอร์เร็ตต์

ลักษณะ :: ผมหยักศกทรงยุ่งสีดอกเลา (หรือก็คือหงอกดีๆนี่เอง!) ดวงตาปรือฉายแววหม่นๆ สีเขียวอมเทา ผิวสีขาวซีด ร่างสูงโปร่งติดจะผอมไปซักนิด สูง 179 ซม. หนัก 56 กก. มักจะมีรอยยิ้มเศร้าๆ ระบายอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา แต่บางเวลารอยยิ้มนั้น...ก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มแสยะชวนขนลุกได้เหมือนกัน

อายุ :: 19 ปี

นิสัย :: ชายหนุ่มผู้ดูเศร้าสร้อยและหม่นหมองอยู่ตลอดเวลา เป็นคนพูดน้อยและเข้าสังคมไม่เก่ง มักจะมองโลกในแง่มุมแปลกๆ อยู่เป็นประจำ โลกส่วนตัวสูงซะจนไม่ค่อยมีใครเข้าถึงได้นัก เวลาคนมาคุยด้วยก็มักจะทำตัวไม่ถูก ดูเก้อเขินแบบแปลกๆ ไม่ชอบพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกมาให้ใครฟัง ไม่ว่าจะไม่พอใจ โกรธ หรือเสียใจแค่ไหนก็ตาม เป็นคนเก็บความรู้สึก ทำให้เครียดง่ายและเก็บกดมาก จึงมักจะเกิดภาวะเบลอๆ หรือแสดงอะไรบางอย่างออกมาในขณะนั้น...
เขาไม่เคยบอกใครว่าเขาเป็นมาโซคิสม์ (ชอบถูกกระทำ) เขามีความสุขกับการบาดเจ็บ ถูกต่อว่า หรือถูกทารุณกรรมต่างๆ เขารู้สึกดีกับมัน...แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เกลียดอาการนี้ เขาจึงพยายามที่จะเลิกมันเสีย โดยการเปลี่ยนไปลองทำร้ายร่างกายผู้อื่น เพื่อจะได้เข้าใจความรู้สึก และหายจากอาการนี้เสีย แต่ทว่าอาการซาดิสม์ (ชอบกระทำ) ของเขาก็เริ่มรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ว่าอาการมาโซของเขาก็ยังไม่หายไป จึงกลายเป็นคนจิตวิปลาสไปเลย...
อนึ่ง เขาเคยเป็นโรคจิตเภทหวาดระแวงเมื่อตอนเด็กๆ จนทำร้ายคนไปมากมาย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดีนัก นี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาไม่ชอบเข้าสังคม...

ประวัติ :: ตอนเด็กๆที่เขาป่วยเป็นจิตเภทหวาดระแวงเขาได้ทำร้ายคนไปมากมาย ด้วยความหวาดกลัว คิดว่าจะเข้ามาทำร้ายตน (อาการของจิตเภท) ผู้คนต่างก็กล่าวหานินทาเขา และพ่อแม่ว่า "ทำไมยังเก็บ 'ฆาตกร' แบบนี้เอาไว้อีก" พ่อแม่จึงเอาไลบรินน์ไปทิ้งที่สถานรับเลี้ยงเด็กด้วยความรังเกียจ และไม่กลับมาหาอีกเลย เขาจึงมีปมในใจเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขา และอาการของเขาเอง...ผ่านไปหลายปีจนเขาโตพอที่จะออกไปอยู่คนเดียวได้แล้ว เขาจึงไปอาศัยอยู่คนเดียวที่อพาร์ทเมนต์เล็กๆ แห่งหนึ่ง และมีมิสซิสเรย์น่า เจ้าของร้านหนังสือชวนให้ไปทำงานพิเศษที่ร้านของเธอ แน่นอนว่ามิสซิสเรย์น่าไม่รู้ที่ไปที่มาของเขา แต่เธอก็ดูแลเขาดีเหลือเกิน เขาเองก็ชอบเธอ และเขาก็รู้สึกว่าเขารักเธอ...แต่ทว่าวันหนึ่ง เธอถูกโจรปล้นร้านฆ่าตาย ซึ่งในขณะนั้นไลบรินน์ไม่อยู่ เมื่อเขากลับมาเจอ ก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นมาก เขาทั้งเสียใจ โกรธ และเคียดแค้น จนสติของเขาที่เหลืออยู่นั้นหลุดหายไป...พอมารู้ตัวอีกที เขาก็พบว่าเขาเพิ่งฆ่าโจรคนนั้นไปหมาดๆ ศพนั้นกองอยู่ตรงหน้าของเขา มือของเขาเปื้อนเลือดและกำลังถือมีดผ่าตัดชุ่มเลือดอยู่ เขาไม่รู้ว่าก่อนจะเกิดเหตุการณ์นี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง และด้วยความหวาดกลัว เขาจึงหนีหายไปในที่สุด...

สิ่งที่ชอบ :: คนที่เข้าใจในตัวเขา / สถานที่ที่สงบๆ / มิสซิสเรย์น่า / คนอ่อนโยน / ฤดูหนาว / กลางคืน

สิ่งที่เกลียด :: พ่อแม่ของตน / อาการของตน / กลางวัน / แมลง

อาวุธ :: มีดผ่าตัด

ความสัมพันธ์ของตัวละคร :: ดูก่อนนะคะ!

สัมภาษณ์ตัวละคร

สวัสดีฆาตกรที่น่ารักของข้า

Ans อะไรกัน...ใครคือฆาตกรของคุณ? 

หึ หึ จงบอกชื่อของเจ้ามา...

Ans ไลบรินน์...แค่ชื่อเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้อย่างอื่น

อ่า...เป็นชื่อที่น่ารังเกียจเสียจริง แต่ไม่เป็นไรซักวันข้าจะตั้งชื่อใหม่ให้เจ้า หึ หึ

Ans น่ารังเกียจ? หึ...อะไรคือบรรทัดฐานของความ "น่ารังเกียจ" ของคุณกันล่ะ? ช่างเถอะ...ไม่ล่ะ ไม่ต้องมายุ่งกับผมหรอก

แล้วเจ้าเคยคิดที่อยากจะเป็นเทพเจ้าบ้างหรือเปล่า

Ans ถ้าได้...ก็คงดีล่ะนะ

ฮ่าๆ คำตอบของเจ้าชั่งน่าสนใจยิ่งนัก ข้าเริ่มรู้สึกชอบเจ้าขึ้นแล้วสิ

Ans แต่ผมเฉยๆ แฮะ...ผมไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับคุณเลย
เอาล่ะ! ถึงเวลาที่ข้าต้องไปแล้วแต่ไม่ต้องห่วงเจ้าได้เจอข้าอีกแน่  ฆาตกรที่น่ารักของข้า

Ans บอกว่าไม่ใช่ไง เฮ้อ...ช่างมันเถอะ แต่เราคงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ

สัมภาษณ์ผู้ปกครองที่น่ารัก

สวัสดี เรียกฉันว่า”คามิ” [เทพเจ้า] แล้วกัน

Ans : สวัสดีค่ะ เรา ฟอลล์เฮซ นะคะ :D

คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้งั้นหรอ?

Ans: : ดูหลอนๆ แปลกๆ ดีล่ะค่ะ!

คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าลูกของคุณจะต้องตาย

Ans : ไม่หรอกค่ะ!

กดแฟบไว้ด้วยนะ ถ้าอยากรู้ข่าวสารของลูกของคุณ

Ans : กดเรียบร้อย!

แค่นี้แหละ ขอบคุณที่มาสมัครนะ

Ans : ขอบคุณที่รับพิจารณาลูกเราด้วยค่ะ ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลย!