[Yaoi] irristable beautiful

ลำดับตอนที่ #1 : Part1 :: เปิดเทอม (40%)

เปิดเทอม

�

�

��������� วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกครับ หลังจากที่เราหยุดมา2เดือนกว่าๆ ซึ่งอย่าถามผมเลยว่าปิดเทอมผมทำอะไร เพราะว่าชีวิตผมมันน่าเบื่อมาก เอาเป็นว่าอย่าให้ผมพูดเลยครับ ถ้าให้ผมพูดสิ่งที่ผมทำในช่วงปิดเทอม ผมกลัวว่านิยายเรื่องนี้จะโดนตั้งแต่ตอนแรก

�

�

�

�

�

��������� ด้วยความที่หยุดมานานพอสมควร พอมาเจอหน้าเพื่อนๆ ต่างคนต่างก็พูดคุยกันแบบนอลสต็อป อย่างกับว่าไม่ได้เจอกันมาเป็นปี ผมเดินเข้ามาตั้งแต่หน้าประตูโรงเรียนจนตอนนี้ผมจะเดินถึงห้องประจำของตัวเองอยู่แล้ว ผมก็ยังได้ยินการสนทนาที่เสียงดังแบบคอยแต่จะแย่งกันพูดมาตลอดทางไม่มีขาด

�

�

�

�

��������� “เฮ้อ วุ่นวายจัง” ผมนั่งบนคนเดียวเมื่อเดินมาถึงห้องที่ว่างเปล่า เพื่อนผมก็ยังไม่มาสักคน

�

�

�

��������������� “บ่นอะไรของมึง ทั้งทั้งที่ชอบเที่ยวแต่ไม่ชอบความวุ่นวาย” หลังจากที่ผมบ่นกับตัวเองได้ไม่นาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพอผมหันไปที่ประตูกพบร่างสูงที่ผมรู้จักดี ร่างสูงโปร่งที่มีความสูงประมาน188เซนติเมตร หน้าคมสันได้รูปตามแบบฉบับคนเอเชียเจ้าของชื่อแวน มันเดินยิ้มมาทางผมก่อนหยุดลงตรงที่ว่างข้างๆ

�

�

�

��������������� “เรื่องของกูเถอะ ว่าแต่มึงได้ข่าวว่าปิดเทอมไปจีบเด็กคอนแวนมานี่หว่า ติดป่ะ” ผมถาม แต่ถึงจะถามก้รู้คำตอบอยู่แล้วละครับ ไอ้หล่อข้างๆผมเนี่ยจีบใครไม่เคยไม่ติดครับ

�

�

�

�

“หึ ระดับกูแล้วไม่มีพลาด” มันพูดไปยิ้มไป แวนมันหล่อมากนะครับ ขนาดผมเป็นผู้ชายด้วยกันยังมองว่ามันหล่อเลย หล่อแบบหลายๆคนนั่งน่าอิจฉาด้วย ถ้าผมไม่รู้จักมันมาตั้งแต่เด็กๆผมคงสงสัยว่าตอนเด็กๆพ่อแม่ให้มันกินอะไรโตขึ้นมาถึงหล่อได้ขนาดนี้ แต่คือผมรู้จักกับมันมานานครับ ตอนเด็กๆมันก็กินปกติแบบเราเนี่ยแหละ แต่ยีนส์มันดี พ่อหล่อแม่สวยครับ เรียกได้ว่าหน้าตาดีกันทั้งตระกูล

�

�

�

�

��������������� “ใครวะที่มึงไปจีบ สวยมากป่ะ” เรื่องผู้หญิงแล้วผมไม่มีทางพลาดครับ ก็แค่ขอให้ได้เห็นหน้าคาดตากันหน่อย ผู้หญิงที่เพื่อนผมไปจีบทั้งที

�

�

�

�

��������� “เป็นดาวโรงเรียนอ่ะ นี้ไงๆ” มันพุดพลางกดๆโทรศัพท์แล้วยื่นมาให้ผมดู หน้าจอปรากฏภาพเด็กผู้หญิงในยูนิฟอร์มของโรงเรียนคอนแวนแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของผม หน้าตาเธอดูสวยเวอร์ มาดลูกคุณหนูไฮโซ โดนรวมแล้วคนนี้จัดว่าเด็ดครับ

�

�

�

�

���������

��������� “เจ๋ง คนนี้เด็ดหว่ะ” ผมพูดเมื่อได้ดูภาพของเธอ ก่อนจะยื่นมือถือคืนแวนไป แต่ละคนที่แวนคบนี้เด็ดๆทั้งนั้นครับ ดาวโรงเรียน ดาวมหาลัย ดาวคณะ เรียกได้ว่าสวยทั้งนั้น แต่มันก็คบแต่ละคนไม่นานนะครับ เดือนสองเดือนก็เลิก บางคนไม่ถึงด้วยซ้ำ มันเป็นคนเบื่อง่ายและไม่ชอบให้ผู้หญิงมาบงการชีวิตมัน มันถือว่าชีวิตมันมันสั่งตัวเองได้แค่คนเดียว

�

�

�

�

�

�

��������������� “แล้วมึงละ ตอนนี้อะไรยังไงกับใครอยู่” มันหันมาถามผมบ้าง ซึ่งผมว่ามันก็น่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว ผมมันก็เหมือนเดิม ไม่ค่อยจะเปลี่ยนแปลงอะไร ไม่ว่าใครจะพูดจะเตือนอะไรผมก็เป็นแบบนี้ของผมมาตั้งนานแล้ว

�

�

���������

��������������� “ก็เรื่อยๆเหมือนเดิมแหละ” ผมตอบ ไอ้ที่ว่าเรื่อยๆเหมือนเดิมของผมก็คือเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยๆเหมือนเดิม ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับใครมากมาย ผ่านเข้ามาก็ผ่านออกไป ไม่ได้จริงจังกับใคร ผมหน่ะกลัวเจ็บนะครับ กลัวว่าถ้าเผลอใจไปจริงจังกับใครสักคน เขาจะทำให้เราเจ็บ ผมไม่ชอบความเจ็บปวด เลยปกปิดความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้แล้วเที่ยวผู้หญิงไปทั่ว

�

�

�

�

�

��������� “เพลาๆบ้างนะมึง กูสงสารผู้หญิงที่โดนมันทิ้ง” �แหม ดูมันพูดสิครับ สงสารหรอ มันก็ใช่ย่อย

�

�

�

���������

��������������� “มึงก็พอๆกับกูแหละ อย่าทำเป็นพูดดี” �มันพอๆกับผมนะครับเรื่องผู้หญิง มันก็ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก ก็แค่คบๆควงๆเล่นๆเบื่อก็ทิ้ง� แต่มันจะดีกว่าผมตรงที่คบเป็นตัวเป็นตนและคบที่ละคน แต่ของผมบางทีไม่ได้ครบกันด้วยครับ ฟันแล้วก็จบๆกันไป หรือถ้าคบกัน ผมก็ไม่ได้คบทีละคน คบคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ผู้หญิงเขาก็รู้นะครับว่าผมไม่ได้มีเขาแค่คนเดียวแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็สบายไปครับ

�

�

�

�

�

���������

��������� กลุ่มผม จะเรียกว่าเป็นกลุ่มใหญ่ก็ได้นะครับ พวกเรามีกันอยู่9คน ค่อนข้างสนิทกันมากพอสมควรครับ เพราะเรารู้จักกันมานาน บางคนรู้จักตั้งแต่ประถมด้วยซ้ำ ตอน ม.ต้นที่เข้ามาแรกๆเราก็ไม่ได้มี9คนหรอกครับ แต่ตอนขึ้นม.3พวกเราทั้ง9คนก็ได้มารู้จักและสนิทกันจนถึงทุกวันนี้ พวกเราเป็นทั้งเพื่อนกิน เพื่อนเล่น เพื่อนเที่ยว หรือแม้กระทั้งเพื่อนตาย

�

�

�

�

�

��������� “โย่ แวน บลู” มิก หนึ่งในกลุ่มเพื่อนของผมทั้งขึ้นเมื่อเข้าเดินเข้ามาในห้อง