คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Inspiration - Junhyung x Yoseob
Title : Inspiration .
Type : [SF]
Couple : Junhyung x Yoseob
Author : ppsjy
Rating : อายุเท่าไร็อ่านไปเถอะนะ ‘___’
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ุนฮยออา ~” เสียแหลมใสอเพื่อนัวเล็อผม ‘ยัโยอบ’ ัแว่วมาแ่ไล ผมที่ำลันั่ทำ ‘อะไรบาอย่า’ ้อรับุลีุอเ็บเพราะลัวว่าเ้าัวเล็ะเห็นมันเ้า
“ทำอะไรน่ะุนยอ ?” แ่็ .. นั่นล่ะรับ เ้าัวเล็มันาไว นาผมรีบแล้วนะ
“เปล่านี่ ไม่ไ้ทำอะไร” ผมแ้ัวไปอย่า .. หน้า้าน ๆ .. ะให้ทำไล่ะ ผมบอโยอบไม่ไ้หรอว่าทำอะไรอยู่ านิ้นนี้มันสำัับผม .. ริๆนะ
“อย่าให้รู้นะ ..” เ้าัวเล็พูพร้อมับี้นิ้วอย่าาโทษ
น่ารัใ่มั้ยล่ะรับ เพื่อนัวเล็อผม .. สสัยผมปิบัอะไรับ ‘ุ’ ไม่ไ้ะแล้วล่ะ อย่าที่ิรับ ผมแอบอบเพื่อนัวเล็ยัโยอบอผมมานานแล้ว ผมไม่เยแสออหรอนะรับ ผมรู้ว่ามันไม่่อยลาัเท่าไร เลยเลือที่ะเ็บมันไว้น่าะีว่า .. อย่าเพิ่่าว่าผมป๊อสิรับ แหม ยัมีอีเหุผลที่ทำให้ผมไม่ล้าบอ้วยล่ะรับ ..
“แล้วที่มานี่มีอะไร ?”
“็ไม่มีอะไรมาหรอรับท่าน ระผมแ่อยาะมาวนท่านไปรับประทานอาหารลาวัน้วยัน แ่นั้นเออรับ” โยอบพูิล นอาะน่ารัแล้วยัล้วยนะเนี่ย ัวเล็อผมไม่ธรรมา
“็ไปสิ” ผมัแเ็บอที่ยัไม่เรียบร้อยลระเป๋าแล้วเินไปโอบไหล่โยอบามประสานเป็นเพื่อน อา .. ผมไม่ไ้เนียนนะรับ
“แล้วนอื่นอ่ะ ?” ผมหันไปถามโยอบ ปิแล้วะิน้าวเที่ยไ้ ้อมารบอ์ประุมรับ ไม่ั้นโยอบเ้าไม่ยอม
“โทร.ามแล้ว ไอ่หน้าแ่บอว่ารออยู่ที่ร้านนานแล้วับอุนและ็วั”
“อ้าว แล้วฮยอยึล่ะ ?” ผมถามอีรั้ เ้าัวเล็พูอธิบายรบแ่ทำไมาฮยอนึไปไ้
“ัน .. ไม่ล้าโทรไปอ่ะ ..” อ่า .. ผมยัไม่ไ้บอสินะรับ ว่าอีเหุผลที่ทำให้ผมไม่ล้าบอเ้าเี้ยว่าผมอบมัน .. พอเาออมั้ยรับ ? ใ่แล้วล่ะ โยอบอบฮยอนึ เพื่อนสนิทในลุ่มอีนนึรับ ..
“เี๋ยวันโทร.หา็ไ้ นายเนี่ยน้า”
“แฮะ ๆ” โยอบยิ้มแหยๆให้ พอผมโทร.ามเสร็เราสอน็เินทาไปที่ร้านอาหารที่นัันไว้
ในอนนี้ ‘อะไรบาอย่า’ ที่ผมั้ใทำำลัหาทาออไม่เอรับ .. สมอผมไม่แล่นเอาะเลย ผมวรทำยัไี ? ผมำลันั่ทำานิ้นสำัอยู่ในร้านาแฟอน้าอโยอบ ลิ่นหอมอาแฟลอยแะมูผมอย่าไม่าสาย ผมมอนาฬิาแวนผนัเป็นระยะๆ เมื่อไรเ้าัวียัโยอบะมานะ .. ุไม่ิว่า หล่อๆอย่าผมะมานั่ทำัวไฮโที่ร้านาแฟนเียวหรอนะ โยอบนัผมมาหา่าหา แ่ว่าอนนี้เลยเวลานัมาเือบะสอั่วโมไ้ ทำไม้านันะโยอบ
ผมที่เริ่มิว่าโยอบะไม่มาแล้วเลยเ็บานที่ำลัทำอยู่ใส่ระเป๋า เพราะถึทำไป็ิอะไรไม่ออ แน่ล่ะ ผมไม่มีแรบันาลในี่นา
“ุนฮายอ ันมาแล้ววว” ผมิว่าโยอบะไม่มาแล้วะอี ว่าแ่ทำไมท่าทาอเ้าัวีรีบร้อนนานี้เนี่ย
“มา้า” ผมพูออไป้วยน้ำเสียิโหนิ ๆ ผมอบแล้มันแบบนี้ล่ะ สนุมานะ ฮ่า ๆ
“อ๋าา ันอโทษน้า ันรีบแล้วริ ๆ ็ไอ้หน้าแ่มัน้าอ้ะ ”
“เี่ยวอะไรับไอูุ้นมัน ?”
“็มันวนันไปเะบอล ._. ันอโทษน้า เนี่ยันิ่มันออมาเลยนะุนฮยออา อย่าโรธันเลยนะ” โยอบพูอธิบายให้ผมฟัพร้อมับเินมาลอเลียที่แนผม อย่าับลูแมวเลยแหน่ะ น่ารัั
“ันพูอนไหนว่าโรธน่ะ ?” ็อย่าที่บอแหละรับ แล้เ้าเี้ยมันสนุริ ๆ
“อะ .. อ้าว ็ที่นายทำเสียโหใส่ล่ะ ?” โยอบทำหน้า ผมว่าหน้านี้อโยอบ็น่ารัไม่หยอนะรับ ึ
“ัน .. แล้นายไปั้น”
“ุนฮยออา ! แล้อีแล้วนะ ! ” หวา อนผมะแล้วสิ แ่ว่า .. ไม่้อหรอรับ ฮ่า ๆ
“ไหน นัันมานี่มีอะไร ?” ผมเปลี่ยนเรื่อทันที เี๋ยวโยอบะอนมาไปแล้วผมะเือร้อน
“็ .. นาย็รู้ใ่ม้า ว่าพี่ฮยอนึอบื่มาแฟ ัน็เลยอยาะหัาแฟไ” นไ้รับ เรื่อที่นัผมมา็ไม่เยพ้นเรื่ออนที่ื่อฮยอนึัที เอ .. ะว่าไป ูเหมือนในลุ่มะมีผมนเียวล่ะมั่ที่โยอบบอผมว่าเ้าอบฮยอนึ แถมหมอนี่ยัเรียฮยอนึให้พิเศษว่าใร้วยำว่า ‘พี่’ ทั้ๆที่ฮยอนึมัน็อายุเท่าับผมนะ โลเอียริ ๆ เอียนะั้าอยู่แล้ว
“แล้วเี่ยวอะไรับัน ?”
“็ันอยาให้นายอยู่เป็นเพื่อน่ะ นายเป็นนเียวที่ันไว้ใเลยน้า” นเียวที่โยอบไว้ใ .. แ่นี้มัน็ทำให้ใผมพอโเลยล่ะรับ ฮ่า ~ แรบันาลใอผมมาแล้ว ~
“โอเ ๆ ็ไ้รับ”
“รู้อยู่แล้วว่าุนยอน่ะใี ^ _ ^” และแล้วผมับโยอบ็เริ่มปิบัิารสอนาแฟโยุน้าอโยอบ โยที่มีผมเป็นนิม โยอบะรู้ว่าผมับฮยอนึอบินาแฟล้ายๆัน
หลัาที่แป็นหนูทลอให้าแฟอโยอบนผมุ โยอบาแฟอร่อยมาเลยล่ะรับ ผมไม่ไ้ยอริๆนะ อร่อยมาเลยล่ะ นาน้าอโยอบยัเอ่ยปามเลย านั้นผม็ริ่ลับมาที่บ้านเพื่อะมาทำานิ้นสำัให้เสร็ อนนี้แรบันาลใอผมเ็มเปี่ยมเลยล่ะรับ ฮะฮ้า ~ อยารู้ล่ะสิว่าืออะไร บอให้็ไ้ ‘าน’ อผม็ือ แ่เพลรับ ไม่ใ่แ่ธรรมานะ แ่ผมแ่ให้ ‘โยอบ’ เียวนะรับ !~! และแรบันาลใที่ผมมีเพียหนึ่เียวสำหรับเพลนี้ ็ือยัโยอบอีนั่นแหละ ผมมัะมีอะไรี ๆ ในหัวเสมอเวลาผมอยู่ใล้โยอบ หัวอผมแล่นปรื๊เลยล่ะ ผมอยาให้โยอบอยู่ใล้ ๆ ผมนะ อนที่ผมแ่เพล แ่ว่าถ้าทำแบบนั้น โยอบ็รู้ัวสิรับ ไม่เอาหรอ ผมเลย้อมาแ่หลัาเอโยอบแล้วแทน อนนี้ผมแ่ใล้ะเสร็แล้วนะ เหลืออีเพียนิหน่อยเท่านั้นเอ
“Rrrrr” เสียโทรศัพท์ริโทนมารานสาลโลอผมัึ้น ใรโทรมา ! หัวผมำลัแล่นเลยนะ !!
“ฮัลโหล” ผมรอเสียใส่โทรศัพท์ามแบบอผม
“(ุนฮยออา .. )” นี่มันเสียไอ้เี้ยนี่รับ ผมเอาโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่มาูเบอร์ที่โทรเ้ามา เป็นเบอร์อโยอบริ ๆ ้วยล่ะ นี่ผมไม่เห็นไ้ยัไเนี่ย
“โยอบเป็นอะไร อนนี้นายอยู่ที่ไหน”
“(ฮึ .. ุนฮยอ .. ฮึ มา .. รับัน .. หน่อย ฮึ)” ร้อไห้ .. ยัโยอบำลัร้อไห้ ผมฟัออ ผมไม่อบเลยเวลาเ้าร้อไห้ มันเหมือนหัวใอผมเอ็ถูบีบไป้วย
“อยู่ที่ไหน”
“(อนนี้ัน .. ฮึ อยู่ที่สวนสนุ .. )” สวนสนุ ? หมอนั่นไปทำอะไรน่ะ อนนี้มันไม่ไ้ปิแล้วหรอหรอ ผม้มมอูนาฬิา้อมือ ็พบว่ามันเป็นเวลาหนึ่ทุ่มร
“รอันอยู่ที่นั่น ห้ามไปไหน ันำลัะไปรับ” โยอบอบรับเพียเบาๆ่อนที่ผมะวา แล้วรีบบึ่มอเอร์ไ์ู่ใอผมออไปหาโยอบทันที
“ยัโยอบ ! ”ผมะโนเรียหาโยอบ อนนี้ผมอยู่บริเวหน้าสวนสนุ สวนสนุปิแล้วล่ะรับ และผมเอ็ไม่รู้ว่าโยอบอยู่รไหน ผมวิ่พร้อมับะโนเรียหาไปเรื่อย ๆ โทรไป็ไม่ยอมรับ อะไรอเ้านะ
“โยอบอา ! อยู่ไหนน่ะ !” ผมยัะโนเรียอยู่ ไม่มีเสียอบรับ อนนี้็เริ่มะึแล้ว อาาศ็เริ่มเย็น ผมยิ่เป็นห่วโยอบมาึ้น ไปอยู่ที่ไหนนะ ยิ่ไม่่อยลาอยู่้วย ะถูใรหลอหรือเปล่า็ไม่รู้ ยิ่ิ ผม็ยิ่เป็นห่ว เอ๊ะ หรือว่าโยอบะลับไปแล้ว ?
ผมลอโทรหาโยอบอีรั้ .. ผมว่าผมไ้ยินเสียริโทนโทรศัพท์แถวๆนี้นะ ผมลอเอาโทรศัพท์ออาหู ็ไ้ยินเสียรโทนที่ัแว่วมาาทีไหนสัที่แถวๆนี้ เสียริโทนเป็นเหมือนเสียที่โยอบั้เลยล่ะ ้อใ่แน่ๆ ผมำเสียริโทนโยอบไ้ ผมวิ่ไปามเสียที่ไ้ยิน มันน่าะมาา .. สนามเ็เล่น ? ผมเินมาถึสนามเ็เล่น ที่อนนี้มีเพียเสียริโทน(ที่ผมมั่นใเป็นอโยอบ)และแสไฟสลัวๆาไฟในสนามเ็เล่นเท่านั้น ผมวาโทรศัพท์ เพราะผมมั่นใแน่ๆว่าโยอบ้ออยู่แถวนี้
“โยอบ ! ยัโยอบ !” ผมะโนเรียอีรั้ เผื่อว่าะมีเสียอบลับมาบ้า ..
“ฮึ .. ุนฮยออา” นั่นเสียโยอบ ! ผมไ้ยินแล้วล่ะ ว่าแ่ัว้นเสียอยู่ไหนน่ะ
“โยอบอา ! นายอยู่ไหน !”
“ฮึ .. ฮืออ ..” มีเพียเสียร้อไห้ที่อบลับมา นี่ถ้า่อนหน้านี้โยอบไม่อบลับ ผม้อประสาทไปแล้วแน่ ๆ .. น่าลัวริๆรับเสียร้อไห้ลับสนามเ็เล่นที่มีไฟสลัวๆ ..
ผมใ้สายามอปราไปทั่ว ่อนะพบร่าเล็ๆที่นั่อยู่บนสไล์เอร์ ผมรีบวิ่เ้าไปหาในทันที
“โยอบอา อยู่ที่นี่เอ ..” ผมพูึ้น่อนที่โยอบะเยหน้าึ้นมามอหน้าผม เ้าร้อไห้ .. ถึแม้ะไม่ไ้ฟูมฟาย แ่ราบน้ำาและมูแ ๆ อโยอบ็ทำให้ผมรู้ว่า ่อนหน้าที่ผมะมาถึ เ้าร้อไห้หนัแ่ไหน
“ุน .. ฮึ ฮยอ ..”
“ว่าไรับ ุนฮยออยู่นี่แล้ว” โยอบทำท่าะเบะปาอีรั้่อนะใ้สอแนเล็ๆโอบอผมไว้ โยอบเริ่มร้อไห้อีรั้ โยที่ผมทำไ้เพียลูบหัวโยอบอยู่แบบนั้น ..
ผมพาโยอบลับมาที่บ้านอผม อย่ามอผมแบบนั้น โยอบเ้าอร้อมาน่ะรับ เ้าบอว่า ถ้าลับไปอนนี้้อโนแม่ัเรื่อยาวแน่ ๆ แหล่ะ ็ูหน้าโยอบสิ าบวมแบบนั้น
ในอนนี้โยอบหลับไปแล้วล่ะ ที่ห้อนอนอผม ไม่เอาน่า อย่าำหนิผมแบบนั้น ผมไม่ทำอะไรโยอบหรอ ผมะนอนที่โฟา หรือบาที็อาะไม่ไ้นอน ผมแมนพอที่ะไม่ทำเรื่อแบบนั้นับนที่ผมรัหรอนะรับ อา .. ำพูผมมันหล่อริ ๆ
สสัยันใ่ไหมรับ ? ว่าโยอบร้อไห้ทำไม หลัาที่โยอบอผม โยอบ็พูอธิบายออมา โยไม่รอให้ผมถาม ะอยาระบายมันออมาน่ะรับ ในระหว่าที่โยอบอธิบาย ผม็อปลอบเาไป้วย
โยอบเล่าว่า หลัาที่ผมลับบ้านไป โยอบ็ั้ใาแฟเพื่อที่ะเอาไปให้ฮยอนึิม โยอบั้ใาแฟแ้วนั้นมา เาใส่ใทุๆรายละเอีย ใส่ ‘หัวใ’ อเาลไป เารู้ว่าฮยอนึอบื่มาแฟรสแบบไหน พอเาเสร็ ็รีบเินทาไปหาฮยอนึที่บ้าน พอเาริ่ ็เอูุนเินออมาาบ้าน อนนั้นโยอบ็อไปเล็น้อย แ่็ยื่นแ้วาแฟใหูุ้นไป และฝาบอว่าเอามาให้ฮยอนึ พอูุนรับปา ฮยอนึ็เินออมา และโยอบ็เห็นูุนอเอวฮยอนึไว้้วยท่าทาสนิทสนม .. มา โยอบนิ่ไปท่าทาใ ูุนับฮยอนึเลยพูึ้นว่า
‘อย่าทำท่าใั้นสิ พวเราสอนเป็นแฟนันแล้วล่ะ เนอะฮยอนึ’
‘อื้ม ^ _ ^ อ้อ โยอบ อบใมานะสำหรับาแฟ’
เท่านั้นล่ะรับ โยอบ็อมา เลยไม่ไ้พูอะไร่อ แล้วหลัานั้น ็ไปร้อไห้ที่สวนสนุนั่นล่ะรับ ผมอยาอโยอบไว้ ผมอยาปลอบเ้า .. ผมทำอะไรไ้บ้ารับ บอผมที ..
และในอนนี้็ูเหมือนว่า โยอบะไ้ึ้นนิหน่อย อา .. ไ้เวลาุหมอำเป็นแล้วรับ
“ุนฮยอ ๆ” หืม .. ใรมาเย่าแนผม ผมยั่วอยู่เลย ..
“ุนฮยอ ื่นๆๆ ันหิว ทำอะไรให้ินหน่อยสิ” เสียโยอบนี่นา เ้าแล้วหรอ ทำไมยัรู้สึเหมือนไ้นอนไปแ่นิเียวเอ ผมเหลือบไปมอนาฬิา ็พบว่าอนนี้เวลาแปโมรึ่ อา .. ผมไ้นอนแ่สามั่วโมเอรับ ผมแทบไม่ไ้นอนทั้ืน็ูแลโยอบนี่แหละ แร ๆ ็ไม่ไู้เป็นไ้อะไรมา พอึเท่านั้นล่ะ ัวร้อนี๋เลย ผมเลย้อูแลทั้ืน
“แล้วนี่อาบน้ำยัน่ะ ?” ผมถาม
“ยัอ่ะ เี๋ยวลับไปอาบที่บ้าน็ไ้ แ่ว่าอนนี้หิวมาๆเลยอ่ะ”เ้าัวเล็อบผม
“ั้นรอแป๊บนึนะโย” ผมบอับโยอบ่อนะเินไปล้าหน้าแปรฟันแล้วรไปที่ห้อรัวเพื่อทำับ้าวให้เ้าัวเล็ิน
“เร็ว ๆ นะันหิว” ยัะสั่อีแหน่ะ ผมหยิบโน่นับนี่ไปเรื่อย ๆ นระทั่ไ้อาหารแบบสมบูร์ เห็นผมแบบนี้ ผม็ทำอาหารเ่นะรับ !
“่อยๆิน็ไ้โยอบ ไม่้อรีบ”ผมบอโยอบไปแบบนั้น็เพราะโยอบท่าทารีบินเอามาๆ ผมลัวิอหมอนั่นมารับ
“็ุนยอทำอร่อยนี่นา”โยอบว่าพลายนิ้วโป้ึ้นมาู ผมนั่มอเ้าัวีินไปเรื่อย ๆ มอแล้วเพลินาีริๆรับ .. ฮ่า ๆ
“ุนฮยอไม่ินหรอ ?”โยอบพูหลัาินนหม แถมยัเรอใส่อี่าหา แหม่ ..
“ไม่ล่ะ ยัไม่หิว” พอพูบผม็เ็บานที่โยอินเสร็ไปวาไว้ที่อ่าล้าาน
“รอันอาบน้ำ่อนนะ เี๋ยวะพาไปส่ที่บ้าน”ผมบอโยอบ่อนะเินเ้าไปในห้อนอน
“โอเ~”
-Special Yoseob part-
ผมนั่รอุนฮยออาบน้ำอยู่บนโฟา ้อยอมรับเลยว่าบ้านอุนฮยอสบายมาริ ๆ หลัไม่ให่มา มีั้นเียว แ่ผมว่ามันโอเเลยล่ะ แ่็เรียบ่ายแู่ีามสไล์เ้านั่นล่ะ เอ๊ะ ผมมาว่าบ้านุนฮยอทำไมเนี่ย ผมลุเินไปูรอบๆบ้าน เพื่อไม่ให้ัวเอฟุ้่าน .. เรื่อที่ผมเอเมื่อวาน .. มันเ็บปวมาริๆนะรับ ใระไปิล่ะ ว่าไอ้หน้าแ่ับพี่ึะบัน แอบไปรัันอนไหน ผมยัไม่รู้เลย เฮ้อ .. ิแล้วเ็บั ผมแอบอบพี่ึมานาน หลายปีแล้วล่ะรับ ผมว่าพี่ึน่ะ อบอุ่นแล้ว็ใีมาๆ้วยล่ะ .. น่าอิาไอ้หน้าแ่ะมัเลยเนอะ
ผมเินไปเรื่อยๆ่อนที่สายาะไปสะุเ้าับอะไรบาอย่า มันเป็นอระาษอันอยู่บ่นเปียโนัวเล็ๆ ผมเินไปหยิบระาษึ้นมาู หืม นี่อะไรน่ะ ? ทำไมมีื่ออผม้วยล่ะ ? ..
-Back to leading actor-
พอผมแ่ัวเสร็็เินออมาาห้อนอน พร้อมับหยิบุแลูายู่ใอผม ผมเินออมาเห็นโยอบำลัอ่านแผ่นระาษบา ๆ อยู่ .. ที่เปียโนัวเ่อผม .. เห้ย ! วยแล้ว !
“โยอบ ! ทำอะไรน่ะ !?” ผมะโนพร้อมับรีบวิ่ไป หวัะเอาระาษแผ่นนั้นืน .. แ่ว่าผม้าไป โยอบเอามือที่ถือระาษไว้หลั หวัว่าระาษแผ่นนั้นะไม่ใ่เนื้อเพลที่ผมแ่ให้โยอหรอนะ ..
“ร้อเพลนี้ให้ฟัหน่อยสิ ..” โยอบพูึ้น่อนะูระาษึ้นมา
.
.
.
อนนี้โยอบลับบ้านไปแล้ว .. หลัาที่ผมไปส่โยอบที่บ้าน โยอบไม่แม้แ่ะบอลาผม ..
อนนั้น ที่โยอบบอให้ผมร้อเพลให้ฟั ผมอึอัอยู่รู่ให่เลยล่ะ ผมพยายามแ้่าว่ามันไม่มีอะไร ็แ่แ่ไปอย่านั้น แ่โยอบไม่เื่อ ะให้ผมร้อให้ฟัท่าเียว .. ในเนื้อเพลนั้น นอาะมีื่ออโยอบแล้ว เนื้อหาอมัน .. เอาเป็นว่า มันเป็นเพลรัไ้เลยล่ะรับ
โยอบะโรธไหมนะ .. ?
โยอบะรู้สึยัไ ..?
โยอบะไม่อบี้หน้าผมแล้วล่ะมั้ เรียั ..
“ิ๊ ิ๊” ่อนที่วามิะไปไลมาว่านี้ เสียเือนเมสเสผม็ัึ้น ผมหยิบมาูว่าใรเป็นนส่มา ถ้าเมสเสที่ส่มาเป็นพวประเภท ‘ใหม่ ! บริารเปลี่ยนเพลรอสายอัโนมัิ )_(+@$%#_+’ ผมะโทรไปวีน เอาสิ - _ -
ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู้อวาม
‘บ่ายนี้ว่ามั้ย ไปเที่ยวสวนสนุันนะ แ่สอน
แล้ว็หาอะไรินัน้วยนะ อบะรอนะรับ .. ฮยอ (:
-YOSEOBBY^_^ ’
ใอผมเ้นึั .. ผมรีบส่้อวามอบลับในทันที
บาทีในอนนี้ โยอบ เ้าัวเล็อผม อาะเริ่มมีใให้ผมบ้า .. ุว่าไหม ? (:
------------------------------------------------------------------------------- THE END ----------------------------------------------------------------------------
TALK : วามริฟินี้เป็นเรื่อแรที่แ่นะ 5555555555555 - w - มันสั้นสมื่อริ ๆ
เอาเถอะี้เียพูอะไรมาแล้วล่ะ ยัไ็าม อบุที่อ่านมา่ะ ! <3 THANK YOU !!! <3
ความคิดเห็น