คลังเก็บของของเฮซ!

ลำดับตอนที่ #32 : Remote Control แข่งขันฉบับไร้สาระ

Application

รูป:


ชื่อ-นามสกุล: ชาร์ลส์ เอฟ. มอร์เร็ทท์ (Charles F. Morrett)

ชื่อเล่น: ชาร์ลี (Charlie)

อายุ:23 ปี

เพศ: [x] ชาย [ ] หญิง

ลักษณะรูปร่าง: ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาเรียวรี่สีน้ำตาลอ่อน ผิวสีขาวเหลือง รูปร่างอยู่ในเกณฑ์กึ่งๆ ไม่อ้วนไม่ผอม สูง 182 ซม. หนัก 66 กก. ชอบทำหน้าตาจริงจัง ไม่ค่อยยิ้มนักราวกับบิดาเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อวานซืน ท่าทางที่ชอบทำเป็นประจำคือเดาะลิ้น

ตำหนิร่างกาย: มีปานรูปร่างคล้ายยานบิน(?) ขนาดกลางอยู่ที่ไหล่ขวา และมีแผลเป็นอยู่ที่ขาซ้ายเป็นแนวยาวตั้งแต่ต้นขาถึงข้อเท้า


นิสัย: เป็นคนเคร่งขรึม เงียบๆ ไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับใคร ดูภายนอกเป็นคนเย็นชา แต่แท้จริงแล้วเขาแค่เข้าสังคมไม่เก่งเท่านั้นเอง ไม่เข้าใจในความรู้สึกของคนอื่นนัก บางทีก็ไม่เข้าใจว่าจะช่วยเหลือกันไปทำไม ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องสนิทกันด้วย แต่ก็มีความรับผิดชอบชั่วดีอยู่น่ะล่ะ แต่แค่มีมุมมองของสิ่งที่ถูกกับสิ่งที่ผิดต่างจากชาวบ้านเขาเท่านั้นเอง เนื่องจากมีโทรจิตจึงทำให้บางทีเขาก็อ่านใจคนอื่นได้อยู่บ้าง แต่เขากลับไม่อยากใช้พลังนี้นัก เพราะบางทีดันไปเจอความคิดเลวร้ายเข้า ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะรู้เลยแม้แต่นิด ทำให้บางทีถึงกับเก็บกดไปฝันร้ายเลยทีเดียว แต่ก็มีมุมที่ดูสมกันมนุษย์ธรรมดากับคนอื่นเขาอยู่บ้าง คือเป็นคนขี้สงสารและขี้ใจอ่อนขนาดหนัก ทำให้โดนเอารัดเอาเปรียบบ่อยเอาเรื่อง และที่สำคัญคือเขาชอบลุยเดี่ยว รักสันโดษ ไม่ชอบทำงานกลุ่มร่วมกับใคร เพราะว่าเขาไม่คุ้นชินกับการเข้าสังคม ไม่เข้าใจในจิตใจของคนอื่นๆ และกลัวว่าจะไปเห็นความคิดบางอย่างที่เลวร้ายจากเพื่อนร่วมทีม ทำให้เกิดเรื่องตามมาบ่อยๆ 

ลักษณะคำพูด: เป็นคนที่ไม่ชอบพูดคุยนักถ้าไม่มีใครมาเริ่มคุยด้วยก่อน ชอบถามอะไรที่เกี่ยวกับจิตใจคนที่ตัวเองยังไม่เข้าใจ (แต่ก็ใช่ว่าคนอื่นจะตอบได้ ถถถถว์) ปกติก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เอื่อยๆ ดูเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน! (?)

กับคนที่อายุมากกว่า จะแทนตัวเองว่า “ผม” และแทนคนอื่นว่า “คุณ”

กับคนที่อายุเท่ากันและน้อยกว่า จะแทนตัวเองว่า “ฉัน” และแทนคนอื่นว่า “เธอ/นาย”

ตัวอย่างคำพูด :        “อ้าว หวัดดี...มีอะไรหรือเปล่า?”

                             “ไอ้นั่นมันคืออะไรน่ะ? ฉันนึกมันเป็นวิทยุซะอีก...”

                             “เปล่า เปล่าเลย ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อน”

                             “อ้อ...สวัสดีครับ มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ?”

                             “พอได้แล้ว...รู้มั้ยว่ามันน่ารำคาญ...”

                             “อ...อึก...ที่นายพูดมามันก็ถูก...แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

                             “ขอโทษนะ...ที่ปกป้องเอาไว้ไม่ได้”

                             “ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ...มันดูดีมากเลย”

                             “ผมคิดว่า ถ้าเป็นคุณ...น่าจะทำงานนี้ได้ดีกว่าผมนะ”

คำพูดติดปาก ที่ชอบถามคนอื่นประจำคือ : “นาย/เธอแน่ใจแล้วเหรอ ว่าสิ่งที่ทำน่ะมันถูกจริงๆ...แล้วสิ่งที่กำลังกำจัดอยู่ คือสิ่งที่ผิดจริงๆ...ฉันน่ะ ไม่เข้าใจเลย อธิบายให้ฟังหน่อยเถอะ...”

ประวัติ: ครอบครัวของชาร์ลีอยู่ที่ลอสแองเจลิส สหรัฐอเมริกา เขาอยู่กับพ่อสองคน ส่วนแม่ของเขานั้นหายไป แต่พ่อบอกว่าแม่ไปทำงานที่เท็กซัส แต่ทว่าเมื่อถึงวันเกิดครบรอบ 12 ปีของเขา ขณะที่พ่อของเขากำลังจะบอกอะไรที่ดูสำคัญมากๆบางอย่าง พ่อของเขาก็เกิดหัวใจวายเฉียบพลันขึ้นมา จากที่ไม่ได้เป็นมานาน คราวนี้ไม่มีใครช่วยแล้ว ชาร์ลีตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาพยายามช่วยชีวิตพ่อ ซึ่งพ่อของเขากำลังจะบอกความจริงเรื่องนั้นกับเขา แต่ด้วยอาการจึงยังบอกไม่ได้ ในวินาทีนั้นเขาอยากจะได้ยินความคิดของพ่อ อยากรู้ว่าพ่อคิดอะไรอยู่ ทันใดนั้นพลังของเขาก็เปิดออก เขาสามารถรับความคิดของพ่อได้ และเขาได้รู้ว่า แท้จริงแล้วแม่ของเขาหนีไปมีครอบครัวใหม่แล้ว เขาเสียใจมาก และสุดท้ายก็มีคนมาช่วยพ่อของเขาได้ทันเวลา

เขาเริ่มไม่เข้าใจในจิตใจมนุษย์ตั้งแต่วันนั้น เขาไม่เข้าใจว่า ทั้งๆที่พ่อแม่รักกันมาก แทบไม่เคยขัดแย้งกัน ทำไมถึงต้องแตกหักกันไป เขาเริ่มไม่เข้าใจในจิตใจของเพื่อนๆ ของคนรอบข้าง และคนอื่นๆ เขาจึงเริ่มคิดว่าโลกนี้ช่างซับซ้อน วุ่นว่าย และเข้าใจยาก จึงหันมาใช้ชีวิตสันโดษเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเปิดรับความคิดเหล่านั้น และพยายามทำความเข้าใจกับมัน

จนปัจจุบัน พ่อของเขาเสียชีวิตไปในที่สุด เขาออกจากบ้านแล้วเดินทางไปที่แห่งอื่น ที่ซึ่งเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าจะไปถึงหรือไม่ #กรรม จนเข้าได้มาเจอกับห้องทดลองแห่งนี้เข้า เขาคิดว่าที่นี่น่าจะตอบโจทย์ที่เขาสงสัยมาทั้งชีวิตได้ เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมมาทันที...

บท: Telepathy

สิ่งที่ชอบ: ไอศกรีมรัมลูกเกด (หักห้ามใจไม่ได้ ต้องซื้อ) / หนังสือ (อ่านประจำ) / ความสงบ (มันทำให้หัวแล่น และไม่มีความคิดใครมาแทรกแซง)

สิ่งที่เกลียด: ความวุ่นวาย (มันทำให้เสียสมาธิ) / สถานที่ที่คนเยอะๆ (มันทำให้เผลอรับความคิดเข้ามาน่ะ...) / โรคหัวใจ (ทำให้ต้องเสียพ่อไปแท้ๆ...)

สิ่งที่กลัว: ความคิดที่เลวร้าย (อยากจะสะบัดทิ้งแต่มันก็ยังติดหนึบอยู่อย่างนั้น และจะติดอยู่จนเก็บไปฝันร้ายในบางที)

สิ่งที่แพ้: ไม่มี
ความสามารถเบสิก: พูดได้ 3 ภาษา (อังกฤษ ฝรั่งเศส เยอรมัน) / เล่นเปียโนเก่ง / งีบหลับได้ทุกเมื่อ (ถ้าจำเป็นก็ต้องทำน่า ปิดโทรจิตไม่รับความคิดไง!)

เพิ่มเติม: ทุกวันนี้ยังหาคำตอบของคำถามนั้นไม่ได้เลย...

Talk With Ori (เวอร์ชั่น ห้องสัมภาษณ์(?))

1.สวัสดีค่ะ ชื่ออะไร มาจากไหน อายุเท่าไหร่ค่ะ ?

- ชาร์ลส์ เอฟ. มอร์เร็ทท์...อายุ 23 ปี...มาจากอเมริกา...ลอสแองเจลิส...

2.อืม แล้ว..คิดยังไงมาที่นี่ล่ะ ?

- ที่นี่น่าจะตอบคำถามที่ผมหาคำตอบมาทั้งชีวิตได้น่ะนะ...

3.แล้ว...ถ้าผ่านรอบคัดเลือกจะดีใจมั้ย ?

- ก็...มั้ง...

4.ถ้าเธอผ่านคัดเลือก เธอจะมีเคราะห์(ร้าย)นะ !

- อย่างน้อยๆ มันก็เป็นประสบการณ์ที่น่าลองนะ...จริงมั้ยล่ะ? #เลิกคิ้ว

5.ฮ่ะๆล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าแบบนี้สิ //เสียงกริ่งดังพอดี//เอ้าหมดเวลาพอดี กลับไปได้แล้วล่ะ

- ขอบคุณครับ... (เดินออกไปแบบพระรอง) #ผิดมาก

Talk With Parent

1.โปรดส่งลูกเมิง(?)มาซะ !!! //เอาปืน(กล้วย?)มาขู่#ผิด

- เว่ยเส้าเทียน! เจ้ากล้าดียังไงถึงทำแบบนี้กับข้า!! #เบ่งกล้ามโชว์พลังเค (?)

2.แง้ๆ อย่าทำกับเค้าแบบนี้จิ นี่ไรท์เอง~//ถอดหมวกโม่งออก(?)

- (ออกจากโหมดเค) ว...เว่ยเส้าเทียนหายไปแล้ว!? #โดนตรบส์

3.ถ้าไม่ผ่าน..เออ...//หยิบสคริปมาอ่าน(?)//คุณจะ....ทำยังไง..ค่ะ...//อ่านแบบติดอ่าง(?)

- ก็ถ้าไรท์ยัดบทอื่นได้ก็โอเคค่ะ! แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนา!

4.คิดว่า....อืม...//หยิบสคริปมาอ่านอีกรอบ(?)//นิยายเรื่องนี้...//อ่านสคริป//เป็น...อย่างค่ะ ?

- น่าสนใจดีล่ะค่ะ เรากำลังเฟ้นหาเรื่องไร้สาระอยู่พอดี! #โดนแทง

5.เออ....//มองสคริปมีแค่ 4 ข้อ(?)และเผาสคริปทิ้งคามือ(?)//ขอให้โชคดีนะค่ะ บ๊ายบี~//โด้ลูกๆไปอย่างสวยงาม(?)

- ค...ค่ะ... (มองลูกตัวเองโดนลากคอหายไป)