[PRODUCE101] #กำมะลอมินอุน｜ Youngmin x Sewoon｜

ตอนที่ 1 : ★ Intro

#กำมะลอมินอุน☺

พรหมลิขิต มีอีกชื่อว่า

.

.

จังหวะ

          "พี่ยองมินไปไหนแล้วนะ"

          "น่าจะอยู่แถวๆนี้แหละ ลองหาดู" 

          ร่างสูงนั่งหอบอยู่ข้างๆต้นไม้ใหญ่ต้นนึง สายตาคอยมองรอบๆ อย่างหวาดหวั่น 

          "เฮ้ย!" แรงสะกิดเบาๆจากด้านหลังทำให้เจ้าตัวหันกลับไปมอง

          "กูเอง มึงหนีพวกแฟนคลับมาอีกแล้วหรอวะ ยองมิน"  ดาเนียลเพื่อนสนิทของอิมยองมินเอ่ยขึ้น พลางกอดอกมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

          ยองมินถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะตอบอีกคนอย่างหัวเสีย

          "ก็กูไม่ชอบ แฟนคลับกูน่ากลัวชิบหาย ล่าสุดมีรูปกูกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าในชมรมหลุดออกมาด้วยนะเว้ย!"

          "เฮ้ย! ขนาดนั้นเลยหรอวะ!" ดาเนียลถึงกับเบิกตากว้าง

          "เออดิ กูต้องทำไงวะ?" ยองมินหันไปขอความช่วยเหลือจากดาเนียล

          ตั้งแต่ยองมินเข้าม.ปลายปี 1 มาชีวิตในโรงเรียนก็ไม่เคยสงบ พวกรุ่นพี่ตั้งชมรมยองมินแฟนคลับขึ้นมา แต่ยองมินก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาคิดแค่เพียงว่ามีคนชอบก็ยังดีกว่ามีคนเกลียด จนกระทั่งยองมินขึ้นม.ปลายปี 3 ความน่ากลัวของเหล่าแฟนคลับก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

     

          "กูว่ามึงหาแฟนสักคนดิ เป็นไม้กันหมา" 

          "จะไปหาจากไหนวะ" ยองมินขมวดคิ้วกับคำตอบของดาเนียล แฟนนะไม่ใช่ผักใช่ปลาจะได้หากันได้ง่ายๆ

          "กูจะไปรู้ไหม มึงก็ลองหาๆดู หรือจะเอาจากพวกแฟนคลับก็ได้นะ" ดาเนียลพูดพลางหัวเราะลั่นเมื่อเห็นสีหน้าของยองมิน

          "เชี่ย! กูไม่คุยกับมึงละ" ยองมินส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่ายกับดาเนียลที่หัวเราะเขาไม่หยุด ราวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก ก่อนจะหันหลังเดินออกไป

          "ไอ้ยองมิน!" แดเนียลตะโกนเรียกยองมิน

          "อะไรมึงอีก" เจ้าตัวหันกลับมาหาแดเนียลอีกครั้ง

          "แฟนคลับมึงอยู่ฝั่งนั้น" 

          "เวร!"

          "งั้นกูกลับละ เจอกัน" 

          ยองมินเดินออกจากโรงยิมพลางซับเหงื่อด้วยผ้าขนหนูสีขาว หลังจากวันที่ยองมินโดนแอบถ่ายตอนกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็ไม่กล้าเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องชมรมอีกเลย ถึงผู้จัดการชมรมจะบอกว่าเพิ่มความปลอดภัยให้แล้ว แต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี ตอนนี้ยองมินจึงสวมเพียงแค่เสื้อกล้ามที่เผยให้เห็นผิวขาวละเอียด กล้ามแขนที่แสดงถึงการฝึกฝนของร่างกายเป็นประจำ และกางเกงขาสั้นทำให้เห็นถึงท่อนขาที่แข็งแรง

          ยองมินเดินมุ่งหน้าไปยังที่จอดรถ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าพวกแฟนคลับมาดักรออยู่ที่รถของเขา

          "เชี่ย! มากันขนาดนี้เลยหรอวะ" ยองมินสบถออกมาเบาๆ พลางคิดหาวิธีหนีจากพวกแฟนคลับ

          หรือจะโทรให้แดเนียลมารับดี? ....ไม่ได้! วันนี้มันมีนัดเที่ยวกับน้องอูจิน

         หรือจะออกทางหลังโรงเรียนดี? ...ไม่ได้! ประตูแม่งปิดแล้วแน่ๆ นี่ก็เกือบ 6 โมงล่ะ

          แกร็กๆ

          เสียงไขกุญแจของจักรยานข้างๆ ทำให้ยองมินหันไปมอง พบว่ามีเด็กหนุ่มกำลังจะขึ้นคร่อมจักรยาน

          นี่ล่ะ!

          ยองมินไม่รอช้า เขารีบกระโดดขึ้นซ้อนท้ายเด็กหนุ่มทันที 

          "เฮ้ยพี่!" เด็กหนุ่มหันกลับมามองก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ 

          "ปั่นไปก่อนๆๆ!!" ยองมินพูดเร่งเด็กหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเริ่มมีแฟนคลับมองมาทางนี้ เด็กหนุ่มส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจแต่ก็ยอมปั่นออกจากโรงเรียนโดยดี เด็กหนุ่มปั่นไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่สวนสาธารณะแห่งนึง 

          "พี่เป็นใคร? ขึ้นมาซ้อนผมทำไมครับ" เด็กหนุ่มลงจอดจักรยาน พร้อมเอ่ยถาม

          "ไม่รู้จักพี่หรอ?" ยองมินกระโดดลงจากจักรยาน ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น มีคนในโรงเรียนไม่รู้จักเขาด้วยงั้นหรอ

          "ผมจะไปรู้ไหม" 

          "ฮ่าๆ ชื่อไรอ่ะเรา" 

          "พี่ยังไม่ตอบผมเลยนะ" 

          "มีแฟนยัง" 

          "เฮ้อ ผมว่าพี่พูดไม่รู้เรื่องละนะ ผมไปละ" เด็กหนุ่มว่าก่อนจะเตรียมขึ้นคร่อมจักรยาน แต่ก็ถูกแรงของอีกฝ่ายดึงข้อมือไว้ 

ยองมินจ้องตาเด็กหนุ่มพลางคิดทบทวนก่อนจะ..

          "เป็นแฟนพี่ให้หน่อยดิ" 

          "พี่ว่าไงนะ?!!" เด็กหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

          "แค่แฟนหลอกๆอ่ะ ช่วยหน่อย"

          "แล้วทำไมต้องเป็นผม?"

          "ไม่รู้สิ" 

          ".........."

          "พรหมลิขิต...มั้ง"

          ไม่รู้ว่าทำไมยองมินถึงตัดสินใจพูดออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน แล้วอีกฝ่ายก็ดันไม่รู้จักเขาด้วย แต่ตอนนี้ขอแค่เขามีแฟนหลอกๆมาบังหน้าพวกแฟนคลับก็พอ 

        

          แต่ทว่า...

          "ผมไม่ตกลงครับ"

          ".........."

          "ทำไมผมต้องทำอะไรอย่างนั้นด้วย?" เด็กหนุ่มว่าก่อนจะขึ้นคร่อมจักรยานแล้วปั่นออกไป ยองมินไม่ได้รั้งเด็กหนุ่มไว้ 

          เขายืนมองจักรยานที่ค่อยๆไกลออกไป พลางยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

         หึ เดี๋ยวได้รู้กัน!

    

to be continued...