คลังเก็บของของเฮซ!

ลำดับตอนที่ #4 : Rabbit Doubt ss2 - Akikase Rin's side story.

Akikase Rin’s side story

            ผมขอใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า “ฉัน” จะได้ไหม? ได้เหรอ...ขอบคุณมากค่ะ

            ฉันชื่อ อาคิคาเสะ ฮารุกะ แต่ชื่อจริงๆ ของฉันคือ ริน อาคิคาเสะ ริน

            ...ใช่ อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ ฉันเป็นผู้ชาย

             โอเค ฉันจะเริ่มเลยก็แล้วกัน...

            ฉันจะไม่เล่าถึงอดีตของฉัน ครอบครัวของฉันก่อนจากนี้หรอกนะคะ มันก็เป็นแค่ชีวิต

ธรรมดาดาดๆ ที่หาได้ทั่วไปในโลกนี้นั่นแหละ

            เหตุผลที่ฉันมาเป็น...แบบนี้? ฉันก็อยากจะเล่านะคะ แต่ว่าพอคิดถึงมันก็...ขอล่ะค่ะ ฉันยัง

ไม่เล่าตอนนี้ได้มั้ย?  ขอบคุณค่ะ ไว้ถ้ามีโอกาส ฉันอาจจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังทีหลัง...

            น้องชายของฉันเป็นคนเดียวที่ยอมรับในตัวตนของฉันที่ฉันเป็นแบบนี้ เขาอายุน้อยกว่าฉันสามปี ตอนนี้เขาคงจะสิบห้าแล้ว...

            ตั้งแต่ตอนที่ฉันเริ่มเปลี่ยนตัวเองครั้งแรก เขาก็อยู่ข้างฉันมาโดยตลอด ในขณะที่พ่อแม่ของฉันพยายามทำทุกวิถีทางให้ฉันกลับมาทำตัวให้สมกับที่เป็น “ผู้ชาย”

            ฉันยอมรับว่าฉันรู้สึกผิดต่อพ่อกับแม่ของฉันมาก แต่ว่านี่ก็คือความชอบของฉัน ตัวตน

ของฉัน ฉันไม่สามารถละทิ้งสิ่งนี้ไปได้...

            ในตอนแรกฉันคิดว่าน้องชายของฉันจะเกลียดฉันไปเสียแล้ว แต่เขากลับยอมรับฉัน เหมือน

อย่างที่ว่าไป เขากลับดีใจด้วยซ้ำที่จะได้ “พี่สาว”

            แต่พอกาลเวลาเปลี่ยนไป คนก็เปลี่ยนตาม เขาเริ่มตีตัวออกห่างฉันไปเรื่อยๆ แม้แต่ตอนที่

ฉันจะไปรับเขาที่โรงเรียน เขาก็ปฏิเสธทุกครั้งที่ฉันเอ่ยถาม แถมบางทีที่ฉันแอบไปรอเขาโดยไม่ได้

บอกก่อนล่วงหน้า เขายังอารมณ์เสียใส่ฉันอีกต่างหาก

            ภายในเวลาไม่นานฉันก็เข้าใจว่า เขาโดนเพื่อนๆ ของเขาล้อที่มีพี่แบบฉัน

            ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ? ฉันผ่านช่วงมัธยมต้นมาก่อนเขา พอยิ่งได้ยินเวลาที่เขาพูดกับเพื่อนๆ

ฉันก็มั่นใจขึ้นไปอีก

            เย็นวันหนึ่งฉันเลยตัดสินใจไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง

            ในตอนแรกเขาปฏิเสธว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่พอฉันเค้นมากๆ เข้า เขาก็ยอมระบายออกมา

จนหมด เขาบอกว่าเพื่อนๆ ของเขาชอบล้อเรื่องนี้ทุกวันที่เห็นฉัน ทุกครั้งที่มีรายงานจำพวก

“ครอบครัวของฉัน” หรืออะไรเทือกๆ นั้น

            เขาไม่ชอบที่พวกนั้นล้อเลียนพี่ของเขา เขาไม่ชอบที่พวกนั้นเห็นฉันเป็นตัวตลก เขาบอกว่า

อยากให้เรื่องทั้งหมดนี้จบลงซักที ถ้าเพียงแค่ฉันเลิกทำตัวแบบนี้...

            “ขอโทษนะ “พี่ชาย” แต่ผมยอมรับว่า ผมเห็นด้วยกับพวกเขาเรื่องที่พี่เป็นแบบนี้

          ถือซะว่าทำเพื่อผมนะ เลิกทำตัวแบบนี้เถอะ... ”

            คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดแทงลงกลางใจฉัน

            ฉันเป็นคนทำน้องชายตัวเอง...

            หลังจากนั้นฉันก็เปลี่ยนตัวเอง ฉันเลิกทำตัวเป็นผู้หญิง ตัดผมที่เคยไว้มานาน เก็บเสื้อผ้า

ทั้งหมดใส่ลัง เก็บมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด

            ถึงแม้มันจะทำให้ฉันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถึงแม้ฉันต้องสูญเสียตัวตนของฉันไป ฉันก็

ยอมทำเพื่อน้องชาย

            จนฉันได้รู้จักกับเขา

            ฉันกลับมาเป็นตัวของฉันได้ทุกวันนี้ก็เพราะเขาเป็นคน “เขียน” บอกกับฉันเอง

            “ถึงเธอจะเป็นผู้ชายที่ชอบอะไรแบบนี้ก็ตาม ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ อย่างน้อยเธอก็ไม่เคย

ฆ่าใคร ทำไปก็ไม่ได้ผิดกฏหมายข้อไหน มันเป็น “ความชอบ” ของเธอนะ ฮารุ เธอก็ยังเป็นเธอ

น้องชายเธอน่ะมองคนแค่เปลือกเท่านั้นแหละ ไม่เคยมองลึกไปข้างใน หมอนั่นน่ะงี่เง่าสุดๆ เลย

รู้มั้ย ถ้าฉันเป็นเธอนะฉันจะจับตีก้นซะให้เข็ดไปเลย คอยดู”

            เขาเป็นเพื่อนทางจดหมายของฉัน

            ในตอนที่คุณครูให้ฉันทำแบบสอบถามเพื่อเลือดเพื่อนทางจดหมาย ฉันก็ได้รู้จักกับเขา

อย่างที่ว่าไป ฉันขอไม่เอ่ยชื่อเขา

            ใช่...แต่คุณรู้จักเขา คุณเคยเจอกับเขาในสภาพที่ย่ำแย่สุดๆ มาแล้ว

            เราติดต่อกันมานานสองปี ฉันหัดภาษาอังกฤษให้มากขึ้นเพื่อคุยกับเขา และเขาก็หัด

ภาษาญี่ปุ่นเพื่อมาคุยกับฉันเช่นกัน มีบางทีที่เราโทรศัพท์มาคุยกันก็มี

            เขาจึงเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เราคุยกันได้ทุกเรื่อง ฉันกับเขาเลยปรึกษากันได้ทุกเรื่อง

เขาเป็นคนมีอารมณ์ขัน แถมยังขี้แกล้ง แม้ว่าชีวิตของเขาจะเลวร้าย สูญเสียพ่อแม่ แถมยังมีอาการ

เส้นประสาทผิดปกติ เขาก็ยังมีความสุขดี

             ฉันรับปรึกษาปัญหาของเขา เหมือนที่เขารับปรึกษาปัญหาของฉัน

            และฉันก็ได้คำตอบนั้น...ที่ช่วยดึงฉันออกไปจากหุบเหวแห่งความสิ้นหวัง

            แต่พอฉันกลับมาเป็น “ตัวเอง” อีกครั้ง ก็ราวกับความสุขของครอบครัวพังทลายเพราะฉันไป

อย่างนั้น พ่อกับแม่ต่อว่าฉันอย่างรุนแรง

            ทุกวันนี้ฉันยังจำคำพูดนั้นได้อยู่เลย...มันเลวร้ายมาก

            ฉันหนีออกจากบ้านไปในคืนนั้นโดยไม่มีแม้แต่จดหมายบอกลา แต่ฉันก็ตัดสินใจทิ้งโน้ตให้

น้องชายไปใบหนึ่ง โดยหวังว่าเขาจะได้อ่านมัน

            ฉันยังติดต่อกับ “เขา” อยู่ และเขาก็ช่วยฉันเอาไว้ในหลายๆ เรื่อง ทั้งเรื่องไปโรงเรียนยังไง

ไม่ให้โดนฝ่ายปกครองเรียกไปคุย เรื่องหาที่อยู่ให้ได้ด้วยตนเอง

            หืม? เรื่องพวกนี้ไม่สมควรทำเหรอ…ฉันก็เห็นด้วยล่ะค่ะ แต่ก็เอาเถอะนะ ห้ามเอาไปบอก

พ่อแม่ฉันเด็ดขาด เข้าใจนะคะ...?

            ความสัมพันธ์ของฉันต่อเขาพัฒนาไปเรื่อยๆ...จนมากขึ้น มากขึ้นกลายเป็นอะไรซักอย่าง

            แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ อาจจะเป็นความรู้สึกแค่ฉันข้างเดียว คุณคงเข้าใจล่ะนะคะ ผู้ชาย

            สองคนจะไปมีเรื่องแบบนั้นกันได้ยังไง ถึงแม้มันจะมีทั่วไปก็เถอะ แต่มันก็คงไม่เกิด

กับฉันอยู่ดี

            จนกระทั่งวันหนึ่งเขาบอกกับฉันว่าเขาจะไปเล่นเกมส์ยังที่แห่งหนึ่ง

            เขาบอกว่าชายคนที่มาชวนเขาไปนั้น เป็นคนรักษาโรคของเขา และจับคนร้ายที่คร่าชีวิตพ่อ

แม่ของเขาได้อีกด้วย

            เขายังบอกอีกว่าเกมส์นี้อาจจะทำให้เขาตายก็ได้...

            ฉันคิดว่าเขาล้อฉันเล่น ก็เลยไม่ได้คิดอะไร ฉันเขียนบอกลาเขาไป โดยตั้งใจว่าถ้าเขา

กลับมาจะลองบอกความในใจที่มีให้เขารับรู้ดู           

            แล้วเขาก็หายไปเกือบสัปดาห์...

            ฉันคิดว่าเขาต้องตายไปแล้วแน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นน้ำตาก็ไหลพรากออกมา ฉันนั่งร้องไห้อยู่

นานเอาเรื่อง ความเศร้าเสียใจล้นทะลักออกมา เมื่อได้คิดว่าจะไม่ได้คุยกับเขาอีกแล้ว

            ฉันอยากไป อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาตายได้อย่างไร และเกมส์นี้มันมีอะไรกันแน่

            เพื่อถ้าฉันชนะ ก็ถือว่าฉันชนะแทนเขา ถ้าฉันแพ้ ก็เท่ากับว่าฉันจะได้ไปหาเขา

            เพราะฉะนั้น...คุณโทนี่ แอนเดอร์สัน

            ฉันจะไปเข้าร่วมเล่นเกมส์ Rabbit Doubt กับคุณค่ะ