คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The lost island
ผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมของพวกนี้มาอยู่ที่นี่...แต่ช่างเถอะ มันไม่ใช่ประเด็น
หลังจากเดินดมๆ ดูๆ ของพวกนั้นไปซักพักแล้ว ก็คิดขึ้นได้ว่าควรจะลงมือสร้างกระโจมได้
ซักที อีกไม่กี่ชั่วโมงก็คงจะมืด แล้วถ้าเกาะนี้มีสัตว์ป่าล่ะก็ เห็นทีผมคงได้ไปนอนก้นทะเลกับ
ซากปลาแมคเคอเรลแน่นอน
“เอาล่ะ ได้เวลาลงมือแล้ว!”
ผมนั่งนับท่อนไม้กองใหญ่ที่วางเรียงรายกันอยู่ตรงนั้น มันมีเยอะจนน่าตกใจเลยทีเดียว
แถมอันหนึ่งมันคงยาวเกินสองเมตรได้
...แล้วนี่ถ้าผมพลาดมันจะไม่ทับผมเลยเรอะ
ผมสบถออกมาเบาๆ สองสามคำแล้วแยกท่อนไม้ออกมาสิบท่อน อืม...น่าจะพอใช้ได้ สิบ
ท่อนนี่ล่ะกำลังดี พลางหันไปยังกล่องเครื่องมือ คว้าเชือกยาวกับกรรไกรออกมา
ผมเริ่งลงมือปักไม้ท่อนแรกลงในทราย มันได้ผล จากนั้นก็ท่อนที่สอง...ซึ่งก็ได้ผลอีก ผมปัก
ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท่อนสุดท้าย...
“เฮ้อ...จะเสร็จแล้วสิน...แอ๊ก!”
จู่ๆ ลมเย็นๆ ก็พัดเอาท่อนไม้ของผมล้มตึง มิหนำซ้ำมันยังพร้อมใจหล่นมายังจุดยุทธศาสตร์สำคัญบนตัวผมอีก! บ้าชิบ วันนี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย?
“ต้องทำใหม่...สินะ”
ผมใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการแงะตัวเองออกมาจากกองไม้
ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า...ปักไม้แบบนี้มันจะอยู่เหรอ?
ผมนั่งคิด ยืนคิด นอนคิด เดินคิดอยู่นาน จนสายตาเหลือบไปเห็นทะเลอันกว้างใหญ่ ผืนน้ำ
ทอแสงประกายสะท้อนกับแสงอาทิตย์ ปลาเล็กปลาน้อยแหวกว่ายกันอยู่ในทะเล เสียงคลื่นกระทบ
หาดเบาๆ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น อา...อยากจะลงไปว่ายน้ำจริงๆ
เฮ้ย ชาร์ลี แกทำอะไรอยู่ หยุดแล้วมาสร้างที่ซุกหัววนอนกันภัยคืนนี้ของนายได้แล้ว!
พลันสติก็นึกขึ้นมาได้...ถึงวิธีที่คงจะใช้ได้
ผมรองน้ำจากทะเลมาราดเป็นช่วงๆ ตรงบริเวณที่ผมจะปักไม้ลงไป จากนั้นก็เสียบท่อนไม้
ไว้ตรงที่เพิ่งราดน้ำไปเมื่อซักครู่ ปิดรอยให้เนียนสนิท แล้วราดน้ำอีกครั้ง
“คงจะพอถูไถได้ล่ะนะ...”
ผมพึมพำเบาๆ พลางคว้าผ้าใบผืนใหญ่ขึ้นมาสองผืน ผืนแรกผมเอามันคลุมโครงไม้เอาไว้
พลางใช้มีดกรีดปลายผ้าออกเป็นสองแฉก แล้วเอาเชือกผูกเข้ากับปลายไม้ ส่วนข้างบนนั้นผมไม่ได้
ทำอะไรกับมัน...เพราะผมขึ้นไม่ถึง ไม่ได้เตี้ยครับ! แต่ความสูงสองเมตรกว่าโดยไร้บันได...ใครมัน
จะไปทำได้?
ผมเดินไปตรงส่วนที่ผม...คิดว่ามันเป็นส่วนหน้าของกระโจม แล้วตัดตรงนั้นเป็นริ้วยาวๆ เหมือน
ประตูหน้าห้องน้ำ อ้า ใช่ งบน้อยครับ เอาแบบนี้ไปก่อนละกัน
ส่วนผืนที่สองนั้นผมเอาไปปูข้างในกระโจมเป็นผ้ารองนอน แล้วเอาถุงนอนใส่ตามเข้าไป
จากนั้นก็ไปเดินสำรวจโครงสร้างโดยรอบ ก่อนที่จะเดินไปหยิบค้อนกับตะปูจากกล่องเครื่องมือมา
ตอกผืนผ้าใบให้ติดกันกับท่อนไม้ แล้วก็ตอกท่อนไม้สำรองไปด้วยซักหน่อย เผื่อฉุกเฉิน
“เอาล่ะ...เสร็จแล้ว!”
แล้วที่นี้จะทำอะไรดีล่ะ?
ว่าแล้วผมก็หันไปมองโอ้ทะเลแสนงาม (?) นั้น ดูราวกับว่ามันกำลังกวักมือเรียกให้ผมไปหา
อยู่
เอาซักหน่อย...จะเป็นอะไรมั้ยนะ?
ทำงานหนักมันก็ต้องมีผ่อนคลายกันทั้งนั้นล่ะน่า
ความคิดเห็น