คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Penguin café ( krissica ) 50%
.
.
.
Do you wanna love me?
“กลับบ้านกันเลยไหมครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่อยู่ในลานน้ำแข็งมาสองชั่วโมงกว่า จริงๆเขาก็อยากอยู่ในนั้นต่ออีกหน่อย แต่ดูท่าคนตัวเล็กที่เขาพามาด้วยจะไม่ไหวแล้ว จมูกของเธอแดงก่ำ ใบหน้ากับริมฝีปากซีดเผือด นั่นทำให้เขาตัดสินใจพาเธอออกมาก่อนจะหมดรอบที่เขาจองไว้เกือบชั่วโมง
“จริงๆคุณเล่นต่อก็ได้นะคะ ฉันยังไหว”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ ริมฝีปากของเธอกำลังสั่นโดยที่ตัวเธอเองก็ยังควบคุมไม่ได้ ชายหนุ่มเห็นแบบนั้นก็รู้สึกอยากจะตีคนตัวเล็กตรงหน้าสักที ทำไมเธอไม่ห่วงตัวเองเลยนะ
“ผมว่าซูยอนห่วงตัวคุณเองก่อนเถอะครับ เอาแบบนี้ดีกว่าผมว่าเราไปร้านกาแฟตรงนั้น นั่งให้ตัวคุณอุ่นกว่านี้ก่อน แล้วเราค่อยกลับกันนะครับ”
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ”หญิงสาวตอบกลับไป รู้สึกดีใจเล็กๆที่เขาเป็นห่วงเธอด้วย เธอยิ้มกับตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามร่างสูงที่เดินนำไปก่อนแล้วอย่างยากลำบาก รู้สึกว่าขามันแข็งๆยังไงชอบกล
PENGUIN CAFÉ
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในร้านกว้างพลางสำรวจไปรอบๆ อันที่จริงเขาก็ไม่เคยมาเหมือนกัน เพราะถึงแม้มันจะอยู่ข้างๆกับทางเข้า-ออกลานสเก็ตน้ำแข็ง แต่”ผู้หญิง”ที่เขาเคยพามาเล่นด้วยกัน เธอออกจะแข็งแกร่งมากไปสักหน่อย เลยไม่มีสักครั้งที่เขาจะต้องพาเธอมาให้ความอบอุ่นแบบที่เขาพาคนตัวเล็กข้างๆที่กำลังตัวสั่นเหมือนลูกนกมาแบบนี้
“ไม่ทราบว่ามากี่ท่านคะ”เสียงพนักงานสาวดังขึ้นเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับมาอยู่กับตัว ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยตอบกลับไป
“2 คนครับ”
“ค่ะ เชิญด้านนี้เลยนะคะ”รอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มปรากฏบนใบหน้าของพนักงานสาว ดูเหมือนเธอจะหลงเสน่ห์เขาซะแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ แต่เขาเลือกที่จะมองข้ามมันเสียดีกว่า
“ซูยอนนั่งก่อนนะครับ”ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวคนสวยที่เดินตามมาติดๆ แต่กลับไม่อยู่ในสายตาของพนักงานสาวที่มาคอยดูแลเลยแม้แต่น้อย เห็นแบบนี้เขาก็อดฉุนนิดๆไม่ได้ ทั้งๆที่ร่างบางควรจะได้รับการดูแลมากกว่าเขาแท้ๆ แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคน
“ขอบคุณค่ะ”เสียงหวานเอ่ยขอบคุณเบาๆก่อนจะนั่งลง รายการอาหารถูกโยนลงตรงหน้าเธออย่างไม่ใส่ใจ หญิงสาวทำได้เพียงมองค้อนเบาๆเท่านั้น ด้วยความที่เธอไม่ค่อยจะสู้คนหากไม่จำเป็นประกอบกับความหนาวเหน็บที่เธอได้รับ ทำให้เธอไม่ได้ต่อว่าอะไรพนักงานสาวคนนั้นกลับไปเลยแม้แต่น้อย
“ขอโทษนะครับ กรุณาช่วยวางเมนูอย่างสุภาพกว่านี้จะได้ไหม ผู้หญิงตรงหน้าคุณเธอก็เป็นลูกค้าเหมือนกันนะ อีกอย่างเธอก็มากับผมด้วย ช่วยให้เกียรติเธอด้วยนะครับ”กลับเป็นชายหนุ่มเสียเองที่เดือดจนควันออกหู เสียงเย็นๆของเขาทำให้พนักงานสาวคนนั้นถึงกับหน้าซีดจนเป็นสีเดียวกับกระดาษไปแล้ว ก่อนที่เธอจะกล่าวขอโทษร่างบางเบาๆแล้วเดินกลับไปอย่างลุกลี้ลุกลน
“ซูยอนครับ คุณควรจะว่าอะไรเธอกลับไปบ้างนะ แบบนี้คุณจะโดนรังแกได้ง่ายๆเอานะครับ”เสียงทุ้มกลับมาเป็นปกติแล้ว อารมณ์เดือดเมื่อครู่ค่อยๆหายไป ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะต่อว่าผู้หญิงแบบนั้น แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับพูดถ้อยคำเหล่านั้นออกไป ทั้งยังควบคุมตัวเองไม่ได้อีกด้วย
“ขอโทษค่ะ ฉันรู้สึกเหนื่อยๆเลยไม่อยากทะเลาะกับใคร แต่ขอบคุณคุณมากนะคะคริส ที่ช่วยปกป้องฉัน”รอยยิ้มบางๆของหญิงสาวทำให้อารมณ์หงุดหงิดของเขาหายไปเป็นปลิดทิ้งโดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ช่างมันเถอะครับ ว่าแต่ซูยอนหนาวมากรึเปล่าครับ อยากสั่งอะไรไหม”เสียงทุ้มที่ฟังแล้วอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจของหญิงสาว ทำให้เธอยิ้มกับตัวเองเบาๆไม่รู้เขาจะรุ้ตัวรึเปล่าว่าน้ำเสียงของเขามันส่งผ่านความห่วงใยมาให้จนเธอรู้สึกได้
“ฉัน...”ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดจบเสียงหวานแบบสาววัยกลางคนก็ดังขึ้นมาแทรกเสียก่อน
“ขอโทษนะคะคุณทั้งสอง เมื่อกี้พนักงานของทางร้านทำกิริยาไม่สุภาพกับคุณผู้หญิงใช่ไหมคะ ดิฉันต้องขอโทษแทนเธอด้วย เธอเป็นพนักงานใหม่เพิ่งมาทำงานได้ 2-3 วันเท่านั้นเอง อย่างถึงโทษโกรธเธอเลยนะคะ”หญิงสาววัยกลางคนใบหน้าเกลี้ยงเกลาสวยสะอาดหมดจดแบบผู้ใหญ่ ท่าทางใจดีของเธอทำให้ร่างบางรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าประหลาด
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวาน ที่ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะซีดแต่ก็ยังคงสวยและน่ามองเสมอ
“ตายแล้ว! หนูหน้าซีดมากเลยนะลูก น้าขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ทันได้สังเกต รอน้าสักครู่นะ”หลังจากพูดจบ ร่างบางของสาววัยกลางคนก็เดินหายไปที่หลังเคาน์เตอร์ ก่อนะจะกลับออกมาพร้อมผ้าห่มขนาดไม่ใหญ่มากมาให้หญิงสาว พร้อมน้ำอุ่นอีกหนึ่งแก้ว
“ขอบคุณมากนะคะคุณน้า”หญิงสาวรับผ้าห่มและแก้วน้ำมาอย่างเกรงใจ เธอสังเกตรอบๆร้าน รวมทั้งลายผ้าห่มสีน้ำเงินขาว และทั้งชื่อร้าน ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้เธอสรุปได้ว่า
“เจ้าของร้านนี้คงชอบเพนกวินมากเลยสินะคะ”พูดไปก็ยิ้มให้กับความน่ารักของเพนกวินตัวน้อยๆที่มีอยู่เต็มร้านไปหมดอย่างอดไม่ได้ เห็นแบบนั้นคุณน้าที่ยืนมองอยู่ ก็อดเอ็นดูหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าไม่ได้เช่นกัน รู้สึกถูกชะตาอย่างน่าประหลาด
“จ่ะ เจ้าของร้านนี้ชอบเพนกวินมาก แต่ก่อนที่เราจะคุยกัน พ่อหนุ่มกับสาวน้อยอยากจะสั่งอะไรมาดื่มก่อนไหมจ๊ะ”คุณน้าถามอย่างสุภาพ เธอกลัวว่าชายหนุ่มหล่อที่นั่งเงียบๆอาจจะอยากดื่มอะไรแก้กระหายก็เป็นได้
“ผมขอ...”
“อ๊ะ..เดี๋ยวก่อน ลองให้น้าทายดูก่อนได้ไหม”คุณน้าคนสวยพูดด้วยท่าทางสนุกสนาน เธอทำแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว มันคล้ายการเอนเตอร์เทนลูกค้าด้วยประสบการณ์ที่เธอสะสมมาตลอดเกือบยี่สิบปีที่คลุกคลีอยู่กับกาแฟและเครื่องดื่มเหล่านี้
“ได้ครับ..”คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย พร้อมเสียงทุ้มที่เปล่งออกไป
“งั้น...น้าขอทายว่า...” เสียงนุ่มของสาววัยกลางคนดังขึ้นอย่างตื่นเต้น ทำเอาร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆแอบลุ้นไปด้วยไม่ได้
“แฟลท ไวท์”
“ถูกครับ คุณน้ารู้ได้ไงครับเนี่ย”ใบหน้าหล่องุนงงยิ่งกว่าเดิม เขาสงสัยว่าคุณน้าคนนี้รู้ได้เช่นไร ทั้งๆที่เขาไม่เคยมาร้านนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ประสบการณ์จ้ะ”รอยยิ้มที่มองดูแล้วอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าที่เริ่มมีรอยย่นเล็กน้อยของสาววัยกลางคน หลังจากนั้นเธอก็พูดว่า “ตอนแรกน้าก็สับสนระหว่างเอรสเปรโซ่กับแฟลทไวท์อยู่นะ แต่ดูแล้วท่าทางลึกๆแล้วพ่อหนุ่มคงจะเป็นคนที่เคยอ่อนโยนมาก่อนแน่ๆ...”คำพูดเหล่านี้สะกิดแผลใจของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ราวกับเธอมองเห็นอดีตของเขาอย่างไรอย่างนั้น
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้ไวๆนะจ้ะ”ชายหนุ่มเพียงแค่จ้องเข้าไปในดวงตาสวยของหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้า ไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไป เหมือนเดิมงั้นเหรอ...
เขาคงไม่สามารถทำได้...
“ส่วนของสาวน้อย น้าขอเดาว่าเป็น....ลาเต้ ใช่ไหมจ้ะ”รอยยิ้มที่มองดูแล้วสบายตาสบายใจยังไม่หายไปจากใบหน้าของคุณน้าคนสวย ผิดกับใบหน้าที่ดูประหลาดใจของร่างเล็กตรงหน้าโดยสิ้นเชิง
“คุณน้ารู้ได้ยังไงคะเนี่ย ทั้งๆที่หนูไม่เคยมาที่นี่แท้ๆ คุณน้าเก่งจัง”ดวงตาใสของหญิงสาวเป็นประกายลุกวาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ หรือว่าคุณน้าจะอ่านใจคนออก เธอมีเวทมนตร์อย่างนั้นหรือ
“น้าไม่ได้เก่งหรอกจ้ะ ก็แค่มองจากบุคลิกลักษณะภายนอก ท่าทางน้ำเสียง อาศัยประสบการณ์นิดหน่อย ที่สำคัญน้ามั่นใจในความโชคดีของตัวเองมากเสียด้วยสิ”หลังจากสั่งออเดอร์กับพนักงานในร้านเรียบร้อยแล้ว คุณน้าก็หันกลับมาคุยต่อ และเนื่องจากเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้า เธอเลยถือวิสาสะถามไปว่า “น้าขอนั่งด้วยคนได้ไหมจ้ะ”
“ได้ค่ะ”หญิงสาวดูท่าทางกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ชายหนุ่มเมื่อเห็นดังนั้นแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้หญิงสาวทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ
“แหม พ่อหนุ่มนี่โชคดีจริงๆนะจ้ะ มีแฟนสวยแถมน่ารักขนาดนี้”คุณน้าพูดด้วยท่าทางน่ารัก นั่นทำให้หญิงสาวต้องปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ไม่ใช่หรอกค่ะคุณน้า เราเป็นเพื่อนกันที่มหาวิทยาลัย นี่ก็เพิ่งเจอกันวันแรกเองค่ะ ไม่ใช่แฟนแน่นอน จริงๆนะคะ”
“เหรอจ้ะ แต่น้าว่าอะไรก็ไม่แน่ไม่นอนหรอกเนอะ จริงไหมพ่อหนุ่ม”คุณน้าพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์พลางหันไปมองทางชายหนุ่ม
“เอ่อ..”ชายหนุ่มที่ถูกถามโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงกับตอบอะไรไม่ถูก “คือ...”
“แฟลทไวท์กับลาเต้ได้แล้วค่ะ”เหมือนเสียงสวรรค์ที่มาช่วยชีวิตเขาไว้ เมื่อกาแฟมาเสิร์ฟ สองสาวก็หันไปคุยกันเรื่องกาแฟและเรื่องสัพเพเหระกันอย่างถูกคอเสียแล้ว ชายหนุ่มได้แต่เพียงมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้เริ่มกลับมามีสีสันเหมือนเดิมแล้ว เวลาเธอพูดคุย ยิ้มและหัวเราะมันช่างเป็นภาพที่ชวนให้มองด้วยความเพลิดเพลินเสียจริง...เขาจ้องมองเธออยู่แบบนั้น ปล่อยหัวให้โล่ง ไม่อยากคิดอะไร แค่อยากมองเธอแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
แม้จะรู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ก็ตาม...
“งั้นหนูไปก่อนนะคะคุณน้า ไว้จะมาบ่อยๆนะคะ”เสียงหวานเอ่ยลาคุณน้า ซึ่งบัดนี้เธอรู้แล้วว่าเธอเป็นเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้นี่เอง
“จ้ะ ไว้เจอกันนะซูยอนอา”เสียงนุ่มเรียกสาวน้อยด้วยความสนิทสนมและเอ็นดู เธอคิดมาเสมอว่าถ้าจะมีลูกสาวก็อยากจะได้ลูกสาวที่น่ารักแบบนี้ เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มากจริงๆ
หญิงสาวโค้งอย่างสุภาพก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปที่รถอย่างกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ชายหนุ่มหันมาเห็นเข้าพอดีเลยหยุดเดินเพื่อรอให้หญิงสาวเดินตามมาให้ทัน จู่ๆลมหนาวก็พัดมาใส่คนทั้งคู่ ทำให้ผมของหญิงสาวพันกันยุ่งเหยิงไปหมด ชายหนุ่มจึงต้องเดินกลับมาหาหญิงสาว มือหนาปัดผมที่ชี้ไม่เป็นทรงของหญิงสาวให้เข้าทีสองสามที หญิงสาวทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เธอพูดอะไรสองสามคำ ก่อนที่ร่างสูงจะโอบเธอไว้เบาๆพลางพาหญิงสาวให้เดินไปที่รถพร้อมกับกับเขา...
ภาพเมื่อสักครู่อยู่ในสายตาของเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้ เมื่อมองไปเธอก็อดยิ้มให้กับความอ่อนโยนของชายหนุ่มไม่ได้ แววตาของเขาดูเป็นห่วงซูยอนมากจริงๆ ถึงกระนั้นแววตาที่เจ็บปวดและทุกข์ทรมานนั่นมันคืออะไรกันนะ
หวังว่าซูยอนของฉันจะมีความสุข อย่าให้เธอได้เจอเรื่อยร้ายๆเลย เด็กผู้หญิงที่น่ารักแบบนั้นควรจะได้พบเจอแต่สิ่งดีๆ
โชคดีนะจองซูยอนของน้า...
-----------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วค่ะ ><
เค้าสอบมิดเทอมเสร็จแล้ว ผ่านวิทย์ด้วยแหละค่ะ ตบมือให้เค้าหน่อย555555
คือจริงๆไม่คิดว่าจะผ่าน อ.ออกข้อสอบยากมากจริงๆ
มีข้อนึงให้เราสร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาเองโดยอาศัยหลักการทางพันธุวิศวกรรมด้วยอ่า T_T
รอดมาได้ก็รู้สึกดีค่ะ555555
เอาล่ะอ่านให้สนุกนะคะ ใบ้ว่าตอนหน้าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ตอนของคู่น้องจะพบกับ 3 ตัวละครใหม่
ที่จะมาสร้างสีสัน(?)ให้กับเรื่องนี้ค่ะ ><
ส่วนคู่พี่ก็รออีกนิดนะคะ กำลังปั่นอยู่ (เอิ่ม...)
ช่วงนี้การบ้านเยอะงานเยอะ เสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปเรียนพิเศษอีก ;_;
บ่นเยอะไปแล้วเนอะ เอาเป็นว่าอ่านให้มีความสุขแล้วพบกับพาร์ทหน้านะคะ ^^
09.08.13
ความคิดเห็น