>Fic khr< Time story นาฬิการัก ฉบับวองโกเล่

ลำดับตอนที่ #3 : Time::1

 Time::1

 "ทำไมห้องมันรกอย่างนี้ล่ะ พี่สึนะ!"ทาอิโยะมองไปรอบๆห้องของสึนะก่อนที่จะตะโกนกรอกใส่หูบางๆของสึนะด้วยความโมโห จะมีใครไหมถ้าพี่ทำห้องตัวเองรกแล้วไม่โกรธน่ะ!?

"แหะๆ พ...พี่แค่มาค้นหนังสือ(การ์ตูนที่โดนน้องยึด)เท่านั้นเอง แต่พอเจอเรื่อง...ก็เลยวิ่งหนีกลับเข้าห้องตัวเองเลยลืมมาเก็บน่ะ แหะๆ"สึนะแก้ตัวด้วยความเขินอาย จนทำให้หลายๆคนงงไปว่าเรื่องนั้นน่ะเรื่องไหน?

"เรื่องอะไรเหรอ?"โซมูระหันมาสะกิดทาอิโยะเบาๆก่อนที่จะถามด้วยความงงงวย

"อ๋อ ที่พี่เห็นคงจะเป็นเรื่องYล่ะมั้ง!"

"...!!!!!!"เพราะคำพูดของทาอิโยะนั่นทำให้คาเซมุหยุดอ่านหนังสือชั่วขณะ โรเซ่แทบปากค้าง คานันอึ้ง โซมูระคิดว่าตัวเองไม่น่าถาม โทมี่ลืมว่าตัวเองกำลังยืนดูแมงมุมอยู่ ส่วนแกนได้แต่จินตนาการภาพYโดยไม่มีทุกข์อะไรทั้งสิ้น

"อะไร? ทำไม? อย่างไร?"ทาอิโยะถามพวกเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆ

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!

เสียงปืนที่ดังสนั่นทำให้ทุกคนสะดุ้งไปตามๆกัน แต่คนที่ตกใจที่สุดนั่นก็คือสึนะ ที่เกือบจะโดนปืนนั่นยิงเข้าหัวใจ

"โอ๊ะ เด็กทารก???"

"คงจะเป็นรีบอร์น"โทมี่บอกกับคานันด้วยน้ำเสียงเรียบๆและคิดว่าทำไมเมื่อกี้ถึงไม่มีรีบอร์นมาแนะนำตัวอยู่ด้วย

"เจ้าห่วยสึนะ แกบังอาจที่ไม่แนะนำตัวฉันนะ!!"

"ข...ขอโตด!!!!!!!!!!!!!"

รีบอร์นวิ่งเข้าไปหาสึนะโดยที่สึนะยังไม่ทันได้ตั้งตัว และนั่นทำให้สึนะเลือดแทบทะลักออกมาอย่างน่าเสียดาย คาเซมุมองสึนะก่อนที่น้ำตาใสๆของเธอจะไหลออกมา เพราะเธอนั้นรู้สึกกลัว

"รุ่นที่10/สึนะ/โอ้ ซาวาดะ/เอ๊ะ วองโกเล่/คุฟุฟุ สวัสดีครับวองโกเล่/ไอ้พวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำมาสุมหัวอะไรตรงนี้"อยู่ๆก็มีเสียงทั้ง6เสียงดังขึ้นมา นั่นทำให้รีบอร์นหันไปสนใจก่อนที่จะยิ้มตรงมุมปาก

"ไง! มากันแล้วเหรอเร็วดีแฮะ"

"ครับ! ถ้ายังไม่มาคงไม่มายืนตรงนี้หรอกครับ"โกคุเดระตอบกลับรีบอร์นแต่ประโยคหลังเสียงค่อนข้างจะเบา

"มีอะไร?"ฮิบาริถามรีบอร์นก่อนที่จะหันไปเห็นโทมี่และนั่นทำให้ลูกตาฮิบาริแทบหลุดออกมาออกนอกร่างกายชั่วขณะ

"โทมี่!!!"

"ไง พี่ หวัดดี"โทมี่ทักทายฮิบาริอย่างเป็นกันเองเหมือนไม่ใช่พี่ไม่ใช่น้อง คนหลายๆคนหันมาสนใจพี่น้องคู่นี้มาก เพราะงงว่าทำไมโทมี่ถึงเรียกฮิบาริว่าพี่

"...ฮืม มองอะไรกัน...ตอนนี้ก็ดึกแล้วนี่น่า(18:27นาที)ฉันนอนล่ะ"โทมี่พูดออกมาติดขัดเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากห้องไปอีกห้องหนึ่ง

"ชิ! แล้วเรียกมาทำไมกัน น่าเบื่อชะมัด!"

ฮิบาริเดินออกจากบ้านไปก่อนที่จะทองหน้าแกนสักพักใหณ่ๆ

"มองอะไร ไอ้บื้อ!"ไม่ทันที่ฮิบาริจะเอาคืนเธอก็เดินไปเสียก่อน

และตอนนี้สินาทีนี้นาทีนี้ทำให้หลายๆคนอยุ่ในความเงียบ(เพราะไรท์สมองตันแล้ว~)










จบแบบงงๆ เพราะวันนี้ไรท์มึนๆแต่ก็ยังคลานมาอัพ
งั้น ย๊ายบาย เม้นๆ